2. El Nuberu. El Nuberu ye‘l xeniu conductor de la nube y la truena. Dizse que lleva l’agua pa los campos de los coyacios y la xaraza ( el granizu) pa los de los enemigos, y ye capaz d’arrasar cualesquier cosa, incluso una viesca de carbayos centenarios, nuna sola descarga. A pesar del so enorme poder destructor, puese exconxuralu para impedir que descargue nes cases y los sembraos y envialu " a sierres pelaes ", allá " donde nin el gallu canta nin la pita cacarexa, onde nin el arador nin el semador obtuvieron simientes nin nada ye de nomar ", según reza’l vieyísimu conxuru de la pizarra gótico-llatina de Carrio ( Villayón ), datada nel sieglu VII.
3.
4. El so aspeutu I Tien aspectu humano: p’algunos ye enorme y pa otros mas pequeñu. Viste mui desaliñao, con aspectu de mendigu. Lleva cubiertu’l so pelo por un sombreru prietu d’ala ancha, llarga barba y según dalgunes persones ye tuertu.
5. Ye un xigante de brazos mui llargos que cubre la so tiesta con un sombreru vaqueiru, viste pelleyos de carneru o d’oveya y vive, según cuenten, n’Exiptu. Domina les nubes, ye’l señor del rayu, l’ orbayu, les lluvies y les tormentes. Los que lu vieron de cerca dicen que ye prietu, de rostru engurriáu y grandes oreyes. Tien les piernes torcíes y delgaes como si fora un caláver. La so boca llega-y de oreya a oreya y vense-y los dientes prietos. Los sos güeyos rellumen como dos formiellos. El so aspeutu II
6. Yera costume del Ñuberu baxar a la tierra disfrazáu de probe, entós diba casa per casa pidiendo una llimosna. Si lu trataben bien facía que la cosecha fora bona, peru si lu echaben o lu trataben mal descargaba un bastiazu sol güertu del que lu ofendiera, quedando ésti obligáu a pedir llimosna. Hestories del Ñuberu
