2. Flora kijkt hem beduusd na en bijt dan op haar lip. Het blije gevoel wat ze net nog in haar buik had is meteen weg. Net als een kaars die na een avond is uitgedoofd. Ze werpt een blik op de test die op de wastafel ligt en loopt dan naar de slaapkamer van Giel. 'Ben je hier?' vraagt ze zacht als ze de kamer binnenloopt en achter hem gaat staan.

3. Als hij niks zegt voelt ze tranen opwellen in haar ogen maar ze knippert ze weg. 'Giel? Waarom doe je nou zo?' vraagt ze zacht, met een rare klank in haar stem. Hij lijkt iets te ontspannen maar draait zich niet om. 'Doe nou niet zo kinderachtig en vertel me gewoon wat er is!' zegt Flora deze keer zekerder van haar zaak. 'Kun je me niet even alleen laten?!' roept Giel, dan loopt hij de kamer uit.

4. Op de overloop maakt Giel zijn ogen dicht en blijft even zo staan, hij had alles verwacht behalve dit. Ze hebben het nog helemaal niet over kinderen gehad en om eerlijk te zijn wil hij die ook niet. Hij zucht en loopt naar de keuken, hij pakt een spons en begint met het schoonmaken. Opeens hoort hij een zachte ademhaling. Flora.

5. Hij laat de spons uit zijn handen vallen en loopt naar haar toe. 'Ben je plakband of zo! Ik had je toch gevraagd of je me alleen kon laten!' roept hij terwijl er een harde uitdrukking op zijn gezicht komt. 'Giel, kunnen we hier rustig over praten?' vraagt Flora zacht. Het doet hem pijn om de gekwetste ondertoon in haar stem te horen.

6. 'Nee, hier kunnen we niet rustig over praten. Dat hadden we maar eerder moeten doen, voordat jij zwanger raakte.' roept hij kwaad. 'Jezus! Ik kan er toch ook niks aan doen. Ik ben niet aan de pil, nou en... Dat had je kunnen weten als je goed had opgelet. Maar ik kan het ook aan jou vragen, waarom gebruikte jij geen condoom!'

7. Giel lijkt even van zijn stuk gebracht maar gaat dan meteen weer in de aanval. 'Omdat ik dacht dat jij aan de pil was. En alles op dat moment zo snel ging dat ik er geen tijd voor had!' Flora kijkt hem met vlammende ogen aan. 'Man, wat is nou eigenlijk jou probleem?! Waarom doe je zo moeilijk!' zegt ze.

8. 'Is dat nou zo moeilijk te bedenken?!' roept hij. Flora kijkt hem vragend aan. 'Heb jij verdomme dan helemaal geen hersenen in je kop?' roept hij woedend. Flora bij gekwetst op haar lip. 'Weet je waarom niet, omdat ik helemaal geen kinderen wil...' sist Giel tussen zijn tanden door. 'En dat kun je niet zeggen zonder zo'n scene te maken!' gilt Flora.

9. 'Dat had ik ook niet hoeven doen als je me gewoon even alleen had gelaten. Dan had ik je het allemaal rustig verteld zonder er zo'n heisa van te maken.' zegt Giel op een normale toon als hij aanstalten maakt om de keuken uit te lopen. 'Maar...' mompelt Flora zacht, maar ze stopt meteen als ze ziet dat Giel de keuken uitloopt.

10. Als Giel niet meer in de keuken is, leunt Flora even tegen de muur. Ze voelt hoe de tranen in haar ooghoeken opwellen maar probeert ze niet weg te knipperen. Vrijwel meteen voelt ze de tranen over haar wangen stromen. Ze doet niks om ze tegen houden en slaat haar handen voor haar ogen. Een snik ontsnapt uit haar keel en dan huilt ze met lange uithalen.

11. 'Verdomme!' roept Giel boven in zijn slaapkamer als hij Flora beneden hoort huilen. Hij zou het liefst naar haar toe gaan om haar te troosten, maar doet het niet. Door de ruzie van net beseft hij pas hoeveel hij eigenlijk van Flora houdt. Kwaad schopt hij met zijn voet tegen zijn kledingkast, een van zijn overhemden valt naar beneden en belandt met een zachte plof op de houten vloer.

12. 'Waarom is de liefde zo verdomde moeilijk?' mompelt hij terwijl hij voor het raam gaat staan en Flora nog steeds hard hoort huilen. 'Jezus, waarom staat er in die boekjes nooit wat je moet doen als je grootste liefde beneden aan het huilen is...' mompelt hij terwijl hij moeizaam zijn schouders ophaalt en naar zijn stoel loopt.

13. Het geluid van Flora die beneden nog steeds met lange uithalen zit te huilen doet hem pijn. Heel erg veel pijn zelfs. Misschien zelfs weer pijn als de gekwetste blik die ze tijdens de ruzie bijna de helft van de tijd in haar ogen had. Hij probeert zijn oren dicht te doen en niet meer naar het geluid van Flora te luisteren.

14. Beneden is Flora langs de muur naar de grond gegleden. Doodmoe door de ruzie zit ze naar haar knieën te kijken. Het huilen is overgegaan in een droog gesnik en ze voelt zich verschrikkelijk. Toen ze boven een doffe klap tegen de kast hoorde was ze het liefst naar boven gestormd om te vragen wat er aan de hand was, maar dat durfde ze niet.

15. Haar ogen doen pijn van het huilen als ze opkijk. Ze kijken de keuken rond en laat haar handen langs haar lichaam hangen. Ze weet het allemaal niet meer, ze voelt zich lusteloos en als ze probeert op te staan lukt het haar niet. Een traan loopt over haar wang naar beneden en valt dan op de grond uiteen om een klein plasje achter te laten.

16. In de slaapkamer van Giel is het stil. Het gehuil beneden is opgehouden, en alleen de zachte ademhaling van de eigenaar van de kamer is te horen. Hij laat zijn hand door zijn haar glijden om hem op zijn achterhoofd te laten liggen, het gehuil is gestopt.

17. Flora is een iets gemakkelijkere houding gaan zitten en leunt iets naar achter op haar armen. Voorzichtig veegt ze een traan weg uit haar ooghoek. Ze haalt een zakdoekje uit haar broekzak en snuit haar neus.

18. Giel is ondertussen opgestaan en wrijf in zijn ogen. Hij zucht en kijkt zijn kamer rond, de kamer waar hij na vannacht niet meer had gedacht in te slapen. Maar waar hij straks toch de nacht in zal moeten doorbrengen, als het aan hem ligt. Dan neemt hij een besluit en loopt naar de overloop.

19. 'Flora?' vraagt de zachte stem van Giel. Flora besluit hem te negeren. 'Flora? Ben je hier?' vraagt hij. Weer geen antwoord. 'Ik weet dat je hier bent.' mompelt Giel als hij de keuken verder inloopt. Opeens ziet hij twee voeten gehuld in ballerina's. 'Floor, wat is er met je aan de hand?' vraagt hij als hij haar op de keukenvloer ziet zitten.

20. 'Dat kan ik beter aan jou vragen.' snauwt Flora terwijl ze hem een woedende blik toewerpt. 'Floor, ik bedoelde het niet allemaal zo...' fluistert Giel, als hij naar het hoopje Flora op de grond kijkt. 'Ik bedoelde het net niet allemaal zo.' gaat hij verder. 'Zal wel.' mompelt Flora kwaad terwijl ze nog steeds geen aanstalten maakt om op te staan.

21. 'Flora doe nou niet zo.' zegt Giel. 'Moet ik bij je komen zitten, of zo. Want ik heb echt geen zin om op die koude keukenvloer te gaan zitten.' zegt hij. Een klein glimlachje komt op Flora's lippen maar ze blijft nog steeds zitten. Giel bukt en pakt haar hand. 'Kom hier, dan help ik je overeind.' zegt hij.

22. 'Floortje, wat moet ik toch met jou aan.' zegt hij terwijl hij haar zachte wang streelt. 'Wat je met mij aanmoet, ik denk dat ik eerder moet gaan bedenken wat ik met jou aan moet.' zegt ze zacht. Giel grinnikt en laat zijn hand even op haar wang liggen. 'We vergeten bijna waar deze ruzie om is begonnen.' zucht hij.

23. Op dat moment stort Flora in. De tranen beginnen te stromen en de snikken kom snel achter elkaar uit haar keel. Giel slaat zijn armen om haar heen en probeert haar naar zich toe te trekken, maar ze blijft staan. 'Wat is er nou?' vraagt hij. Flora haalt haar handen voor haar ogen weg. 'Wat er is... Dat weet ik zelf ook niet het zal wel door de hormonen komen.' mompelt Flora.

24. Giel glimlacht. 'Wil je echt geen kinderen?' vraagt Flora dan zacht. Giel schudt zijn hoofd. 'Nee, dat is iets wat ik al heel vroeg heb besloten, in mijn eigen kindertijd al.' zegt hij. 'Echt niet?' vraagt Flora zacht. 'Echt niet, en jij hoeft je geen zorgen te maken. Je kan dat kindje altijd nog laten weghalen.' zegt Giel met een glimlach. Flora verstijft en maakt zich meteen los uit de omhelzing. 'DAT NOOIT!' schreeuwt ze, dan rent ze de kamer uit.

25. In haar eigen slaapkamer pakt ze haar sleutelbos uit haar broekzak en maakt haar deur op slot. Ze is blij dat haar deur van buiten af niet opengemaakt kan worden. Dan loopt ze naar haar bed en laat zich aan het voeteneinde op het zachte kleed zakken. Ze kan het nog allemaal niet beseffen, het leek allemaal zo goed te gaan tussen hun, maar dat dit tussen hen in zou komen te staan had ze nooit verwacht.

26. Giel loopt ondertussen een rondje door de keuken. 'Shit.' mompelt hij als hij naar de gang loopt, hij heeft alles verkeerd gedaan, natuurlijk wil Flora haar kindje houden. Hij loopt voorzichtig de trap op en blijft bij de deur staan met het bordje van Flora erop. Voorzichtig maakt hij een vuist van zijn hand en klopt op de deur.

27. 'Mag ik binnenkomen?' vraagt hij, er komt geen antwoord. Voorzichtig duwt hij de deurklink naar beneden maar de deur zit op slot. 'Floor, het spijt me...' zegt hij als hij voor de deur gaat staan. 'Hmm, dat had je maar eerder moeten bedenken.' fluistert Flora. Hij buigt zich dichter naar de deur toe om nog beter te kunnen verstaan wat ze zegt, maar het blijft stil.

28. Flora ziet hoe de deurklink nog een paar keer naar beneden gaat maar dan blijft het til aan de andere kant van de deur. Flora zucht en staat langzaam op, voor de eerste keer sinds ze de test heeft gedaan die positief was, legt ze haar handen op haar buik. Haar buik waar nu een klein wezentje in groeit. Een kleine Giel of een kleine Flora...

29. Giel staat nog steeds op de overloop en bijt op zijn lip. Er moet iets zijn waardoor Flora niet meer kwaad op hem is. Er moet iets zijn. Hij zucht en ijsbeert over de overloop, opeens weet hij het, opeens rent hij naar zijn slaapkamer en pakt zijn portemonnee uit een zijn nachtkastje.

30. Dan loopt hij naar beneden, belt een taxi die er over een kwartiertje is. Trekt schoenen aan, en fatsoeneert zijn haar een beetje. Dan wordt er getoeterd. Hij stopt zijn portemonnee in zijn zak en loopt naar buiten.

31. Flora hoort de voordeur dichtslaan en ziet nog net hoe Giel in een taxi de straat uitrijdt. Ze pakt de sleutel van haar kamer en maakt de deur open. Dan loopt ze naar haar grote spiegel die in haar kamer staat en zet haar handen in haar zij. 'Ik ben een sterke vrouw.' fluistert ze, terwijl ze naar haar spiegelbeeld kijkt.

32. Opeens voelt ze weer tranen in haar ogen opwellen, ze snikt en draait zich weg bij de spiegel, de tranen lopen binnen no-time over haar wangen en deze keer voelt ze zich nog eenzamer als eerst. Ze bijt om haar lip om nog meer tranen tegen te houden en veegt de andere stroompjes op haar wangen weg.

33. Als haar tranen weg zijn draait ze zich weer naar de spiegel toe en glimlacht, iets wat vijf minuten geleden nog onmogelijk leek. 'Ik ben een sterke vrouw, en ik kan ook alleen voor mijn baby zorgen.' zegt ze hard, haar stem klinkt vast en sterk. Ze glimlacht nog een keer, en legt dan haar handen op haar buik.

34. Als Flora zich heeft weggedraaid bij de spiegel loopt ze naar haar kledingkast. Ze trekt haar gewone kleren weer aan en doet wat nieuwe mascara op. Dan pakt ze wat schone setjes ondergoed uit haar kast en haar pyjama. Onbewust heeft ze het besluit gemaakt om een tijdje in een hotel te gaan, en ze pakt alleen de noodzakelijke dingen.

35. Als ze haar koffer heeft ingepakt loopt ze met het ding naar beneden en zet het in de gang neer. Ze pakt de telefoon en draait het nummer van een niet al te duur hotel in de stad. Als ze heeft geboekt, pakt ze een briefje en schrijft er een kleine boodschap op: “Ik zit een tijdje in een hotel, ik bel je nog wel. Flora.” Dan loopt ze naar de woonkamer en wacht tot haar taxi er is.

36. Als er buiten wordt getoeterd beseft ze dat haar taxi er is. Ze wrijft over haar hoofd in de hoop dat de hoofdpijn die net is komen opzetten wegtrekt. Dan loopt ze naar de gang en pakt haar koffer op. Ze opent de voordeur en loopt naar buiten.

37. Op het moment dat Giel de straat in komt lopen ziet hij dat er een taxi staat, een zenuwachtig gevoel in zijn maag komt opzetten en als hij ziet dat Flora met een koffer in haar hand het huis uitkomt, voelt hij zich verschrikkelijk. 'Flora.' zegt hij, maar als hij beseft dat ze hem niet kan horen roept hij harder. 'Flora!'

38. Weer draait ze haar hoofd niet om, maar loopt met opgeheven hoofd naar de taxi. Giel haalt diep adem en rent naar haar toe, een actie die veel lijkt op die actie die Flora had gedaan. 'FLORA!' schreeuwt hij haar toe. Op dat moment kijkt ze hem aan.

39. Hij rent naar haar toe en komt hijgend tot stilstand. Hij pakt de koffer uit haar handen en zet hem op de stoep neer. Dan pakt hij haar handen. 'Het spijt me zo...' zegt hij hijgend. 'Ik ben zo'n eikel geweest. Ik had vandaag nooit zo mogen uitvallen, en ik heb de verkeerde dingen gezegd.'

40. 'Sssst.' zegt Flora terwijl ze zijn handen vastpakt, ze voelen zo enorm vertrouwd. 'Giel, ik vind het echt heel erg wat je allemaal hebt gezegd. En ik weet niet of ik je dat zomaar kan vergeven. En ik weet niet hoe jij nu over dat kleintje in mijn buik denkt, maar ik hou het. En als jij dat niet wilt, dan denk ik dat onze wegen hier scheiden.'

41. Op dat moment laat Giel de handen van Flora los en zakt neer op zijn knieën. 'Flora, je moet weten dat ik heel, heel, heel erg veel van je houdt. Meer als jij doet beseffen, veel meer. Onze ruzies hebben mij zo'n pijn gedaan, en als ik denk aan de dingen die ik heb gezegd denk ik dat jij nog veel meer pijn hebt gehad.'

42. 'En je moet weten dat ik dol, maar dan ook dolgraag met jou verder wil. En of dat nou met of zonder kinderen is, dat maakt me niet uit. Zolang ik maar bij jou kan zijn, zolang ik mijn toekomst met jou verder kan afmaken.' hij haalt diep adem, en voelt even in zijn zak. Dan haalt hij er een doosje uit.

43. 'Dus lieve, lieve Flora, je betekend meer voor me dan wat dan ook in de wereld, en ik weet dat ik ook heel erg veel van dat kindje in jou buik ga houden. Dus daarom wil ik vragen. Zou je met me willen trouwen?'

44. Tot de volgende update!