2. Udaberriko egun eder batean Arturok eta Klementinak, bi dortoka gazte, polit eta ilehoriek, urmahel
baten ertzean ezagutu zuten elkar. Arratsalde hartan elkar maite zutela konturatu ziren.

3. Klementina alaia eta
zoriontsua zen. Biak
aintziraren ertzetik paseatzen
eta afaltzeko zer edo zer
arrantzatzen ari ziren
bitartean, proiektu asko
bururatzen zitzaizkion
Klementinari.

4. Klementinak honela zioen: “Ai,
Arturo! Ikusiko duzu zein zoriontsu
izango garen. Bidaiatu eta beste
hainbat laku eta beste hainbat
dortoka ezagutuko ditugu. Laku
horien ertzean; era guztietako
arrainak , landareak eta loreak
aurkituko ditugu. Bizitza zoragarria
izango da!Atzerrira ere joango gara...
Ba al dakizu Arturo! Venecia
ezagutzeko irrikan nago!”
Eta Arturok, irribarretsu eta
ahopeka, baietz esaten zuen.

5. Baina egunak beti berdintsuak ziren aintziraren ertzean. Egun batean, Arturok erabaki zuen ordutik
aurrera berak bakarrik egingo zuela arrantzan, bientzat. Eta horrela, Klementinak atseden hartuko
zuen. Bazkalorduan ailegatzen zen Arturo zapaburu eta marraskiloekin, eta Klementinari galdetzen
zion: “Nola zaude, bihotza? Ondo pasa al duzu goiza?” Eta Klementinak, hasperenka: “Ai, izugarri
aspertu naiz! Egun osoan zure zain!”
“ Aspertuta!” —oihu egiten zuen Arturok haserre—. “Aspertu egin zarela diozu! Aurkitu ezazu zer edo
zer egiteko, mundua zeregin interesgarriz beteta dago eta. Tuntunak bakarrik aspertzen dira!”
Klementinari lotsa handia ematen zion tuntuna izateak eta ez zuen nahi horrenbeste aspertzea etxean,
baina ezin.

6. Behin, Arturo arrantzatik bueltatu zenean, Klementinak esan zion: “Xirula bat edukitzea gustatuko
litzaidake. Horrela, jotzen ikasiko nuke, abestiak asmatuko nituzke eta horrek guztiak entretenitu
egingo ninduke.” Baina Arturori ideia hura tontokeria hutsa iruditu zitzaion: “ Zuk xirula jo! Ez
dituzu notak bereizten eta! Ez zara ikasteko gai eta! Ez duzu belarririk eta!”

7. Eta egun hartan bertan, disko-jogailu eder batekin agertu zen Arturo Klementinaren aurrera.

8. Arturok disko-jogailua Klementinaren
bizkar gainean lotu zuen ondo-ondo,
honela zioen bitartean: “Horrela ez duzu
galduko... Hain zara despistatua!”
Klementinak eskerrak eman zizkion.
Baina gau hartan, loak hartu baino lehen,
pentsatu eta pentsatu egon zen: “Ai,
zergatik eraman behar dut gainean
disko-jogailu astun hau, xirula arin bat
eraman beharrean? Eta, egia izango ote
da ez naizela notak ikasteko gai eta
despistatua naizela?” Baina gero,
lotsatuta, horrela izan beharko zuela
erabaki zuen, hain azkarra zen Arturok
horrela esaten baitzuen. Eta etsita, loak
hartu zuen.

9. Klementinak pentsatu zuen: “Ai,
ene! Berriro ere esan dut
tontokeria bat. Kontu handiz
ibili beharko dut, bestela Arturo
nekatu egingo da bere emaztea
hain tuntuna izateaz.” Eta ahalik
eta gutxien hitz egiten saiatu zen.
Arturo berehala ohartu zen, eta
esan zuen: “Hau da hau neska-
lagun aspergarria! Ez du inoiz
hitz egiten, eta berba egiten
duenean, tontokeriak besterik ez
du esaten!” Baina errudun
sentituko zen handik egun
batzuetara, Arturo paketetzar
batekin agertu zen eta. “Begira,
lagun margolari batekin egin
dut topo eta koadro bat erosi
diot zuretzat. Pozik egongo zara,
ezta? Artea interesatzen
zitzaizula zenidan, ezta? Bada,
hor duzu. Lotu ezazu ondo,
bestela, galdu egingo duzu eta.
Hain zara despistatua!”

10. Klementinaren zama gero eta handiagoa zen. Egun batean Murano lorontzi bat gehitu zion Arturok.
“Ez zenuen bada, esaten Venecia gustatzen zitzaizula? Ba, zurea da. Lotu ezazu ondo ez erortzeko.
Hain zara axolagabea!”

11. Beste egun batean, Austriako pipa bilduma bat heldu zen bitrina baten barruan.

12. Geroago entziklopedia bat eta ... Klementinak, hasperenka esaten zuen: “Ai, behintzat irakurtzen
jakingo banu!” Bitartean, Klementinaren etxeari bigarren solairu bat gehitzeko unea heldu zen.

13. Klementina, bi solairuko etxea
gainean zuela, ezin zen ezta
mugitu ere egin. Arturok jana
eramaten zion eta honela
inportante sentitzen zen eta harro:
“Ai, zer egingo zenuke zuk ni
gabe?”
“Noski” —hasperenka zioen
Klementinak—. “Zer egingo nuke
nik zu barik.”

14. Poliki-poliki, bi solairuko
etxea ere erabat bete zen.
Baina bazuten konponbidea:
Klementinaren etxeari hiru
solairu gehiago gehitu
zitzaizkion.

15. Klementinaren etxea aspaldi bihurtu zen etxe-orratz. Gauzak horrela, udaberriko goiz batean erabaki
zuen...

16. ...horrela ezin zuela jarraitu. Atera zen etxetik isilpean eta paseo bat eman zuen: oso polita izan zen
paseo hura, baina oso motza. Izan ere, Arturo bazkalorduan bueltatzen zen, eta berak etxean egon
behar zuen ordurako. Betiko lez.

17. Baina pixkanaka-pixkanaka paseotxoa ohitura bihurtu zen eta Klementina gero eta gusturago
sentitzen zen bere bizimodu berriarekin. Arturok ez zekien ezer, baina zer edo zer gertatzen zela
susmatzen zuen: “Zer dela eta egiten duzu barre? Tuntuna ematen duzu.” —esaten zion . Baina
Klementina, oraingoan, ez zen batere kezkatu. Oraingoan, Arturok alde egin bezain azkar, berak ere
alde egiten zuen etxetik. Eta Arturok gero eta arraroago aurkitzen zuen, eta etxea gero eta
desordenatuago, baina Klementina benetan zoriontsu sentitzen hasi zen, eta Arturoren errietak ez zion
axolik.

18. Eta egun batean
Arturok etxea hutsik
aurkitu zuen.

19. Eta izugarri haserretu zen, ez zuen ezer ulertzen, eta handik urte batzuetara lagunei kontatzen
jarraitzen zuen: “Bai, bai esker txarrekoa zen Klementina hura! Ez zitzaion ezer falta. Bere etxeak
hogeita bost solairu zituen, eta denak altxorrez beterik!”

20. Dortokak urte askoan bizi izaten dira, eta agian Klementinak jarraituko du munduan zehar zoriontsu
bidaiatzen. Agian xirula joko du eta landareen eta loreen akuarela ederrak egingo ditu. Eta zuk,
etxerik gabeko dortoka bat aurkitzen baduzu saia zaitez deitzen: “Klementina, Klementina!” Eta
erantzuten baldin badizu, ziur Klementina bera dela!