Este documento resume la vida y carrera del cineasta estadounidense John Ford. Nació en 1894 en Maine de padres inmigrantes irlandeses. Comenzó trabajando en Hollywood como actor y asistente de dirección antes de dirigir su primera película en 1917. Dirigió muchas películas mudas notables en los años 20 y 30, incluyendo su primer éxito The Iron Horse en 1924. Ganó su primer Oscar por la película The Informer en 1935. Dirigió muchas otras películas clásicas en los años 30 y 40 como Stage
DirectorAs - Cineastas americanas nos anos 70filmotecaforum
Presentación empregada na palestra "DirectorAs: Cineastas americanas nos anos 70", impartida no local da Agrupación Cultural Alexandre Bóveda o 4 de abril de 2024.
A Coruña e o cinema 4 - Sinais de serenidadefilmotecaforum
Presentación empregada na palestra "A Coruña e o cinema 4 - Sinais de serenidade" impartida o 14 de decembro de 2023 no local da A. C. Alexandre Bóveda.
Presentación empregada na palestra "A Coruña e o cinema, 3. Tempos difíciles", impartida no local da Agrupación Cultural Alexandre Bóveda o 9 de novembro de 2023.
Presentación empregada na palestra "A Coruña e o cinema, 2. Mudar de vida", impartida no local da Agrupación Cultural Alexandre Bóveda o 5 de outubro de 2023.
Presentación empregada na palestra "A Coruña e o cinema - [1] Os verdes anos", impartida no local da A. C. Alexandre Bóveda o xoves 7 de setembro de 2023.
O Curtas Vila do Conde e a curtametraxe en Portugalfilmotecaforum
Presentación empregada na charla "O Curtas Vila do Conde e a curtametraxe en Portugal" impartida no local da A. C. Alexandre Bóveda o xoves 1 de xuño de 2023.
Presentación empregada no relatorio "Rosalía nas pantallas", impartido na Coruña (A. C. Alexandre Bóveda, 13 de febreiro), Vilalba (Instituto de Estudos Chairegos, 24 e 25 de febreiro) e Padrón (Casa de Rosalía, 19 de abril).
Presentación empregada na palestra sobre a actriz e directora Kinuyo Tanaka, impartida no local da Agrupación Cultural Alexandre Bóveda o 2 de marzo de 2023.
Actores e actrices afroamericanos no Hollywood dos 50 e 60filmotecaforum
Presentación empregada na palestra "Actores e actrices afroamericanos no Hollywood dos 50 e 60", impartida no local da Agrupación Cultural Alexandre Bóveda o 2 de febreiro de 2023.
Presentación empregada na charla "Outras historias do cinema. Cinema portugués dos 80", impartida no local da A. C. Alexandre Bóveda o xoves 1 de decembro de 2022.
Presentación empregada na charla "Outras historias do cinema. Cinema portugués dos 80", impartida no local da A. C. Alexandre Bóveda o mércores 2 de novembro de 2022.
Presentación empregada na charla "Outras historias do cinema. Hollywood ❤️ URSS", impartida no local da A. C. Alexandre Bóveda o xoves 6 de outubro de 2022.
Los emprendimientos socio productivos generan bienes y servicios en los territorios, con el propósito de que los procesos de producción activen al mercado y facilite el desarrollo personal mediante la integración social de los agentes sociales excluidos.
control de emisiones de gases contaminantes.pptxjesusbellido2
en el siguiente documento s epodra apreciar los gases que emiten los vehiculos y sus consecuencias tambien se podra apreciar las normas euro cino y las normas euro seis
2. O 1 de febreiro de 1894 naceu en Cape
Elizabeth, Maine (EEUU) John Martin
Feeney, fillo de Sean O'Feeney e Barbara
Curran, emigrantes irlandeses (de
Galway) nos Estados Unidos. Era o sexto
e máis novo dos fillos da parella que
chegaron a adultos (naceron varios máis
que morreron na infancia). O neno foi
bautizado o 13 de marzo de 1894. Son
datos ben contrastados polo seu gran
biógrafo Tag Gallagher, aínda que é
común -ás veces co propio cineasta
coma fonte- atopar como ano do seu
nacemento 1895 e outras variantes do
seu nome: John Augustine Feeney, John
Aloysius (“Aloysius” foi o que escolleu na
súa confirmación) ou a “versión
irlandesa” Sean Aloysius O'Feeney (que
disque chegou a empregar até en
pasaportes).
John Ford con retrato e Oscar arredor de 1946. Fonte: Los
Angeles Daily News / Wikipedia. Dominio público.
3. Despois de rematar os estudos de Secundaria
marchou con 19 anos a Hollywood, onde estaba
establecido o seu irmán Frank. Frank empezara
coma actor en filmes da casa Edison e nesa altura
xa exercía coma director para a Universal,
asinando coma Francis Ford, e estaba en
condicións de contratar ao seu irmán pequeno.
Jack debutou en 1914 na industria de cinema
coma operario, atrezzista, actor e finalmente
asistente de realización. Uns anos despois, en 1917,
dirixe o seu primeiro filme, The Tornado, que se dá
por perdido, igual que os inmediatamente
posteriores. Realizadas ese mesmo ano, e
felizmente conservadas, son dúas longametraxes
con Harry Carey como protagonista: Straight
Shooting e Bucking Broadway.
4.
5. Destes primeiros anos coñecemos
outros dous filmes do mestre: Hell
Bent (1918), Just Pals (1920). En 1920
casa con Mary McBride Smith. Terán
dous fillos, Patrick (1921) e Barbara
(1922).
A partir de Cameo Kirby (1923) asina
co nome co que pasou á historia,
“John Ford”. Axiña chega o primeiro
éxito: The Iron Horse (1924), con
George O'Brien.
Aínda insuficientemente coñecido, o
período mudo de Ford contén non
poucas alfaias: como Kentucky Pride
(1925), Three Bad Men (1926) ou Riley
the Cop (1928).
6.
7. A Fox trouxo aos EEUU ao cineasta
alemán F. W. Murnau para facer, con
bastante liberdade e medios e
recursos técnicos e humanos, unha
das obras capitais do cinema mudo,
Sunrise. O filme non foi un grande
éxito, mais os seus méritos artísticos
foron recoñecidos de inmediato. É
moi notábel a influencia deste filme
noutros títulos contemporáneos e en
particular na obra de John Ford. A
pegada é moi evidente nun dos seus
mellores filmes desa década, Four
Sons (1928).
8. O primeiro filme sonoro de Ford data
de 1928: Napoleon's barber, tamén
perdido. O rápido triunfo dos talkies
fixo do cinema mudo unha cousa do
pasado e a industria transformouse
de maneira radical. En pouquísimo
tempo os filmes falados foron a
norma en Hollywood. John Ford non
foi unha excepción: The Black Watch
(1929), Salute (1929), Men without
women (1930), Up the river (1930)...
9. ”En todo caso, éste fue para Ford un período de experimentación. Para su
primera película sonora, utilizó un solo micrófono (método que mantuvo
durante toda su carrera), mezcló los diálogos de los personajes que figuran en
primer término con los que aparecen al fondo del plano, captó el
“decrescendo” sonoro de los pasos a medida que se alejan del micrófono e hizo
que los actores aparecieran de espaldas a la cámara. En la medida en que
todas estas técnicas realzan la presencia, resultan concomitantes con el
expresionismo de Ford. Abundan los deliciosos acentos extranjeros; las gaitas y
los tambores suenan en la primera oportunidad que se presenta; hay más
canciones que en muchos musicales y se incluyen deliberadamente tantos
sonidos como resulta posible”.
Tag Gallagher, “John Ford: el hombre y su cine” (Editorial Akal)
10. Logo deste período de aprendizaxe e
experimentación, a obra de Ford
empeza a sumar filmes esenciais. Un
deles chega xa en 1931: Arrowsmith,
adaptación dunha novela de Sinclair
Lewis, Premio Nobel de Literatura en
1930. O filme contaba coa excelente
interpretación do sempre memorábel
Ronald Colman. Foi un éxito de público.
11. ”El Sinclair Lewis y el John Ford de estos años tienen muchas cosas en común.
Lewis pretendía poner al descubierto la futilidad de la vida estadounidense, su
hipocresía, su embotamiento, su estrechez de miras; este propósito, junto a
gestos como su negativa a recibir el premio Pulitzer porque promocionaba
novelas que representaban “la atmósfera salutífera de la vida norteamericana y
el prototipo de la virilidad y la cultura estadounidense”, propiciaron que Lewis
adquiriese la reputación de ser un escritor airado y comprometido. Ford tenía a
Estados Unidos en tan pobre estima como Lewis, pero no compartía su sentido
satírico. Para el cineasta, hasta el patán más idiota tiene un alma y hasta el más
desagradable de los personajes quizá posea cierto encanto. La sátira de Lewis
se centra en los defectos de un personaje, mientras que la de Ford se dirige a
sus cualidades más estimables (v.g., la determinación de Arrowsmith, la
afabilidad de Leora). La sátira de Ford, menos condescendiente, aumenta al
mismo tiempo la empatía y la distancia con respecto a los personajes. Cuando
uno se divierte con alguien que le gusta, uno lo ve con cierto grado de
objetividad y, aunque sus defectos queden al descubierto, quizá nos separen
menos de él”.
Tag Gallagher, “John Ford: el hombre y su cine” (Editorial Akal)
12. Despois vén outro fito, o ciclo formado
polos filmes con Will Rogers: Dr Bull
(1933), Judge Priest (1934) e Steamboat
Round the Bend (1935). En paralelo,
outros títulos míticos: The Lost Patrol
(1934), The World Moves On (1934), The
Whole Town's Talking (1935). E xa en 1935,
The Informer, que triunfa nos Oscars:
mellor director, mellor actor (Victor
MacLaglen), mellor música (Max Steiner)
e mellor guión (Dudley Nichols).
13. ”(En The Informer) Ford se había recreado en la fotografía, presidida por las
radiantes tonalidades tipo Amanecer de Joseph August; sin embargo, más
adelante se dio cuenta de que su arte consistía en dar mayor variedad al tono y
al estilo. Hoy día, las mismas cualidades que convirtieron El delator en un
clásico oficial resultan hasta antitéticas con las virtudes de Ford. Su tono
incesantemente monocorde, sus opresivas sombras y sus sonidos
amortiguados, el ritmo lento, pesado y altisonante de la interpretación y del
montaje, su “férrea y declarada voluntad de convertirse en una película muda
capaz de narrar una historia sin ayuda de intertítulos, impresión reforzada por
la mimética y estrepitosa música de Max Steiner” (Lindsay Anderson), fueron
calidades que fascinaron a los críticos de los años treinta; críticos que, en su
mayoría, no apreciaron las oleadas de lóbrego expresionismo de las películas
de los años veinte y treinta. Para ellos, El delator significaba algo nuevo,
diferente y artístico, que se apartaba de los productor elaborados en la cadena
de montaje de Hollywood”.
Tag Gallagher, “John Ford: el hombre y su cine” (Editorial Akal)
14. ”Dudley Nichols afirma que él y Ford abordaron la película como “un
experimento estilístico deliberado y asumido”. Sin embargo, esa explicación
resulta demasiado ingenua para dar razón de los motivos de John Ford, para
quien el “experimento” no debía tener mucha trascendencia, tras ocho años de
consciente imitación del expresionismo alemán. Como siempre, Ford basa su
puesta en escena en la colocación de figuras en primer plano y la creación de
espacios en profundidad.
(...) El delator lleva al límite los temas y el estilo que John Ford había ido
perfilando. Muestra a una sociedad en la que no hay hérores: de hecho, Gypo
es el reverso de la moneda del héroe fordiano. No cumple con su deber,
destruye una familia, está absolutamente determinado por el medio. El dinero
es solo la causa aparente de su caída; el verdadero problema de Gypo (como de
Estados Unidos durante la Gran Depresión) es su pobreza moral, no la
económica. Gypo es un personaje que vive solo para la galería, que carece de
identidad propia. Cuando es expulsado de la comunidad que lo determina, es
presa fácil de cualquier cosa que en un momento dado cautive su atención,
sea la venganza, el patriotismo, la bebida o la camaradería”.
Tag Gallagher, “John Ford: el hombre y su cine” (Editorial Akal)
15. Sucédense The Prisoners of Shark Island
(1936), Mary of Scotland (1936), The
Plough and the Stars (1936), Wee Willie
Winkie (1937), The Hurricane (1937), Four
Men and a Prayer (1938) e Submarine
Patrol (1938), para chegar finalmente a
1939, o ano de Stagecoach, a dicir de Tag
Gallagher “una película que se desborda,
en múltiples sentidos: da la impresión de
ser tres filmes distintos hilvanados
juntos; posee varios puntos culminantes;
despliega muchas historias, muchos
estilos cinematográficos, muchas
localizaciones y muchos personajes que
se resisten a integrarse en una
comunidad más de lo que resulta
acostumbrado”.
16. Sobre Young Mr Lincoln (1939):
“Lincoln es el epítome del héroe
fordiano: soltero y solitario, poseído
por un reconocimiento superior que
le permite servir de intermediario allí
donde reine la intolerancia y
proclamar un Nuevo Testamento,
aunque haya de recurrir a la violencia
y el engaño. Juez y sacerdote,
sacrificado como Cristo, reúne a una
familia y al final se marcha”.
Tag Gallagher, “John Ford: el hombre
y su cine” (Editorial Akal)
17. Logo de Drums Along the Mohawk
(1938), o primeiro filme en cor de Ford,
chega unha nova obra mestra, The
Grapes of Wrath (1940), adaptación da
novela de John Steinbeck.
“Pocas veces el mundo representado
en una película de Ford ha sido tan
irreal. Ni siquiera The Fugitive ofrece tal
grado de abstracción de la realidad.
Todo está bañado en un tono
acerbamente sombrío; es un mundo
onírico que refleja la locura de Muley y
se asemeja a la desolación que dejaría
una guerra nuclear en una película de
ciencia ficción. Los exteriores están
cuidadosamente fotografiados para
que parezcan rodados en estudio; los
personajes están iluminados como
estatuas”.
18. Sobre How Green Was my Valley (1941)
“Junto a Las uvas de la ira y La ruta del
tabaco, ¡Qué verde era mi valle! Parece
formar una trilogía de películas con
conciencia social. Las tres tienen un
tema en común: la desintegración de
una familia, de una cultura y de un
pedazo de tierra causada por la presión
económica que ejerce el mundo exterior
(...) Pero lo que sí resulta
específicamente fordiano en estos
filmes es la idea de que la gente no
actúa movida por la lógica, sino por la
emoción (...) Los análisis políticos y
económicos no pueden tomar
solamente como punto de partida los
conceptos y las estadísticas: también
requieren sensibilidad emocional, y esa
es la razón de ser del arte, pese a los
esfuerzos de quienes pretenden
subvertirlo en acción política”.
Tag Gallagher, “John Ford: el hombre y
su cine” (Editorial Akal)
19. Durante a Segunda Guerra Mundial, John
Ford presta servizo como documentalista
para o exército americano. Dese traballo
xorden documentais canónicos como The
Battle of Midway (1942), mais tamén obras
de uso interno como Sex Hygiene (1941),
filme de formación para os soldados
sobre enfermidades venéreas.
De volta á casa dirixe They Were
Expendable (1945), curiosamente un filme
sobre a derrota das forzas
estadounidenses en Filipinas.
20. My Darling Clementine (1946) é o
primeiro dos grandes westerns de Ford
posteriores á guerra. Inicia unha serie
memorábel: Fort Apache (1948), Three
Godfathers (1948), She Wore a Yellow
Ribbon (1949), Wagon Master (1950), Rio
Grande (1950)... A década dos 50 é a do
seu cuarto Óscar como director, por
The Quiet Man (1952), e dun filme polo
que Ford sentía especial cariño, The
Sun Shines Bright (1953).
21.
22. 1956 é o ano de The Searchers, un dos
filmes capitais da historia do cinema.
“Podría clasificarse entre las obras
alegóricas de Ford -El fugitivo, Caravana
de paz, Tres padrinos- pero, en mayor
medida que los títulos citados, es un auto
sacramental donde todas las hostilidades
de la naturaleza salvaje y del hombre
provienen de un pecado consumado. El
conflicto que presenta la película no es el
de blancos contra indios. El asesinato de
Scar nos trae sin cuidado; el momento
culminante de la película es aquel en que
Ethan coge a Debbie. El conflicto se
encuentra en el interior de Ethan”.
Tag Gallagher, “John Ford: el hombre y su
cine” (Editorial Akal)
23. Na década final da carreira de Ford hai
máis westerns memorábeis: The Horse
Soldiers (1959), Two Rode Together (1961),
The Man Who Shot Liberty Valance (1962)
ou Cheyenne Autumn (1964). Tamén
unha das súas obras maiores, Sergeant
Rutledge (1960).
“La fotografía de Bert Glennon la
convierte en la película más expresionista
de entre todas las que hizo Ford en color
(y, posiblemente, la más impactante:
personajes contra un fondo negro, niebla
que se hace jirones por efecto de la luz,
trenes que rugen en la noche). En los
exteriores, las emociones no dejan de ser
intensas, enfebrecidas, asfixiantes; en
Monument Valley, el énfasis no recae en
el cielo sino en la adusta arcilla roja; la
pasión de los amantes desborda furia.
Adquiere una importancia crucial el
espacio entre las personas, el espacio que
las rodea, un espacio constreñido,
iluminado por una luz constreñida, que
crea un mundo de terror y soledad”.
24. O seu filme final foi 7 Women (1965),
“culminación de la técnica de viñetas de
Ford donde cada gesto, cada palabra y
cada objeto tienen resonancias
indefiniblemente simbólicas. Cada uno
de sus personajes encierra muchos
universos, cada uno de sus actos permite
múltiples interpretaciones, cada cual se
relaciona con los demás desde tantos
puntos de vista que se tiene la impresión
de que uno no acabaría nunca de
diseccionar la película”.
25. Malia ser admirado por cineastas tan
diversos como Bergman, Kurosawa,
Welles, Sirk ou Straub e premiado cun
León de Ouro honorífico no Festival de
Venecia de 1971, John Ford non
conseguiu levantar ningún outro
proxecto; pasou os seus últimos anos en
soidade, prematuramente envellecido.
Pouco despois diagnosticáronlle un
cancro terminal e finalmente morreu o 31
de agosto de 1973.
John Ford en 1973. Imaxe: Allan Warren [Wikipedia] CC BY-SA 3.0