ciężar abstrakcji. Kosmos, wszechświat, ewolucja, czasoprzestrzeń, czas, przestrzeń, kwant, kwanty, fizyka, atom, foton, komórka, elektron, rozum, człowiek, świat, NIC, COŚ, zmiana, ruch, umysł, kwantologia, kultura, nauka, filozofia, kosmologia, wielki wybuch, osobliwość, czarne dziury, bezkres, nieskończoność, wieczność, promieniowanie, widmo promieniowania, układ okresowy, światło, religia, etyka, polityka, biologia, brzeg, granica, geometria, wielowymiarowość, język, matematyka, logika, zmysły, szósty zmysł, telepatia, obcy, planeta, słońce, gwiazda, obce cywilizacje, kosmici, historia, nauka, zabobon, magia, przesąd, abstrakcje, pojęcia, byt, los, przypadek, statystyka, sfera, pole energii, energia, próżnia, zero, jedynka, nicość, zjawiska, stres, psychologia, świadomość, podświadomość, próg, nieoznaczony, zakres, podprogowy, symetria, analogia, harmonia sfer, cząstka, elementarny, jawa, sen, dusza, materia, przyrząd, obserwator, jednostka, zbiór, mózg, precyzyjne dostrojenie, prędkość, punkt, węzeł, rzeczywistość, ja, państwo, społeczeństwo, naród, kraj, klimat, pogoda, prognoza, ziemia, opoka, powierzchnia, powłoka, warstwa, szybkość, ciężar, siła, grawitacja, niepodzielny, prosta, płaszczyzna, rytm, reguła, wzór, odległość, upiorne oddziaływanie, skończoność, pustka, symetria, oś symetrii, życie, śmierć, zbiór, jednostka, całość, część, masa, koniec, początek, największe, najmniejsze, środek, struktura, konstrukcja, wieloświat, strumień świadomości, zapaść, horyzont, horyzont zdarzeń, zdumienie, uczucie, częstotliwość, drgania, wibracje, dotyk, wzrok, słuch, smak, ciało, prostota, aktualność, czas absolutny, absolut, przestrzeń absolutna, idee, duch, miasto, samoświadomość, dziś, chwila, odczucia, osobowość, starość, zegar, melodia, promieniowanie reliktowe, ciepło, zimno, zagęszczenie, ciężar, wybuch, wewnętrzny, zewnętrzny, skwantowany

1. Kwantologia stosowana – kto ma rację?
Czyli o wyższości filozofii nad fizyką (lub odwrotnie).
Część 1.7 – Ciężar abstrakcji; "grawitacja", prawda czy fałsz?
Tak, wiem, ogłoszenie było: "grawitacja" złapana i prześwietlona.
Jednak usilnie uprasza się wszelkich krytykantów o doczytanie co
najmniej do połowy tekstu, jako że wcześniejsze odłożenie zapisków
z uwagą, "co za idiota", może skutkować nieporozumieniami.
Po primo – poniższy zbiór słów ułożonych w ciąg zdań gramatycznie
ze sobą powiązanych nie odnosi się do codziennie doznawanego stanu
pomierzonego fizycznie, a nawet matematycznie obrobionego wzorami.
Tego nie tykam, w tych rejonach nic po mnie.
Po secundo – interesuje mnie tylko-i-wyłącznie interpretacja prawa
powszechnego "docisku" do gleby, matki naszej. - Interesuje mnie,
powtarzam, logiczna (pojęciowa) analiza tego, co powszechnie się
przyjęło nazywać "grawitacją" – liczą się tu jedynie zastosowane
abstrakcje, reszta jest faktem (o którym poważni "gendermeni" nie
dyskutują).
I to by było na tyle względem wstępu.
Rozwinięcie.
Krótki zestaw danych:
- grawitacja jest siłą podstawową,
- działa na odległość (dużą),
- działanie siły słabnie odwrotnie proporcjonalnie do kwadratu
oddalenia obiektów (tako rzeczą wzory),
- grawitacja jest siłą jednokierunkową (zawsze skierowaną do masy
i jej centrum),
- siły grawitacyjne zawsze mają charakter "przyciągający" i należą
do tzw. oddziaływań wzajemnych,
- źródłem (przyczyną) jest masa,
- grawitacja jest zjawiskiem falowym,
- jednostką, nośnikiem fali grawitacyjnej jest tzw. "grawiton",
- grawitacja deformuje otoczenie masy (zakrzywia okolicę),
- fala grawitacyjna rozchodzi się z prędkością światła.
Wystarczy, więcej danych nie pamiętam. Dla ciekawskich dostępne w
zbiorach bibliotecznych lub podobnych.
Rysunek.
M – masa, "g" – "grawiton", r – odległość fali grawitacyjnej wobec
masy, która jest powodem jej zaistnienia.

2. Inne szczegóły nie są tu istotne (np. druga masa, ruch - albo że
"grawitacja" jest formą istnienia energii), proszę się nie czepiać.
Kilka stwierdzeń ogólnych.
Zjawisko niewątpliwie istnieje - chodzę, jabłko spada, planeta się
kręci i marszczy otoczenie, rakiety latają tam i z powrotem, wzory
sprawdzają się do wielu miejsc po przecinku. Tylko jest problem:
brak namacalnego dowodu na realne, a nie hipotetyczne istnienie
nośnika grawitacji, czyli tzw. grawitonu. Że słabo oddziałuje, że
potrzeba oprzyrządowania w postaci obiektów o rozmiarze kilometrów
i miliardów dolarów, że być może nawet konstrukcja zajmująca część
orbity planetarnej nie wystarczy? Prawda.
Może więc wypadałoby na początek spytać, czego to konkretnie się w
stogu rzeczywistości szuka, a następnie spróbować owo coś namierzyć
i zdybać - prawda?
Pytanie.
Jeżeli - odwołuję się w tym momencie do rysunku powyżej – jeżeli
"grawitacja" jest siłą zawsze skierowaną do centrum masy i jest z
owa masą integralnie powiązana – jeżeli działa na odległość (nawet
w nieskończoność) – jeżeli jest falą – jeżeli nośnikiem tejże fali
i jednostką tworzącą jest coś w formule "grawitonu" i razem z falą
wyróżnioną przemieszcza się do/w kierunku masy – jeżeli uwzględnić
te wszystkie "jeżeli" i głęboko sprawę analizować, to pojawia się
fundamentalne, a przy tym mocno niepokojące szare komórki pytanie:
jak-którędy-dlaczego owo "coś" znalazło się w punkcie-miejscu, w
którym się znalazło?
Czyli, dlaczego tzw. "grawiton" objawia się w odległości r od masy
M i jakim sposobem tam się dostał?
Jeżeli przyczyną fali grawitacyjnej jest masa "na dole", jeżeli ta
fala jest jednokierunkowa i zawsze skierowana w dół (zawsze w dół
skierowana i zawsze jednokierunkowa!) – to jakim sposobem element
nośny tej fali znalazł się wysoko i podąża zwrotnie do masy, która
go "produkuje"?
Do stu tysięcy zapadłych gwiazd, przemieścił się w nadprzestrzeni,
a może wędruje podprzestrzenią? Jest faktem pozaczasowym, porusza
się nadświetlnie, tuneluje w niezbadanych naukowo rejonach – a
może coś-ktoś go tam detalicznie przenosi (apage!)?
Podkreślam, powtarzam.
Nie chodzi o zjawisko, jest i działa, i dobrze. Ale o wyjaśnienie,
interpretację, czym taki fizyczny proces jest. Zaburza i zakrzywia
otoczenie – zgoda, to widać, słychać (i czuć). Ale jeżeli wiążę to
z falą wytworzoną przez obiekt, jeżeli owa fala rozchodzi się po/w
tym otoczeniu, a zarazem jest zawsze skierowana do centrum masy,
to coś tu nie gra. I dlaczego tego nie daje się pomierzyć, złapać
w te różne wymyślne urządzenia? Nawet jeżeli zdefiniować zjawisko
na modłę nowoczesną, czyli jako oddziaływanie form energii i jej
gęstości, z pominięciem pojęcia siły (wszelkie dodatnie i ujemne

3. ciśnienia) – jeżeli opisywać to jako ruch po osobistej krzywiźnie
każdego masywnego ciała i w interakcji z innymi podobnymi, to i tak
w centrum dotychczasowego rozumowania o tym procesie znajduje się
fala i jej element nośny – więc i problem pozostaje.
Jest "grawitacja" – czy jej nie ma?
Możliwe kierunki wyjaśnienia.
Generalnie możliwe są dwa kierunki postępowania: wewnętrzny oraz
zewnętrzny. Czyli źródłem zaburzenia ("grawitacji") jest masa "na
dole", ale konsekwencją jest powyższe pytanie. I problem z próbą
odpowiedzi. Drugi trop, czyli ulokowanie przyczyny takiego procesu
na zewnątrz w stosunku do masy, to znów jest sprzeczne z ciążeniem
i przyciąganiem (nie ze zjawiskiem, ale takim jego opisywaniem -
że coś "przyciąga"; fakt, takie podejście to już historia, jednak
mocno się w opisach trzyma, dlatego trzeba się z nim zmierzyć).
A poza tym, niezależnie od podejścia tłumaczącego, pojawia się, i
to jako kłopotliwa zagwozdka - czym jest i skąd pochodzi nośnik tak
postrzeganego i odczuwanego zjawiska.
Tak źle i tak niedobrze.
Wniosek.
"Prawo powszechnego ciążenia" – prawda czy fałsz?
Wybór, Szanowny Czytelniku, należy do Ciebie.
cdn.
Janusz Łozowski