1. Comentario: Texto 6 (páx. 289)<br />Estamos fronte a unha cantiga de amor cuxo autor é Bernal de Bonaval. A presenza da palabra ‘senhor’, xa no primeiro verso, determina claramente a súa identificación. Outro detalle que confirma que se trata deste tipo de cantigas é a voz masculina, que neste texto se dirixe a Deus e non á súa senhor.<br />Esta cantiga, coma todas as de amor, ofrece un finximento, un xogo poético, no que o poeta mostrase como un suxeito lírico namorado platonicamente, fiel, honesto e vasalo dunha dama de clase social alta, a senhor, que está idealizada. A amada non adoita estar descrita con precisión, senón que o poeta emprega xeneralidades, referidas a perfección interior da dama, como “Essa que vós fezestes melhor parecer de quantas sei”. Nas primeiras palavras de cada cobra, faise unha descrición mínima sobre a senho e o que esta significa para o namorado; nas segundas o namorado rógalle a deus que lla mostre. Cada cobra remata cun refrán que nos mostra un tema recorrente nestas cantigas: a morte por amor.<br />O talho desta cantiga está composto por catro cobras de dúas palavras seguidas dun refrán dun só verso, a estrutura máis corrente nas cantigas de amor. O poema está constituído por dísticos. É unha cantiga de refrán.<br />En canto ó cómputo silábico, estamos ante palavras dodecasílabas, porén o refrán é heptasílabo. O segundo verso foi decisivo, polo demais non facemos ningunha operación, salvo os xa marcados polos apóstrofos. Existe un anisosilabismo na cantiga xa que o refrán non ten o mesmo número de sílabas que os outros versos. Isto non é corrente na poesía medieval; débese á influencia da poesía tradicional.<br />O esquema de rima é o seguinte: aaR bbR ccR ddR. Segundo isto, podemos dicir que a cantiga está composta por cobras singulars. Por rimar os dous versos de cada cobra entre si, denomínanse monorrimos.<br />En canto á musicalidade, os versos son do tipo rima macho, rematados en palabra aguda. Por outro lado, dicimos que a rima é consonante xa que riman tanto os fonemas vocálicos coma os consonánticos.<br />Podemos atopar mordobre na terceira cobra, coa repetición de “fezestes” na súa variante morfolóxica “fazede-mh-a”.<br />González Seara, Irene<br />