1. 1
O roubo de Pontenova
ROUBADO O CADRO DE ÓSCAR POI NA TARDE DE ONTE
Este era o gran titular co que abría o xornal A Nova esta mañá.
A nai e o pai de Marga miráronse atónitos. Roubaran o cadro! Que horror!!!
A cuestión era que no colexio de Marga roubaran un cadro que fora doado por un pintor
da zona que chegou ter bastante fama, tamén tiña os bigotes máis longos da contorna . Iso
foi o que pensou Marga cando viu a foto do pintor no xornal.
A dirección do colexio non quería un escándalo nin que a xente do pobo pensase que non
coidaban os bens de todos, polo que decidiron poñer en marcha unha investigación, a
maiores da que levaban as autoridades. E quen mellor para levar a cabo esta misión que
uns investigadores do pobo, xente seria e discreta que tiñan unha oficina de investigación:
FERREIROS NON – Investigadores privados - Rúa Perdidos – Núm. 17, 1º B.
Así foi como Pedro Ferreiros López e Rosa Non García, aínda non saíran do seu asombro,
cando aquela mañá do mes de abril soou o teléfono para informalos de que pasaran polo
colexio para darlles os detalles e facérense cargo do roubo do cadro.
Marga miraba a cara dos seus pais que era de preocupación e alarma. Non aguantou máis e
preguntou:
- Que pasa?
Os pais contestaron:
- Nada só que temos que ir ao colexio nun momento. Pecha a porta e
non abras a ninguén.
Marga mirounos e dixo: -En serio! En sábado ides ao cole? Que pasa? é polo do roubo?.
Rosa mirouna e díxolle con apuro : - Non pasa nada, nos imos ao noso e ti non te metas .
Avisoooteee! Recolle o teu cuarto! E non abras a porta!

2. 2
Dicindo isto, a nai e o pai de Marga saíron da casa cos seus paraugas e poñendo as súas
gabardinas ( un bo detective nunca vai sen gabardina) o caso é que chovía a chuzos, en
abril augas mil. En resume, Marga, filla de detectives, quedou na casa moi intrigada e
certamente enfurruñada, rosmando: recolle o cuarto, recolle o cuarto, xa, a nena que non
saiba nada . Pois é o meu cole ! O cadro non me gustaba pero... é do meu cole e o meu cole
non se rouba!
Marga indignada dirixiuse cara o teléfono e chamou a Martiño:
- Viches o xornal?!
- Bos días, Marga! É sábado pola mañá que pasa?
- Que se viches o xornal! Roubaron no cole.
- Que? Quen? Non levarían a Flora (era conserxe vella e rosmona á que os nenos non
querían moito)
- Non oh! Oxalá! Levaron o cadro grande, o do gaiteiro, o que está na entrada.
- O do señor dos bigotes?
- Si ese .
- E para que o queren? se é ben feo.
- Eu que sei, o certo é que segundo lles oín a meus pais, ten certo valor xa que o
pintor foi famoso.
- Teus pais van investigar?
- Creo que si pero xa sabes a min non me din anda. Pero NÓS tamén!
- Nós!
- Si nos os da panda, non imos quedar coma parvos vendo que rouban no noso cole.
Calquera día rouban os balóns, e daquela qué?
- Tes razón, ou os libros de Geronimo Stilton se lles dá por roubar.
- Chama aos outros e quedamos pola tarde ás tres no banco da praza.
- OK.
- Chao.
Marta, sen ter ganas, arranxou o seu cuarto pois sabía que coa súa nai non había que xogar.
Cando acabou, oíu a porta, seus pais acababan de chegar pingando. Deus, como chovía!
A nai arranxou o xantar e o seu pai limpou a casa.
Cando xantaron Marga morría por preguntar que pasara. Mais, sabía que se preguntaba non
lle contaban, era mellor esperar e deixar que falaran eles. E falaron contaron o que lles dixo
a directora. No centro non había sinais de violencia, non romperan nada, nin levaran nada
máis, e iso que estaban gardados os cartos para a excursión a Roma dos de 4º da ESO.
Tamén contaron que a directora estaba preocupada porque ela cría que podería ser alguén
do propio colexio. Non había pegadas de ningún tipo. Quen roubou o cadro sabía o que
facía. As autoridades dixeran que o cadro tiña gran valor xa que ese pintor ultimamente
estaba moi considerado. Marga anotaba todo isto na súa mente para contarllo aos seus
compañeiros.
Despois de discutir un pouco para que a deixasen saír á praza co día que estaba e abrigada
que parecía unha cebola, foi xunta dos seus amigos. Non eran moitos, con ela catro:
Martiño, Marcos e Marta. Os catro M! Como lle gustaba fantasear a Marga, a ela íalle,
coma aos seus pais, aquilo de investigar aínda que non fora máis que onde ía o gato da
veciña. O caso era investigar!

3. 3
Marga contoulles o que sabía. Os compañeiros tamén oíran o caso nas casas e os rumores
que corrían polo pobo: que se alguén ,Dona Manuela, que era a que o vía todo, vira unha
sombra pola noite, outro que vira unha furgona que parecía duns melenudos... cada veciño
vira unha cousa. Iso que o colexio estaba apartado das casas que se non....
Entre os catro decidiron que había que empezar investigando aos profes, porque os
alumnos nunca levarían algo tan, tan feeooo. Os alumnos sabían que non era un Picasso era
o cadro do gaiteiro gordo, cun marco horroroso, e, se o pintor estaba valorado sería porque
tiña outros mellores que senón, dígoche eu...
Marcos pensou que o mellor era ir ao lugar dos feitos, e aló foron. Saltaron o muro e sorte
tiveron de que non os pillaran . Déronlle sete voltas ao cole pero non viron nada. Decidiron
xuntarse de novo o domingo para poñer as ideas en claro, tiñan que pensar toda a noite.
O domingo á tarde, xuntáronse de novo, cada un contou o que oíra na súa casa, outra vez,
non había por onde empezar todo era dixo, díxome.. Marta, rapaza sensata, opinou:
- Eu coido que era mellor esperar a mañá e fixarnos en todo, estudar aos profes.
- Tes razón - dixo Martiño – se falta algún ao mellor é porque o está vendendo
- Marga mirounos con cara de ofendida e dixo- xa se fora así de fácil. Meus pais han
ir falar con eles e non pode faltar ningún, a policía tamén falará con eles.
- Hai algúns que viven por aquí podemos seguir os seus pasos. Ademais son os mais
sospeitosos: o de Mates, que é raro!, a de lingua é sinistra, o de ciencias xa che
digo...
- Vale, vale dixeron todos á vez.
O luns, chovía, outra vez, e na casa de Marga todo eran présas ela e os seus pais tiñan que
ir ao cole, raro, raro, coma cando tiña catro anos . Pero se xa ía en quinto. En fin, eran
moitos os nervios. Marga pasara toda a noite pensando en como espiar aos profes que eran
do pobo para descubrir ao ladrón.
Uf! E se non é un profe e se foi o cociñeiro, ou Flora... ou Berta a das fotocopias.... Hai
demasiados sospeitosos, pensaba intranquila mentres ía oíndo o que falaban seus pais.
Cando chegou ao colexio alí estaba a directora, o xefe de estudos, todos, coma se fosen
castigar a alguén, case sentiu pena polos seus pais, logo recompúxose e pensou – Nós
tamén imos investigar.
Os catro M estiveron más preocupados de observar aos profesores que de atender ao que
era un adxectivo ou aos metros cadrados. Cando soou a serea saíron pitando para o patio.
Non se falaba doutra cousa, e Marga de repente sentiu que todos se botaban enriba dela
para preguntarlle qué era o que sabía. Eu, Eu, nOOOOn sei nada. Os detectives son meus
pais!!!!!!!
Os seus compañeiros sacárona como puideron do medio de toda aquela lea. Foron para os
baños que eran un sitio tranquilo e seguro. Marga explicoulles aos demais que seus pais
pensaban parecido a eles e que ían comezar polo persoal do centro, interrogándoos e
pescudando os seus movementos. Marga botáballe moito conto , gustáballe ser o centro de
atención. Non se pode negar.
Marcos opinou que había que fixarse en todo e en todos ían dedicar o resto da mañá a iso,
ben, despois do exame de inglés. Pola tarde, se deixaba de chover, habían quedar para dar
unha volta preto das casas dos que traballaban no cole.
- Imos, vén Flora! Non lle gusta o barullo no baño.

4. 4
- Bo! A esa non lle gusta nada.
- Por que será tan rara?
- Non sei, será que nunca tivo mozo
- Vale xa saíu o machista
- Ei, non te poñas así Marta eu só facía unha broma...
- Rapaces! dixeron as dúas á vez.
Á hora de comer Marga e os seus pais estaban tensos, eles non querían contar as súas
sospeitas e Marga quería saber. Non aguantou máis e preguntou: Que se sabe? Sabedes
quen é o culpable?. Non!!!, dixeron a coro seus pais.
Marga, entende que hai moita xente que traballa no cole que son nosos veciños e non
podemos falar deles á lixeira, non estaría ben , explicou súa nai.
- Xa mamá pero eu quero saber, e podo axudar. Os pais riron e acariñárona, sen dicir nada.
-Mamá hei quedar cos nenos esta tarde.
-Vale, pero sen tolerías que te coñezo!
- Tranqui má!
Marga despois de facer as súas tarefas xuntouse cos seus compañeiros e foron dando unha
volta e barallando posibilidades, outra vez: O de mates, raro, pero soso, non o vían
roubando o cadro, el era moi pequeno e o cadro moi grande. A de lingua ía ao seu, non
roubaría un cadro dese señor, se fose de Lugrís ao mellor...
- Flora foi Flora - dixo Martiño.
Marga mirouno con cara de sorpresa e díxolle:
- Que mosca che picou a ti con Flora , en serio?...
- Marcos, ti tamén cres que foi Flora, verdade? Dixo Martiño.
- Home, non sei, se cadra.
Vale admitiron Marta e Marga, imos cara a casa de Flora é certo que é a máis rara de todos
eles e ela é alta e forte para cargar co cadro.
- Si, dixo Martiño, o seu sobriño ten un furgona é melenudo e Flora conduce.
- Aclárate tío non entendo nada , dixo Marga, levou o cadro Flora ou o seu sobriño.
- Non sei, pero xa verás como teño razón.
- Veña imos.
Sen razón lóxica, que diría meu pai, foron cara a casa de Flora deron voltas e máis voltas
non vían nada. Nisto Flora saíu. Deixou a porta aberta e, Martiño e Marga non o
dubidaron, sen pensar entraron, os outros dous quedaron fóra por se volvía Flora.
A casa era escura e cheiraba a rancio, así describen as casas escuras non libros, o caso é
que cheiraba moi mal a nunca abrir ou algo así. Foron adaptándose a ver na escuridade e
alí plantificado no medio do salón ¡ O CADRO ! Non podía ser, demasiado fácil para ser
verdade, se seus pais aínda non empezaran co caso en serio e ela xa o resolvera.
A cousas as veces son fáciles e outras non pero... Flora tamén estaba no salón e con Marta
e Marcos cada un pola súa orella, tiñan cara de dor, pobres, Marga e Martiño quedaron
brancos e tremendo. Flora mirábaos con pinta de ilos matar ou iso pensaban eles.
– Que facedes aquí? Preguntou con voz forte.
- Nós, nos... chegaron a dicir eles, todos tiñan medo.

5. 5
- FIU FIU . O son dun was, non se atrevían a moverse. Era o de Marga. Pero sen saber
como sacou o teléfono era súa nai e moi rápido, escribiu: é Flora casa dela, vide . Cando
Flora lle quitou o móbil do demo, como dixo ela, xa se enviara o was , isto do 4G éche un
invento...
Ao pouco chegaron os pais de Marga entraron e atoparon a Flora, aos nenos cheos de
medo e ao cadro, todos no salón, sen moverse, uns tíñanlle medo aos outros.
Os pais de Marga vendo tal panorama preguntaron só:
- Porque Flora?
Ela contestou: - El non lle gustaba a ninguén eu tampouco, estamos ben xuntos.
FIN
CLARA BRAGE AMADO. 5º Primaria CPI Virxe da Cela (Monfero).
Xuño 2015