meta-fizyka. Kosmos, wszechświat, ewolucja, czasoprzestrzeń, czas, przestrzeń, kwant, kwanty, fizyka, atom, foton, komórka, elektron, rozum, człowiek, świat, NIC, COŚ, zmiana, ruch, umysł, kwantologia, kultura, nauka, filozofia, kosmologia, wielki wybuch, osobliwość, czarne dziury, bezkres, nieskończoność, wieczność, promieniowanie, widmo promieniowania, układ okresowy, światło, religia, etyka, polityka, biologia, brzeg, granica, geometria, wielowymiarowość, język, matematyka, logika, zmysły, szósty zmysł, telepatia, obcy, planeta, słońce, gwiazda, obce cywilizacje, kosmici, historia, nauka, zabobon, magia, przesąd, abstrakcje, pojęcia, byt, los, przypadek, statystyka, sfera, pole energii, energia, próżnia, zero, jedynka, nicość, zjawiska, stres, psychologia, świadomość, podświadomość, próg, nieoznaczony, zakres, podprogowy, symetria, analogia, harmonia sfer, cząstka, elementarny, jawa, sen, dusza, materia, przyrząd, obserwator, jednostka, zbiór, mózg, precyzyjne dostrojenie, prędkość, punkt, węzeł, rzeczywistość, ja, państwo, społeczeństwo, naród, kraj, klimat, pogoda, prognoza, ziemia, opoka, powierzchnia, powłoka, warstwa, szybkość, ciężar, siła, grawitacja, niepodzielny, prosta, płaszczyzna, rytm, reguła, wzór, odległość, upiorne oddziaływanie, skończoność, pustka, symetria, oś symetrii, życie, śmierć, zbiór, jednostka, całość, część, masa, koniec, początek, największe, najmniejsze, środek, struktura, konstrukcja, wieloświat, strumień świadomości, zapaść, horyzont, horyzont zdarzeń, zdumienie, uczucie, częstotliwość, drgania, wibracje, dotyk, wzrok, słuch, smak, ciało, prostota, aktualność, czas absolutny, absolut, przestrzeń absolutna, idee, duch, miasto, samoświadomość, dziś, chwila, odczucia, osobowość, starość, zegar, melodia, promieniowanie reliktowe, ciepło, zimno, zagęszczenie, ciężar, wybuch, wewnętrzny, zewnętrzny, skwantowany

1. Kwantologia stosowana – kto ma rację?
Czyli o wyższości filozofii nad fizyką (lub odwrotnie).
Część 7.9 – meta-Fizyka.
W życiu liczy się pierwsze i drugie. Czyli to trzecie.
Wiem, wiem, powiedzonko jak powiedzonko, ładnie brzmi, rzuca się w
pomyślunek – ale co znaczy? A kto to wie? Może i coś znaczy. Niech
każdy treść sam sobie dośpiewa, a co.
Sprawa, widzicie, identyczna, jak z tą tam "metafizyką". Używa się
tego słownictwa, ten i tamta sobie usteczka terminologią wyciera, o
jakiś tam faktach spoza się rozprawia, pokazuje teksty, które mają
to podobno zaświadczać, głosi prawdę oraz podobne dziwy – słowem w
okolicy, a nawet dalej, wszelka metafizyczność się pleni. Ale co i
z czym się ma, co to konkretnie znaczy, diabli wiedzą.
Owszem, to już nieco historii trwa - to już czasu nieco się zbyło,
jak takie pojęciowe słówko jest w obiegu, nawet i biblioteki się z
objaśnieniami dorobiło, ale czy to pomogło zgłębić, wiedzę w takim
temacie poszerzyć, co? Za nic.
Jest sobie metafizyka, i dobrze, a co jest, to każdy sam sobie musi
dopowiedzieć, a co.
Tylko, wiecie, jest zagadnienie tematycznie istotne, niby uboczne
i dalekie od codzienności pospolitej, a jednak ważne: czy można na
pastwę różnych hochsztaplerów teren zostawić, pod uprawę byle czego
oddać i zupełnie się tematyką spoza nie interesować, jak, można? Na
te wszelkie hokus-pokus, słowne wygibasy i gestykulacje, czy takie
inne wykręcanie kota ogonem to rzucić - co, można?
Jak zostawić z nieskończoności takiemu z drugim choćby i milimetr,
to zaraz w takie wolne miejsce wcisną tam swoje dyrdymały, zapchają
niematerialnym czy jakoś podobnie niegodziwym, słowem – zrobią tak
po wszelkiemu umysłowy bałagan i zamieszanie na wieki wieków. Więc
czy można odpuścić?
Nie godzi się, prawda? Nie będzie nam pluł w pojęcia byle jaki tam
niedouczony osobniczy byt, żadne podobne nie będą się po analizach
wszechświata z jego brzegami (i poza brzegami) pętać i mącić takie
w sobie ważne zagadnienie. Nic z tego - nie i nie.
Wiadomo, jest świat - wiadomo, jest fizyka – wiadomo, jest zmiana
energetycznie ewolucyjna i skwantowana, która to wszystko wytwarza w
zapamiętaniu lokalnym. Stąd wiadomo, że to regułą podszyte, tak od
fundamentów aż po dach. I wiadomo, że można od tego w analizowaniu
wyjść - i wiadomo, że się dojdzie.
A co.
Świat jest skończony – wiadomo, fizyka jest macaniem we wnętrzu -
wiadomo, zmiana to wszystko tworząca jest podstawą do działania oraz
wnioskowania - wiadomo. Stąd wiadomo, że reguła jest policzalna – i
dlatego jest regułą. I wiadomo, że jak wyjdę z tego tutejszego, to
dojdę do zawsze i wszędzie.
A co.

2. Fakt, jest ten świat - nie ma co ukrywać. Jak wstaję rano, to daje
się rzeczywistość poczuć - tego również nie ma co ukrywać. Macie to
samo, to wiecie, jak to jest. Zerknie człek tu, zerknie tam – i ma
wiedzę, że to się kiedyś zaczęło, dlatego, tfuj, się skończy.
Niby znane, niby oswojone, niby pogodzone, a jednak jakoś tak nie do
końca, nie w pełni - może coś tu dalsze jest?
Skoro tutejsze, tak sobie myśli byt skończony, skoro wszystko się
kończy, zaczęło kiedyś i zaraz się skończy, to może - czemu nie - ma
to swoje przedłużenie, na tutejszym się przecież świat nie zamyka,
jest horyzont i jest tym samym dalsze. Więc jakby tak przedłużyć w
dal tę prostą tutejszą, którą w formie krótkiego odcinka osobniczy
byt obsadza i smakuje - jakby tak się w nieskończoność miało dziać,
to co? Można tak zrobić?
A jak, całą mocą intelektualną i chciejstwem emocjonalnym można. A
jak można - to można.
I jest hop-siup, takie, wiecie, produkowanie abstrakcyjne obrazów,
całych systemów, gadania wieczornego i po północy, w godzinie już
podszytej ciemnymi mocami. I jest zastanawianie się, co tam dalej
się dzieje, jak się dzieje - oraz jak zrobić, żeby się tam dostać,
bo podobno to zapewnia.
Co zapewnia, też nie wiadomo, ale podobno to coś wartościowego.
I tak to trwa wiekami, tysiącleciami - i się utrwala w pojęciowej
swojej abstrakcji.
I jest problem, widzicie. Bo jak to "dalsze", takowe metafizyczne,
zabetonuje się tak w tym swoim narzeczu, jak narzuci zobrazowania,
które się usamodzielnią - to one przesłonią, zasłonią, odetną tak na
amen w pacierzu od tego światowego zachodzenia. I ubezwłasnowolnią
człowieka, i go spętają.
A jak przyjdzie fizyk czy inny eksperymentator, jak zacznie badać
okoliczności środowiskowe, jak się chwyci nie słówek, ale kamyka, a
może i gwiazdy, to się robi problem. Przecież świętość się podobno
rusza, czystość niepokalaną brudzi, a nawet chaos pojęciowy podobno
tym w głowach maluczkich stwarza. I jak tu pójść dalej? Ech.
Mniejsza o lekcję historii i zaszłości, dziś już wiadomo, że można
pójść, że można zasłonę pojęć skutecznie konkretem przebić i nowe
abstrakcje zbudować, już lepiej do świata przystające. To już jest
znane, przerobione - i teraz warto z tego wyciągnąć wnioski.
Mam więc do dyspozycji fizycznie rozpoznany świat, to podstawa oraz
punkt odniesienia. A wypracowane pojęcia, które odnoszą się do tego
zakresu, to jedynie dostępny i realny stan - i zawsze dostępny. Ale
też mogę, w oparciu o niego, opisać każdy zakres, nawet poza.
Dlaczego? Ponieważ tutejsze musi być pochodne, musi spełniać warunki
panujące wszędzie - bo inaczej się nie wytworzy. Coś niezgodnego z
warunkami otoczenia, w którym się pojawia, takie coś - i to na każdym
poziomie analizy - nie ma prawa zaistnieć; co jest odmienne, inne,

3. sprzeczne z warunkami - takie coś wypada z realności.
Dlatego też wszelkie fakty i relacje, zwłaszcza "przestrzeń" oraz
"czas" – dlatego pojęcia lokalne mogę i muszę zastosować do opisu
zakresu wszelakiego, ponieważ są pochodne zmianie nadrzędnej. Co by
taką i gdzie zmianą nie było, to tutejsze warunki są tego pochodną.
Skoro środowisko posiada jakąś rytmikę, to zawarte w nim fakty, więc
elementy w tym środowisku istniejące, one muszą w sobie tę rytmikę
również zawierać - ponieważ inaczej nie zaistnieją.
Dlatego, żeby zrozumieć - żeby "dalsze" nazwać i uporządkować - nie
mam wyboru, muszę w tym działaniu korzystać z tutejszego. Zresztą
nic innego mi nie pozostaje, przecież na/w świecie nie ma podpisów
z tłumaczeniem, co i jak się dzieje – instrukcję obsługi świata sam
dla siebie muszę ze świata sczytać i ją napisać. I zawsze tylko na
moje konto, ponieważ każdy obserwator widzi inaczej i według tego,
czym dysponuje.
Zresztą, po kolejne, nie ma znaczenia, jak nazywam, jakie słowa oraz
abstrakcje stosuję. Zmiana jest jedna, toczy się w rytmie i toczy
się z bezkresności w bezkres - i toczy się kwantami. Więc jak sobie
to podzielę, co zaliczę do tego lub innego, to nie ma znaczenia. To
działanie dla mnie, wspomagające zrozumienie. I jeżeli dobrze w tym
przebiegu poprowadzę linie graniczne, jeżeli poprawnie ustalę, co i
dlaczego się dzieje - to mam szansę, ale tylko szansę, na wykonanie
kroku w dalsze.
Tu dalsze – albo daleko dalsze. Choć na pewno dla mnie skończone.
Po drugie, tutejszy wszechświat w jego skończoności, jedynie przez
ten fakt - już z tego powodu nie może być traktowany za byt, który
nie ma dopełnienia. Jedyność i niepowtarzalność wszechświata można
i trzeba przenieść w analizie na poziom Kosmosu, abstrakcji, która
w hierarchii logicznej znajduje się wyżej. Z wszelkimi poprzez te
wieki i tysiąclecia wypracowanymi obrazami odnoszącymi się wprost
do absolutu. Że to inna działka, że zafałszowana mitologią – cóż,
inna być nie mogła. Ale jest pewne, że po oczyszczeniu z przeróżnych
naleciałości opowiada stan faktyczny.
Dlaczego? Ponieważ żadne ustalenie nie może być oderwane od świata,
rzeczywistości. Nie ma znaczenia, jak znakuję otoczenie, jeżeli jest
to działanie w oparciu o poznane i doznane fakty, to nie może w nim
być fundamentalnego błądzenia – na pewno jest powierzchowna, zmienna
historycznie ornamentyka słów, ale nie błąd.
Byty nadmiarowe, byty sprzeczne z własnościami świata, coś takiego
niedopasowanego jest z tego świata bez litości eliminowane. Zawsze
i wszędzie.
Dotyczy to pojęć - dotyczy życia – dotyczy wszechświata.
Po trzecie - jeżeli chcę poznać wszelaki rytm, nie mogę kombinować
dowolnie, ponieważ to nie jest dowolność. Dowolny świat w Kosmosie
nie dzieje się według nieskończonego zasobu możliwości, ale musi w
zmianie podlegać jednej procedurze - tylko jednej. Że daje to skalą
możliwości wielki zbiór konkretów, prawda, ale reguła jest jedna. I
jedyna.
Dlaczego? Ponieważ Kosmos w jego maksymalnym ujęciu nie jest zbiorem

4. nieprzeliczalnych elementów (nieskończoność to nie dowolność - ale
tylko i aż nieskończoność; nic więcej, nic mniej). Kosmos to bezkresny
zbiór jednostek, ale najprostszych jednostek – to poziom elementów
najmniejszych z najmniejszych, już nieredukowalnych.
Wewnętrznie, więc w ramach wszechświata i kolejnych w nim poziomów
ewolucji, tu skomplikowanie rośnie – aż po taki w skomplikowaniu byt,
który świadomie sam siebie nazywa obserwatorem i wyróżnia się z tła.
Kosmos to maksymalna prostota i maksymalne tło odniesienia, dlatego
może w nim zaistnieć skończony świat i maksymalna różnorodność.
I jest to Fizyczny, zawsze Fizyczny zakres, choć już nie zawiera się
w fizyce.
Jest wszechświat, ten albo dowolny. I jest gdzieś tam jego brzeg -
fakt. Można powiedzieć, że jest brzeg? Można. - Dlatego, że jeżeli
nawet jest to brzeg na linii horyzontu poznania, to jest to brzeg.
Nie można przypisać tutejszemu zakresowi świata znamion bezkresu -
ponieważ bezkres nie może się skończyć. Jakby tego nie pojmować, co
nie rozmieć pod faktem końca (czy to w czasie, czy przestrzeni,czy
funkcji) - z przemijania i ograniczonego istnienia wynika granica w
takim bycie (procesie, fakcie), można jej nie sięgać poznaniem, ale
ona - logicznie - musi być.
Zmiana z definicji jest zawarta w stałości - i ograniczona. Może się
chwilowo i lokalnie zawierać w większej zmianie, może być elementem
wiecznej (nie kończącej się) zmiany - ale nie nieskończonej (czyli
n-poziomowej) zmiany.
A to oznacza, że jest dalsze. Że jest tło, czy środowisko, którego
zmiana dopełnia i warunkuje obserwowane. Jeżeli tutejsze się mocno
w sobie rozszerza, a się rozszerza, to granica obserwowana jest na
pewno tymczasową, w obserwacji tymczasową – i logicznie także jest
stanem chwilowym. Dziś przebiega tu, jutro o jakiś stan dalej. I w
efekcie nie można tego tutejszego świata uznać za jedyny. Coś się
za tym rozszerzaniem kryje.
Co? Właśnie, co? - I odpowiedź: Kosmos. Wzmiankowany nadrzędny, ale
i logiczny bezkres.
Świat lokalny to skwantowana zmiana, znów nie wchodząc w żadne tam
definicje kwantu, operując tylko pojęciem (że to najmniejsze już w
sobie z możliwych, że tego żadnym sposobem nie można rozdrobnić) –
z tego tylko wychodząc można powiedzieć, że brzeg wszechświata jest
warstwą jednokwantową. Że niżej położone i we wnętrzu wszechświata
warstwy, że one są zagęszczone silniej, ale ta brzegowa warstwa na
takiej zasadzie jest zbudowana, że jedynka czegoś, że kwant czegoś
jest w oddaleniu od drugiej jedynki również na kwant, ale pustki -
że jest to znany powszechnie rozkład jeden-zero-jeden-...
I że krok później taka brzegowa warstwa się oddala, teraz już nie
należy do wszechświata - ale oddala się w nieskończoność. Przecież
przedłużenie półprostej, a to jest półprosta, takie przedłużenie w
bezkres biegnie, toczy się stąd do wieczności.
Nieskończoność to nie nadmiar w logice, to nie zbędny we wzorze i
do wyrzucenia element – to absolutna konieczność analizy. Bez niej

5. wytłumaczenie tutejszego jest niemożliwe. Że fizyk natyka i potyka
się o takie pęcie, to fakt – i dlatego musi to wyrzucić. Zwłaszcza
że po takim zabiegu wszystko się zgadza.
Tylko że to dla niego się zgadza, jednak nie zgadza się z logiką i
filozofią. Czyli z Fizyką. Bezkres jest maksymalnym i ostatecznym
poziomem analizy, koniecznym dopełnieniem do obecnego i postrzeganego
– to nie dziw, ale środowisko wszystkiego tutejszego, to absolutnie
konieczne dopełnienie.
Przy okazji - dlatego wszelkie systemy logiczne, które prowadzą ten
brzegowy opis, niezależnie od zastosowanych abstrakcji, napotykają
w swoim działaniu to "dalsze". Ponieważ to dalsze logicznie jest i
Fizycznie biegnie. Już nie w zakresie wewnętrznym, to się urwało o
krok wcześniej, ale biegnie – i rzeczywiście do nieskończoności. I
dlatego, na tej podstawie (logicznie poprawnej) można to "dalsze"
opisywać - choć w absolutnie fałszywy językowo sposób.
Mówiąc inaczej, wszyscy "zabawiający" się analizą "dalszego", jako
oczywisty skutek i łatwość w zastanawianiu się, budują, dochodzą do
wniosku, że to dalsze jest – przecież nic im nie podpowiada, że się
właśnie wychylili "poza" fizykę. To dzieje się szybko, sprawnie - i
bez ostrzeżenia. Myśl hasa, abstrakcje szaleją, mrowie przemieszcza
się po plecach analizującego, a emocje skaczą aż pod sufit i takie
tam różne powołują byty – tylko że to wszystko już nadinterpretacja
i błąd. Nie do wychwycenia w takiej procedurze, jednak błąd. Później
potrzeba kolejnych wieków i rozbudowanych ujęć, żeby wyprostować te
słowne zawijasy i wprowadzić rozgraniczenia (granice). Czyli trzeba
podzielić na zakres tu i tam - ład i logikę ustalić.
I w ostateczności w fizykę i Fizykę to zdefiniować. I zgodzić przez
to ze sobą pozornie odległe stanowiska interpretacyjne.
fizyka skończyła się z tą ostatnią łączną warstwą energii, ale to
nie oznacza, że się skończyła Fizyka – ona się dopiero zaczyna. A
raczej, żeby być poprawnym w wyrażaniu, zaczyna się dla takiego we
wnętrzu fizyki zanurzonego obserwatora. Wszak Fizyka ani się tutaj
nie zaczyna, ani się nigdy kończy – Fizyka jest. Tu nie ma żadnych
początków ani końców, nieskończoność tylko jest. To najbardziej w
sobie jednoznaczna "wartość": nieskończona. Ani o kwant czegoś tu
może być więcej, ani o kwant mniej.
Każda inna granica jest rozmyta, nie ma dokładnej wartości, tylko ta
jedna jest maksymalna w zasobach i w definicji.
Czyli zaczyna się Fizyka. I meta-Fizyka.
Nawiązuję do tego idącego przez wieki terminu. Wewnętrznie to jest
jak najbardziej sensownie zbudowana abstrakcja. Właśnie odnosząca
się do zakresu, "który następuje po fizyce". O to przecież chodzi.
To dalej Fizyka, choć już nie fizyka – różnica w formie przebiegu
zmiany, ale nie w jej odrzuceniu czy innym dziwacznym uzasadnieniu
rodem z podświadomości. Z punktu widzenia obserwacji wewnętrznej,
a innej przecież fizyk i dowolny eksperymentator nie może czynić –
z takiego punktu widzenia to "dalsze" jest rzeczywiście dalsze, w
tutejszym się nie mieści. Że jest powiązane, że zależne, że zawsze
w tym samym rytmie – prawda, tak jest. I ujęcie meta-Fizyczne ten

6. aspekt podkreślało i podkreśla. To nie inne, to dalsze.
A jak tylko dalsze, to i opisywalne tym tutejszym językiem. Że nie
w postaci jeden do jednego, że trzeba zachować ostrożność, że nie
powinienem spuszczać logiki ze smyczy reguły – wszystko prawda, do
końca prawda. Tylko nie zawsze wszystkie postulaty można spełnić w
maksymalnym zakresie. - A to epoka działania obserwatora taka, że w
opis wejdzie dziw, a to możliwości techniczne ograniczone, a to i
ukryta lub jawna cenzura się odezwie i pogrozi - to też prawda. I
w efekcie wiek za wiekiem, a nawet tysiąclecia spłyną rzekami, nim
to i owo w abstrakcjach można naprostować.
Tak to jakoś się dzieje, stety albo i niestety.
Tylko, tak po ostatecznej prawdzie mówiąc, to nie jest ważne. Fakt,
nie do końca, swoją wagę właściwe podejście do świata posiada, bo
to można zbudować lepsze urządzonko, zjeść może mniej brudne, a i
dłużej przez to wędrować po zakamarkach rzeczywistości – ale, tak
na podstawowym i logicznym poziomie to biorąc, tak to postrzegając
i analizując, nie ma wyróżnionego punktu obserwacji. Każde jakoś w
przeszłości istniejące pokolenie znało prawdę o świecie. Każde. Bo
nie ma znaczenia, jak ten świat owo pokolenie znaczyło, jaką sobie
meta-fizykę produkowało, to na pewno było zgodne ze światem. Wszak
niezgodne nie zaistnieje. Że ilość szczegółów jest zasadniczo dziś
różna od tamtych ujęć? Prawda prawdą prawdziwa – tylko, co z tego?
To w sensie logicznym jest sobie równoważne, wiedza jest pełna. I
jak najbardziej prawdziwa. Gdyby była inna, czyli błędna - mnie by
nie było. Tak, to też jest prawda.
I dlatego, już nie oglądając się na poszczególne słowne wygibasy,
nie analizując, co było lub co jest złym (albo dobrym) językiem do
opisywania świata – trzeba oddać szacunek wszystkim, którzy takie
pojęcia przez czas i przestrzeń tworzyli. Zapewne można było robić
to sprawniej, zapewne z mniejszą liczbą ofiar – ale to już historia
i przeszłość. Liczy się to, że jestem.
Gdyby zabrakło choćby jednego kwantu w tym łańcuchu, mnie by tutaj
nie było.
Gdyby zabrakło jednego kwantu...
cdn.
Janusz Łozowski