.

1. LAURA E A TARTARUGA LOLITA

2. Era un dia soleado, Laura estaba indo de camiño a pasar
unhas vacacións a casa da praia que tiñan no pobo de súa
avoa.
Con ela atopabanse súa nai, seu pai e os seus tres irmáns.
Ao chegar, Laura quedou fascinada, xa que era un lugar
precioso repleto de palmeiras e bonitas flores.
Cando estaba anoitecendo a familia decideu ir ver o solpor a
praia, sentáronse todos en unha rocha que había na orilla do
mar para contemplar o paisaxe. De súpeto, Laura fixouse que
ao fondo da praia había un bulto que parecia estar entre uns
prasticos e cordas.
Pouco a pouco foise acercando a el e comprobou q era unha
cría de tartaruga, colleuna en brazos e veu que apenas se
podia mover.
Ela comezoulle a falar sin esperar resposta, pero, para
sorpresa de Laura a tartaruga contestou.
Esta, dixolle que o seu nome era Lolita e que estaba varada na
area dende fai un par de horas xa que ao enredarse con esa
morea de lixo non era capaz de avanzar cara o mar.
Laura prometeulle que a ía axudar así que dirixeuse cara as
rochas onde estaba a sua familia para que todos xuntos,
rescataran á tartaruga Lolita.
Pero, mentras que se ía acercando ao punto de encontro
douse conta de que solo seus irmáns estaban alí. Cando por
fin chegou a xunta deles preguntoulles que a onde foran os
seus pais e eles responderonlle tranquilamente que marcharan
para casa a preparar a cea, esto significaba, que estaban solos
e non había quen os axudara a salvar á tartaruga.
Laura estaba moi nerviosa xa que sabía perfectamente que a
tartaruga non aguantaría moito mais alí varada, pero os seus
irmáns pidironlle que se tranquilizara para explicarlles o que
estaba a suceder.

3. Laura relatoulles a historia de Lolita e pideulles que a
acompañaran urxentemente.
Cando se achegaron a Lolita, os irmáns de Laura quedaron
abraiados polo mal estado no que ela se encontraba, pero non
foi esto o que mais lles sorprendeu, se non, o feito de que a
tartaruga podía falar, e como era una cría non paraba de
chorar.
Xuntos, os catro irmáns comezaron a liberar á tartaruga pero
como viron que non eran capaces, decidiron levala ata a súa
casa da praia e tratar de liberala alí.
A tartaruga era lixeira xa que só era una cría polo tanto
transportaronna facilmente.
Ao chegar a casa explicaronlle a situación a seus pais e o
primeiro que fixeron foi rociarlle auga ca mangueira, despois
con axuda de tixeiras e coitelos foron retirando as cordas e
prasticos un a un, pero con coidado, para evitar facer dano á
tartaruga.
Ao cabo dun par de horas remataron e a tartaruga Lolita
estaba moi agradecida.
Laura colleralle moito cariño a Lolita e preguntoulle a seus pais
se podían adoptala pero eles negaronse xa que as tartarugas
eran libres e non podían vivir en gaiolas. Aparte de que ao ser
tan só una cría, os seus pais debían de estar esperándoa.
O último día das vacacións de verán, Laura e a súa familia
acudiron a aquela rocha donde estiveran sentados non fai
moito e viron que una pequena silueta se acercaba nadando,
de súpeto, deronse conta de que era a tartaruga Lolita,
acompañada de sua nai.
Ao achegarse, as tartarugas comezaron a agradecer a Laura e
a súa familia por salvar a vida de Lolita.
Laura abrazou fuertemente a Lolita, e esta devolveulle o
abrazo.

4. Era hora de marchar, pois xa estaba anoitecendo pero a nai de
Lolita pideulles que esperaran un intre máis, pois algo estaba
en camiño. Minutos despois, un golfiño de tez prateada
acercouse a gran velocidade, levaba una pequena caixiña
sobre o seu lomo. Lolita indicoulle a Laura que a abrira, e ao
facelo, había duas pequenas pero relucientes perlas.
A nai de Lolita explicoulle que na vida marítima era un típico
regalo e amuleto que os animales acuáticos levaban enriba.
Pero Laura douse conta de que non podía levar duas perlas
enriba diariamente, xa que era un regalo moi especial e non
podía perdelas. Pero, Lolita tuvo unha idea, aínda conservava
esas cordas nas que unha vez estivera atrapada así que
buscou a mais fina e delgada e atouna cas duas perlas ao
redor do pescozo de Laura, creándo así un precioso e
elegante colgante.
Ahora si, era hora de marchar, as dúas tartarugas partiron cara
o mar, e Laura choraba mentras se alexaban, pois en tan
pouco tempo, colleralle moito aprecio a Lolita.
Rocío García e Marta Fernandez 2B