As Cruzadas Presentación sobre as Cruzadas realizada por alumnos de 2º da ESO do IES Praia Barraña no curso 2007-2008

1. As
cruzadas
MARCOS
IRIA
CARLOS 2ºA
IES Praia Barraña
Curso 2007-2008

2. As cruzadas
¿Qué foron as cruzadas?
As Cruzadas foron unhas campañas
militares comúnmente feitas a
petición do papado, e que tiñeron
lugar entre os séculos XI e XIII contra
os musulmáns para reconquistar
Terra Santa.
As Cruzadas foron expedicións
emprendidas en cumplimento dun
solemne voto para liberar os Lugares
Santos da dominación musulmana. A
orixe da palabra remontase a cruz
feita de tela e usada como insignia na
roupa exterior dos que tomaron
parte nesas iniciativas. CABALEIRO

3. ¿Cómo foron as guerras?
As guerras que dende o século VIII
mantiñan descontinuamente os
reinos crisitiáns do norte da
Península Ibérica contra o musulmán
Califato de Córdoba, e que a
historiografía coñece como
Reconquista, continuaron de forma
igualmente discontinua dende o
século XI contra os reinos de taifas,
os almorávides, e os almohades,
nalgunhas ocasións coa calificación
de cruzada otorgada polo Papa como
na batalla de Navas de Tolosa (1212)
ou no seu episodio final: a guerra de
Granada (1482-1492). No norte de
Europa organizáronse cruzadas
contras os prusianos e lituanos.
Cristians contra musulmáns

4. A 1ª CRUZADA
Ó Papa Gregorio VII debeselle a idea
de que os países crisitiáns para
loitar contra o islam.
O certo e que o Papa Urbano II (1088-
1099) foi quen a puxo en practica.
No penúltimo día do Concilio de
Clermont (Francia) xoves 27 de
novembro de 1095, proclamou, o
grito de “Dieu lo volti”(¡Dios lo
quiere!), a denominada primeira
cruzada (1096-1099).
URBANO II

5. A predicación de Urbano II puxo en
marcha en primeiro lugar a multitude
de xente humilde, dirixida polo
predicador Pedro de Amiens o
Ermitaño. Este grupo formou a
chamada “Cruzada Popular”, dos
pobres ou “Cruzada de Pedro o
Ermitaño”. De forma desorganizada
dirixense cara o oriente, provocando
matanzas de xudeus o seu paso. A
sua chegada a Bizancio, o Basileus
apresurouse a envialos o outro lado
do Bósforo. Despreocupadamente
internaronse nun territorio turco,
onde foron aniquilados facilmente.
PEDRO DE AMIENS
“O ERMITAÑO”

6. Moito máis organizada foi a chamada
“Cruzada dos Príncipes”(denominada
habitualmente na historiografía como
a 1ª Cruzada), formada por unha
serie de contigentes armados
procedentes principalmente de
Francia, Países Baixos e o reino
normando de Sicilia. Estes grupos
iban dirixidos por segundones da
nobreza, como Godofredo de
Bouillon, Raimundo de Tolosa e
Bohemundo de Tarento.
Durante a sua estancia en Constantinopla
estes xefes xuraron devolver o
Imperio Bizantino aqueles territorios
perdidos frente os turcos.
GODOFREDO DE BOUILLON

7. Desde Bizancio dirixironse hacia Siria
atravesando o territorio selyucida,
onde conseguiron unha serie de
sorprendentes victorias. Xa en Siria
puxeron sitio en Antioquia, que
conquistaron tras un asedio de sete
meses. Sen embargo, non devolveron
o Imperio Bizantino , senon que
Bohemundo retuvoa para si
formando o Principado de Antioquía.
Dende Antioquía dirixironse hacia
Xerusalén conquistando algunhas
plazas polo camiño. En xuño de 1099
sitiaron a capital, que caeu nas mans
dos cruzados o 15 xullo de 1099. Na
conquista realizaron unha terrible
matanza, que non respetou a xudeus,
nin a musulmáns, mulleres ou nenos.
CAPTURA DE XERUSALEN
Con esta conquista rematou a primeira DURANTE A PRIMEIRA
cruzada.
CRUZADA

8. A 2ª CRUZADA
Gracias a división dos estados
musulmáns, os estados latinos,
conseguiron establecerse e
sobrevivir. Os dous primeiros reis de
Xerusalén, Balduino I e Balduino II
foron gobernantes capaces de
estender o reino dende o
Mediterráneo e o rio Jordán, e
incluso máis alá. Rápidamente
integraronse no cambiante sistema
de alianzas locais e así puideron verse
enfrontamentos entre un estado
cristian cun musulmán contra a
alianza doutro estado cristian con
outro estado musulmán.
BALDUINO I

9. Zengi, gobernador de Mosul e de Alepo,
que en 1144 conquisto Edesa,
liquidando o primeiro dos estados
Francos, como resposta a esta
conquista que puxo de manifesto a
debilidade dos estados cruzados, o
papa Eugenio III, a través de Bernardo,
abad de claraval, predicou en decembro
de 1145 a 2ª Cruzada. Nesta Cruzada
participaron reis da cristiandade,
encabezados por Luis VII de Francia,
acompañado do emperador xermánico
Conrado III. Os desacordos entre os
franceses e os alemáns, así como cos
bizantinos foron constantes en toda a
expedición.Cando ambos reis chegaron
a Terra Santa (por separado) decidiron
que Edesa era un obxectivo pouco
importante, e marcharon cara
Xerusalén, dende alí decidiron atacar
Damasco, a expedición foi un fracaso.
Con este ataque inútil conseguiron que LUIS VII DE FRANCIA
Damasco caera en mans de Nur al-Din.

10. A 3ª cruzada
As intromisións do reino de Xerusalén no
decadente califato fatimí de Exipto
levaron ó sultán Nur al-Din a mandar
ó seu lugarteniente Saladino a
facerse cargo da situación. Non fixo
falta moito tempo para que Saladino
se convertise no amo de Exipto, ainda
que ata a morte de Nur al-Din no
1174 respetou a soberania deste. Tra
la sua morte Saladino proclamouse
sultán de Exipto e de Siria, dando
comezo a dinastía de ayyubí. Saladino
era un home sabio e logrou a
absoluta unión das faccións
musulmáns. Así como o control
político e militar dende Exipto ata
Siria.
SALADINO

11. Saladino era un musulmán devoto e
decidido a expulsar os cruzados de
Terra Santa. Ó reino de Xerusalén
rexido por Balduino IV de Xerusalén,
e rodeado xa por un solo estado,
viuse obrigado a firmar fráxiles
treguas seguidas por escaramuzas,
tratando de retrasar o inevitable
final.
Trala morte do rei Balduino IV de
Xerusalén, o estado dividiuse en
distintas faccións, pacifistas ou
belicosas, e pasou a convertirse en
rei, debido o enlace matrimonial que
mantiña ca irmá do falecido
patriarca, o xeneral do exército unido
de Xerusalén: Guy de Lusignan. El
mesmo apoiaba unha política
agresiva e de non negociación cos
sarracenos e abogaba polo seu
sometemento e derrota en combate,
cousa a que os seus detractores
opoñianse.
GUY DE LUSIGNAN

12. A radicalidade relixiosa e o apoio ó brazo
máis radical da orde dos Templarios.
Nos seus ataques a diversas
localidades e a estructuras sarracenas
acabarian nun enfrontamento final
entre Guy de Lusignan e o propio
Saladino. De feito faise culpable a Guy
de Lusignan da derrota e perdida de
Xerusalén, pola sua obsesión de
enfrontarse o exército de Saladino e a
sua falta de visión para a protección
da cidade e os seus habitantes.
Reinaldo de Châtillon foi un bandido con
titulo de cabaleiro que non se
consideraba atado polas treguas
firmadas. Saqueaba caravanas e
incluso armou expedicións de piratas
para atacar os barcos de peregrinos
que iban a Meca, cidade moi
importante para os musulmáns. O
ataque definitivo foi contra unha
caravana na que iba a irmá de
Saladino, que xurou mátalo coas súas
propias mans. XERUSALÉN

13. Declarada a guerra, o groso exercito
cruzado, xunto cos Templarios e os
Hospitalarios enfrontáronse as tropas
de Saladino nos Cornos de Hattin o 4
de xullo de 1187. Os exércitos
Cristians foron derrotados, deixando
o reino indefenso e perdendo un dos
fragmentos da Vera Cruz. Saladino
matou cas súas propias mans a
Reinaldo de Châtillon. Algúns dos
cabaleiros Templarios e Hospitalarios
foron capturados e executados.
Saladino procedeu a ocupar gran
parte do reino, salvo as prazas
costeiras, abastecidas dende o mar, e
en outubro do mesmo ano
conquistou Xerusalén. Comparada
coa toma de 1099, esta foi case
incruenta, ainda que os seus
habitantes deberon que pagar un
considerable rescate e algúns foron
escravizados. O reino de Xerusalén
CABALEIROS
desaparecera. TEMPLARIOS

14. A toma de Xerusalén conmocionou a
Europa e o papa Gregorio VIII
convocou unha nova cruzada. Nesta
participaron reis dos mais
importantes da cristiandade: Ricardo
Corazón de León, Felipe II Augusto de
Francia e o emperador Federico I
Barbarroja. Este ultimo, o mando do
grupo mais poderoso, seguiu a ruta
terrestre, na que sufriu algunhas
baixas. Cerca de Siria, sen embargo, o
emperador morreu afogado mentres
se bañaba no río Salef e o seu
exercito xa non continou cara
Palestina.
FEDERICO I
“BARBARROJA”

15. Os exércitos inglés e francés chegaron
pola ruta marítima. O seu primeiro e
único éxito foi a captura de Acre o 13
de xullo de 1191, tras a cal Ricardo
realizou unha matanza de varios
miles de prisioneiros. Esta matanza
militarmente deulle oxixeno para
seguir cara o sur a súa
meta:Xerusalén, e ademais valeulle o
nome polo que seria recoñecido na
historia, Corazón de León.
Felipe II Augusto estaba preocupado
polos problemas no seu pais e
molesto polas rivalidades con
Ricardo, polo que regresou a Francia,
deixando a Ricardo o mando da
cruzada. Este chegou ata as
proximidades de Xerusalén, pero en
lugar de atacar decidiu firmar unha
tregua con Saladino, temendo que o
seu exercito diezmado por 12.000
homes non fora capaz de soster o RICARDO
sitio de Xerusalén. CORAZÓN DE
LEÓN

16. Pensando nunha nova cruzada e no non
arriscarse militarmente unha derrota
que non lle daría os Cristians a
posibilidade do control posterior da
Cidade Santa, pactaron co mesmo
Saladino, quen tamén estaba cansado
e diezmado, a tregua que permitía o
libre acceso dos peregrinos á Cidade
Santa.
Saladino faleceu 6 meses despois.
Ricardo morreu en 1199 por unha
frecha no seu regreso a Europa.
Desta forma cerrábase a terceira
Cruzada cun novo fracaso para os
dous bandos, deixando sen
esperanza os reinos Francos.
LOITA ENTRE SALADINO E
RICARDO

17. A 4ª CRUZADA
Tra la tregua firmada na terceira cruzada e a
morte de Saladino no 1193, sucedéronse
algúns anos de relativa paz, nos que os
estados Francos do litoral convertéronse
en pouco mais que colonias comerciantes
italianas. En 1199, o papa Inocencio III
decidiu convocar unha nova cruzada para
aliviar a situación dos estados cruzados.
Esta cuarta cruzada non debería incluír reis
e ir dirixida contra Exipto, considerado o
punto mais débil dos estados musulmáns.
O non ser xa posible a ruta terrestre, os
cruzados deberían tomar a ruta marítima,
polo que se concentraron en Venecia. El
dux Enrico Dandolo coaligouse co xefe da
expedición Bonifacio de Montferrato e cun
usurpador bizantino, Alejo IV Ángelo para
cambiar o destino da cruzada e dirixila
contra Constantinopla, o estar os 3
interesados na deposición do basileus do
momento, Alejo III Ángelo.
INOCENCIO III

18. Inicialmente os cruzados foron
empregados para loitar cotra os
húngaros en Zara, polo que foron
excomulgados polo papa. Dende alí
dirixironse cara Bizancio, onde
conseguiron instalar a Alejo IV como
basileus en 1203. Sen embargo, o
novo basileus non puido cumprir as
promesas feitas ós cruzados, o que
orixinou toda clase de disturbios. Foi
disposto polos propios bizantinos,
que coroaron a Alejo V Ducas. Este
provocou a intervención definitiva
dos cruzados, que conquistaron a
cidade o 12 de abril de 1204. o
saqueo da cidade foi terrible. Miles
de cristians foron asasinados polos
cruzados. Desvalixaron e destruíron
mansións, palacios, igrexas e a propia
basílica de Santa Sofia. Con elo ALEJO IV
chegaba á sua fin o Imperio
Bizantino. ÁNGELO

19. As cruzadas menores
A convicción dos reiterados fracasos
debíanse á falta de inocencia dos
cruzados, levou á conclusión de que
solo os puros podían reconquistar
Xerusalén. En 1212 un predicador de
12 anos organizou a chamada
“cruzada dos nenos”, na que miles de
nenos e xóvenes recorreron Francia e
embarcaron nos seus portos para ir a
liberar Terra Santa. Foron capturados
por capitáns desaprensivos e
vendidos como escravos. Tan solo
algúns foron capaces de chegar o
cabo duns anos.
CRUZADA DOS NENOS

20. A 5ª CRUZADA
A V cruzada foi proclamada por
Inocencio III en 1213 e partiu en 1218
baixo os auspicios de Honorio III.
Como a IV cruzada, tiña como
obxectivo conquistar Exipto. Tra lo
éxito inicial da conquista de Damieta
na desembocadura do Nilo, que
aseguraba a supervivencia dos estado
francos, os cruzados pudolles a
ambición e intentaron atacar o Cairo,
fracasando e debendo abandonar
incluso o que xa habían conquistado,
en 1221.
HONORIO III

21. A 6ª CRUZADA
A organización da VI cruzada foi un tanto
rocambolesca. O papa ordenou ó
emperador Federico II Hohenstaufen
que fora ás cruzadas como
penitencia. O emperador asentiu,
pero foi indo demorando á patria, o
que lle valeu a excomunión.
Finalmente, Federico II partiu en
1228 sen o permiso papal.
Sorprendentemente o emperador
conseguiu recuperar Xerusalén
mediante un acordo diplomático.
Autoproclamouse rei de Xerusalén en
1229 e tamén obtivo Belén e
Nazareth.
FEDERICO II

22. A 7ª CRUZADA
En 1244 volveu caer Xerusalén (esta vez
de forma definitiva) o que moveu ó
devoto rei Luis IX de Francia (San
Luis) a organizar unha nova cruzada,
a sétima. Como na V, dirixiuse contra
Damieta, pero foi derrotado e
fixérono prisioneiro en Mansura
(Exipto) con todo o seu exército.
LUIS IX

23. A 8ª cruzada
Cando volveu a Francia, o mesmo rei
emprendeu a chamada VIII cruzada
(1269) contra Tunéz, aínda que na
realidade era un peón nos intereses do
seu irmán Carlos de Anjou rei de
Nápoles, que queria evitar a
competencia dos mercaderes
tunecinos. A peste acabou co rei Luis e
gran parte do seu exército en Tunéz
(1270).
Ainda que algúns papas intentaron predicar
novas cruzadas, xa non se organizaron
mais, e no 1291, os cruzados evacuaron
as súas últimas posesións en Tiro, Sidón
e Beirut trala caída San Xoán de Acre. A
fin de contas, o único triunfo relevante
da cristiandade durante os dous séculos
de mais de oito cruzadas foi a toma de
Xerusalén por Godofredo de Bouillon CARLOS DE ANJOU
na primeira cruzada no ano 1099.

24. Los Caballeros Templarios o La Orden
del Temple fue una orden medieval de
carácter religioso y militar, nacida
después de la primera cruzada. Fue • Esta Orden de Caballeros
fundada en Jerusalén, en 1118 por
nueve caballeros franceses, con Hugo fue en un principio una
de Payens a la cabeza. organización muy limitada
aunque en poco tiempo
amararon un enorme
poder. Su vinculación con
las cruzadas en muy grande
ya que esta orden nació
después de la primera
cruzada.

25. Como consecuencias políticas podemos decir que las
cruzadas hicieron disminuir el poder de los estados
orientales que tanto amenazaban los territorios
europeos.
Las consecuencias culturales son la convivencia
(aunque durante un periodo muy corto) de las
diversas culturas que confluyeron en las tierras
donde se desarrolló el conflicto
En cuanto a las consecuencias económicas, las
cruzadas fomentaron el comercio con oriente
impulsando así a núcleos comerciales como
Venecia, Génova, Marsella … así como la
importación de productos desconocidos en
Europa.

26. BIBLIOGRAFIA
http://es.wikipedia.org/wiki/Las_Cruzadas#Cuarta_Cruzada
http://images.google.es/imghp?hl=es&tab=wi