.

1. A dor
Érase unha vez nunha vila cuxo nome non me quero nin acordar onde todos os venres
se xuntaban uns 10 rapaces a falar sobre a vida cotiá, eran 6 rapaces e 4 rapazas, os
rapaces como eran moi mala xente comezaron a tirar os plásticos dos bocadillos pola
praza e hasta un deles llo dou a unha gaivota para facerse o mais gracioso, as 4
rapazas seguían alí sentadas sen decer nada, ata que unha delas se puxo de pé, e dixo
“ Xa está ben parade” os rapaces escoitárona pero seguiron facendo o vándalo, elas
xa estaban cansas de ver iso e decidiron marchar. Os rapaces seguían e seguían pero
de súpeto apareceu unha anciá de uns 90 anos co seu andador dando un paseo pola
praza, esa persoa era a avoa de uns dos rapaces que estaban alí, un dos plásticos dos
bocadillos quedou enganchado na roda do seu andador e volteou como era de esperar,
ela bateu contra o bordo dunha escaleira, e alí quedou comezou a encherse todo de
sangue, o seu neto alí andaba facendo das súas, Xoel o seu amigo decatouse viu a
anciá e foi correndo dicirllo a el, cando chegou alí comezou a chorar tirado no chan
xunto a ela chamaron a ambulancia pero xa non tiñan nada que facerlle, o rapaz
derrubado co sangue ao redor dos plásticos, dixo “Por culpa miña matei a miña avoa”
desde aquel día empezou a tirar os plásticos a papeleira e a darlle o seu bocadillo as
gaivotas, as rapazas puxéronse moi orgulloso de el e hasta unha lle dou un bico.
Con este fragmento queríavos dicir que con un simple plástico podes causar unha
traxedia, recoméndovos a todo o mundo que por favor os poñades mans a obra e
empecedes a reciclar .
Cibrán Piñeiro Martínez 2ºA