1. WK: Normal, butso different Hoofdstuk 30

2. Groeide Marits jongste dochtertje Carlijn op tot peuter, waarbij heel duidelijk werd dat ze een dochter was van Staf. Ging Valentina raad vragen aan haar tante Anke over het moederschap als tiener. Beviel Valentina van een dochtertje, Elfie. Kwam Shania voor het eerst sinds haar zelfmoordpoging weer buiten. Ze kreeg ook een make-over van Merle. Groeiden Iris en Lex op naar ouderen. Kondigde Olivia aan dat ze wou gaan studeren. En dan lezen we nu verder… In de vorige update…

3. Iris, Lex, Valentina & Elfie “Waarom… moest ik… eigenlijk… zo dringend… komen?”, brengt Stefan met moeite uit tussen de hevige zoen van Valentina door.

4. Het meisje giechelt wat en probeert haar onzekerheid te verbergen. “Ik zou je eigenlijk iets moeten vertellen, Stefan… Kom je even mee naar binnen?”

5. “Zo, vertel!”, zegt hij, wanneer ze even later samen in de zetel zitten, “Wat is er zo belangrijk dat je al weken niet op school verschijnt? Ik dacht dat je ziek was!”

6. Valentina durft haar vriend amper aan te kijken: “Stefan… herinner jij je nog die ene nacht in de disco, toen wij samen in de jacuzzi beland zijn?” “Natuurlijk weet ik dat nog!”, reageert Stefan meteen, en hij grinnikt even, “Al herinner ik me vooral het getier van je tweelingzus!”

7. Ondanks de spanning moet Valentina nu ook even lachen: “Daar kan ik inkomen, ja. Ik denk dat alle aanwezigen van die avond zich dat nog wel herinneren!” Dan wordt haar gezicht opeens weer serieus: “Maar ze had wel gelijk… er is daarna iets gebeurd wat helemaal niet de bedoeling was…

8. Ze was van plan geweest om het er meteen uit te flappen, maar bij het zien van Stefans ongeruste gezicht, durft ze het nog amper te zeggen. “Stefan… je bent vorige week vader geworden…”, fluistert ze.

9. Met een ongerust gezicht duikt ze weg, maar Stefan slaat geruststellend een arm om haar schouders. Nu durft Valentina eindelijk verder te gaan: “Ze heet Elfie… wil je haar zien?”

10. “Wat een vraag!”, lacht Stefan, en hij staat meteen op, “Wijs me de weg naar de babykamer maar!”

11. Met een glimlach haalt Valentina even later haar dochtertje uit haar bedje. “Zo Elfie, wil je even kennismaken met je vader?”

12. Met een vertederd gezicht bekijkt Stefan de baby: “Hallo Elfie! Ik ben je papa, en ik ben zo blij dat ik je eindelijk eens zie!” Dan wendt hij zich weer tot Valentina: “Zou ik… haar misschien eens mogen vasthouden?”

13. “Natuurlijk mag je dat!”, zegt Valentina. Ze geeft het meisje voorzichtig aan Stefan, en moet lachen om de onhandige manier waarop hij haar vasthoudt: “Tja, dat ben ik intussen al wel gewend!”

14. Ze neemt Stefan stevig vast: “Ik ben zo blij dat je het nu eindelijk weet… ik wil nog altijd verder met ons twee.” Stefan kijkt haar verliefd aan: “Ik ook Valentina, ik ook…”

15. Olivia Zuchtend staat Olivia voor de deur van het studentenhuis. Dit had ze zo graag samen met haar tweelingzus willen doen, maar hier staat ze dan alleen…

16. Met een zucht loopt ze naar binnen om haar kamer te zoeken. Na die gevonden te hebben, gaat ze achter haar computer zitten om een specialisatie te kiezen. Met een grote glimlach vult ze alle nodige formulieren in. Eindelijk kan ze Toneel gaan studeren!

18. Aangezien haar lessen morgen pas beginnen, besluit ze de campus al wat te gaan verkennen. Al snel houdt ze halt bij de Universiteitsbibliotheek: “Hmm, even kijken wat voor interessante boeken ze hier hebben…”

19. “Wow, en dan dacht ik dat ik al zowat alle beroemde toneelstukken kende…”, mompelt ze in zichzelf, terwijl ze de ruggen van de boeken bekijkt.

20. Even later is ze helemaal verdiept in ‘Antigone’ van de Griekse tragedieschrijver Sophocles. Ze heeft het al zo vaak gelezen, en toch blijft het één van haar favoriete verhalen.

21. Voordat ze het weet, is het buiten donker geworden. Snel loopt ze naar buiten, en kijkt dan verdwaasd om zich heen: “Welke kant moest ik ook weer op?” Op goed geluk begint ze aan haar tocht naar huis.

22. Om een halfuur later vast te stellen dat ze écht verdwaald is. “Verdomme!!”, stampt ze kwaad met haar voet op de grond, maar dan probeert ze weer helder te denken. “Laat ik bij dat huis maar eens aanbellen, misschien kunnen ze me daar de weg wijzen…”

23. Met trillende benen – ze heeft het immers nooit echt leuk gevonden om zomaar bij vreemde mensen aan te bellen – loopt ze naar de deur en drukt op de bel.

24. Verbaasd kijkt ze even naar het kleine meisje dat naar buiten komt gelopen, maar ze herstelt zich snel: “Hallo, kan je misschien even je mama roepen? Ik ben de weg naar mijn huis kwijt, dus misschien kan zij me helpen.”

25. “Ben je verdwaald?”, vraagt het meisje, en ze kijkt Olivia met een blik vol medelijden aan. “Kom maar mee naar binnen, mijn mama zal je wel kunnen helpen.”

26. Ze houdt de deur voor Olivia open, en roept al naar binnen: “Mama, papa! Die mevrouw is verdwaald, kunnen jullie haar de weg naar haar huis wijzen?”

27. Ze ratelt er nog een heleboel achteraan, maar Olivia hoort er niets meer van. Verbaasd kijkt ze naar de man die voor haar staat: “Maarten?!”

28. Ze vliegt haar broer om de hals: “Maarten! Waar was je opeens? Hoe kom je hier terecht? We waren zo ongerust!” Maarten drukt haar stevig tegen zich aan: “Sorry zus, maar ik kon niet anders…”

29. Hij wenkt de vrouw die de hele tijd stond toe te kijken dichterbij: “Lenka, dit is mijn zus, Olivia. Olivia, dit is Lenka… mijn verloofde…” Even weet hij niet meer wat zeggen: “Kom even zitten, dan kan ik het uitleggen.”

30. “En nu vertellen!”, zegt Olivia, wanneer ze even later met z’n drieën in de zetel zitten, “Waarom deed je ze vreemd? Waarom ben je er zomaar opeens vandoor gegaan? En vooral: waarom heb je zo lang niets meer van je laten horen??”

31. Maarten weet even niet waar hij moet beginnen. “Kelsy had gelijk.”, zegt hij dan maar, “Ik deed inderdaad zo vreemd doordat ik met een meisje in mijn hoofd zat.”

32. “En dat meisje… was mijn stagejuf van het vijfde leerjaar: Lenka. Ik was helemaal gek van haar, was haar hier zelfs al eens komen zoeken… en was er kapot van toen ik te weten kwam dat ze al een vriend had.”

33. “Ik schaamde me voor mijn gevoelens, en durfde het jullie niet te vertellen. Toen Kelsy op het punt stond mijn geheim te ontdekken, ben ik weggelopen… en al ronddwalend hier terechtgekomen, net als jij nu.”, glimlacht hij.

34. “Juf Lenka bleek me nog te herkennen, en we raakten aan de praat. Het was al een tijdje uit met haar vriend, en zij woonde hier nu met haar dochtertje Katrien. En… ze vroeg me of ik niet bij hen wou intrekken.”

35. “En dat heb je dus gedaan.”, concludeert Olivia, “Maar waarom heb je ons dan niet meer laten weten? Dacht je misschien dat mama en papa het niet zouden accepteren dat Lenka zoveel ouder is dan jij?”

36. “Dat wilde hij echt wel doen,” mengt Lenka zich in het gesprek, “Maar net toen hij op het punt stond…” Op dat moment klinkt er luid gehuil, en Maarten staat op: “Ik ga wel even!”

37. Stomverbaasd kijkt Olivia even later toe hoe haar broer even later binnenkomt met een schattig peutermeisje op zijn arm: “Olivia, mag ik je voorstellen aan Laura?”

38. Vertederd neemt ze het kleintje van Maarten over. “Dus… toen werd Lenka zwanger van Laura, en durfde je niet meer naar huis?”, doet ze een poging om het verhaal af te maken. “Niet helemaal…”, zegt Lenka aarzelend.

39. Alsof het afgesproken was, lopen opeens een jongen en een meisje de kamer binnen, elkaar bedreigend met nep-pistooltjes. Na een ‘ik ga je vermoorden, schurk!’, zijn ze weer net zo snel weg als ze gekomen zijn.

40. Maarten gaat weer naast Lenka zitten en slaat zijn arm om haar heen: “Net toen ik me sterk genoeg voelde om Lenka en Katrientje aan jullie voor te stellen, merkte Lenka dat ze zwanger was. Van Wouter en Noortje. En… ik wist wat voor problemen tante Anke heeft gehad met Kelsy en Shania, en… ik durfde niet meer…”

41. “En nu??”, vraagt Olivia na een ongemakkelijke stilte, “Ben je nu zover dat je wel durft?” Maarten aarzelt: “Zullen ze niet kwaad zijn omdat ik zolang ben weggebleven? En om wat er intussen gebeurd is?”

42. “Daar zullen ze op dat moment niet eens aan denken!”, zegt Olivia geruststellend, “Ze zullen veel te blij zijn om je terug te zien.” Ze wacht even, en voegt er dan aan toe: “En je zou er mij ook een groot plezier mee doen!”

43. Iris, Lex, Valentina & Elfie “Vanavond wordt Elfie al peuter.”, fluistert Stefan, en hij trekt Valentina wat dichter tegen zich aan, “Ze wordt alweer zo groot…”

44. “Ik heb een klein verjaardagsfeestje voor haar georganiseerd,” antwoordt Valentina, “Jammer genoeg konden Kelsy en Shania niet komen, ze zitten volop in de examens. Maar Olivia komt wel.”

45. Ze grinnikt even, en buigt zich over Stefan heen: “En ik zal ervoor zorgen dat ze zich deze keer niet zo begint te schreeuwen als die keer in de disco!”

46. Schreeuwen doet Olivia wel als ze die avond binnenkomt, maar dan van blijdschap: “Zusje!! Ik heb je zo gemist!” “Ik jou niet minder!”, antwoordt Valentina, “Vertel me maar alles wat er gebeurt op de universiteit, ik ben echt benieuwd.”

47. “Het is super op de universiteit!”, barst Olivia los, “De lessen zijn ongelooflijk interessant, en er is een grote bibliotheek… je kent me, daar kan ik echt uren doorbrengen. Natuurlijk moet ik ook aan mijn paper werken, en heb ik om het halfjaar examens. En… ik ben geslaagd voor mijn eerste jaar!”

48. “Geweldig, zus!”, roept Valentina uit, “Ik wist wel dat je het kon!” “En ik heb nog leuk nieuws…”, zegt Olivia raadselachtig, en ze kijkt naar de deur die net open gaat.

49. “Maarten!” Nog voordat iemand anders iets heeft kunnen zeggen, heeft Iris haar zoon al in haar armen. “Jongen toch, waar zat je al die tijd? Ik was zo ongerust!”

50. Maarten grijnst wat onhandig, en wenkt Lenka dichterbij. “Mama, mag ik je eerst voorstellen aan Lenka? Zij is…”, hij aarzelt even voor hij verder gaat, “… mijn verloofde…”

51. Er vormt zich een glimlach om Iris’ lippen, ook wanneer ze naar Lenka’s buik kijkt: “En je bent zwanger, zie ik? Geweldig, dan heb ik binnenkort dus twee lieve kleinkinderen!”

52. Opnieuw weet Maarten zich geen houding te geven, wanneer dan plots Katrien tevoorschijn huppelt: “Hallo, ben jij mijn nieuwe oma? Ik ben Katrien, en ik mocht meekomen omdat ik al elf jaar ben! Noortje, Wouter en Laura zijn nog te klein.”

53. Verward kijkt Iris haar zoon aan. “En bedankt, Katrientje.”, mompelt die, “Je hebt het gehoord, mama. Katrien is niet mijn dochter, maar die van Lenka. Samen hebben we nog de tweeling Noortje en Wouter gekregen, en kleine Laura. En zoals je ziet, is Lenka alweer zwanger. We willen allebei graag een groot gezin.”

54. Hij durft Iris amper aan te kijken: “Ik ben echt gelukkig met mijn leven, ik hoopt dat je me niks kwalijk neemt?” Hij schrikt van de kracht waarmee Iris hem vastpakt: “Maar nee jongen, hoe kan ik nu kwaad zijn? Ik ben veel te blij dat ik jullie hier allemaal heb!”

55. Dan trekt Katrien opeens de aandacht naar zich toe: “Tante Valentina, kan het baby’tje nu opgroeien? Ik zou zo graag nog even met haar spelen voordat we naar huis gaan!”

56. “Daar kan voor gezorgd worden, meid!”, lacht Valentina. Meteen gaat ze naar boven om Elfie uit haar bedje te halen, terwijl Stefan de kaarsjes op de taart aansteekt.

57. “Doe maar een heel mooie wens, Elfie…”, fluistert ze, terwijl ze zich met haar dochtertje naar de taart toebuigt. Vol verwachting gooit ze het kleintje in de lucht.

58. “Ze blijft een perfecte mengeling van ons beiden, Stefan!”, lacht ze, “De neus heeft ze duidelijk van mij, maar ze heeft helemaal jouw vorm van ogen.”

59. “En dan zullen we nu deze mooie meid nog eens wat mooier gaan maken!” Met Elfie op de arm loopt ze naar boven: “Kom je mee, Stefan?”

60. “Elfie mooi?”, kraait het meisje even later, nadat Valentina haar een ander jurkje heeft aangetrokken en haar haren in twee staartjes heeft gedaan. “Elfie is zeker mooi!”, antwoordt Stefan, die heeft staan toekijken.

61. Hij loopt naar hen toe, geeft Valentina een zoen en aait Elfie even over haar hoofdje. “Het is perfect,” fluistert hij, “Ons kleine gezinnetje…”

62. Shania “Je ziet er stralend uit, Shania!”, complimenteert Joris haar, “Die therapie doet je blijkbaar goed!”

63. Shania lacht breed: “Ja, Merle is echt een schat! Ik zou niet weten waar ik nu zonder haar zou staan. En of ik hier eigenlijk nog wel zou staan…”

64. “Zo moet je niet denken, Shania! Je staat er, je bent een fantastische vrouw, je mag gezien worden… en ik heb gehoord dat je hele ‘incident’ niet al teveel invloed heeft gehad op je examens?”

65. “Dat klopt!”, straalt Shania, “De examens die ik gemist heb, heb ik allemaal ingehaald, en sinds vorige week weet ik ook de resultaten van mijn laatste examenreeks… ik ben voor alles geslaagd, Kelsy en ik kunnen aan ons laatste jaar beginnen!”

66. Joris vraagt nog iets, maar Shania is hoort het niet eens meer. In gedachten herhaalt ze zijn woorden van daarnet: Je ben een fantastische vrouw, je mag gezien worden,…

67. “Wat zei je?” Wanneer ze Joris naast haar ziet staan, staat ze ook snel op. “Je lijkt opnieuw op het goede pad te zijn, Shania. Maar je weet me wel te vinden als je me nodig hebt, hé!”

68. “Bedankt, Joris…”, mompelt Shania. Ik waag het erop!, besluit ze, en ze doet een poging om haar armen om hem heen te slaan, “Bedankt voor all…”

69. “Shania!”, doorbreekt de boze stem van Joris haar gedachten, “Wat is hier de bedoeling van, jongedame?” Geschrokken doet Shania een paar stappen achteruit: “Het spijt me… ik wou niet…”

70. Ze voelt de tranen achter haar ogen prikken, en buigt haar hoofd: “Ik kan misschien maar beter gaan…” “Dat lijkt me het beste, ja!”, hoort ze Joris nog zeggen, vlak voordat ze de deur achter zich sluit en zo hard als ze kan wegloopt.

71. Ze blijft lopen, tot ze eindelijk door een waas van tranen haar huis herkent. Kelsy loopt haar voorbij, en roept nog over haar schouder: “Naia, mijn lessen lopen wat uit vanavond! Het kan wat later worden, oké?”

72. Op automatische piloot loopt Shania door naar de badkamer. Zonder nog goed te weten wat ze doet, steekt ze haar hand uit naar het medicijnenkastje.

73. Ik heb het verknald, voor de zoveelste keer! Ik zou niet weten wat me ervan weerhoudt om… Opeens wordt er ruw aan haar arm getrokken: “Shania! Wat was je van plan te doen?!”

74. “Kelsy…”, zucht Shania. Ze zakt in elkaar op de grond en kijkt in het bezorgde gezicht van haar zus, “Ik kan het niet meer aan, ik kan niks meer…”

75. “Gelukkig maar dat ik nog even terugkwam om mijn boek te halen!”, zucht Kelsy terwijl ze Shania omhelst, “Het gaat echt niet meer hé, meid?” En wanneer Shania haar hoofd snikkend tegen haar schouder drukt, gaat ze verder: “Ik kan nu écht niet bij je blijven, maar zal ik Merle voor je bellen?”

76. “Als je dat zou willen doen…”, mompelt Shania, “Ik ben bang van mezelf, ik weet echt niet meer wat ik moet doen…”

77. “Ik zal haar bellen,” belooft Kelsy, maar dan kijkt ze haar zus strak aan: “Naia, onthoud één ding: het komt goed. Vertrouw in jezelf, het komt allemaal wel weer goed!”

78. Kelsy vertrekt naar haar les, en even later vindt Merle Shania snikkend in de zetel. “Naia? Mag ik erbij komen zitten?”

79. Ze gaat naast Shania zitten, en streelt haar over haar haren: “En vertel nu eens precies wat er gebeurd is, meisje!” “Net nu ik dacht dat ik alles weer onder controle had…”, begint Shania haar verhaal.

80. Ze vertelt Merle alles, en uiteindelijk zit ze met haar hoofd in haar handen te huilen: “Ik kan niks meer, Merle! Zelfs de mensen die het goed met me menen, jaag ik tegen me in het harnas!”

81. “Maar het leek maar alsof hij me complimentjes maakte. Dat ik een fantastische vrouw ben, dat ik er zo goed uitzie,… hij leek echt met me te zitten flirten… maar dat had ik blijkbaar verkeerd ingeschat…”

82. “Eén ding wist hij dan toch wel, hoor!”, antwoordt Merle plots mysterieus. Shania kijkt op en bemerkt een vreemde twinkeling in haar ogen: “Je bent fantastisch, en je ziet er minstens even goed uit!”

83. Merle steekt haar arm uit en trekt Shania stevig tegen zich aan. Bij het voelen van de arm in haar nek, voelt Shania een siddering door haar hele lichaam gaan.

84. En voordat ze het weet, heeft ze Merle vol op de mond gekust. Meteen schiet ze van haar schoot af en schuift een heel eind weg.

85. Verschrikt door wat ze net gedaan heeft, slaat ze haar ogen neer: “Het spijt me, Merle. Ik kan blijkbaar mijn reflexen niet echt meer onder controle houden… ja, je mag nu ook kwaad worden en wegstampen en me laten zitten… ik ben immers toch maar één van de vele patiënten, en het is helemaal de bedoeling niet dat…”

86. Midden in haar zin houdt ze op, wanneer ze opnieuw Merles arm om haar schouder voelt: “Naia… heb je me horen roepen? Zie je me opstaan of kwaad worden?? Nee toch, hoop ik. Want anders heb je wel een erg rijke fantasie!”

87. Zachtjes trekt ze Shania weer naar zich toe, en kust haar teder. “Maar je hebt je wel behoorlijk vergist in die Joris, hoor!”, fluistert ze dan, “Zeg nu zelf, zie je jezelf dit al met hém doen?!” Waarop de twee meisjes al kussend in de lach schieten.

88. Kelsy had gelijk!, bedenkt Shania, terwijl ze Merle nog wat steviger vast neemt, Alles komt goed…

89. Tot de volgende keer!!!