Boletín de marzo de 2014 da parroquia San Francisco de Asís dos Tilos

1. PREPARANDO AS VODAS DE PRATA PARROQUIAIS
Visita a S. Francisco, en Santiago
O pasado, 15 de Febreiro, sábado, pola tarde, tal como estaba previsto, unhas
setenta persoas da parroquia fixemos unha visita ó convento de S. Francisco.
Recibiunos o padre Castro, gardíán do mosteiro. Dividímonos en dous grupos e estivemos vendo, durante hora e media, o museo de Terra Santa que
existe no convento franciscano. Ademais do interesante do percorrido por
Terra Santa, gardada polos pais franciscanos, houbo un acercamento á comunidade de S. Francisco, coa presenza do superior da Orde. Foi unha bonita e
fructífera visita.
Peregrinación a Asís
Como xa é sabido está prevista, para a semana do 23 ó 30 de Agosto, unha
peregrinación a Asís. Sairemos de Santiago, o día 23, en avión directo a
Roma. Estaremos dous días en Roma, e logo, en autobús marcharemos ó Val
de Rieti, terra franciscana; continuamos a Greccio e, pola tarde iremos camiño de Asís. Estaremos todo o mércores en Asís, e ó día seguinte (xoves) visitaremos Alverna. O venres iremos ó santuario de Rivotorto e a voltaremos
para xantar en Asís. O sábado, despois do almorzo, sairemos para o aeroporto de Roma, para emprender a volta a Santiago.
A preinscrición xa está en corenta prazas dun número total de 48. Logo abrirase unha lista de espera.
Cineforum sobre S. Francisco de Asís
O catedrático Dr. Luís Hueso, profesor de Historia do Cine na Universidade
de Santiago, está preparando un cineforum baseado na vida de S. Francisco
de Asís. Aínda que é unha actividade gratuíta, é necesario anotarse para logo
concretar días e horario de sesións. É unha actividade que non debemos perder tanto polo tema como pola grande valía e experiencia do profesor Hueso.
BOLETIN PARROQUIAL
Nº 172 - Marzo 2014
PARROQUIA SAN FRANCISCO DE ASÍS DOS TILOS
PROPOSTA CORESMAL
O Papa Francisco, con motivo da Coresma, fainos unhas propostas que debemos ter en
conta cada un dos cristiáns.
Comeza recordando as palabras de S. Paulo: “Pois coñecedes a graza do noso Señor
Xesucristo, o cal, sendo rico, fíxose pobre para vos enriquecer coa súa pobreza” (2Cor
8,9). Se ben estas palabras son dirixidas, polo apóstolo Paulo, ós cristiáns de Corinto para
animalos a ser xenerosos e axudar ós fieis de Xerusalén que pasaban necesidade, ¿que
nos din, ós cristiáns de hoxe, estas palabras?
¿Que é pois esa pobreza coa que Xesús nos libera e nos enriquece? É precisamente o seu
modo de amarnos, de estar preto de nós, como o bo samaritano que se acerca a ese home
que todos abandonaran medio morto a beira do camiño (cfr. Lc 10, 25ss). A pobreza de
Cristo que nos enriquece consiste no feito de que se fíxo carne, cargou coas nosas debilidades e os nosos pecados, comunicándonos a misericordia infinita de Deus. A pobreza
de Cristo é a maior riqueza: a riqueza de Xesús é a súa confianza ilimitada en Deus Pai,
é encomendarse a El en todo momento, buscando sempre e soamente a súa vontade e a
súa gloria.
Cando Xesús nos invita a cargar o seu “xugo levadeiro”, invítanos a enriquecernos con esta
”rica pobreza” e “pobre riqueza” súas, a compartir con El o seu espírito filial e fraterno, a
converternos en fillos no Fillo, irmáns no Irmán Primoxénito (cfr. Rom 8, 29).
Díxose que a única verdadeira tristeza é non ser santos; poderiamos dicir tamén que hai
unha única verdadeira miseria: non vivir como fillos de Deus e irmáns de Cristo.
Á imitación do noso Mestre, os cristiáns estamos chamados a mirar as miserias dos irmáns,
a tocalas, a facernos cargo delas e a realizar obras concretas coa fin de alivialas. A miseria
non coincide coa pobreza; a miseria é a pobreza sen confianza, sen solidariedade, sen esperanza. Podemos distinguir tres tipos de miseria: a miseria material, a miseria moral e a
miseria espiritual. A miseria material é que habitualmente chamamos pobreza e toca a cantos viven nunha condición que non é digna da persoa humana: privados dos seus dereitos
fundamentais e dos bens de primeira necesidade como a comida, a auga, as condicións
hixiénicas, o traballo, a posibilidade de desenvolvemento e de crecemento cultural.
Nota: Aínda que seguiremos no próximo boletín coa esta carta do Papa Francisco, aproveitemos o tempo coresmal para enriquecernos coa pobreza de Cristo.

2. A PALABRA DE DEUS E
COMPROMISO NO
MUNDO (II)
5. Anuncio da Palabra de Deus e os
emigrantes (VD 105).
”Neste punto suscítanse cuestións
sumamente delicadas sobre a seguridade das nacións e a acollida que se
ha de ofrecer aos que buscan refuxio,
mellores condicións de vida, saúde e
traballo”.
“Conscientes da complexidade da
situación, é preciso que as dioceses
interesadas se mobilicen co fin de
que os movementos migratorios
sexan considerados tamén unha ocasión para descubrir novas modalidades de presenza e anuncio, e se proporcionen segundo as propias posibilidades, unha adecuada acollida e
aninación destes irmáns nosos para
que, tocados pola Boa Nova, se
fagan eles mesmos anunciadores da
Palabra de Deus e testemuñas de
Xesús Resucitado, esperanza do
mundo”.
6. Anuncio da Palabra de Deus e os
que sofren (VD 106).
“E necesario poñer atención na necesidade de anunciar a Palabra de Deus
a todos os que padecen sufrimento
físico, psíquico e espiritual”.
“Hai que continuar prestando axudas
ás persoas doentes, levándolles a
presenza vivificante do Señor Xesús
na Palabra e na Eucaristía. Que se
lles axude a ler a Escritura, e a descubrir, que precisamente na súa con-
dición, poden participar de xeito particular no sufrimento redentor de
Cristo para a salvación do mundo (Ef
2Cor 4,8-11-14)”.
7. Anuncio da palabra de Deus aos
pobres (VD 107).
“A Sagrada Escritura manifesta a predilección de Deus polos pobres e
necesitados. En efecto, os primeiros
que teñen dereito ao anuncio do
Evanxeo son precisamente os pobres,
non só necesitados de pan, senón
tamén de palabras de vida. A Igrexa
non pode decepcionar os pobres: os
pastores están chamados a escoitalos,
a aprender deles, a guialos na súa fe e
a motivalos para que sexan artífices
da propia historia”.
8. A Palabra de Deus e salvagarda
da creación (VD 108).
“O compromiso no mundo requirido
pola divina Palabra impúlsanos a
mirar con ollos novos o cosmos que,
creado por Deus, leva en si, a pegada
do Verbo, por quen todo foi feito (Cf
Xn 1,2)”.
“En efecto, como crentes e anunciadores do Evanxeo temos unha responsabilidade con respecto á creación”.
“Moitas veces a arrogancia do home
que vive coma se Deus non existise
leva a explotar e deteriorar a natureza sen recoñecer nela a obra da palabra creadora. O home necesita ser
educado de novo no asombro e recoñecemento da beleza auténtica que se
manifesta nas cousas creadas”.
PARROQUIA VIVA
CÁRITAS
5.-Mércores de Cinza. Xornada de
xaxún e abstinencia que sinala o
comezo da Coresma. Ás 8 do serán,
imposición da cinza.
10.- Reunión do grupo de adultos, ás
20,30.
16.- Asemblea parroquial, ás 12,30.
17.- Reunión da comisión das vodas
de prata parroquiais, ás 20,30.
19.- Festa de S. Xosé.
23.- Celebración comunitaria do perdón, ás 11 da mañá.
26.- Reunión do grupo de Cáritas, ás
20,30.
Tódolos venres de Coresma haberá
viacrucis, as 19,30 (antes da misa).
As obras de caridade non se poden
esquecer en ningún momento porque
hai moitos que sofren permanentemente, sen tregua.
Sempre houbo pobres pero nos tempos
que corren é evidente o deterioro que
sofren moitos irmás esmagados polas
circunstancias actuais nas que todos
temos responsabilidades.
Cando falamos de pobreza váisenos a
imaxinación para os que non teñen que
comer ou non teñen cartos nin para
pagar as necesidades primarias que, por
outra parte, tería que atender o Estado e
a sociedade. Se eles non o fan, somos
os irmáns os que temos que cargar,
como cireneos, coa pesada cruz.
ACONTECEMENTOS
SÍNODO DIOCESANO
Bautismos:
Jacobo Montes Rodríguez, de David
e Laura (02-03-2014)
Jimena Noya Tobío, de Pepe e
Cristina (02-03-2014)
Defuncións:
Antonio Pérez Rey, da Cruxeira
(27-02-2014).
Desde outubro de 2012 en que se convocou o Sínodo Diocesano, houbo
unha etapa de preparación e sensibilización con oración, motivación,
información... e algúns grupos traballaron en tratar de situarnos neste contexto histórico e social en que vivimos.
Agora estamos nunha segunda etapa
de consultas, propostas de contidos,
participación de grupos, recoñecer
inercias, detectar alternativas, dialogar en comisións, priorizar aportacións, redactar propostas...
Ninguén se debe inhibir neste
momento, tócanos a cada un aportar o
noso granciño de area para poder
seguir construíndo unha Igrexa que
responda realmente as urxencias e
necesidades de hoxe.