SlideShare una empresa de Scribd logo
1 de 44
Descargar para leer sin conexión
MICRORRELATOS, CAMIÑOS E ENCRUCILLADAS
XI EDICIÓN
MICRORRELATOS XI, CAMIÑOS E ENCRUCILLADAS
RELATO CURTO E POESÍA
Biblioiesfranciscoasorey, 2020
Coordina: Atala Paredes
Equipo de biblioteca: Ana Blanco, Atala Paredes, Aurora Souto, Rocío Fondevila, Gerardo Rodríguez, María Gómez
e a colaboración de Domingo Tabuyo e Sara Vidal
Equipo de dinazamización lingüística: Rocío Fondevila, Aurora Souto, Santiago Rey, Alberto Nogueira e Susana
Portada: Susana Suniaga Marín
Deseño e maquetación: María Gómez Paz
Imprime: Ramón Núñez Castro
Encaderna: Ramón Núñez Castro
Edita:
Ies Francisco Asorey
Edicións Do Serrido
Rúa os Caeiros, 25
36630 Cambados
ies.francisco.asorey@edu.xunta.es
Depósito Legal : PO 93-2019
Camiño paseniño á túa beira até confluír na encrucillada que nos distancia, mentres buscamos o noso espazo nun
mundo real e imaxinario. Avanzaremos atravesando sendeiros e vereas de superficies lisas ou rugosas que nos endurecerán
os ósos e crearán a consistencia óptima para percorrer o camiño da distancia e da proximidade, e agardar aquela
encrucillada que nos deixe escoller un novo vieiro cara onde dirixirnos, sentir de novo a presenza do lugar que nos acubilla e
volver ao espazo do que partimos.
Encontros, partidas que deixan pegada nos nosos corazóns. Bicos , abrazos que nos dan a forza para percorrrer todas
as distancias. Ritos e crenzas que pretenden explicacións veraces. Libros de ciencia ou ficción que relatan as andanzas
d@s camiñantes. Entre os feitos e as palabras percorren os desexos, as paixóns, os sentimentos que nos conducen polas
congostras solitarias e sombrías ou polas sendas claras e soleadas, tanto coma a luz da ledicia de atoparte de novo naquela
encrucillada da que un día partimos para volver encontrarnos.
Historias, soños, medos, supersticións, desexos, dúbidas… en fin, pequenos relatos creados para ti con agarimo e
imaxinación polo noso alumnado do IES Francisco Asorey de Cambados. Para que comprendas un anaquiño do que pasou
pola súa imaxinación nunha mañá de primavera, nun espazo cálido e silencioso, ao abeiro de libros, colores, olores e sabores
variados.
Agardamos que, polo menos algún deles, che axude a escoller o teu roteiro nalgunha encrucillada.
Aurora Souto
Adicado a todo o alumnado do IES FRANCISCO ASOREY
REFUXIO
@m.a.r.i.a.g.p.
XAQUÍN ARENAZ FOLE 2º ESO A
	 Quedábamos solo una persona y yo. No conocía nada de él. Ni siquiera conocía su nombre. Sentía como
aquel oscuro bosque nos insultaba con oscuras intenciones. Divisaba la tormenta a lo lejos, esa dichosa tormenta
que nos obligaba a pelear. ¿Qué debería hacer? ¿Abandonar? No. Llevo tirado en esta isla más de un día, rodeado
de 100 personas luchando entre sí. He visto a mucha gente, muchos de ellos asesinados. No, no puedo abandonar.
La tormenta se acerca. Notaba como mi salud decrecía. Con certeza sabía que sólo uno de nosotros saldría de esa
alameda apabullante. La tormenta ya está aquí. Es hora. Agarré mis armas con fuerza y me dirigí sin miedo, a la
que sería mi última batalla, con un final u otro. La tormenta se cierra.
Creoquefuelamañanadel11deoctubrecuandomispadresmepidieronquefuesea buscarpiñas.Decidíadentrarme
en el bosque ya que en la entrada no había. Escuché un ruido y lo fui siguiendo. Se empezó a hacer de noche y decidí
volver para casa. No encontraba el camino de vuelta. Me senté en unas escaleras y esperé a que alguien me viniese
a buscar, pero no sé si al final sucedió. Sólo noté un dolor punzante y un líquido frío descendiendo por mi espalda.
Nunca más desperté.
ALBA LÓPEZ FERNÁNDEZ 4º ESO C
Camiñar polo monte… o que máis gusta. Pasear polo lado dun regato ata atoparse… con ninguén.
Todos os días o mesmo… a miña soidade mais eu.
			
ROI RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ 1º ESO B
ALAITZ OTERO GÓMEZ 1º ESO B
¡Qué bonito es este bosque!- exclamó el chico entusiasmado
Se encontraba en el Bosque de los Suspiros, al que iba cada tarde en solitario, para escribir historias e intentar
olvidar la muerte de su hermana pequeña, hacía ya dos años.
Llegó a un claro donde siempre jugaba con ella. Solían frecuentar aquellos caminos corriendo, mientras perseguían
ardillas y observaban pájaros.
Recordando eso, comenzó a llorar desconsoladamente y emprendió el camino de vuelta a casa. Se detuvo en la
roca, al lado del río. Allí celebraban los cumpleaños de su hermanita, era su sitio favorito del bosque. Ese día
debería haber sido el mismo en el que el chico estaba, pero ahora que la niña estaba muerta, no tenían nada que
celebrar.
Se dio cuenta de que era tarde y caminó hacia su hogar para que su madre no se preocupara.
DAVID ARANGUDE CALVO 1º BAC A
Italia, 1944
Enmascarado baixo o Partido Fascista Italiano, Gino Bartoli remata os 300 quilómetros do seu adestramento, que
salvarían a vida de decenas de xudíos.
LARA BAÚLO PAZ 3º ESO A
Ela foi ao camiño de sempre, onde soían pasear xuntos en bicicleta. Quería recordalo, recordalo todo, pero ao
mesmo tempo non pensar en nada. Só quería que todo pasase, como pasou a morte do seu amado. Nese mesmo
lugar, anos despois, morreu.
@m.a.r.i.a.g.p.
PEGADAS
@m.a.r.i.a.g.p.
MARCOS BOULLOSA ÁLVAREZ 2º ESO A
Ía camiñando pola praia. Dende que chegara a aquel lugar, aquel maldito lugar, todo cambiara. A súa viaxe concluína
pero non para ben. Sempre soñara cun final mellor pero agora loitaba por sobrevivir. Tiña a perna sangrando e
sabía que o seu final estaba cerca. Fuxira da batalla, non por covardía, senón para afastarse do mundo real, morrer
en paz. Esperaba un mundo mellor no futuro, pero non sabía se sería posible, el xa non estaría pero confiaba en
que alguén parase isto e fixese un mundo mellor. Caeu ao chan e antes de morrer, o seu pensamento foi “Confiar,
confiar”. E así millóns de persoas que morreron loitando, non por países ou razas, senón por liberdade, respecto e
igualdade. Por iso hai que loitar para que a súa causa non caia no esquecemento, e o mundo non se suma nas tebras
e na desesperación da autodestrución.
PABLO BUGALLO PINTADO 4º ESO B
Na area da praia quedan escritas as pegadas que se marcan ó andar: pasos curtos, pasos longos, profundos,
suaves… Cada paso é unha definición.
PAOLO DE LA CRUZ 2º ESO B
Na vida trátase de superar obstáculos, non importa se son moi difíciles porque sempre os recordarás como bos
momentos.
A vida é coma unha praia, non importa cantas veces a auga borre os teus pasos, sempre sabes onde pisaches.
Tus pasos que me guían, que los sigo como ilusa. ¿Por qué te sigo? Si nunca me llevas al lugar adecuado, si tus pies
no saben por dónde ir. Suéltame. No soy tuya, no soy ni siquiera mía. Me confundes como esa palabra en esa sopa
de letras que no sé ni descifrar, como las noches en vela y los besos furtivos.
Tus manos son tuyas, no las pongas sobre mí. Conozco los retales viejos, rotos, lo tremendamente triste que estoy.
Pero yo te sigo, sabiendo que en cualquier momento dejaré de caminar por ríos, bosques, playas […] incluso por mi
camino de soledad. Porque te quiero con dolor. Pero el dolor no es amar.
Y yo sigo tus pies.
ZAIRA REY ORTEGA 3º ESO A
MARIÑA AREA FALCÓN 1º BAC B
Tic. Pouso o pé enxoito na curva mollada. Sinto como hai grans da mesma que me quedan na pel prendidos e
outros que van caendo de un en un, sen poder despois diferencialos. Unhas cóxegas relaxantes apodéranse de min.
Entrementres, imaxino a silueta que debuxo na area. Deixo pousar o outro pé querendo volver á mesma sensación
e, cando quero voltar a mirada para lembrar o anterior, o vaivén da marea xa fixera o seu labor. Tac.
ALBA OUBIÑA BÚA 4º ESO B
Só, camiñando pola praia, onde as cousas non permanecen, onde as pegadas se van borrando co paso de cada onda.
O sol acaríciame a pel suavemente. Os meus pensamentos tamén desaparecen, e as lembranzas, e o aire, e o son,
e a luz e… Ata que xa non queda nada. Despois vén a paz.
MARIÑA RODRÍGUEZ GONZÁLEZ 1º BAC A
Camiño paseniño, respiro, sinto…
A area pégaseme aos pés. Noto as diferentes texturas, unha mestura de auga, cunchas e sal.
Inspiro profundo, pecho os ollos e gozo do aire puro do mar. Pouco a pouco, pasiño a pasiño, a miña mente entra
en baleiro.
Chega unha onda, o meu corpo esvaécese con ela.
JIMENA PORTAS LEMA 1ºBAC B
Estar alí era coma un soño. Un lugar máxico, descoñecido para min. Eu nunca vira o mar e ela, que disfrutara
daquelas vistas da costa galega durante toda a súa infancia, parecía fundirse co son das ondas que rompían coa
area ao chegar á beira. Comecei a seguir os seus pasos, a pisar enriba de cada unha das pegadas que deixaba na
húmida area.
Non sabía a onde me levaba e nin sequera me importaba, o único que sei é que ó final do camiño, eu quería estar
con ela.
RODRIGO DE LA PAZ GRANDE 1º BAC A
Antonio Ologendro era un explorador perteneciente a la alta nobleza, era el mejor en su oficio, lo era… Hasta que
un día siguiendo las huellas de una plaga, la encontró.
NAZARET CASTRO BARREIRO 1º BAC A
Ía paseando soa pola praia un día de néboa, sentindo a humidade na miña pel e escoitando o son das ondas batendo
nas rochas.
Facíao cada luns, mais ese día era diferente, sentía algo estraño. Escoitei o son duns pasos detrás de min, pero ó
xirarme non había ninguén. Baixei a mirada focalizándome nas pegadas que deixara e, nese momento, decateime
de que non eran as únicas marcas que había.
CLAUDIA GARCÍA REY 4º ESO B
Tristeza, sequía, soidade, miseria…Miguel ía camiñando por un terreo chan, interminable, árido, caloroso. Pero el
xa non sentía nada. Ía sen rumbo, cara ningures. A súa filla morrera de sede e á súa muller matáraa o estado por
non pagar o imposto de H2O e de O2. Miguel non quería seguir nesta vida denigrante. Pechou os ollos e durmiu
para sempre.
Ano 2074
ÁNGELA VIDAL CACABELOS 4º ESO C
Ía camiñando pola mesma area cá daquel día. Era a mesma hora e facía sol, coma o daquel día. Pero faltaban as
vivencias, todas as vivencias daquel día.
ANTÍA ÁLVAREZ SÁNCHEZ 1º ESO C
Cada tarde, descalza, camino por la blanda arena. Me siento en ella y contemplo las olas, tan pacíficas, tan libres.
Me gustaría ser como ellas, libres, sin preocupaciones. Y la arena, oh, la arena! Tan cómoda. Ayuda a relajarse.
Entre las conchas que flotaban en el mar y las que descansaban en la arena, había una que me llamaba la atención
especialmente. Parecía que en aquella brillante concha se reflejase mi alma, pura, sincera.
Las olas del mar me recordaban mi niñez, en la que era tan libre. La arena simbolizaba todos esos viernes en los
que me sentaba en el sofá, rodeada de mi querida familia. Aquella concha de tonos rojizos y azulados representaba
toda mi vida, la vida que tengo y aprecio.
Quiero a mi familia, a mis amigos, a mi novio.
Quiero a la vida.
SARA CHAVES OTERO 1º BAC A
Trinta e seis semanas, un longo período de tempo no que non gozamos da liberdade, no cal somos arrestados por
milleiros de páxinas, todas desexando ser estudadas aínda que moi poucos queren estudalas. Ano tras ano, o único
motivo para seguir estudando é saber que despois dos nove meses serei libre.
Nove meses que desembocan no gozo de chegar ó meu lugar favorito, agocharme, desatar as zapatillas brancas e
botar a correr. Esa masaxe dos pés en contacto coa area mollada. Iso non se esquece dun verán para outro, iso é a
miña liberdade tras nove meses mergullada entre páxinas.
MARIO FALCÓN 2º ESO C
Por unha duna de area ía un neno invisible. Invisible e olvidado, esa é a súa historia.
ÁNGELA COSTA 1º ESO C
Ojalá volver a acurrucarme sobre tu pecho mientras los colores del atardecer recubren el cielo.
Ojalá volver a recibir tus besos a altas horas de la noche, convirtiendo mis sueños en ese fuego incandescente que
me provoca tu presencia.
Ojalá volver a esos días de playa en los que no necesitaba sumergirme en el mar para refrescarme, porque eso ya
lo causaba tu sonrisa.
Ojalá volver a esos lugares de los que nunca me quise despedir, viajes, anocheceres, esa vida que me habías
prometido.
Ojalá volver para no regresar, pero la vida da muchas vueltas y lo que un día parece tuyo, al día siguiente te está
apuñalando por detrás.
ÁNGELA LÓPEZ OTERO 1º ESO B
A area estaba húmida,
e as ondas, con tardanza,
a branca e infinita espuma deixaban.
E mentres o sol se despedía de nós,
regalounos un atardecer.
Pouco despois, a lúa,
co seu fermoso e claro sorriso,
Iluminounos as pegadas que, paseniño,
cubrían o chan.
“Asasino! Correde, correde! E non volvemos.”
ANÓNIMO
ENCRUCILLADAS
@krispresas
MARTA SUÁREZ HURI 3º ESO B
Movía con inquietud las piernas mientras esperaba mi turno para entrar en la lúgubre sala. Por mi mente fluían
millones de formas sobre como despedirme de mi abuelo, mi gran héroe. Pero… ¿Cómo decirle adiós a tu tierra
firme cuando eres náufrago?
Una suave voz me invitó a pasar. Soltando todo el aire que no sabía que había estado conteniendo, me armé de valor
y entré. Quizás lo que os relate a continuación sobre los hechos que sucedieron os parezca cobarde, infantil. Pero
no pude despedirme. Salí corriendo, con la mente nublada de recuerdos junto a él, que espero no olvidar nunca.
LUCÍA BOULLOSA ÁLVAREZ 2º ESO B
Ás veces o camiño é duro, con tempestades e bágoas. Outras veces son risas e palabras bonitas. No noso camiño
levamos unha mochila ao lombo con segredos, tesouros e equivocacións. Nós, as mulleres, loitamos porque as
pedras do camiño sexan iguais, porque os raios do camiño sexan igual de perigosos e por non ir soas contra ideas
e tradicións. Por desgraza, todas atopamos comentarios e xestos normais. Normais para esta sociedade. Que
problema hai? Por que nós, as propias mulleres, nos repudiamos por intentar cambiar a situación?
UXÍA SINEIRO GONZÁLEZ 3º ESO B
Era una soleada tarde de otoño, las personas aprovechaban los días que quedaban de buen tiempo para pasear y
hacer ejercicio. Luego estaba yo, sola, sentada en un banco. Pensaba en mi madre, que había muerto días atrás,
pensaba en que no pude estar a su lado para darle un último adiós, en que no pude decirle lo agradecida que estaba
por todo su apoyo, lo arrepentida que estaba por haberle hecho pasar los peores momentos de su vida. Pero ya
nada era posible, ella ya no estaba. Un profundo sentimiento de tristeza me invadió al pensar que jamás volvería a
hablar con ella, jamás volvería a verla sonreir, ni escuchar esa risa tan peculiar que tenía. No podía dejar de pensar
en ella. Días después decidí acabar con mi vida. Cogí una cuchilla y la deslicé por mi muñeca, veía como mi sangre
resbalaba por la palma de mi mano. Segundos después mi vista empezó a nublarse. Supe que había llegado a mi fin.
ÉRIKA SINEIRO 4º ESO B
Recollo o arame do chan. Camiño con el entre as mans sabendo que esta será a derradeira cousa que farei ben
na miña vida. Conteño o alento mentres ato os arames. Un peche que manteña os curiosos lonxe por un tempo.
Ao quitar as mans noto as marcas nos dedos. Cortes irregulares, algúns profundos, que non paran de sangrar.
Recollo os restos do arame dándome igual se os meus dedos, se as palmas das miñas mans delicadas sofren as
consecuencias. Ato un extremo na entrada do edificio e ato o outro extremo calculando deixar un oco para a
cabeza. Súbome a unha cadeira. Reviso os petos para asegurarme de que a carta segue aí. Deixo caer un par de
bágoas mentres lamento moitas cousas. Miro as miñas mans unha vez máis, tan cheas de talento, de tristura…
Finalmente, paso a cabeza polos arames e déixome caer. Noto as pequenas espiñas cravarse no meu pescozo. Noto
esvarar o sangue e o aire contido, cada vez máis escaso. Logo todo se torna escuro.
Dime que fixen ben, por favor.
RUBÉN LAYA CHARLÍN 2º ESO A
El esclavo cometió un error y el rey dijo:
-	 Mandadlo a que los perros salvajes lo coman.
-	 Por favor, antes de mandarme a los perros, deme diez días -le suplicó el esclavo-
-	 Vale, te dejaré diez dias más de vida –dijo el rey-
-	 Guardia, me deja diez días para alimentar a los perros –dijo el esclavo al guardia. El guardia confundido le
dijo:
-	 Vale. –Pasaron los diez días y el rey entregó el esclavo a los. Los perros se quedaron delante del esclavo, que
los había cuidado diez días-
-	 ¿Por qué no lo atacan? –Dijo furioso y confundido el rey-
-	 Señor, los perros no me atacan por haberles cuidado y alimentado durante diez días, pero usted, me ha
querido quitar la vida por cometer un error en 20 años. Al parecer son más comprensivos los perros que usted
–dijo el esclavo, un poco atemorizado-
-	 Le perdonaré y le daré más oportunidades, he sido muy cruel. –Dijo el rey-
-	 ¡Gracias! –dijo el esclavo- se lo agradeceré siempre.
@m.a.r.i.a.g.p.
SOIDADE
LIDIA PORTAS COSTA 3º ESO C
Timy, un inocente rapaz, camiñaba solitario pola ruta da Pedra e da Auga, perdido.
De súpeto, ao lonxe, viu unha sombra e escoitou uns berros. Había un asasino cortándolle a cabeza a unha pobre
señora. Ao ver iso, a Timy faltoulle camiño para correr. Pero mentres corría, tropezou e sentiu que alguén lle tiraba
das pernas.
Sentiu navallazos e golpes por todo o corpo. A súa camiseta branca tinguiuse de vermello.
“Por que?” Esas foron as últimas palabras de Timy.
ELIA PONTANILLA MOLDES 3º ESO A
Cierra los ojos y camina. Un paso, dos pasos, tres, cuatro. Para. Quédate quieto. Cuenta hasta 21. Cuando acabes
de contar, da otros dos pasos. Vas a tropezar, no tengas miedo. Pero no abras los ojos todavía. Estás en el suelo,
tranquilo, levántate. Tropezarás más veces. Sí. Pero todavía tienes todo el camino por delante. Sigue caminando.
Espera. Para. Ahora abre los ojos. Mira. El camino sigue. Es largo. Tropezarás con mil piedras más. Pero este
camino consiste en levantarse y seguir, a pesar de todos los baches. No te rindas y acaba el camino. El camino de
la vida.
MARÍA REGUERA PAZOS 1º BAC B
Sentino de repente, unha fría sensación apoderárase do meu corpo. Apostei polo camiño sinxelo e perdín, perdino
todo. Non me atopaba a min mesma e ata pensei no meu esvaecemento.
Tentei abrir os ollos un par de veces e foi na derradeira cando me atopei no centro daquel bonito camiño coa auga
correndo a carón de min.
LIDIA SILVA CHAVES 3º ESO A
Y allí me encontraba yo, en el bosque.
En este mundo ahora mismo la gente solo piensa en sí misma y le dan más valor a un mensaje de texto que a una
charla cara a cara. Eso no me gusta.
No quiero limitarme a eso también. Por eso le doy más valor a la naturaleza, a las personas. Estoy descalza
subiendo piedras. Descalza sobre la tierra de este bosque, evadiendo mis problemas. La tierra está húmeda, lo que
hace que mis pisadas se marquen. Voy dejando huella… Todos buscamos eso. Queremos encontrar nuestro camino,
ser nosotros mismos y disfrutar de ello. Suena cursi pero es la caprichosa realidad, aunque cueste admitirla. Aquí,
rodeada de árboles, piedras y de mí misma, me armo de valor, de algún modo. No lo pienso dos veces, cojo mis
zapatos y vuelvo corriendo a casa. Ya es hora. Hora de cenar.
MARTA LEIRO COSTA 2º ESO C
Agora entendo porque se lle chama pasatempo ao xogo que vén na última folla do xornal. Parecía un simple
entretemento ata que me dei conta de que a vida é unha encrucucillada chea de complexidades. Pensando nisto,
deixen total liberdade ao meu lapis enriba do papel	 para que puidese suplir a miña imaxinación frustrada. Vaite
de aquí! É o único que podo dicir. Deixa de rondar a miña mente e de chover no meu corazón. Construíches un
océano e estoume afogando. Son náufraga dos meus pensamentos e xa non afondo en vasos de auga, agora só
os encho coas miñas bágoas. Volve! Fuxe! Pero non me deixes coa porta entreaberta porque me asomarei con
curiosidade e a curiosidade non matou o gato, matoume a min.
Quérote- dicías- Eras a palabra que faltaba na miña encrucillada, pero xa non encaixas.
sendero
INFINITO
@m.a.r.i.a.g.p.
SABRINA HUSANU 4º ESO B
Espertei no frío chan dun bosque soa e sen roupa. Sorte que non había ninguén! Sentíame moi estraña e tiña un
pouco de medo, mais armeime de valor e erguinme do chan. Observei a misteriosa e inusual forma que había no
camiño onde estaba. Facía zig-zag. Seguiría por este camiño? Debía retroceder? Púxenme enriba do tronco que
facía ese camiño e comecei a camiñar. Tiña a sensación de que o tempo pasaba moi rápido pero, quen sabe! Nin
sequera tiña un mísero reloxo. Caín varias veces pero non perdín a esperanza. Cada vez ía aproximándome máis e
máis ao final do sendeiro. Si! Xa podía ver o final Saltei do tronco e comecei a correr coma se non houbese un mañá
e, cando cheguei ao meu destino, alí estaba esperándome. Quen? ,preguntaraste. Era ese alguén que te agarda ata
o final dos teus días, que nunca te esquece, que sabe sempre onde atoparte. Estamos a falar da morte, a morte!
Mi mente está en blanco. Camino hacia la nada. Solo puedo pensar en ti, en tus ojos, en tu forma de caminar, en
como me ignoras sin más. Pero yo sigo pensando que algún día podremos mirarnos a los ojos y sentir lo mismo, que
algún día podremos ir por el mismo camino sin rumbo.
CLAUDIA LÓPEZ CHAVES 1º ESO B
Está tan claro! Será un camino con muchas curvas y rodeado de árboles, lleno de oscuridad, pero… está tan claro.
CANDELA RIAL GÓMEZ 1º BAC A
NEREA AROSA RIVEIRO 3º ESO A
¿El mismo camino?
No todos tenemos el mismo camino, ya que cada uno exige el que más lo identifica: un soñador elige el camino de los
sueños, un aventurero el camino de las aventuras y un niño, que todavía no ha encontrado su camino, se inspira
en sus héroes para seguir sus pasos.
Un día normal ía un sendeirista facendo o traxecto de sempre pero, de súpeto, o camiño dividíuselle en dous. Tivo
que tomar unha decisión. Pensou que tomaba o camiño correcto pero axiña se decatou de que o correcto era o
outro e, cando quixo volver, non puido porque as pegadas dos seus pés…
JORGE COELLO SANTOS 2º ESO C
CANDELA CASTRO PADÍN 2º ESO C
Encontramos o camiño e seguímolo. Sabiamos que non nos ía levar a ningún lado pero…aínda así seguímolo.
Parecía unha parvada seguir un camiño que non levaba a ningures pero era o que nos gustaba.
Pasaban as horas e o camiño complicábase cada vez máis pero tan só polo pracer de imaxinar o que habería ao
final, merecía a pena percorrelo.
Solitario en el bosque. Rodeado de tanta vida pero sintiendo soledad. Temiendo por el camino a elegir. Temiendo
equivocarse. Fuerzas desconocidas le empujaban hacia unos u otros senderos pero era su cabeza la que no sabía
qué camino tomar. Es hermoso equivocarse. Es humano dudar. Pero al final, nuestro caminante allí quedó. Allí
murió. Ahogado por no saber qué decisión tomar, por su propia decisión.
IBAI OTERO GÓMEZ 3º ESO A
NEREA ARAGUNDE PINTOS 4º ESO C
De verdade cres que a vida che dá voltas?
Ou es ti quen lle dá voltas á vida?
Vas por un camiño recto, sen obstáculos. Podes escoitar esa fermosa melodía dos paxaros mesturada coas árbores
abanicadas polo vento e, sen explicación ningunha, camiñas de esquerda a dereita, dando por suposto que nunca
chegarás ao final.
SOFÍA VILLANUEVA PRADO 1º BAC A
Non pode durmir, María, dálle medo o barullo do vento.
Pásanselle pola cabeza moitos recordos, moitos recordos.
A noite aquela na que o vento estaba máis ruidoso ca ninguna outra noite.
A noite aquela en que ela non lle daba importancia ó vento, ata que lle aconteceu aquilo que lle cambiou a súa vida.
E agora non pode durmir, non é capaz de esquecelo.
VÍAS
@sachith
Hettigoddge
en
Pexels
MARTA ROMERO ARAGUNDE 2º ESO B
NON É UN XOGO CALQUERA
Era a miña quenda de xogo. Debía atarme ás vías do tren durante dez minutos ou perdería vinte mil euros. Pola
contra,se o facía e sobrevivía gañaríaos e chegaría á final do xogo. Non tiña escapatoria, ateime ás vías do tren e …
Nese momento da vida no que miras atrás e analizas todos os problemas, todas as ledicias e vivencias varias. Nese
preciso momento, dáste conta de que seguiches unha serie de camiños e encrucilladas que te levaron a onde estás
agora. E aí , nese mesmo momento, comprendes que todo valeu a pena
CRISTINA DIZ JORGE 2º ESO C
Siempre recuerdo el camino que recorríamos juntas; los secretos, las risas, la luz que iluminaba mi vida, los ruidos
del tren que tapaban nuestras carcajadas, el brillante sol en nuestros felices rostros.
Ese camino, el que nos vio llorar tantas veces, el que apagó nuestras risas. Recuerdo todavía el incesante ruido que
hizo el tren al chocar. La recuerdo a ella, a mi amiga.
CANDELA RIAL GÓMEZ 1º BAC A
SABELA COSTA PADÍN 1º BAC B
Una caída de tren desde siete metros o en siete segundos. Ves las vías de tren con una sola dirección. Un paso en
medio de la cuerda floja, o parar de latir. Un bisturí y un par de hilos en siete segundos deciden qué hacer. Siete
metros recorridos por la vía de tren. El bisturí cae, la máquina pita llorando la pérdida. Siete metros y siete
segundos duró el camino.
Camiño soa por unha estrada deserta, tan deserta coma a miña alma. Camiño pola estrada sen rumbo, sen un final
, sen saber onde ir. Camiño pola estrada buscando ideas, buscando algo que me faga sorrir. Nun intre onde só se
escoita o canto dos paxariños, vexo un canciño no medio da estrada, véxoo só, tan só como eu mesma me sinto,
vexo que está anoxado, está abandonado. Eu acércome e el alónxase, sinto que non son querida por ninguén, ata
os cans escapan de min, non o entendo. Estou deserta, tan deserta como a miña estrada…
ESTEFANÍA PIÑEIRO CASTRO 2º ESO B
É o tren da vida, hai varios pasaxeiros, ó carón están sentadas as persoas que máis queres: amigos, familiares… Os
vagóns son as etapas da vida. O primeiro vagón é o nacemento . O segundo, a infancia. O terceiro, a adolescencia.
O cuarto, a adultez. O quinto, o envellecemento. Por último, a parada, a morte.
MARTÍN NOGUEIRA VIEITES 2º ESO B
XOÁN VILLANUEVA KUNAMP 1º BAC A
Le pregunté qué había sido de su vida. De repente echó la vista al cielo, dió un suspiro y recordó todos los momentos
en que había fallado, también sus logros.
Me dijo que todo le iba bien, pero me he dado cuenta de que, tras ese suspiro, se ocultaba una vida dura, llena de
dolor. Me dio las gracias por haber formado parte de su vida alguna vez. Se despidió y partió.
Caminaba por las viejas y oxidadas vías de aquel antiguo tren, solitario, donde sólo se escuchaban mis pasos al
pisar las hojas y la tierra seca.
Miré hacia atrás, unos años antes esas vías estaban repletas de trenes yendo hacia un rumbo concreto. Personas
en su interior hablaban bulliciosamente, otras se limitaban a ojear sus libros y teléfonos móviles, y algunas,
simplemente dormían hasta el final de su viaje. Yo, sin embargo, observaba el paisaje mientras escuchaba música,
con el sol penetrando mis pupilas. Me gustaba observar los montes, que pasaban rápidamente. En un instante todo
paró, no había gente, ni el sonido de las vías. Todo había quedado reducido a cenizas por el impacto. Abrí los ojos y
me encontré sola otra vez, pensando en si las personas fallecidas seguirían allí, observándome.
SARA ABAL DOVAL 2º ESO A
Estou farto de fuxir, de seguir esta misión, de seguir estas vías ata o seu final coa esperanza de atopar o tren onde
se supón que está a clave para atopar a salvación.
Merece a pena seguir? Conseguirei de verdade atopar a salvación? Dubídoo. É cuestión de tempo que logren dar
comigo. Aínda que non me atrapen, é probable que non atope nada ao final das vías. Sigo camiñando. A calor do
lugar fai que me maree, dentro de pouco desmaiareime. Ao final puxéranse esperanzas en min e voulles falllar a
todos.
Espera…, iso é… O tren! Corro ata el, non é un espellismo, é realmente o tren. Entro. Busco como chegar ao primeiro
vagón. Chego, pero a porta está pechada. Ao lonxe, escoito o ruído de motores. Eles están a chegar. Reúno todas as
miñas forzas e abro a porta. Xusto no medio do vagón ato a clave. Unha caixa de madeira. Intento abrila pero a tapa
non se move. Ten un oco triangular no centro. Toco xusto no medio e a miña man traspasa a madeira. Toco algo
líquido. Saco a man e… Atopeino! A mesma clave. Era a salvación. Eles estanse acercando a min, pero non penso
volver a rendirme. Aquí e agora atopei a salvación. Xa ninguén me volverá deter.
AINHOA PEREIRA GARCÍA 1º BAC B
Camilo decidiu escoitar as vías do tren como facían os antigos indios cando querían atracar un tren. O que non
sabía era que tiña problemas de audición.
YAGO SANTORUM RAÑÓ 1º BAC A
puente
MOVEMENTO
@seventluls
en
pexels
@krispresas
PABLO PALACIOS PADÍN 3º ESO B
Cuando la gente ve esta imagen, observa un estrecho puente colgante. Yo no veo eso, me imagino un camino de
superación donde en un lejano final hay una meta. ¿Acaso dos personas no pueden ver cosas diferentes en la
misma imagen? ¿Por qué lo negro tiene que ser negro…?
Vagando só pola vida, camiñando por un sendeiro iluminado con esperanza, buscando algún motivo para camiñar
máis rápido.
O único que lle daba forzas para non andar máis rápido era aquel gorro, aquel fermoso gorro que, a pesar de todo o
tempo que pasara, aínda contiña a incrible pel de raposo do que sempre fora a mascota. Agora non estaba ao seu
carón
MANUEL TIRADO PAZ 2º ESO B
Olvidaos de historias emocionantes donde, de repente, encuentras algo increíble. Esta vez sólo soy yo, caminando
por un puente colgando sobre la nada, sintiendo todo mi cuerpo temblar a cada paso, probablemente por el miedo
a esa nada debajo de mis pies, en vez de la inestabilidad de estas cuerdas que pretenden sujetarme.
Y esta es mi historia, mis miedos y yo.
ALBA ROMERO FERNÁNDEZ 3º ESO A
ALBA ÍNSUA CARRO 1º ESO B
Cada camino es un sentimiento y no puedes utilizar el GPS para saber a donde ir. Tienes que sentirlo y seguir
andando…
A juzgar por la posición del sol, debí caminar sobre dos horas. Hacía un calor abrasador y apenas me quedaba agua.
Fue entonces cuando divisé a lo lejos lo que parecía un bosque. Seguía perdida, pero por lo menos había algo de
sombra.
Posé la mochila que llevaba en el suelo, la abrí con cautela ya que la cremallera estaba un poco estropeada. Saqué
la cantimplora para comprobar cuanta agua me quedaba exactamente, con ayuda de las medidas que tenía en el
lateral. Un cuarto. Decidí ahorrar lo que me quedaba y me apresuré hacia el bosque.
Una vez allí, me posé sobre un árbol y, al mirar hacia arriba, descubrí unas construcciones hechas con madera,
parecían cabañas. Todas estaban conectadas mediante puentes construidos a base de cuerdas viejas, lianas y
madera, recubiertas con hojas a modo de camuflaje.
Comencé a escuchar silbidos. Al principio pensé que eran pájaros… pero estaba equivocada.
Un escalofrío comenzó a recorrer toda mi espina dorsal. De repente, algo o alguien me golpeó.
Lo último que mis oídos percibieron fue una voz grave y ronca diciendo: “Preparad el fuego, ya tenemos la cena”
MANUELA SAGRARIO CHAVES PÉREZ 4º ESO C
SELENA MEAÑO DURÁN 2º ESO C
Érase unha vez unha vez unha rapaza chamada Akva. Todo o mundo a quería polo seu espírito salvaxe e a súa
enteireza. Sentábase todas as tardes na súa ponte preferida e contáballe historias da xente que paraba alí a tomar
o seu primeiro baño, a colgar cadeados que máis adiante quitaban cos ollos cheos de bágoas. Ela contáballe á ponte
o seu día a día, as montañas que escalara, os ríos que cruzara… Así durante oitenta anos. Un día Akva morreu
enriba da ponte, abrazada ás súas cordas e, segundo a lenda, a ponte non volveu falar.
Sabedes ese momento no que parece que se acaba todo? Ese momento no que non tes máis opción que abandonar?
Ese no que pensas: non podo, pero que ,en realidade, si que podes? Eses momentos son coma pasar por unha
ponte colgante que non sabes se vai romper ou non, esa ponte que, se queres, podes pasar pero que non queres
porque tes medo, medo de pasar, medo de arriscarte, medo dese que se queres podes evitar, pero ti non queres.
CAROLINA BARCELÓ FARIÑA 4º ESO C
De repente me encuentro en un bosque con un puente que parece llevar al infinito. impidiera. Sólo podía avanzar
siguiendo el camino que me llevaba hacia el puente. Poco después, cuando parecía que iba en dirección al infinito,
me caí. Me volví a encontrar en el bosque, pero esta vez me podía mover y me tiré para que el sueño acabara,
pero… no desperté.
BREOGÁN GONZÁLEZ SABORIDO 3º ESO A
autostop
COMPAÑA
@taryn
elliot
en
Pexels
ANDREA PÉREZ PREGO 4º ESO C
Se despertó tirada en el suelo. Estaba llena de suciedad, con la camiseta rota y la falda subida. Estaba desorientada,
había perdido la noción del tiempo. De repente, vagos recuerdos comenzaron a atormentarla. Había hecho
autostop, un coche en el que iban tres hombres se paró y se ofrecieron a llevarla. Parecían agradables, intentaron
mantener una conversación con ella. Entre risas, le ofrecieron agua para beber. Los recuerdos comenzaron a
volverse borrosos. Se llevó las manos a la cara y notó las mejillas mojadas. Se sentía sucia, culpable e impotente.a
Eran as 12.30 e eu seguía en Vilariño esperando a que alguén me recollese para ir a Barcelona.
Sinto non terme presentado, son Roi Ruíz. Teño 17 anos e estudo no I.E.S. Francisco Asorey. Xa sei, este insti é un
caso á parte.
Case quedo durmido cando escoitei soar a bucina dun coche. Era un último modelo, un BMV de cor vermella, un
deportivo.
Subo e atópome cun home duns 25 años de idade, moreno, forte e, cun ton de voz que me fixo sentir seguro.
Estabamos os dous indo para Barcelona e, sen explicación aparente, saímonos da estrada e …
CLARA TORRES VÁZQUEZ 4º ESO A
Estaba canso, levaba moito tempo camiñando a un destino incerto, máis do que ninguén puideses imaxinar. A
noite achegábase. Eu estaba cada vez máis perdido. Afastábame dun lugar que nunca fora meu.
CARLA REY PADÍN 4º ESO B
Vou andando só pola rúa sentindo a pequena forza do mundo, escoitando os sons das árbores. Vou polo camiño
curto, un camiño onde podo encontrar o amor e sentir o aire da natureza.
SHEILA PARCERO BUGALLO 4º ESO B
DESPEDIDA Á MIÑA TERRA
Que difícil é alonxarse do que coñeces, do lugar non que naciches e amas, das súas xentes, das súas terras…
É difícil coller a mochila ao lombo e botar a andar pola estrada, cara un destino incerto, cara o descoñecido, sabendo
que nada será da mesma maneira… pero, ás veces aínda que doia…
Se sentía sucia, culpable e impotente.a ponte non volveu falar.
Basta ya, no aguanto más. Estoy cansada de este mundo frío. Estoy casada de este mundo insólito, con tanto
negativismo, con tantas guerras, con tanta maldad.
Basta ya, no quiero más, quiero huir, huir para siempre de este mundo, quiero desvanecerme como un pez bajo el
agua.
Quiero ser libre, quiero respirar aire fresco y no contaminado, quiero despertarme cada día a su lado, cogerlo de la
mano, para que este mundo sea mejor; si él permanece a mi lado…
Pienso mientras camino solitaria, ando por un sendero sin salida, por un camino que va hacia la nada. Pero, a
pesar de todo, necesito adentrarme, necesito ver qué hay más allá de mis pensamientos censurados.
SONIA CHAVES EIRABELLA 1º BAC A
JOAQUÍN MIGUEL COSTA 2º ESO C
Quizá salir a media noche no fue la mejor idea, pero era mi única opción para escapar. Recogí mis escasas
pertenencias en una mochila vieja que encontré por casualidad y salí por la ventana haciendo el mínimo ruido
posible. Descendí por el tejado de mi barracón con cuidado. En cuanto mis pies rozaron el suelo, eché a correr.
No podía mirar atrás, la suerte estaba echada, era ahora o nunca. El bosque me desorientaba, sólo veía árboles
y ni siquiera sabía si estaba corriendo en círculos. Mis pies ardían, mis pulmones me pedían que bajase el ritmo.
Parar ahora no era una opción. Estaba exhausta. Por fin, los primeros rayos de sol iluminaron mi camino. Vi un
riachuelo y me paré a beber. Se me ocurrió que seguir este río me ayudaría a encontrar un pueblo y eso hice. Daría
mi vida por algo de comer. Bajé el ritmo. Una carretera! Corrí hacia ella. Seguí andando. El sol ya estaba a punto
de ponerse y una furgoneta venía en mi dirección. Ayuda- Grité- Me crucé en el medio de la carretera y moví los
brazos desesperadamente. La furgoneta paró. Hola preciosa –Me dice- Mi esperanza se convirtió en pánico. Estaba
perdida.
LUCÍA ARENAZ 4º ESO C
Comezaba un novo día. Por fin lucía o sol, deixando atrás unha terrible noite. Mentres, seguía agardando na mesma
estrada de sempre, ensimismado nos pensamentos xa habituais de todos os días. Encontraría hoxe a persoa
axeitada que me sacaría deste inferno?.
Escapara da casa facía uns dez días, xa que nin a miña familia nin os meus amigos se atopaban nunha situación
axeitada. Agora comíame o arrepentimento, nunca pensara que os botaría tanto en falta.
De súpeto, chegou o desexado momento! Unha muller de bo aspecto, nin vella nin nova, fíxome un sinal para que
me acercase xunto dela.
Entrei e emprendemos unha viaxe sen rumbo. Non me atrevía a dicirlle nada, o silencio tiña máis presenza ca
min. Ao fin atrevinme a preguntarlle o seu nome. Chamábase Sofía.
Empezamos a falar e ocorreu algo que nunca me puiden explicar. Era a miña irmá. Pensabamos que estaba perdida.
Había cinco anos que non sabíamos nada dela.
DIEGO LUEZAS TRIGO 4º ESO C
piedras
BRUMA
@m.a.r.i.a.g.p.
El caos no es un foso, es una escalera. Él ya no sabía si subía o bajaba. Un sistema tiende de forma natural a un
mínimo de energía, a un máximo de desorden. Su mayor sistema: su cabeza. Pura entropía.
SANDRA PARRACHO MARTÍNEZ 1º ESO B
Cuatro caminos muy diferentes, ¿Cuál tomar?,
¿Solo una opción?, ¿Y si me equivoco?,
¿Y si no lo vuelvo a ver?, Cerré los ojos y él me llevo sin más.
Se sentía sucia, culpable e impotente.a ponte non volveu falar.
Caminaba por un confuso camino, solo, vagando entre la niebla, perdido. Se escuchaba algo, ese algo era la soledad
de una alma rota a la que, a cada paso, se le abría una brecha en su pensamiento. Dejaba que aquellos recuerdos
se mezclasen con el frío ambiente y así se fueron devaneciendo poco a poco. Congelado, seguía caminando, sin
dirección, sin sentido, con la esperanza de que algún día la niebla se levantaría y se vería más allá de ese camino.
Pero aquel hombre siguió toda su vida caminando, perdido en la soledad, intentando buscar su lugar en la vida.
¿Quién era? ¿Qué quería? ¿Qué le hacía felíz?. Quizás no le quedaba nada que le hiciera esbozar una sonrisa. Lo
que este hombre no sabía era que por muy oscura, solitaria y fría que sea la soledad, la oscuridad restaura lo que
la luz no puede reparar.
JENNIFER CARBALLO VÁZQUEZ 3º ESO B
OLALLA FALCÓN LEAL 1º BAC A
Pisadas en las que hay una historia detrás.
Dejando caminos, senderos…con mucha paz. Solitarios están. Nadie averiguará lo que hay detrás. El agua borra
todo lo que pasó antaño y, lo que pasó, ya no está y jamás volverá.
FERNANDO REDONDO BUGALLO 2º ESO B
MEU AVÓ
Oín un disparo. Notei a bala no meu peito. A dolor cesa rapidamente. Unha man guíame. A calidez desta deume
confianza. Entón pestanexei e vino. Diante de min alzábase un señor moi vello cunhas ás enormes. Mireino con
máis detalle. As engurras da súa cara denotaban a súa idade, pero un sorriso saía da súa fermosa cara, unha cara
que recordaría en calquera lugar.
Camiñou sobre as pedras, horas, días… Perdida. Estaba intentando volver a ningures, esfolada.
Quería ser dela! Sentía a soidade do camiño cos raios de luz nas súas costas, mais non había lugar para as bágoas,
tiña que seguir. Perdida.
No decimoquinto día, sentiu un peso enorme sobre ela e botou o aire ós poucos. A formiga fora esmagada por unha
besta.
IAGO FRAGA VILAS 4º ESO C
JUSTINE PADÍN CASALDARNOS 1º ESO B
MICRORRELATOS, CAMIÑOS E ENCRUCILLADAS
XI EDICIÓN
Historias, soños, medos, supersticións, desexos, dúbidas… en fin, pequenos relatos
creados para ti con agarimo e imaxinación polo noso alumnado do IES Francisco Asorey
de Cambados. Para que comprendas un anaquiño do que pasou pola súa imaxinación
nunha mañá de primavera, nun espazo cálido e silencioso, ao abeiro de libros, colores,
olores e sabores variados.

Más contenido relacionado

Similar a Pegadas na area

Despues del sabado cuento - umberto valverde
Despues del sabado   cuento - umberto valverdeDespues del sabado   cuento - umberto valverde
Despues del sabado cuento - umberto valverdegabi137
 
Literatura-2do-curso-BGU.pdf
Literatura-2do-curso-BGU.pdfLiteratura-2do-curso-BGU.pdf
Literatura-2do-curso-BGU.pdfMIGUELITO39
 
Especial, 25 a chomo
Especial, 25 a chomoEspecial, 25 a chomo
Especial, 25 a chomomtasensio
 
Proxección Nanocontos 2011 12
Proxección Nanocontos 2011 12Proxección Nanocontos 2011 12
Proxección Nanocontos 2011 12fontexeriabib
 
Bliblioteca para enviar
Bliblioteca para enviarBliblioteca para enviar
Bliblioteca para enviarRPAREJO
 
La Cosa Misma. Número 3
La Cosa Misma. Número 3La Cosa Misma. Número 3
La Cosa Misma. Número 3Tomás Tomás
 
[LIBRO] Hambriento - Nach (Poesía).pdf
[LIBRO] Hambriento - Nach (Poesía).pdf[LIBRO] Hambriento - Nach (Poesía).pdf
[LIBRO] Hambriento - Nach (Poesía).pdfedilber4
 
la lucha contra los recuerdos de auris villega
la lucha contra los recuerdos de  auris villega la lucha contra los recuerdos de  auris villega
la lucha contra los recuerdos de auris villega karlanataly19
 

Similar a Pegadas na area (20)

Despues del sabado cuento - umberto valverde
Despues del sabado   cuento - umberto valverdeDespues del sabado   cuento - umberto valverde
Despues del sabado cuento - umberto valverde
 
Literatura-2do-curso-BGU.pdf
Literatura-2do-curso-BGU.pdfLiteratura-2do-curso-BGU.pdf
Literatura-2do-curso-BGU.pdf
 
Antologia español
Antologia españolAntologia español
Antologia español
 
Antologia español
Antologia españolAntologia español
Antologia español
 
Llantodemudo numero 05
Llantodemudo numero 05Llantodemudo numero 05
Llantodemudo numero 05
 
Especial, 25 a chomo
Especial, 25 a chomoEspecial, 25 a chomo
Especial, 25 a chomo
 
Canción
CanciónCanción
Canción
 
Tópicos literarios
Tópicos literarios Tópicos literarios
Tópicos literarios
 
Tópicos literarios
Tópicos literarios Tópicos literarios
Tópicos literarios
 
Tópicos literarios
Tópicos literarios Tópicos literarios
Tópicos literarios
 
Mandala Literaria N° 7
Mandala Literaria N° 7Mandala Literaria N° 7
Mandala Literaria N° 7
 
Proxección Nanocontos 2011 12
Proxección Nanocontos 2011 12Proxección Nanocontos 2011 12
Proxección Nanocontos 2011 12
 
Bliblioteca para enviar
Bliblioteca para enviarBliblioteca para enviar
Bliblioteca para enviar
 
Dia del libro_2013
Dia del  libro_2013Dia del  libro_2013
Dia del libro_2013
 
Libro de la Feria de Marmolejo 2016
Libro de la Feria de Marmolejo 2016Libro de la Feria de Marmolejo 2016
Libro de la Feria de Marmolejo 2016
 
Travesias
TravesiasTravesias
Travesias
 
La Cosa Misma. Número 3
La Cosa Misma. Número 3La Cosa Misma. Número 3
La Cosa Misma. Número 3
 
[LIBRO] Hambriento - Nach (Poesía).pdf
[LIBRO] Hambriento - Nach (Poesía).pdf[LIBRO] Hambriento - Nach (Poesía).pdf
[LIBRO] Hambriento - Nach (Poesía).pdf
 
la lucha contra los recuerdos de auris villega
la lucha contra los recuerdos de  auris villega la lucha contra los recuerdos de  auris villega
la lucha contra los recuerdos de auris villega
 
Poemario 13 Mil Horas Octubre 2010
Poemario 13 Mil Horas Octubre 2010Poemario 13 Mil Horas Octubre 2010
Poemario 13 Mil Horas Octubre 2010
 

Más de AtalaParedes1

Microrrelatos camiños e encrucilladas. mostra.pdf
Microrrelatos camiños e encrucilladas. mostra.pdfMicrorrelatos camiños e encrucilladas. mostra.pdf
Microrrelatos camiños e encrucilladas. mostra.pdfAtalaParedes1
 
MICRORRELATOS TEMPOS MAIORES.pptx
MICRORRELATOS TEMPOS MAIORES.pptxMICRORRELATOS TEMPOS MAIORES.pptx
MICRORRELATOS TEMPOS MAIORES.pptxAtalaParedes1
 
presentacion fotos.pdf
presentacion fotos.pdfpresentacion fotos.pdf
presentacion fotos.pdfAtalaParedes1
 
DÍA DO LIBRO...DE FAMILIA
DÍA DO LIBRO...DE FAMILIADÍA DO LIBRO...DE FAMILIA
DÍA DO LIBRO...DE FAMILIAAtalaParedes1
 
DÍA DO LIBRO...de familia
DÍA DO LIBRO...de familiaDÍA DO LIBRO...de familia
DÍA DO LIBRO...de familiaAtalaParedes1
 
DÍA DO LIBRO... de familia
DÍA DO LIBRO... de familiaDÍA DO LIBRO... de familia
DÍA DO LIBRO... de familiaAtalaParedes1
 
Fotos blog redeiras
Fotos blog redeiras Fotos blog redeiras
Fotos blog redeiras AtalaParedes1
 
Presentacion fotos blog
Presentacion fotos blogPresentacion fotos blog
Presentacion fotos blogAtalaParedes1
 

Más de AtalaParedes1 (15)

Microrrelatos camiños e encrucilladas. mostra.pdf
Microrrelatos camiños e encrucilladas. mostra.pdfMicrorrelatos camiños e encrucilladas. mostra.pdf
Microrrelatos camiños e encrucilladas. mostra.pdf
 
MICRORRELATOS TEMPOS MAIORES.pptx
MICRORRELATOS TEMPOS MAIORES.pptxMICRORRELATOS TEMPOS MAIORES.pptx
MICRORRELATOS TEMPOS MAIORES.pptx
 
FOTOS BIBLIO.pdf
FOTOS BIBLIO.pdfFOTOS BIBLIO.pdf
FOTOS BIBLIO.pdf
 
FOTOS BIBLIO.pdf
FOTOS BIBLIO.pdfFOTOS BIBLIO.pdf
FOTOS BIBLIO.pdf
 
GUIA DE LECTURA.pdf
GUIA DE LECTURA.pdfGUIA DE LECTURA.pdf
GUIA DE LECTURA.pdf
 
presentacion fotos.pdf
presentacion fotos.pdfpresentacion fotos.pdf
presentacion fotos.pdf
 
DÍA DO LIBRO...DE FAMILIA
DÍA DO LIBRO...DE FAMILIADÍA DO LIBRO...DE FAMILIA
DÍA DO LIBRO...DE FAMILIA
 
DÍA DO LIBRO...de familia
DÍA DO LIBRO...de familiaDÍA DO LIBRO...de familia
DÍA DO LIBRO...de familia
 
DÍA DO LIBRO... de familia
DÍA DO LIBRO... de familiaDÍA DO LIBRO... de familia
DÍA DO LIBRO... de familia
 
Album fotos
Album fotosAlbum fotos
Album fotos
 
Album de fotos
Album de fotosAlbum de fotos
Album de fotos
 
Fotos blog redeiras
Fotos blog redeiras Fotos blog redeiras
Fotos blog redeiras
 
Fotos para blog
Fotos para blogFotos para blog
Fotos para blog
 
Fotos blog redeiras
Fotos blog redeirasFotos blog redeiras
Fotos blog redeiras
 
Presentacion fotos blog
Presentacion fotos blogPresentacion fotos blog
Presentacion fotos blog
 

Último

programa dia de las madres 10 de mayo para evento
programa dia de las madres 10 de mayo  para eventoprograma dia de las madres 10 de mayo  para evento
programa dia de las madres 10 de mayo para eventoDiegoMtsS
 
c3.hu3.p1.p2.El ser humano y el sentido de su existencia.pptx
c3.hu3.p1.p2.El ser humano y el sentido de su existencia.pptxc3.hu3.p1.p2.El ser humano y el sentido de su existencia.pptx
c3.hu3.p1.p2.El ser humano y el sentido de su existencia.pptxMartín Ramírez
 
Metabolismo 3: Anabolismo y Fotosíntesis 2024
Metabolismo 3: Anabolismo y Fotosíntesis 2024Metabolismo 3: Anabolismo y Fotosíntesis 2024
Metabolismo 3: Anabolismo y Fotosíntesis 2024IES Vicent Andres Estelles
 
c3.hu3.p1.p3.El ser humano como ser histórico.pptx
c3.hu3.p1.p3.El ser humano como ser histórico.pptxc3.hu3.p1.p3.El ser humano como ser histórico.pptx
c3.hu3.p1.p3.El ser humano como ser histórico.pptxMartín Ramírez
 
Análisis de la Implementación de los Servicios Locales de Educación Pública p...
Análisis de la Implementación de los Servicios Locales de Educación Pública p...Análisis de la Implementación de los Servicios Locales de Educación Pública p...
Análisis de la Implementación de los Servicios Locales de Educación Pública p...Baker Publishing Company
 
Procesos Didácticos en Educación Inicial .pptx
Procesos Didácticos en Educación Inicial .pptxProcesos Didácticos en Educación Inicial .pptx
Procesos Didácticos en Educación Inicial .pptxMapyMerma1
 
NARRACIONES SOBRE LA VIDA DEL GENERAL ELOY ALFARO
NARRACIONES SOBRE LA VIDA DEL GENERAL ELOY ALFARONARRACIONES SOBRE LA VIDA DEL GENERAL ELOY ALFARO
NARRACIONES SOBRE LA VIDA DEL GENERAL ELOY ALFAROJosé Luis Palma
 
Presentación de Estrategias de Enseñanza-Aprendizaje Virtual.pptx
Presentación de Estrategias de Enseñanza-Aprendizaje Virtual.pptxPresentación de Estrategias de Enseñanza-Aprendizaje Virtual.pptx
Presentación de Estrategias de Enseñanza-Aprendizaje Virtual.pptxYeseniaRivera50
 
OLIMPIADA DEL CONOCIMIENTO INFANTIL 2024.pptx
OLIMPIADA DEL CONOCIMIENTO INFANTIL 2024.pptxOLIMPIADA DEL CONOCIMIENTO INFANTIL 2024.pptx
OLIMPIADA DEL CONOCIMIENTO INFANTIL 2024.pptxjosetrinidadchavez
 
LA ECUACIÓN DEL NÚMERO PI EN LOS JUEGOS OLÍMPICOS DE PARÍS. Por JAVIER SOLIS ...
LA ECUACIÓN DEL NÚMERO PI EN LOS JUEGOS OLÍMPICOS DE PARÍS. Por JAVIER SOLIS ...LA ECUACIÓN DEL NÚMERO PI EN LOS JUEGOS OLÍMPICOS DE PARÍS. Por JAVIER SOLIS ...
LA ECUACIÓN DEL NÚMERO PI EN LOS JUEGOS OLÍMPICOS DE PARÍS. Por JAVIER SOLIS ...JAVIER SOLIS NOYOLA
 
RAIZ CUADRADA Y CUBICA PARA NIÑOS DE PRIMARIA
RAIZ CUADRADA Y CUBICA PARA NIÑOS DE PRIMARIARAIZ CUADRADA Y CUBICA PARA NIÑOS DE PRIMARIA
RAIZ CUADRADA Y CUBICA PARA NIÑOS DE PRIMARIACarlos Campaña Montenegro
 
TRIPTICO-SISTEMA-MUSCULAR. PARA NIÑOS DE PRIMARIA
TRIPTICO-SISTEMA-MUSCULAR. PARA NIÑOS DE PRIMARIATRIPTICO-SISTEMA-MUSCULAR. PARA NIÑOS DE PRIMARIA
TRIPTICO-SISTEMA-MUSCULAR. PARA NIÑOS DE PRIMARIAAbelardoVelaAlbrecht1
 
DECÁGOLO DEL GENERAL ELOY ALFARO DELGADO
DECÁGOLO DEL GENERAL ELOY ALFARO DELGADODECÁGOLO DEL GENERAL ELOY ALFARO DELGADO
DECÁGOLO DEL GENERAL ELOY ALFARO DELGADOJosé Luis Palma
 
Fundamentos y Principios de Psicopedagogía..pdf
Fundamentos y Principios de Psicopedagogía..pdfFundamentos y Principios de Psicopedagogía..pdf
Fundamentos y Principios de Psicopedagogía..pdfsamyarrocha1
 
Mapa Mental de estrategias de articulación de las areas curriculares.pdf
Mapa Mental de estrategias de articulación de las areas curriculares.pdfMapa Mental de estrategias de articulación de las areas curriculares.pdf
Mapa Mental de estrategias de articulación de las areas curriculares.pdfvictorbeltuce
 
CIENCIAS NATURALES 4 TO ambientes .docx
CIENCIAS NATURALES 4 TO  ambientes .docxCIENCIAS NATURALES 4 TO  ambientes .docx
CIENCIAS NATURALES 4 TO ambientes .docxAgustinaNuez21
 

Último (20)

programa dia de las madres 10 de mayo para evento
programa dia de las madres 10 de mayo  para eventoprograma dia de las madres 10 de mayo  para evento
programa dia de las madres 10 de mayo para evento
 
c3.hu3.p1.p2.El ser humano y el sentido de su existencia.pptx
c3.hu3.p1.p2.El ser humano y el sentido de su existencia.pptxc3.hu3.p1.p2.El ser humano y el sentido de su existencia.pptx
c3.hu3.p1.p2.El ser humano y el sentido de su existencia.pptx
 
Metabolismo 3: Anabolismo y Fotosíntesis 2024
Metabolismo 3: Anabolismo y Fotosíntesis 2024Metabolismo 3: Anabolismo y Fotosíntesis 2024
Metabolismo 3: Anabolismo y Fotosíntesis 2024
 
c3.hu3.p1.p3.El ser humano como ser histórico.pptx
c3.hu3.p1.p3.El ser humano como ser histórico.pptxc3.hu3.p1.p3.El ser humano como ser histórico.pptx
c3.hu3.p1.p3.El ser humano como ser histórico.pptx
 
Análisis de la Implementación de los Servicios Locales de Educación Pública p...
Análisis de la Implementación de los Servicios Locales de Educación Pública p...Análisis de la Implementación de los Servicios Locales de Educación Pública p...
Análisis de la Implementación de los Servicios Locales de Educación Pública p...
 
Procesos Didácticos en Educación Inicial .pptx
Procesos Didácticos en Educación Inicial .pptxProcesos Didácticos en Educación Inicial .pptx
Procesos Didácticos en Educación Inicial .pptx
 
NARRACIONES SOBRE LA VIDA DEL GENERAL ELOY ALFARO
NARRACIONES SOBRE LA VIDA DEL GENERAL ELOY ALFARONARRACIONES SOBRE LA VIDA DEL GENERAL ELOY ALFARO
NARRACIONES SOBRE LA VIDA DEL GENERAL ELOY ALFARO
 
Tema 7.- E-COMMERCE SISTEMAS DE INFORMACION.pdf
Tema 7.- E-COMMERCE SISTEMAS DE INFORMACION.pdfTema 7.- E-COMMERCE SISTEMAS DE INFORMACION.pdf
Tema 7.- E-COMMERCE SISTEMAS DE INFORMACION.pdf
 
Presentación de Estrategias de Enseñanza-Aprendizaje Virtual.pptx
Presentación de Estrategias de Enseñanza-Aprendizaje Virtual.pptxPresentación de Estrategias de Enseñanza-Aprendizaje Virtual.pptx
Presentación de Estrategias de Enseñanza-Aprendizaje Virtual.pptx
 
OLIMPIADA DEL CONOCIMIENTO INFANTIL 2024.pptx
OLIMPIADA DEL CONOCIMIENTO INFANTIL 2024.pptxOLIMPIADA DEL CONOCIMIENTO INFANTIL 2024.pptx
OLIMPIADA DEL CONOCIMIENTO INFANTIL 2024.pptx
 
LA ECUACIÓN DEL NÚMERO PI EN LOS JUEGOS OLÍMPICOS DE PARÍS. Por JAVIER SOLIS ...
LA ECUACIÓN DEL NÚMERO PI EN LOS JUEGOS OLÍMPICOS DE PARÍS. Por JAVIER SOLIS ...LA ECUACIÓN DEL NÚMERO PI EN LOS JUEGOS OLÍMPICOS DE PARÍS. Por JAVIER SOLIS ...
LA ECUACIÓN DEL NÚMERO PI EN LOS JUEGOS OLÍMPICOS DE PARÍS. Por JAVIER SOLIS ...
 
VISITA À PROTEÇÃO CIVIL _
VISITA À PROTEÇÃO CIVIL                  _VISITA À PROTEÇÃO CIVIL                  _
VISITA À PROTEÇÃO CIVIL _
 
RAIZ CUADRADA Y CUBICA PARA NIÑOS DE PRIMARIA
RAIZ CUADRADA Y CUBICA PARA NIÑOS DE PRIMARIARAIZ CUADRADA Y CUBICA PARA NIÑOS DE PRIMARIA
RAIZ CUADRADA Y CUBICA PARA NIÑOS DE PRIMARIA
 
TRIPTICO-SISTEMA-MUSCULAR. PARA NIÑOS DE PRIMARIA
TRIPTICO-SISTEMA-MUSCULAR. PARA NIÑOS DE PRIMARIATRIPTICO-SISTEMA-MUSCULAR. PARA NIÑOS DE PRIMARIA
TRIPTICO-SISTEMA-MUSCULAR. PARA NIÑOS DE PRIMARIA
 
DECÁGOLO DEL GENERAL ELOY ALFARO DELGADO
DECÁGOLO DEL GENERAL ELOY ALFARO DELGADODECÁGOLO DEL GENERAL ELOY ALFARO DELGADO
DECÁGOLO DEL GENERAL ELOY ALFARO DELGADO
 
Fundamentos y Principios de Psicopedagogía..pdf
Fundamentos y Principios de Psicopedagogía..pdfFundamentos y Principios de Psicopedagogía..pdf
Fundamentos y Principios de Psicopedagogía..pdf
 
Mapa Mental de estrategias de articulación de las areas curriculares.pdf
Mapa Mental de estrategias de articulación de las areas curriculares.pdfMapa Mental de estrategias de articulación de las areas curriculares.pdf
Mapa Mental de estrategias de articulación de las areas curriculares.pdf
 
Sesión de clase: Defendamos la verdad.pdf
Sesión de clase: Defendamos la verdad.pdfSesión de clase: Defendamos la verdad.pdf
Sesión de clase: Defendamos la verdad.pdf
 
Sesión La luz brilla en la oscuridad.pdf
Sesión  La luz brilla en la oscuridad.pdfSesión  La luz brilla en la oscuridad.pdf
Sesión La luz brilla en la oscuridad.pdf
 
CIENCIAS NATURALES 4 TO ambientes .docx
CIENCIAS NATURALES 4 TO  ambientes .docxCIENCIAS NATURALES 4 TO  ambientes .docx
CIENCIAS NATURALES 4 TO ambientes .docx
 

Pegadas na area

  • 1.
  • 2. MICRORRELATOS, CAMIÑOS E ENCRUCILLADAS XI EDICIÓN
  • 3. MICRORRELATOS XI, CAMIÑOS E ENCRUCILLADAS RELATO CURTO E POESÍA Biblioiesfranciscoasorey, 2020 Coordina: Atala Paredes Equipo de biblioteca: Ana Blanco, Atala Paredes, Aurora Souto, Rocío Fondevila, Gerardo Rodríguez, María Gómez e a colaboración de Domingo Tabuyo e Sara Vidal Equipo de dinazamización lingüística: Rocío Fondevila, Aurora Souto, Santiago Rey, Alberto Nogueira e Susana Portada: Susana Suniaga Marín Deseño e maquetación: María Gómez Paz Imprime: Ramón Núñez Castro Encaderna: Ramón Núñez Castro Edita: Ies Francisco Asorey Edicións Do Serrido Rúa os Caeiros, 25 36630 Cambados ies.francisco.asorey@edu.xunta.es Depósito Legal : PO 93-2019
  • 4. Camiño paseniño á túa beira até confluír na encrucillada que nos distancia, mentres buscamos o noso espazo nun mundo real e imaxinario. Avanzaremos atravesando sendeiros e vereas de superficies lisas ou rugosas que nos endurecerán os ósos e crearán a consistencia óptima para percorrer o camiño da distancia e da proximidade, e agardar aquela encrucillada que nos deixe escoller un novo vieiro cara onde dirixirnos, sentir de novo a presenza do lugar que nos acubilla e volver ao espazo do que partimos. Encontros, partidas que deixan pegada nos nosos corazóns. Bicos , abrazos que nos dan a forza para percorrrer todas as distancias. Ritos e crenzas que pretenden explicacións veraces. Libros de ciencia ou ficción que relatan as andanzas d@s camiñantes. Entre os feitos e as palabras percorren os desexos, as paixóns, os sentimentos que nos conducen polas congostras solitarias e sombrías ou polas sendas claras e soleadas, tanto coma a luz da ledicia de atoparte de novo naquela encrucillada da que un día partimos para volver encontrarnos. Historias, soños, medos, supersticións, desexos, dúbidas… en fin, pequenos relatos creados para ti con agarimo e imaxinación polo noso alumnado do IES Francisco Asorey de Cambados. Para que comprendas un anaquiño do que pasou pola súa imaxinación nunha mañá de primavera, nun espazo cálido e silencioso, ao abeiro de libros, colores, olores e sabores variados. Agardamos que, polo menos algún deles, che axude a escoller o teu roteiro nalgunha encrucillada. Aurora Souto
  • 5. Adicado a todo o alumnado do IES FRANCISCO ASOREY
  • 7. XAQUÍN ARENAZ FOLE 2º ESO A Quedábamos solo una persona y yo. No conocía nada de él. Ni siquiera conocía su nombre. Sentía como aquel oscuro bosque nos insultaba con oscuras intenciones. Divisaba la tormenta a lo lejos, esa dichosa tormenta que nos obligaba a pelear. ¿Qué debería hacer? ¿Abandonar? No. Llevo tirado en esta isla más de un día, rodeado de 100 personas luchando entre sí. He visto a mucha gente, muchos de ellos asesinados. No, no puedo abandonar. La tormenta se acerca. Notaba como mi salud decrecía. Con certeza sabía que sólo uno de nosotros saldría de esa alameda apabullante. La tormenta ya está aquí. Es hora. Agarré mis armas con fuerza y me dirigí sin miedo, a la que sería mi última batalla, con un final u otro. La tormenta se cierra. Creoquefuelamañanadel11deoctubrecuandomispadresmepidieronquefuesea buscarpiñas.Decidíadentrarme en el bosque ya que en la entrada no había. Escuché un ruido y lo fui siguiendo. Se empezó a hacer de noche y decidí volver para casa. No encontraba el camino de vuelta. Me senté en unas escaleras y esperé a que alguien me viniese a buscar, pero no sé si al final sucedió. Sólo noté un dolor punzante y un líquido frío descendiendo por mi espalda. Nunca más desperté. ALBA LÓPEZ FERNÁNDEZ 4º ESO C Camiñar polo monte… o que máis gusta. Pasear polo lado dun regato ata atoparse… con ninguén. Todos os días o mesmo… a miña soidade mais eu. ROI RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ 1º ESO B
  • 8. ALAITZ OTERO GÓMEZ 1º ESO B ¡Qué bonito es este bosque!- exclamó el chico entusiasmado Se encontraba en el Bosque de los Suspiros, al que iba cada tarde en solitario, para escribir historias e intentar olvidar la muerte de su hermana pequeña, hacía ya dos años. Llegó a un claro donde siempre jugaba con ella. Solían frecuentar aquellos caminos corriendo, mientras perseguían ardillas y observaban pájaros. Recordando eso, comenzó a llorar desconsoladamente y emprendió el camino de vuelta a casa. Se detuvo en la roca, al lado del río. Allí celebraban los cumpleaños de su hermanita, era su sitio favorito del bosque. Ese día debería haber sido el mismo en el que el chico estaba, pero ahora que la niña estaba muerta, no tenían nada que celebrar. Se dio cuenta de que era tarde y caminó hacia su hogar para que su madre no se preocupara. DAVID ARANGUDE CALVO 1º BAC A Italia, 1944 Enmascarado baixo o Partido Fascista Italiano, Gino Bartoli remata os 300 quilómetros do seu adestramento, que salvarían a vida de decenas de xudíos. LARA BAÚLO PAZ 3º ESO A Ela foi ao camiño de sempre, onde soían pasear xuntos en bicicleta. Quería recordalo, recordalo todo, pero ao mesmo tempo non pensar en nada. Só quería que todo pasase, como pasou a morte do seu amado. Nese mesmo lugar, anos despois, morreu.
  • 10. MARCOS BOULLOSA ÁLVAREZ 2º ESO A Ía camiñando pola praia. Dende que chegara a aquel lugar, aquel maldito lugar, todo cambiara. A súa viaxe concluína pero non para ben. Sempre soñara cun final mellor pero agora loitaba por sobrevivir. Tiña a perna sangrando e sabía que o seu final estaba cerca. Fuxira da batalla, non por covardía, senón para afastarse do mundo real, morrer en paz. Esperaba un mundo mellor no futuro, pero non sabía se sería posible, el xa non estaría pero confiaba en que alguén parase isto e fixese un mundo mellor. Caeu ao chan e antes de morrer, o seu pensamento foi “Confiar, confiar”. E así millóns de persoas que morreron loitando, non por países ou razas, senón por liberdade, respecto e igualdade. Por iso hai que loitar para que a súa causa non caia no esquecemento, e o mundo non se suma nas tebras e na desesperación da autodestrución. PABLO BUGALLO PINTADO 4º ESO B Na area da praia quedan escritas as pegadas que se marcan ó andar: pasos curtos, pasos longos, profundos, suaves… Cada paso é unha definición. PAOLO DE LA CRUZ 2º ESO B Na vida trátase de superar obstáculos, non importa se son moi difíciles porque sempre os recordarás como bos momentos. A vida é coma unha praia, non importa cantas veces a auga borre os teus pasos, sempre sabes onde pisaches.
  • 11. Tus pasos que me guían, que los sigo como ilusa. ¿Por qué te sigo? Si nunca me llevas al lugar adecuado, si tus pies no saben por dónde ir. Suéltame. No soy tuya, no soy ni siquiera mía. Me confundes como esa palabra en esa sopa de letras que no sé ni descifrar, como las noches en vela y los besos furtivos. Tus manos son tuyas, no las pongas sobre mí. Conozco los retales viejos, rotos, lo tremendamente triste que estoy. Pero yo te sigo, sabiendo que en cualquier momento dejaré de caminar por ríos, bosques, playas […] incluso por mi camino de soledad. Porque te quiero con dolor. Pero el dolor no es amar. Y yo sigo tus pies. ZAIRA REY ORTEGA 3º ESO A MARIÑA AREA FALCÓN 1º BAC B Tic. Pouso o pé enxoito na curva mollada. Sinto como hai grans da mesma que me quedan na pel prendidos e outros que van caendo de un en un, sen poder despois diferencialos. Unhas cóxegas relaxantes apodéranse de min. Entrementres, imaxino a silueta que debuxo na area. Deixo pousar o outro pé querendo volver á mesma sensación e, cando quero voltar a mirada para lembrar o anterior, o vaivén da marea xa fixera o seu labor. Tac. ALBA OUBIÑA BÚA 4º ESO B Só, camiñando pola praia, onde as cousas non permanecen, onde as pegadas se van borrando co paso de cada onda. O sol acaríciame a pel suavemente. Os meus pensamentos tamén desaparecen, e as lembranzas, e o aire, e o son, e a luz e… Ata que xa non queda nada. Despois vén a paz.
  • 12. MARIÑA RODRÍGUEZ GONZÁLEZ 1º BAC A Camiño paseniño, respiro, sinto… A area pégaseme aos pés. Noto as diferentes texturas, unha mestura de auga, cunchas e sal. Inspiro profundo, pecho os ollos e gozo do aire puro do mar. Pouco a pouco, pasiño a pasiño, a miña mente entra en baleiro. Chega unha onda, o meu corpo esvaécese con ela. JIMENA PORTAS LEMA 1ºBAC B Estar alí era coma un soño. Un lugar máxico, descoñecido para min. Eu nunca vira o mar e ela, que disfrutara daquelas vistas da costa galega durante toda a súa infancia, parecía fundirse co son das ondas que rompían coa area ao chegar á beira. Comecei a seguir os seus pasos, a pisar enriba de cada unha das pegadas que deixaba na húmida area. Non sabía a onde me levaba e nin sequera me importaba, o único que sei é que ó final do camiño, eu quería estar con ela. RODRIGO DE LA PAZ GRANDE 1º BAC A Antonio Ologendro era un explorador perteneciente a la alta nobleza, era el mejor en su oficio, lo era… Hasta que un día siguiendo las huellas de una plaga, la encontró.
  • 13. NAZARET CASTRO BARREIRO 1º BAC A Ía paseando soa pola praia un día de néboa, sentindo a humidade na miña pel e escoitando o son das ondas batendo nas rochas. Facíao cada luns, mais ese día era diferente, sentía algo estraño. Escoitei o son duns pasos detrás de min, pero ó xirarme non había ninguén. Baixei a mirada focalizándome nas pegadas que deixara e, nese momento, decateime de que non eran as únicas marcas que había. CLAUDIA GARCÍA REY 4º ESO B Tristeza, sequía, soidade, miseria…Miguel ía camiñando por un terreo chan, interminable, árido, caloroso. Pero el xa non sentía nada. Ía sen rumbo, cara ningures. A súa filla morrera de sede e á súa muller matáraa o estado por non pagar o imposto de H2O e de O2. Miguel non quería seguir nesta vida denigrante. Pechou os ollos e durmiu para sempre. Ano 2074 ÁNGELA VIDAL CACABELOS 4º ESO C Ía camiñando pola mesma area cá daquel día. Era a mesma hora e facía sol, coma o daquel día. Pero faltaban as vivencias, todas as vivencias daquel día.
  • 14. ANTÍA ÁLVAREZ SÁNCHEZ 1º ESO C Cada tarde, descalza, camino por la blanda arena. Me siento en ella y contemplo las olas, tan pacíficas, tan libres. Me gustaría ser como ellas, libres, sin preocupaciones. Y la arena, oh, la arena! Tan cómoda. Ayuda a relajarse. Entre las conchas que flotaban en el mar y las que descansaban en la arena, había una que me llamaba la atención especialmente. Parecía que en aquella brillante concha se reflejase mi alma, pura, sincera. Las olas del mar me recordaban mi niñez, en la que era tan libre. La arena simbolizaba todos esos viernes en los que me sentaba en el sofá, rodeada de mi querida familia. Aquella concha de tonos rojizos y azulados representaba toda mi vida, la vida que tengo y aprecio. Quiero a mi familia, a mis amigos, a mi novio. Quiero a la vida. SARA CHAVES OTERO 1º BAC A Trinta e seis semanas, un longo período de tempo no que non gozamos da liberdade, no cal somos arrestados por milleiros de páxinas, todas desexando ser estudadas aínda que moi poucos queren estudalas. Ano tras ano, o único motivo para seguir estudando é saber que despois dos nove meses serei libre. Nove meses que desembocan no gozo de chegar ó meu lugar favorito, agocharme, desatar as zapatillas brancas e botar a correr. Esa masaxe dos pés en contacto coa area mollada. Iso non se esquece dun verán para outro, iso é a miña liberdade tras nove meses mergullada entre páxinas. MARIO FALCÓN 2º ESO C Por unha duna de area ía un neno invisible. Invisible e olvidado, esa é a súa historia.
  • 15. ÁNGELA COSTA 1º ESO C Ojalá volver a acurrucarme sobre tu pecho mientras los colores del atardecer recubren el cielo. Ojalá volver a recibir tus besos a altas horas de la noche, convirtiendo mis sueños en ese fuego incandescente que me provoca tu presencia. Ojalá volver a esos días de playa en los que no necesitaba sumergirme en el mar para refrescarme, porque eso ya lo causaba tu sonrisa. Ojalá volver a esos lugares de los que nunca me quise despedir, viajes, anocheceres, esa vida que me habías prometido. Ojalá volver para no regresar, pero la vida da muchas vueltas y lo que un día parece tuyo, al día siguiente te está apuñalando por detrás. ÁNGELA LÓPEZ OTERO 1º ESO B A area estaba húmida, e as ondas, con tardanza, a branca e infinita espuma deixaban. E mentres o sol se despedía de nós, regalounos un atardecer. Pouco despois, a lúa, co seu fermoso e claro sorriso, Iluminounos as pegadas que, paseniño, cubrían o chan. “Asasino! Correde, correde! E non volvemos.” ANÓNIMO
  • 17. MARTA SUÁREZ HURI 3º ESO B Movía con inquietud las piernas mientras esperaba mi turno para entrar en la lúgubre sala. Por mi mente fluían millones de formas sobre como despedirme de mi abuelo, mi gran héroe. Pero… ¿Cómo decirle adiós a tu tierra firme cuando eres náufrago? Una suave voz me invitó a pasar. Soltando todo el aire que no sabía que había estado conteniendo, me armé de valor y entré. Quizás lo que os relate a continuación sobre los hechos que sucedieron os parezca cobarde, infantil. Pero no pude despedirme. Salí corriendo, con la mente nublada de recuerdos junto a él, que espero no olvidar nunca. LUCÍA BOULLOSA ÁLVAREZ 2º ESO B Ás veces o camiño é duro, con tempestades e bágoas. Outras veces son risas e palabras bonitas. No noso camiño levamos unha mochila ao lombo con segredos, tesouros e equivocacións. Nós, as mulleres, loitamos porque as pedras do camiño sexan iguais, porque os raios do camiño sexan igual de perigosos e por non ir soas contra ideas e tradicións. Por desgraza, todas atopamos comentarios e xestos normais. Normais para esta sociedade. Que problema hai? Por que nós, as propias mulleres, nos repudiamos por intentar cambiar a situación?
  • 18. UXÍA SINEIRO GONZÁLEZ 3º ESO B Era una soleada tarde de otoño, las personas aprovechaban los días que quedaban de buen tiempo para pasear y hacer ejercicio. Luego estaba yo, sola, sentada en un banco. Pensaba en mi madre, que había muerto días atrás, pensaba en que no pude estar a su lado para darle un último adiós, en que no pude decirle lo agradecida que estaba por todo su apoyo, lo arrepentida que estaba por haberle hecho pasar los peores momentos de su vida. Pero ya nada era posible, ella ya no estaba. Un profundo sentimiento de tristeza me invadió al pensar que jamás volvería a hablar con ella, jamás volvería a verla sonreir, ni escuchar esa risa tan peculiar que tenía. No podía dejar de pensar en ella. Días después decidí acabar con mi vida. Cogí una cuchilla y la deslicé por mi muñeca, veía como mi sangre resbalaba por la palma de mi mano. Segundos después mi vista empezó a nublarse. Supe que había llegado a mi fin. ÉRIKA SINEIRO 4º ESO B Recollo o arame do chan. Camiño con el entre as mans sabendo que esta será a derradeira cousa que farei ben na miña vida. Conteño o alento mentres ato os arames. Un peche que manteña os curiosos lonxe por un tempo. Ao quitar as mans noto as marcas nos dedos. Cortes irregulares, algúns profundos, que non paran de sangrar. Recollo os restos do arame dándome igual se os meus dedos, se as palmas das miñas mans delicadas sofren as consecuencias. Ato un extremo na entrada do edificio e ato o outro extremo calculando deixar un oco para a cabeza. Súbome a unha cadeira. Reviso os petos para asegurarme de que a carta segue aí. Deixo caer un par de bágoas mentres lamento moitas cousas. Miro as miñas mans unha vez máis, tan cheas de talento, de tristura… Finalmente, paso a cabeza polos arames e déixome caer. Noto as pequenas espiñas cravarse no meu pescozo. Noto esvarar o sangue e o aire contido, cada vez máis escaso. Logo todo se torna escuro. Dime que fixen ben, por favor.
  • 19. RUBÉN LAYA CHARLÍN 2º ESO A El esclavo cometió un error y el rey dijo: - Mandadlo a que los perros salvajes lo coman. - Por favor, antes de mandarme a los perros, deme diez días -le suplicó el esclavo- - Vale, te dejaré diez dias más de vida –dijo el rey- - Guardia, me deja diez días para alimentar a los perros –dijo el esclavo al guardia. El guardia confundido le dijo: - Vale. –Pasaron los diez días y el rey entregó el esclavo a los. Los perros se quedaron delante del esclavo, que los había cuidado diez días- - ¿Por qué no lo atacan? –Dijo furioso y confundido el rey- - Señor, los perros no me atacan por haberles cuidado y alimentado durante diez días, pero usted, me ha querido quitar la vida por cometer un error en 20 años. Al parecer son más comprensivos los perros que usted –dijo el esclavo, un poco atemorizado- - Le perdonaré y le daré más oportunidades, he sido muy cruel. –Dijo el rey- - ¡Gracias! –dijo el esclavo- se lo agradeceré siempre.
  • 21. LIDIA PORTAS COSTA 3º ESO C Timy, un inocente rapaz, camiñaba solitario pola ruta da Pedra e da Auga, perdido. De súpeto, ao lonxe, viu unha sombra e escoitou uns berros. Había un asasino cortándolle a cabeza a unha pobre señora. Ao ver iso, a Timy faltoulle camiño para correr. Pero mentres corría, tropezou e sentiu que alguén lle tiraba das pernas. Sentiu navallazos e golpes por todo o corpo. A súa camiseta branca tinguiuse de vermello. “Por que?” Esas foron as últimas palabras de Timy. ELIA PONTANILLA MOLDES 3º ESO A Cierra los ojos y camina. Un paso, dos pasos, tres, cuatro. Para. Quédate quieto. Cuenta hasta 21. Cuando acabes de contar, da otros dos pasos. Vas a tropezar, no tengas miedo. Pero no abras los ojos todavía. Estás en el suelo, tranquilo, levántate. Tropezarás más veces. Sí. Pero todavía tienes todo el camino por delante. Sigue caminando. Espera. Para. Ahora abre los ojos. Mira. El camino sigue. Es largo. Tropezarás con mil piedras más. Pero este camino consiste en levantarse y seguir, a pesar de todos los baches. No te rindas y acaba el camino. El camino de la vida. MARÍA REGUERA PAZOS 1º BAC B Sentino de repente, unha fría sensación apoderárase do meu corpo. Apostei polo camiño sinxelo e perdín, perdino todo. Non me atopaba a min mesma e ata pensei no meu esvaecemento. Tentei abrir os ollos un par de veces e foi na derradeira cando me atopei no centro daquel bonito camiño coa auga correndo a carón de min.
  • 22. LIDIA SILVA CHAVES 3º ESO A Y allí me encontraba yo, en el bosque. En este mundo ahora mismo la gente solo piensa en sí misma y le dan más valor a un mensaje de texto que a una charla cara a cara. Eso no me gusta. No quiero limitarme a eso también. Por eso le doy más valor a la naturaleza, a las personas. Estoy descalza subiendo piedras. Descalza sobre la tierra de este bosque, evadiendo mis problemas. La tierra está húmeda, lo que hace que mis pisadas se marquen. Voy dejando huella… Todos buscamos eso. Queremos encontrar nuestro camino, ser nosotros mismos y disfrutar de ello. Suena cursi pero es la caprichosa realidad, aunque cueste admitirla. Aquí, rodeada de árboles, piedras y de mí misma, me armo de valor, de algún modo. No lo pienso dos veces, cojo mis zapatos y vuelvo corriendo a casa. Ya es hora. Hora de cenar. MARTA LEIRO COSTA 2º ESO C Agora entendo porque se lle chama pasatempo ao xogo que vén na última folla do xornal. Parecía un simple entretemento ata que me dei conta de que a vida é unha encrucucillada chea de complexidades. Pensando nisto, deixen total liberdade ao meu lapis enriba do papel para que puidese suplir a miña imaxinación frustrada. Vaite de aquí! É o único que podo dicir. Deixa de rondar a miña mente e de chover no meu corazón. Construíches un océano e estoume afogando. Son náufraga dos meus pensamentos e xa non afondo en vasos de auga, agora só os encho coas miñas bágoas. Volve! Fuxe! Pero non me deixes coa porta entreaberta porque me asomarei con curiosidade e a curiosidade non matou o gato, matoume a min. Quérote- dicías- Eras a palabra que faltaba na miña encrucillada, pero xa non encaixas.
  • 24. SABRINA HUSANU 4º ESO B Espertei no frío chan dun bosque soa e sen roupa. Sorte que non había ninguén! Sentíame moi estraña e tiña un pouco de medo, mais armeime de valor e erguinme do chan. Observei a misteriosa e inusual forma que había no camiño onde estaba. Facía zig-zag. Seguiría por este camiño? Debía retroceder? Púxenme enriba do tronco que facía ese camiño e comecei a camiñar. Tiña a sensación de que o tempo pasaba moi rápido pero, quen sabe! Nin sequera tiña un mísero reloxo. Caín varias veces pero non perdín a esperanza. Cada vez ía aproximándome máis e máis ao final do sendeiro. Si! Xa podía ver o final Saltei do tronco e comecei a correr coma se non houbese un mañá e, cando cheguei ao meu destino, alí estaba esperándome. Quen? ,preguntaraste. Era ese alguén que te agarda ata o final dos teus días, que nunca te esquece, que sabe sempre onde atoparte. Estamos a falar da morte, a morte! Mi mente está en blanco. Camino hacia la nada. Solo puedo pensar en ti, en tus ojos, en tu forma de caminar, en como me ignoras sin más. Pero yo sigo pensando que algún día podremos mirarnos a los ojos y sentir lo mismo, que algún día podremos ir por el mismo camino sin rumbo. CLAUDIA LÓPEZ CHAVES 1º ESO B Está tan claro! Será un camino con muchas curvas y rodeado de árboles, lleno de oscuridad, pero… está tan claro. CANDELA RIAL GÓMEZ 1º BAC A
  • 25. NEREA AROSA RIVEIRO 3º ESO A ¿El mismo camino? No todos tenemos el mismo camino, ya que cada uno exige el que más lo identifica: un soñador elige el camino de los sueños, un aventurero el camino de las aventuras y un niño, que todavía no ha encontrado su camino, se inspira en sus héroes para seguir sus pasos. Un día normal ía un sendeirista facendo o traxecto de sempre pero, de súpeto, o camiño dividíuselle en dous. Tivo que tomar unha decisión. Pensou que tomaba o camiño correcto pero axiña se decatou de que o correcto era o outro e, cando quixo volver, non puido porque as pegadas dos seus pés… JORGE COELLO SANTOS 2º ESO C CANDELA CASTRO PADÍN 2º ESO C Encontramos o camiño e seguímolo. Sabiamos que non nos ía levar a ningún lado pero…aínda así seguímolo. Parecía unha parvada seguir un camiño que non levaba a ningures pero era o que nos gustaba. Pasaban as horas e o camiño complicábase cada vez máis pero tan só polo pracer de imaxinar o que habería ao final, merecía a pena percorrelo.
  • 26. Solitario en el bosque. Rodeado de tanta vida pero sintiendo soledad. Temiendo por el camino a elegir. Temiendo equivocarse. Fuerzas desconocidas le empujaban hacia unos u otros senderos pero era su cabeza la que no sabía qué camino tomar. Es hermoso equivocarse. Es humano dudar. Pero al final, nuestro caminante allí quedó. Allí murió. Ahogado por no saber qué decisión tomar, por su propia decisión. IBAI OTERO GÓMEZ 3º ESO A NEREA ARAGUNDE PINTOS 4º ESO C De verdade cres que a vida che dá voltas? Ou es ti quen lle dá voltas á vida? Vas por un camiño recto, sen obstáculos. Podes escoitar esa fermosa melodía dos paxaros mesturada coas árbores abanicadas polo vento e, sen explicación ningunha, camiñas de esquerda a dereita, dando por suposto que nunca chegarás ao final. SOFÍA VILLANUEVA PRADO 1º BAC A Non pode durmir, María, dálle medo o barullo do vento. Pásanselle pola cabeza moitos recordos, moitos recordos. A noite aquela na que o vento estaba máis ruidoso ca ninguna outra noite. A noite aquela en que ela non lle daba importancia ó vento, ata que lle aconteceu aquilo que lle cambiou a súa vida. E agora non pode durmir, non é capaz de esquecelo.
  • 28. MARTA ROMERO ARAGUNDE 2º ESO B NON É UN XOGO CALQUERA Era a miña quenda de xogo. Debía atarme ás vías do tren durante dez minutos ou perdería vinte mil euros. Pola contra,se o facía e sobrevivía gañaríaos e chegaría á final do xogo. Non tiña escapatoria, ateime ás vías do tren e … Nese momento da vida no que miras atrás e analizas todos os problemas, todas as ledicias e vivencias varias. Nese preciso momento, dáste conta de que seguiches unha serie de camiños e encrucilladas que te levaron a onde estás agora. E aí , nese mesmo momento, comprendes que todo valeu a pena CRISTINA DIZ JORGE 2º ESO C Siempre recuerdo el camino que recorríamos juntas; los secretos, las risas, la luz que iluminaba mi vida, los ruidos del tren que tapaban nuestras carcajadas, el brillante sol en nuestros felices rostros. Ese camino, el que nos vio llorar tantas veces, el que apagó nuestras risas. Recuerdo todavía el incesante ruido que hizo el tren al chocar. La recuerdo a ella, a mi amiga. CANDELA RIAL GÓMEZ 1º BAC A
  • 29. SABELA COSTA PADÍN 1º BAC B Una caída de tren desde siete metros o en siete segundos. Ves las vías de tren con una sola dirección. Un paso en medio de la cuerda floja, o parar de latir. Un bisturí y un par de hilos en siete segundos deciden qué hacer. Siete metros recorridos por la vía de tren. El bisturí cae, la máquina pita llorando la pérdida. Siete metros y siete segundos duró el camino. Camiño soa por unha estrada deserta, tan deserta coma a miña alma. Camiño pola estrada sen rumbo, sen un final , sen saber onde ir. Camiño pola estrada buscando ideas, buscando algo que me faga sorrir. Nun intre onde só se escoita o canto dos paxariños, vexo un canciño no medio da estrada, véxoo só, tan só como eu mesma me sinto, vexo que está anoxado, está abandonado. Eu acércome e el alónxase, sinto que non son querida por ninguén, ata os cans escapan de min, non o entendo. Estou deserta, tan deserta como a miña estrada… ESTEFANÍA PIÑEIRO CASTRO 2º ESO B É o tren da vida, hai varios pasaxeiros, ó carón están sentadas as persoas que máis queres: amigos, familiares… Os vagóns son as etapas da vida. O primeiro vagón é o nacemento . O segundo, a infancia. O terceiro, a adolescencia. O cuarto, a adultez. O quinto, o envellecemento. Por último, a parada, a morte. MARTÍN NOGUEIRA VIEITES 2º ESO B
  • 30. XOÁN VILLANUEVA KUNAMP 1º BAC A Le pregunté qué había sido de su vida. De repente echó la vista al cielo, dió un suspiro y recordó todos los momentos en que había fallado, también sus logros. Me dijo que todo le iba bien, pero me he dado cuenta de que, tras ese suspiro, se ocultaba una vida dura, llena de dolor. Me dio las gracias por haber formado parte de su vida alguna vez. Se despidió y partió. Caminaba por las viejas y oxidadas vías de aquel antiguo tren, solitario, donde sólo se escuchaban mis pasos al pisar las hojas y la tierra seca. Miré hacia atrás, unos años antes esas vías estaban repletas de trenes yendo hacia un rumbo concreto. Personas en su interior hablaban bulliciosamente, otras se limitaban a ojear sus libros y teléfonos móviles, y algunas, simplemente dormían hasta el final de su viaje. Yo, sin embargo, observaba el paisaje mientras escuchaba música, con el sol penetrando mis pupilas. Me gustaba observar los montes, que pasaban rápidamente. En un instante todo paró, no había gente, ni el sonido de las vías. Todo había quedado reducido a cenizas por el impacto. Abrí los ojos y me encontré sola otra vez, pensando en si las personas fallecidas seguirían allí, observándome. SARA ABAL DOVAL 2º ESO A
  • 31. Estou farto de fuxir, de seguir esta misión, de seguir estas vías ata o seu final coa esperanza de atopar o tren onde se supón que está a clave para atopar a salvación. Merece a pena seguir? Conseguirei de verdade atopar a salvación? Dubídoo. É cuestión de tempo que logren dar comigo. Aínda que non me atrapen, é probable que non atope nada ao final das vías. Sigo camiñando. A calor do lugar fai que me maree, dentro de pouco desmaiareime. Ao final puxéranse esperanzas en min e voulles falllar a todos. Espera…, iso é… O tren! Corro ata el, non é un espellismo, é realmente o tren. Entro. Busco como chegar ao primeiro vagón. Chego, pero a porta está pechada. Ao lonxe, escoito o ruído de motores. Eles están a chegar. Reúno todas as miñas forzas e abro a porta. Xusto no medio do vagón ato a clave. Unha caixa de madeira. Intento abrila pero a tapa non se move. Ten un oco triangular no centro. Toco xusto no medio e a miña man traspasa a madeira. Toco algo líquido. Saco a man e… Atopeino! A mesma clave. Era a salvación. Eles estanse acercando a min, pero non penso volver a rendirme. Aquí e agora atopei a salvación. Xa ninguén me volverá deter. AINHOA PEREIRA GARCÍA 1º BAC B Camilo decidiu escoitar as vías do tren como facían os antigos indios cando querían atracar un tren. O que non sabía era que tiña problemas de audición. YAGO SANTORUM RAÑÓ 1º BAC A
  • 33. PABLO PALACIOS PADÍN 3º ESO B Cuando la gente ve esta imagen, observa un estrecho puente colgante. Yo no veo eso, me imagino un camino de superación donde en un lejano final hay una meta. ¿Acaso dos personas no pueden ver cosas diferentes en la misma imagen? ¿Por qué lo negro tiene que ser negro…? Vagando só pola vida, camiñando por un sendeiro iluminado con esperanza, buscando algún motivo para camiñar máis rápido. O único que lle daba forzas para non andar máis rápido era aquel gorro, aquel fermoso gorro que, a pesar de todo o tempo que pasara, aínda contiña a incrible pel de raposo do que sempre fora a mascota. Agora non estaba ao seu carón MANUEL TIRADO PAZ 2º ESO B Olvidaos de historias emocionantes donde, de repente, encuentras algo increíble. Esta vez sólo soy yo, caminando por un puente colgando sobre la nada, sintiendo todo mi cuerpo temblar a cada paso, probablemente por el miedo a esa nada debajo de mis pies, en vez de la inestabilidad de estas cuerdas que pretenden sujetarme. Y esta es mi historia, mis miedos y yo. ALBA ROMERO FERNÁNDEZ 3º ESO A
  • 34. ALBA ÍNSUA CARRO 1º ESO B Cada camino es un sentimiento y no puedes utilizar el GPS para saber a donde ir. Tienes que sentirlo y seguir andando… A juzgar por la posición del sol, debí caminar sobre dos horas. Hacía un calor abrasador y apenas me quedaba agua. Fue entonces cuando divisé a lo lejos lo que parecía un bosque. Seguía perdida, pero por lo menos había algo de sombra. Posé la mochila que llevaba en el suelo, la abrí con cautela ya que la cremallera estaba un poco estropeada. Saqué la cantimplora para comprobar cuanta agua me quedaba exactamente, con ayuda de las medidas que tenía en el lateral. Un cuarto. Decidí ahorrar lo que me quedaba y me apresuré hacia el bosque. Una vez allí, me posé sobre un árbol y, al mirar hacia arriba, descubrí unas construcciones hechas con madera, parecían cabañas. Todas estaban conectadas mediante puentes construidos a base de cuerdas viejas, lianas y madera, recubiertas con hojas a modo de camuflaje. Comencé a escuchar silbidos. Al principio pensé que eran pájaros… pero estaba equivocada. Un escalofrío comenzó a recorrer toda mi espina dorsal. De repente, algo o alguien me golpeó. Lo último que mis oídos percibieron fue una voz grave y ronca diciendo: “Preparad el fuego, ya tenemos la cena” MANUELA SAGRARIO CHAVES PÉREZ 4º ESO C
  • 35. SELENA MEAÑO DURÁN 2º ESO C Érase unha vez unha vez unha rapaza chamada Akva. Todo o mundo a quería polo seu espírito salvaxe e a súa enteireza. Sentábase todas as tardes na súa ponte preferida e contáballe historias da xente que paraba alí a tomar o seu primeiro baño, a colgar cadeados que máis adiante quitaban cos ollos cheos de bágoas. Ela contáballe á ponte o seu día a día, as montañas que escalara, os ríos que cruzara… Así durante oitenta anos. Un día Akva morreu enriba da ponte, abrazada ás súas cordas e, segundo a lenda, a ponte non volveu falar. Sabedes ese momento no que parece que se acaba todo? Ese momento no que non tes máis opción que abandonar? Ese no que pensas: non podo, pero que ,en realidade, si que podes? Eses momentos son coma pasar por unha ponte colgante que non sabes se vai romper ou non, esa ponte que, se queres, podes pasar pero que non queres porque tes medo, medo de pasar, medo de arriscarte, medo dese que se queres podes evitar, pero ti non queres. CAROLINA BARCELÓ FARIÑA 4º ESO C De repente me encuentro en un bosque con un puente que parece llevar al infinito. impidiera. Sólo podía avanzar siguiendo el camino que me llevaba hacia el puente. Poco después, cuando parecía que iba en dirección al infinito, me caí. Me volví a encontrar en el bosque, pero esta vez me podía mover y me tiré para que el sueño acabara, pero… no desperté. BREOGÁN GONZÁLEZ SABORIDO 3º ESO A
  • 37. ANDREA PÉREZ PREGO 4º ESO C Se despertó tirada en el suelo. Estaba llena de suciedad, con la camiseta rota y la falda subida. Estaba desorientada, había perdido la noción del tiempo. De repente, vagos recuerdos comenzaron a atormentarla. Había hecho autostop, un coche en el que iban tres hombres se paró y se ofrecieron a llevarla. Parecían agradables, intentaron mantener una conversación con ella. Entre risas, le ofrecieron agua para beber. Los recuerdos comenzaron a volverse borrosos. Se llevó las manos a la cara y notó las mejillas mojadas. Se sentía sucia, culpable e impotente.a Eran as 12.30 e eu seguía en Vilariño esperando a que alguén me recollese para ir a Barcelona. Sinto non terme presentado, son Roi Ruíz. Teño 17 anos e estudo no I.E.S. Francisco Asorey. Xa sei, este insti é un caso á parte. Case quedo durmido cando escoitei soar a bucina dun coche. Era un último modelo, un BMV de cor vermella, un deportivo. Subo e atópome cun home duns 25 años de idade, moreno, forte e, cun ton de voz que me fixo sentir seguro. Estabamos os dous indo para Barcelona e, sen explicación aparente, saímonos da estrada e … CLARA TORRES VÁZQUEZ 4º ESO A Estaba canso, levaba moito tempo camiñando a un destino incerto, máis do que ninguén puideses imaxinar. A noite achegábase. Eu estaba cada vez máis perdido. Afastábame dun lugar que nunca fora meu. CARLA REY PADÍN 4º ESO B
  • 38. Vou andando só pola rúa sentindo a pequena forza do mundo, escoitando os sons das árbores. Vou polo camiño curto, un camiño onde podo encontrar o amor e sentir o aire da natureza. SHEILA PARCERO BUGALLO 4º ESO B DESPEDIDA Á MIÑA TERRA Que difícil é alonxarse do que coñeces, do lugar non que naciches e amas, das súas xentes, das súas terras… É difícil coller a mochila ao lombo e botar a andar pola estrada, cara un destino incerto, cara o descoñecido, sabendo que nada será da mesma maneira… pero, ás veces aínda que doia… Se sentía sucia, culpable e impotente.a ponte non volveu falar. Basta ya, no aguanto más. Estoy cansada de este mundo frío. Estoy casada de este mundo insólito, con tanto negativismo, con tantas guerras, con tanta maldad. Basta ya, no quiero más, quiero huir, huir para siempre de este mundo, quiero desvanecerme como un pez bajo el agua. Quiero ser libre, quiero respirar aire fresco y no contaminado, quiero despertarme cada día a su lado, cogerlo de la mano, para que este mundo sea mejor; si él permanece a mi lado… Pienso mientras camino solitaria, ando por un sendero sin salida, por un camino que va hacia la nada. Pero, a pesar de todo, necesito adentrarme, necesito ver qué hay más allá de mis pensamientos censurados. SONIA CHAVES EIRABELLA 1º BAC A JOAQUÍN MIGUEL COSTA 2º ESO C
  • 39. Quizá salir a media noche no fue la mejor idea, pero era mi única opción para escapar. Recogí mis escasas pertenencias en una mochila vieja que encontré por casualidad y salí por la ventana haciendo el mínimo ruido posible. Descendí por el tejado de mi barracón con cuidado. En cuanto mis pies rozaron el suelo, eché a correr. No podía mirar atrás, la suerte estaba echada, era ahora o nunca. El bosque me desorientaba, sólo veía árboles y ni siquiera sabía si estaba corriendo en círculos. Mis pies ardían, mis pulmones me pedían que bajase el ritmo. Parar ahora no era una opción. Estaba exhausta. Por fin, los primeros rayos de sol iluminaron mi camino. Vi un riachuelo y me paré a beber. Se me ocurrió que seguir este río me ayudaría a encontrar un pueblo y eso hice. Daría mi vida por algo de comer. Bajé el ritmo. Una carretera! Corrí hacia ella. Seguí andando. El sol ya estaba a punto de ponerse y una furgoneta venía en mi dirección. Ayuda- Grité- Me crucé en el medio de la carretera y moví los brazos desesperadamente. La furgoneta paró. Hola preciosa –Me dice- Mi esperanza se convirtió en pánico. Estaba perdida. LUCÍA ARENAZ 4º ESO C
  • 40. Comezaba un novo día. Por fin lucía o sol, deixando atrás unha terrible noite. Mentres, seguía agardando na mesma estrada de sempre, ensimismado nos pensamentos xa habituais de todos os días. Encontraría hoxe a persoa axeitada que me sacaría deste inferno?. Escapara da casa facía uns dez días, xa que nin a miña familia nin os meus amigos se atopaban nunha situación axeitada. Agora comíame o arrepentimento, nunca pensara que os botaría tanto en falta. De súpeto, chegou o desexado momento! Unha muller de bo aspecto, nin vella nin nova, fíxome un sinal para que me acercase xunto dela. Entrei e emprendemos unha viaxe sen rumbo. Non me atrevía a dicirlle nada, o silencio tiña máis presenza ca min. Ao fin atrevinme a preguntarlle o seu nome. Chamábase Sofía. Empezamos a falar e ocorreu algo que nunca me puiden explicar. Era a miña irmá. Pensabamos que estaba perdida. Había cinco anos que non sabíamos nada dela. DIEGO LUEZAS TRIGO 4º ESO C
  • 42. El caos no es un foso, es una escalera. Él ya no sabía si subía o bajaba. Un sistema tiende de forma natural a un mínimo de energía, a un máximo de desorden. Su mayor sistema: su cabeza. Pura entropía. SANDRA PARRACHO MARTÍNEZ 1º ESO B Cuatro caminos muy diferentes, ¿Cuál tomar?, ¿Solo una opción?, ¿Y si me equivoco?, ¿Y si no lo vuelvo a ver?, Cerré los ojos y él me llevo sin más. Se sentía sucia, culpable e impotente.a ponte non volveu falar. Caminaba por un confuso camino, solo, vagando entre la niebla, perdido. Se escuchaba algo, ese algo era la soledad de una alma rota a la que, a cada paso, se le abría una brecha en su pensamiento. Dejaba que aquellos recuerdos se mezclasen con el frío ambiente y así se fueron devaneciendo poco a poco. Congelado, seguía caminando, sin dirección, sin sentido, con la esperanza de que algún día la niebla se levantaría y se vería más allá de ese camino. Pero aquel hombre siguió toda su vida caminando, perdido en la soledad, intentando buscar su lugar en la vida. ¿Quién era? ¿Qué quería? ¿Qué le hacía felíz?. Quizás no le quedaba nada que le hiciera esbozar una sonrisa. Lo que este hombre no sabía era que por muy oscura, solitaria y fría que sea la soledad, la oscuridad restaura lo que la luz no puede reparar. JENNIFER CARBALLO VÁZQUEZ 3º ESO B OLALLA FALCÓN LEAL 1º BAC A
  • 43. Pisadas en las que hay una historia detrás. Dejando caminos, senderos…con mucha paz. Solitarios están. Nadie averiguará lo que hay detrás. El agua borra todo lo que pasó antaño y, lo que pasó, ya no está y jamás volverá. FERNANDO REDONDO BUGALLO 2º ESO B MEU AVÓ Oín un disparo. Notei a bala no meu peito. A dolor cesa rapidamente. Unha man guíame. A calidez desta deume confianza. Entón pestanexei e vino. Diante de min alzábase un señor moi vello cunhas ás enormes. Mireino con máis detalle. As engurras da súa cara denotaban a súa idade, pero un sorriso saía da súa fermosa cara, unha cara que recordaría en calquera lugar. Camiñou sobre as pedras, horas, días… Perdida. Estaba intentando volver a ningures, esfolada. Quería ser dela! Sentía a soidade do camiño cos raios de luz nas súas costas, mais non había lugar para as bágoas, tiña que seguir. Perdida. No decimoquinto día, sentiu un peso enorme sobre ela e botou o aire ós poucos. A formiga fora esmagada por unha besta. IAGO FRAGA VILAS 4º ESO C JUSTINE PADÍN CASALDARNOS 1º ESO B
  • 44. MICRORRELATOS, CAMIÑOS E ENCRUCILLADAS XI EDICIÓN Historias, soños, medos, supersticións, desexos, dúbidas… en fin, pequenos relatos creados para ti con agarimo e imaxinación polo noso alumnado do IES Francisco Asorey de Cambados. Para que comprendas un anaquiño do que pasou pola súa imaxinación nunha mañá de primavera, nun espazo cálido e silencioso, ao abeiro de libros, colores, olores e sabores variados.