Eduardo Pondal fue un poeta gallego del siglo XIX que cultivó la épica y la lírica. Su poema "Os Pinos" fue elegido como texto para el himno gallego, del que también compuso la música. El poema habla sobre los pinos que simbolizan al pueblo gallego y su llamado a despertar en busca de la libertad, escuchando el rumor de los árboles. Pondal es una de las figuras claves del Rexurdimento gallego junto a Rosalía de Castro y Curros Enríquez.
Presentación cunha pequena biografía da vida de 10 grandes mulleres que fixeron historia en Galicia feita polos nenos e nenas de cuarto de primaria do CEIP de Maciñeira en Neda (España)
Explicación de forma sencilla a los niños, de la vida dura y breve del poeta cabrero Miguel Hernández, y de su obra, en el momento que celebramos el aniversario de su nacimiento en Orihuela
Miguel hernández: centenario de su nacimientoAntonia Cerdán
Homenaje al poeta oriolano en el centenario de su nacimiento. Estuvo acompañado de un recital que realizaron los alumnos de 2º de Bachillerato, coordinados por sus profesoras.
Presentación de la conferencia sobre la basílica de San Pedro en el Vaticano realizada en el Ateneo Cultural y Mercantil de Onda el jueves 2 de mayo de 2024.
La Unidad Eudista de Espiritualidad se complace en poner a su disposición el siguiente Triduo Eudista, que tiene como propósito ofrecer tres breves meditaciones sobre Jesucristo Sumo y Eterno Sacerdote, el Sagrado Corazón de Jesús y el Inmaculado Corazón de María. En cada día encuentran una oración inicial, una meditación y una oración final.
IMÁGENES SUBLIMINALES EN LAS PUBLICACIONES DE LOS TESTIGOS DE JEHOVÁClaude LaCombe
Recuerdo perfectamente la primera vez que oí hablar de las imágenes subliminales de los Testigos de Jehová. Fue en los primeros años del foro de religión “Yahoo respuestas” (que, por cierto, desapareció definitivamente el 30 de junio de 2021). El tema del debate era el “arte religioso”. Todos compartíamos nuestros puntos de vista sobre cuadros como “La Mona Lisa” o el arte apocalíptico de los adventistas, cuando repentinamente uno de los participantes dijo que en las publicaciones de los Testigos de Jehová se ocultaban imágenes subliminales demoniacas.
Lo que pasó después se halla plasmado en la presente obra.
3. Nace en Madrid un 28 de xullo de 1917, no seo dunha húmilde familia.
Dada a escaseza de medios con que contaban , ela tivo que poñerse a
traballar desde moi nova ; pero eso non impediu que seguira formándose e
amosando moita afición polos deportes e pola
poesía.
Tendo quince anos morreu a súa nai e , tanto
este como outros acontecementos negativos na
súa vida, trataba de mitigalos coa lectura.
No 1935 publicou os seus primeiros versos e
deu os primeiros recitais de poesía en Radio
Madrid.
Aos 17 anos, escribe o seu primeiro libro de
poemas: Isla Ignorada
“ A los nueve años me pilló un carro
y a los catorce me pilló la guerra;
a los quince se murió mi madre,
se fue cuando más falta me hacía”
4. Nos comezos leva a cabo unha incesante vida literaria, como
redactora dalgunha revista, colaboradora noutras, publica múltiples
contos, poesías, teatro, … case todo adicado ao mundo infantil .
No ano 1950 publica Pirulí (Versos para párvulos) e organiza a
primeira Biblioteca Infantil ambulante por pequenos pobos, levando
libros onde non hai por falta de diñeiro o polo analfabetismo que aínda
existía en España.
5. Gloria Fuertes é un dos referentes da literatura infantil española do século
XX. Aínda que son moitas as facetas literarias e musicais que cultivou, a
dedicada á produción para nenos é a máis coñecida. Entre outros premios,
foi galardoada co diploma de Honor do Premio Internacional de Literatura
Infantil Hans Christian Andersen.
Nunca se sentiu ligada a ningún movemento literario , autodefiníase como
"«autodidacta y poéticamente desescolarizada»".
Era unha escritora que chegaba ao pobo e dicía que "«antes de contar las
sílabas, los poetas tienen que contar lo que pasa»".
Foi unha das voces iniciais da poesía feminina.
7. Unha escritora amante da naturezaUnha escritora amante da natureza
Todos contra la contaminación
Que los hombres no manchen los ríos.
Que los hombres no manchen el mar.
Que los niños no maltraten los árboles.
Que los hombres no ensucien la ciudad.
( No quererse es lo que más contamina,
sobre el barco o bajo la mina ).
Que los tigres no tengan garras,
que los países no tengan guerras.
Que los niños no maten pájaros,
que los gatos no maten ratones,
y, sobre todo, que los hombres
no maten hombres.
8.
9. No estoy chiflada
Me gusta el mar,
el monte, el río,
la cascada,
me gusta el libro ,
la música, la amistad,
la playa.
Me chifla todo,
estoy chiflada.
Me gusta la lluvia,
la nevada,
me gusta el bosque,
el duende, el hada.
Me chifla todo,
estoy chiflada.
Me gustan los gamusinos
azules,
las verdes ranas ,
las gárgolas de piedra,
las campanas .
Me chifla todo,
estoy chiflada.
Me gustan los niños
blancos,negritos,
esquimales, gitanitos,
indios, chinitos,
me chiflan todos.
¡ No estoy chiflada!
10. Mar Río Basura Monte Animal
Playa Arena Alquitrán Neumático Plástico
Lluvia Nieve Bosque Latas
Ranas Mariquita Trueno Niños
Niñas Maestros Maestras Escuelas
11. LLUEVE
Llueve,
Adán y Eva
se duchan desnuditos
en la alameda.
Llueve,
cae agua viva
y al caer se muere.
Llueve,
cae agua pura,
al tocar la tierra
se hace barro y basura
.
.
Llueve,
el campesino
se pone alegre.
Llueve,
y en la ciudad
los coches se atascan ,
no saben andar.
Llueve,
Adán y Eva
se duchan desnuditos
en la alameda.
12.
13. La maestra de las flores
En medio del prado
hay una escuela,
adonde van las flores
y las abejas.
Amapolas y lirios,
margaritas pequeñas,
campanillas azules
que con el aire suenan;
rosas enanas,rosas.
Tulipanes de seda.
En el centro del prado
hay una escuela
y a ella van las rosas
en Primavera.
En el recreo
cantan las flores
a las ovejas.
En el recreo
saltan las flores
sobre la hierba.
Y si llueve,
se ponen contentas
y crecen camino
de las estrellas .
En el centro del prado
hay una escuela,
y una mariquita
es la maestra.
15. El músico del jardín
El árbol lo miraba todo,
tenía tantos ojos como hojas
Y tenía tantos pájaros como hojas,
( un pájaro por hoja).
El árbol era el músico del jardín,
en cada hoja cantaba un pajarín,
en cada rama,sonaba un violín.
A las siete de la mañana,
empezaba el coro,
y el árbol, con sus hojas como ojos,
lo miraba todo.
De pronto, se oyó un susurro.
- ¿Cuándo vendrán los niños,
que me aburro?
- dijo el árbol con su vocecita de madera-.
Los niños son para mí la primavera.
16. VERSOS PARA DIBUJAR
CÓMO SE DIBUJA UNA TORMENTA
Cayó teja del tejado,
sobre un pato mareado.
El viento por la azotea,
- se cayó la chimenea-.
Después de un trueno sonoro,
se calló hasta el loro.
Del pinar cayó una piña
e hizo un chichón a una niña.
Del balcón se cayó un tiesto
e hizo un chichón a Modesto.
A lo lejos cayó un rayo
- ¡Me desmayo!-.
Llueve,llueve,llueve,llueve,
- a salir nadie se atreve-.
El huracán ha surgido,
¡qué estampido,
nunca vi volar un nido !.
- Agárrate a la escalera,
(aquí vuela hasta mi abuela).
El viento sopla sopleta.
-Se cayó la veleta !
El viento sopla- ¡de pena !-
se cayó la antena.
Tormenta, tormento…
Se calló el televisor.
Se calló el cuento…
Lo siento.
- ¿ Oís al viento?.
21. Pondal, ademais de cultivar a épica, cantando as xestas dos heroicos
celtas galegos, é tamén un excelente cultivador da poesía lírica, recreando
unha paisaxe agreste inspirada nas terras de Bergantiños.A natureza está
moi presente na súa obra.
Un dos seus poemas , recollido na obra “ Queixumes dos pinos”, foi o texto
escollido para o himno galego .
Pondal é , polo
tanto , autor da
letra do himno
e Pascual
Veiga , autor da
música.
22. Os Pinos.
¿Qué din os rumorosos
na costa verdecente
ao raio transparente
do prácido luar?
¿Qué din as altas copas
de escuro arume arpado
co seu ben compasado
monótono fungar?
Do teu verdor cinguido
e de benignos astros
confín dos verdes castros
e valeroso chan,
non des a esquecemento
da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono
fogar de Breogán. O motivo central do texto é que Galicia
esperte do seu sono e camiñe na busca da
liberdade, escoitando o rumor das árbores que
, de maneira metafórica, simbolizan ao pobo
galego.
Os bos e xenerosos
a nosa voz entenden
e con arroubo atenden
o noso ronco son,
mais sóo os iñorantes
e féridos e duros,
imbéciles e escuros
non nos entenden, non.
Os tempos son chegados
dos bardos das edades
que as vosas vaguedades
cumprido fin terán;
pois, donde quer, xigante
a nosa voz pregoa
a redenzón da boa
nazón de Breogán.
23.
24. O REXURDEMENTO: EDUARDO PONDAL
2017
CENTENARIO DA SÚA
MORTE
Os seus restos
descansan no cemiterio
de San Amaro – A
Coruña
Xunto con Rosalía e Curros Enríquez , son as tres figuras
claves no rexurdimento da Lingua Galega.