SlideShare una empresa de Scribd logo
1 de 23
Descargar para leer sin conexión
dumbria.com
que soñaba coa montaña
o neno
pepe do fieiro
Hai persoas cunha sensibilidade especial, que deixan a súa pegada sen
procuralo, que simplemente se entregan a aquilo que aman, a estas persoas
móveas a ilusión e a vontade de coñecer e compartir o seu tesouro.
Así é Pepe, máis coñecido como Pepe do Fieiro, un home que se namorou
dunha montaña oceánica, e que a forza de amala quixo conquistala. Este rapaz
que medrou percorrendo os seus camiños, gabeando os seus picos, escoitando
as súas lendas e escribíndolle versos; hoxe é o home que mellor coñece o
Monte Pindo, unha memoria viva de máis de oitenta anos e ca vitalidade dun
mozo de vinte.
Pepe grazas polo teu legado, pola entrega e a ilusión, grazas pola sinxeleza
da túa sabedoría, por desvelarnos os segredos e e por ensinarnos a amar e
respectar a natureza.
José M. Pequeño Castro
Veciño e Alcalde de Dumbría
un
un
exemplo
orgullo
6
8
24
Vida
Ruta “Pegadas da Historia”
Poemas
Pepe do "Fieiro"
5
pepe do fieiro
O Pindo é o territorio natural do señor Pepe do Fieiro. Aínda que naceu no lugar de O Fieiro,
no concello de Mazaricos, a súa nenez transcorreu neste monte mentres coidaba o gando;
alternaba un día de clase cun de monte xunto co seu irmán para que os dous puidesen estudar.
A vida da súa familia era a de labregos; vivían do que daba o campo e os animais. De feito, con
sete anos xa ía coas cabras ao monte; e o concello de Mazaricos cobráballes un real por cada
cabra, o que equivalía a 25 céntimos de peseta.
Anos máis tarde foi estudar a un colexio relixioso de Santiago de Compostela, estudou
maxisterio.DosseusanosdeprofesorpreparandoalumnosquesematriculabanenBacharelato,
decatouse de que o francés que aprendera non lle era suficiente para seguir levando a cabo a
súa labor de docente; senón que o que se impoñía era o inglés e precisaba aprendelo.
Con máis de corenta anos foise coa súa muller a Inglaterra, deixando á súa filla de nove meses
a cargo dos avós. En Londres traballou nun hospital e dando clases de español a fillos de
emigrantes. Esta etapa tivo a súa fin cunha folga que durou seis meses, en plena etapa de
mandato de MargaretThatcher, que derivou nun despido colectivo. Emigrara coa intención de
retornar aos catro anos que, realmente, se converteron en dezasete. O Monte Pindo estábao
agardando co seu magnetismo.
Comezamos a ruta botando pés ao camiño. Partimos do lugar onde naceu o señor Pepe,
O Fieiro, rumbo á Laxe de Arriba, popularmente coñecida como A Moa.
señor pepe do fieiro
7O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
pepe do fieiro
A primeira parada amósanos un monte pedregoso en fronte de nós.
Ese monte realmente está oco polo medio e, serviu de refuxio para os
agochados no Monte Pindo durante a Guerra Civil. Di o Señor Pepe que
aínda é bastante grande, collendo dentro del uns 30 ou 40 homes.
Él era moi rapaz cando foi da guerra, pero lémbrase dalgún detalle xa
que un tío seu estaba agochado aquí. Levábanlle comida ao monte e,
algunhas veces, ía comer á casa.
O tío de Pepe e outros tantos homes xa fixeran o servizo militar antes
de estalar a guerra; aínda así, a Garda Civil chamaba aos familiares dos
agochados no Pedregal para que os descubriran e fosen á guerra. O seu tío
soubo que lle pegaban aos familiares para saber onde estaban os homes,
e foi entón cando dixo que non quería que pola súa culpa lles pegasen, así
que marcharon cara a zona da Devesa de Anllares e alí colléronos.
monte furado
A MOA
Laxe de ArribaMerendeiro
Forno da Moa
Campo dos Coellos
Laxe de Abaixo
MurallasMoa de AbaixoRego das Cebolas
Casteliños e Orelluda
Carto Novo
Refuxio Guerra Civil
O FIEIRO
Rego do Cordeiro
Fondo de Zacarías
Unha ruta cargada de historias, vivenzas persoais e lugares onde
contemplar a grandeza da natureza. O roteiro “Pegadas da
Historia” está proxectado no CIR - Centro de Interpretación de
Rutas Monte Pindo e Fervenza do Xallas en O Ézaro (Dumbría).
"pegadas da historia"
a ruta
Hai un feito que o Señor Pepe ten especialmente gravado
na súa memoria:
“Eu era un rapaz pequeno. Un día, estaba eu con outra
nena, Elena, e achegóusenos un soldado. Este deunos uns
caramelos e díxolle a Elena: cogieron a tu padre hijita,
cogieron a tu padre. Eu marchei correndo á casa para
dicirllo a miña avoa. Leváronnos a Zaragoza ata o final
da guerra”.
CARACTERÍSTICAS DESTA RUTA
> Lonxitude do trazado: 5.900 m (+/-)
> Pendente media: 7%
> Conta de inicio: 245 msnm1
> Cota de fin: 627msnm
> Desnivel: 363 m
> Dificultade: baixa – media
> Duración: 1:30h (ida)
9O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
pepe do fieiro
Paseando por este campo, que normalmente leva auga, atopouse unha moeda
con moito brillo, unha moeda nova. Dicía a xente que o atopou:
“Un carto novo, un carto! Mira como brilla! É un carto novo!”
E así é como lle quedou este nome, o Carto Novo, a esta parte concreta do camiño
de ascensión cara a Laxe da Moa; polo simple achado dunha moeda nova.
carto novo
A este punto do camiño chámaselle o Rego do Cordieiro porque nesa zona
acostumaba a pasear un señor cos seus cabalos para que estes pastasen. Este
home dedicábase a facer cordas coas crins (sedas) dos cabalos; de aquí é de
onde xorde o seu nome, o Cordieiro.
Un día, o Cordieiro esqueceuse de recoller o cabalo que deixara pastando no
monte; como o pobre animal tiña sede buscou onde beber, pero tirou tanto da
corda onde estaba amarrado para poder chegar ao rego da auga que finalmente
morreu afogado. É por este feito, polo que se coñece a este lugar coma o Rego
do Cordieiro.
Aínda que, a este tramo tamén se lle coñece como o Fondo de Zacarías porque
era este o nome real do Cordieiro.
rego do cordeiro
Con estas dúas formacións graníticas soe confundirse a xente; chamándolle orelluda aos Casteliños
pola súa semellanza coa dunha orella. Os Casteliños atópanse á man esquerda do camiño, onde
xa se pode apreciar a primeira panorámica do areal de Carnota, a praia máis longa de Galicia con
sete quilómetros de lonxitude.
Conta o Señor Pepe que unha vez subiu ata o cume dos Casteliños, pero que o fixo unha vez e
que non repetiría pola vertixe que esta lle produciu, ademais do feito de que a baixada non é
nada sinxela. A Orelluda pola contra, é unha pedra que se atopa un pouco antes que os Casteliños
e que se lle chama así porque ten forma de orella.
os casteliños e a orelluda
Baixando dos Casteliños pásase por unha zona sombría; é o único punto
de baixada en toda a ruta cara a Laxe da Moa dende o lugar de O Fieiro.
Pola humidade que alí concentra o terreo, dise que podían nacer
cebolas e, por este motivo, lle quedou o nome a este tramo da ascensión
cara o cumio do monte.
rego das cebolas
11O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
pepe do fieiro
Coñécese como Moa de Abaixo á zona onde está o panel explicativo do Areal de Carnota,
das especies de flora do monte e da Casa ou Cova da Xoana. Nestepuntopodeapreciarse
a magnitude do areal de Carnota en todo o seu esplendor, así como a zona de San
Mamede de Carnota.
Ademais, é aquí onde se localiza o Petón dos Buítres, posiblemente chamado así pola
concentración de aves carroñeras nesta zona.
a moa de abaixo
Os vellos dicían que alí vivían “os moros”. Pero, de
onde eran? Pois parece ser que lle chamaban así a todo
aquel que fora forasteiro. O que si se pode ver son os
vestixios que deixaron no monte. De feito, dise que no
Pedrullo houbo un edificio grande e, os Campos da
Moa estaban rodeados por unha muralla.
É habitual pasar por riba dela e non vela, posto que se
atopa bastante desfeita. Uns desfixérona na procura de
tesouros e outros xogando sen saber da súa riqueza e
importancia patrimonial.
Sábese que os expulsaron no S.XV por orde dos Reis
Católicos por non querer convertérense ao Catolicismo.
Botáronnos sen deixar que levasen nada do que tiñan.
Suponse que algo terían e que o deixaron agochado
por se volvían algún día. Namentres, a xente desfixo
esas murallas durante anos pero nunca se atopou nada.
murallas
13O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
pepe do fieiro
Nesta laxe levábase a cabo un ritual de sanación que consistía en tender os corpos dos enfermos na
herba; trazaban a súa silueta no chan, retiraban ao desafiuzado e levantaban os terróns de terra sobre
os que estaba apoiado e púñanos ao sol sobre as pedras para que secasen. Di a lenda que segundo os
terróns de terra secaban, os enfermos ían sanando. Esta técnica xa se empregaba na época dos mouros.
Máis próxima no tempo e, da que o Señor Pepe foi testemuña en varias ocasións, foi a que se lle realizaba ás
vacas. Cando os cascos das patas estaban moi carcomidos e os animais coxeaban, os veciños da zona dicían
que había que facerlle o remedio do “formighiño”.
Estatécnicaconsistíaenlevalasauncampo,marcabanoperfildocascodanadosobreochan,arrancaban
nove terróns e poñíanos a secar preto da lareira. A medida que se queimaban, as vacas curaban.
Ademais, aquí está o coñecido petón de Outeiro de Mirigildo, que se atopa na marxe dereita da Laxe de
Abaixo. Esta pedra ten a súa historia vinculada a uns veciños de O Fieiro.
Dous veciños desta localidade decidiron subir ao Monte Pindo e, cando estaban chegando ao cumio,
concretamente na zona coñecida como A Laxe de Abaixo atopáronse co lobo. Decidiron subir a unha pedra
grande que tiñan á man dereita e agardar que marchase o lobo. Como vían que o lobo non tiña entre os
seus plans abandonar unha posible presa, un dos dous homes decidiu tirar o seu sombreiro e que o levase
o aire para que o lobo seguise o sombreiro. Así foi, o lobo correu tralo sombreiro mentres que este home
botou a correr cara a casa.
Namentres, Hermeregildo non o vía claro e, optou por quedarse enriba do Outeiro ata que chegase a axuda.
Alí quedou horas e horas ata que lle acudiron veciños do lugar. Porestemotivoesteouteirooupetónrecibe
o nome de O Outerio de Mirigildo.
Unha pequena puntualizacón: chámase Mirigildo e non Hermeregildo, porque o nome era máis curto e
máis fácil de dicir. De feito, era así como lle chamaban os veciños do lugar. Este home procedía da casa de
O Sibrano e anos máis tarde quedou cego.
a laxe de abaixo
15O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
pepe do fieiro
Conta o Señor Pepe: “dicían os nosos vellos que se vía a roupa branca en
Santiago”. Él sempre mantivo a postura de que iso no podía ser certo pero agora
xa vai cambiando a súa opinión, xa que miraba na dirección equivocada. A noite
do 25 de xullo do ano 2010 subiu para saber se se ían ver os fogos do Apóstolo
e, para súa sorpresa sí que puido ver a queima da fachada da Catedral. Miraba
máis cara o norte, noutra dirección, por iso nunca antes puidera ver Santiago de
Compostela.
Nunha das rutas guiadas organizadas polo Concello de Dumbría, o Señor Pepe
sorprendeunos. Cando chegamos á cima, apareceu cun espello grande que nos
confesou que tiña agochado alí arriba. Para qué era o espello? Pois el subiuse ao
punto máis elevado, a carón do soporte de cemento que hai alí arriba e comezou
a facer sinais co sol reflectido no espello, agardando resposta por parte dun veciño
do lugar de O Ézaro. Sen lugar a dúbidas o Señor Pepe é unha caixa de sorpresas!
Estas son algunhas instantáneas na Laxe ou Moa de Arriba dos roteiros guiados ao
Monte Pindo organizadas polo Concello no verán 2014.
Nesta zona frondosa, de vexetación rasa é onde había unha maior
concentración de coellos de todo o Monte Pindo; por este motivo
é coñecido como O Campo dos Conexos. Chámaselles “conexos”,
en vez de coellos, porque esta palabra provén da característica
fala desta zona de Galicia.
campo dos conexos
Este é punto máis alto do Monte Pindo, con 627 metros de altura. Dende a Laxe da Moa ou a Laxe de
Arriba pode verse toda a zona a vista de paxaro: Fisterra, o cabo e o faro, Sardiñeiro, o Cabo C, Corcubión,
Cee, Caneliñas, Gures, un anaquiño de O Ézaro, o monte Peñafiel, as Illas Lobeiras, O Pindo, Quilmas e o
Areal de Carnota (con 7km de lonxitude é o máis longo de Galicia), todo isto por riba do nivel das nubes. É
a recompensa do sendeirista.
a laxe ou moa de arriba
17O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
pepe do fieiro
No ano 1950, Juan Rodríguez, o pai do Señor Pepe, explotaba unha mina de volframio e estaño no Monte
Pindo. Un día, chamáronlle a atención unhas pedras que semellaban terse desprendido dunha rocha.
Preguntouse cál podía ser o motivo.
Percorreu a zona tratando de atopar algún indicio que lle permitise confirmar que a orixe non fose
consecuencia da acción humana, pero non o atopou.
Non se deu por vencido. Meteuse entre as pedras que posiblemente se desprenderan daquela gran pedra e
atopou unha parede semicircular construída con seixo. Aquel descubrimento chamoulle a atención e a súa
curiosidade parecía ter atopado recompensa.
Cunha expectación que ía progresivamente en aumento, sacou as pedras... o furado aberto permitiulle ver
que resgardaban unha xerra de barro. Tiña unha asa ancha da que tirou, pero co tempo que levaba alí
soldárase ás pedras nas que estaba encaixada e, ao tirar, esta rompeu. Recolleu os anacos e levounos para
casa co fin de restaurala.
xerra da barro
Trinta anos despois, coñeceu a un catedrático da Universidade de Santiago de Compostela, Fernando Alonso
Romero. Juan Rodríguez decidiu ensinarlle a xerra e, este fíxose cargo da peza co obxecto de examinala
con detemento. Cando volveu, díxolle que moita importancia non tiña xa que non posuía ningún gravado
nin selo, aínda que segundo as análises, databa do século XV e fora cocida ao sol; por este motivo
podía levarse a un museo. O señor Juan accedeu a cedela para que puidese ser obxecto de museo, sendo
entregada ao Museo Padre Sarmiento de Santiago. Actualmente atópase no Museo do Pobo Galego de
Santiago de Compostela, na zona de almacén; non está exposta ao público.
Anos máis tarde, o Señor Pepe do Fieiro decidiu falar con dous canteiros de O Ézaro e ofrecerlle un traballo.
Quería que picasen a pedra superior onde seu pai atopou a xerra de barro. Ofrecíalles cen mil pesetas, que
daquela eran moitos cartos, xa que el cría e sigue crendo que alí debaixo ten que haber un tesouro escondido.
Un dos dous canteiros preguntoulle si se podía subir en coche ou en moto ata alí, ao responderlle o Señor
Pepe que non, que soamente se pode acceder a pé, rexeitou o traballo sen pensalo dúas veces.
O Señor Pepe segue agardando que alguén se decida a ir ata alí e picar esa pedra para ver se realmente
hai algo máis valioso debaixo desa gran mole granítica; ou incluso ir cun detector de metais por se hai
ouro debaixo.
19O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
pepe do fieiro
Nun desvío da ruta, aparece sinalada a área de descanso, un bo lugar para que os sendeiristas poidan repoñer
forzas nunha zona abrigada do vento.
Os campos da zona da Laxe de Arriba ou da Moa estiveron rodeados de murallas. Suponse que quen as
desfixo foron os que andaban na procura dos tesouros que alí estaban agochados. Actualmente, os
restos das murallas poden observarse con claridade.
Na memoria colectiva da xente da zona quedou gravado un suceso acontecido durante os primeiros anos
do século XX e, protagonizado por un veciño coñecido como O Cadista.
Viñeron por aquí dous homes, que dicían que eran de Noia e, foron pola parroquia de Arcos preguntando
quen coñecía estas montañas para facerlles de guía. Indicáronlle que esa función podería levala a cabo un
home que pastoreaba un rabaño de ovellas; e levounos ata o destino que buscaban, o Forno da Moa. Tal
e como lle pediron, guiounos ata unha parede da montaña na que se atopa un furado duns dous metros
de profundidade e de altura. Alí indicáronlle que cavase en varios lugares. Máis tarde, regresaron e, cando
chegaron á casa do pastor entregáronlle unha moeda de cinco pesos, posiblemente de prata.
“Por qué me dan tantos cartos?”- preguntoulles o pastor.
“Usted se los ganó”– respondéronlle -“Volveremos y queremos que venga con nosotros de nuevo”.
O pastor deduciu que si lle deron tanto diñeiro era porque naquel lugar podería haber moito máis. Ao día seguinte,
volveu ao Forno da Moa e cavou onde lle indicaran. De volta á súa casa, comunicoulle á súa muller que vendería as
cabras, as ovellas e outras propiedades para poder pagar unha viaxe.
“De qué imos vivir?”– preguntoulle a muller.
“Teño que marchar”– insistiu o pastor.
O seu destino foi Cádiz, onde permaneceu por espazo de catro ou cinco meses. Foi a raíz desta viaxe o por qué do seu
alcume como O Cadista.
Cando retornou á casa atopou aos seus fillos, a tres ou catro rapaciños pequenos que estaban á volta da lareira
quentándose. Preguntoulles por súa nai e dixéronlle que fora pedir esmola.
“Dende hoxe non volverá pedir”– anunciou O Cadista.
De feito, encargou que reconstruísen a súa humilde vivenda e, cando algún veciño vendía unha finca, animais ou outras
propiedades, este comprábaas.
“Cómo é posible que en tan pouco tempo se fixera rico?”– preguntábanse os veciños.
Comezou así a lenda e a historia que di que a fortuna se atopaba no Forno da Moa. Neste lugar, dicían os vellos, era
onde o Cadista atopou uns plumíns de ouro, suponse que se lle chamaban plumíns aos lingotes de ouro; sendo en
Cádiz onde os cambiou por diñeiro. A día de hoxe, as persoas de máis idade sinalan cal era a súa casa, no lugar de
Cornes. Actualmente esta vivenda ten outro propietario e outro nome.
área de descanso
José Rodríguez Ramos, fillo de Juan, a quen todos coñecen como
Pepe do Fieiro, conta que a Raíña Lupa levantou un castelo en O
Pedrullo e outro preto de Duio, en Fisterra.
Conta a lenda que cando esta morreu, transportaron o seu corpo
dende Santiago de Compostela ata Duio e, nun libro atopado en
Arcos (Mazaricos) está escrito que, máis tarde, levárono a unha
montaña onde está enterrado. Suponse que era aquí, no Monte
Pindo, con “sete lingotes de ouro aos pés e outros sete na
cabeceira”, isto era o que os vellos crían na época.
raiña lupa
21O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
pepe do fieiro
A Cova “Casa da Xoana” atópase nunha desviación da ruta. É unha das
formacións naturais máis impresionantes e curiosas deste monte. Pénsase
que esta cova foi empregada como crematorio aínda que nunca se acharon
restos que identificasen esta función.
Do que si se ten constancia é do feito de que nesta cova aniñou a última
aguia real do Monte Pindo, coñecida como Xoana. O fogar elixido por esta
especie para criar foi o máis elevado dunha cova que atravesa o monte de
lado a lado, a Cova“Casa da Xoana”.
Ademais, hai lendas que din que neste lugar xuntábanse as meigas para
realizar os seus aquelarres, algo así como o seu local social, onde se
reunían.
cova casa da xoana
Unha das últimas peripecias levadas a cabo polo Señor Pepe foi a de realizar o Camiño de Santiago, dende a capital
de Galicia, ata a súa vivenda, situada no lugar de O Ézaro. Ata aquí todo soa normal, pero o feito incrible é que fixo
todo este percorrido a pé e nunha única xornada.
De feito este reto era unha espiña que tiña cravada dende había moitos anos e que tiña que sacar. E así o fixo, case
setentaedousquilómetrosentansódezasetehorasdepercorridoapéeconoitentaanosdeidadequesóllecremos
ao ver a data de nacemento no carné de identidade, posto que ben podería ser un rapaz de vinte.
Falando con el, coméntanos que lle gustaría mellorar esa marca e facela en quince horas. No caso de facela, gustaríalle
ir acompañado, porque el disfruta ir falando á par que camiña xa que se lle fai máis ameno. Pero dicimos nós: “Quen
podería seguirlle o ritmo ao Señor Pepe? Si está mellor ca un de vinte!”É todo un exemplo a seguir.
Ah! Por se nunca gozaron dunha ruta co Señor Pepe, comentarlles que é un apaixonado do Monte Pindo, que nin
bebe nin come en toda a ruta e iso que non para de contar historias e curiosidades deste Olimpo Celta. O dito, é un
auténtico explorador desta paraxe natural. Ademais, é un home polifacético e de mente inqueda. En cada subida
guiada, deléitanos con algunha das súas poesías; poesías feitas do seu puño e letra e que nos contan en verso as
historias que agocha o Monte Pindo.
Odito,aexperienciadepoderdescubrirestaparaxenaturaldamandoSeñorPepeéinolvidable.Poriso,llarecomendamos
a todo aquel que estea pensando en subir ao Olimpo Celta; mellor facela da man do explorador do Monte Pindo.
o camiño de santiago
ata o ézaro
23O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
pepe do fieiro
poemas
Monte PINDO, OLIIMPO CELTA, PEDREGAL MISTERIOSO, nos cuenta muchas
cosas y lo hace repaso. Como no lo entendemos no le hacemos ni caso.
En 1936, cuando la guerra civil española, llegaron los soldados a Ézaro y, a la vista
del Monte Pindo, un militar marroquí, exclamó: “Monte Pindo, pedregal de las
riquezas, pedregal de los tesoros, pedregal de las fortunas, pedregal de los
encantos.”
Luego, aclaró. Que le contaron sus abuelos, que sus antepasados vivieron en
el Monte Pindo de Galicia. Fueron expulsados por razones religiosas. Tuvieron
que abandonar el PINDO, dejando sus riquezas en alguna cueva ya que no se
les permitió llevar sus pertenencias. Tenían mucho oro. Todo quedó escondido
con determinadas y discretas señales, por si algún día volvían, para encontrar la
enriquecida cueva.
25O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
pepe do fieiro
Que se sepa a ciencia cierta
nunca nada se encontró,
todo está igual
como el moro lo dejó.
Vivian como piratas
otra cosa no hacían,
asaltaban a los barcos
y luego se escondían.
Los piratas del Pedrullo
vigilaban hacia el mar,
al pasar los galeones
los solían asaltar.
Acumularon riquezas
que procedían del mar,
cuando fueron expulsados
las tuvieron que dejar.
¿Dónde estarán escondidas?
No venían nada mal,
Habría que buscarlas
en este mismo pedregal.
En la MOA hay murallas
algo nos quiere decir,
¿Quién sabe si habrá algo
que se pueda descubrir?
Una jarra apareció
bien escondida estaba,
podía ser una marca
que algo nos señalaba.
Al museo se ha llevado
en el POBO GALEGO está,
que se puede visitar
si pasamos por allá.
Una pieza de cerámica
del siglo XV datada,
cinco siglos en el sitio
algún tesoro marcaba.
Se dice que en el horno de de la MOA
apareció un tesoro,
se puso el CADISTA rico
eran lingotes de oro.
Nunca se buscó a fondo
solo fue superficial,
¿qué misterios guardará?
este hermoso pedregal.
Campo da MOA de arriba
era un mágico hospital,
se tendían a los enfermos
y desaparecía el mal.
Nunca se ha encontrado
un posible cementerio,
lo que hacían con sus muertas
ese es un gran misterio.
De la CASA DE XOANA
nuestro abuelos hablaban,
los moros tenían un horno
y a sus difuntos quemaban.
Fue así de otro modo
los moros se han marchado,
ahora nunca sabremos
como se han arreglado.
El gigante PEÑAFIEL
También tiene su truquillo,
tuvo su cumbre cubierta
con un hermoso castillo.
Habitantes del castillo
¿Qué clase de vida hacían?,
¿Serían también piratas?
Pues labranza no tendrían.
Por la parte oriental
hicieron una calzada,
no se sabe la razón
pero no fue terminada
Plata y oro tenían
lo robaban en el mar,
con detector de metales
se podría investigar.
A la ciencia de hoy en día
llamó la atención,
que no caiga en saco roto
Toda esta información.
PEPE DO FIEIRO
monte pindo
27O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
pepe do fieiro
Si subo al Monte Pindo
es por alguna razón,
quiero visitar sus valles
que me llaman la atención.
Sus altos y sus colinas
también se pueden subir,
para mirar a lo lejos
y ver los barcos venir.
La laxe da Moa es
su punto más elevado (627m)
donde casi se avista
todo el conglomerado.
Desde esta cima rocosa
se ve todo alrededor,
por el norte, por el sur
a babor y estribor.
El Monte Pindo es alegre
ya lo sabían los moros,
se afincaron aquí
y reunieron tesoros.
Se ven montes, se ven valles
se ven playas y el mar,
si esperas al ocaso
buen recuerdo vas llevar.
Si te encuentras en la Moa
cuando el sol se va a poner,
seguro que algún día
tendrás ganas de volver.
El astro rey se oculta
bajo las aguas del mar,
formando un colorido
que nunca vas a olvidar.
El día debe estar despejado
cuanto más claro mejor,
verás un horizonte
con muy bonito color.
En la casa de Xuana
hay un túnel natural,
no se encuentra otro así
en todo el pedregal.
Este túnel tan curioso
tiene su repertorio,
era usado por los moros
como horno crematorio.
Si vamos a Peñafiel
no es muy fácil subir,
pero los que allí fueron
siempre quieren repetir.
Allí estuvieron los moros
y guardaban su tesoro,
como era difícil llegar
tenían a salvo el oro.
En el pedrullo tenía
la reina Lupa un castillo,
que miraba hacia el mar
los navíos que pasaban
los solían asaltar.
Al hacerse con el botín
regresaban a la tierra,
subían hacia el castillo
se escondían en la sierra.
Como piratas que eran
se defendían muy bien,
conocían el terreno
y se escondían también.
Estamos hablando de moros
que tuvieron que marchar,
al no querer ser católicos
no pudieron regresar.
¿Cuánta fortuna tendrían
que no pudieron llevar?
en algún lugar por aquí
la tuvieron que dejar.
Entre estas colinas y valles
algún secreto debe haber,
la riqueza que tenían
la debieron esconder.
Si estas piedras hablaran
y nos pudieran contar,
todo lo ocurrido
al ver los moros marchar.
Estas rocas son testigos
de los secretos tesoros,
que tuvieron que dejar
cuando marcharon los moros.
PEPE DO FIEIRO
El castillo del PEDRULO fue
construido en 1028 por orden del rey
VERMUDO III de Lón
monte pindo 2
29O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
pepe do fieiro
a peñafiel al pedrullo
Estamos en Peñafiel
la cuesta es empinada
los que no quieran subir
no se obligan a nada.
Ya veis como es el camino
hay que escalar la montaña
los que no quieran subir
que no cometan la hazaña.
Los atrevidos que suban
que tengan mucho cuidado
no se trata de una broma
porque es muy arriesgado.
La subida no es buena
la bajada es peor
mira como lo hacen
y te encontrarás mejor.
El paisaje es bonito
míralo con atención
el que no quiera subir
tendrá toda la razón.
Los que así lo deseen
que se sienten a descansar
cuando bajen los demás
ya nos podremos marchar.
Al norte de Peñafiel
se encuentra el río Jallas
con la cascada imponente
única caída al mar
en todo el continente.
Cascada con poco agua
la retienen embalsada
para producir corriente
nos hicieron la jugada.
Al norte queda Dumbría
al oeste el mar Atlántico
al sur Carnota y otros picos
y al este Mazaricos.
Suban hasta la cumbre
los que tengan interés
pero habrá que aplicar
toda una regla de tres.
Sigan los pasos del guía
que firme es el terreno
cuando bajen de regreso
tendrán que pisar el freno.
PEPE DO FIEIRO
A la vista está el Pedrullo
el castillo de san Jorge,
está cargado de historia
a nuestros días llegó
solo un poco de escoria.
Me gustaría saber
cual fue la realidad,
me contaban muchas cosas
cuando era un rapaz.
Aquí vivían piratas
vigilaban el Atlántico,
asaltaban a los barcos
y acumulaban riquezas
muy cerca de Caldebarcos.
La reina Lupa mandaban
eran todos obedientes,
protegían sus tesoros
armados hasta los dientes.
No se sabe desde cuando
acumularon riquezas,
pero en el siglo XV
llevaron muchas sorpresas.
Fueron los Reyes Católicos
los que dieron una orden,
que había que acatar
tenían que convertirse
de lo contrario marchar.
Si se marchan que lo piensen
nada podían llevar,
la fortuna que tenían
aquí debía quedar.
Escondieron sus tesoros
y muy lejos se marcharon,
con ánimo de volver
pero nunca regresaron.
Sus murallas y castillos
y a todo fue destruido,
en busca de aquel tesoro
que aquí quedó escondido.
Si tenían mucho oro
no lo pudieron llevar,
aunque es misterioso
escondido debe estar.
PEPE DO FIEIRO
31O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
pepe do fieiro
en la moa a moa de riba
Monte Pindo parque natural
donde vivieron los moros
en este pedregal.		
	
En el Pedrullo hay huellas
bien se ven a simple vista
en la Moa podemos
seguirle también la pista.
Si vamos a Peñafiel
algo allí podemos ver
los moros se han marchado
para nunca más volver.
En la casa de Xuana
obró la naturaleza
que estuvo habitada
lo sabemos con certeza.
Estamos na laxe da Moa
se ve todo alrededor
por la proa, por la popa
a babor y estribor.
Con el día despejado
es todo una maravilla
que podemos presentar
ante el rey de Sevilla.
Decían nuestros abuelos
desde aquí se ve Santiago
puede ser algo dudoso
pero vemos el P. Sacro
y además el Pedroso.
Está muy bien comprobado
en la noche del Apóstol
desde este pedregal
se ve quemar la fachada
de aquella catedral.
Los discípulos de Santiago
llegaron con su Maestro
por la ría de Padrón
y a la reina Lupa pidieron
un poco de protección.
Lupa les permitió que
enterraran al Apóstol
en el mismo Compostela
allí estará a salvo
de toda la corruptela.
La Reina Lupa fue mora
era una dama formal
y al final la enterraron
en este mismo pedregal.
Con mucho oro en su tumba
colocaron aquella dama
si pudiéramos encontrarla
adquiríamos fama.
PEPE DO FIEIRO
Presten atención señores
a lo que van a escuchar,
aquí vivieron los moros
de ellos vamos hablar.
Eran una gente extraña
vivían en el pedregal,
llegaron en otros tiempos
en busca de mineral.
La fecha de su llegada
no se sabe calcular,
pero en el siglo XV
se tuvieron que marchar.
Entre estas rocas graníticas
se encuentra volfran y estaño
lo sabían bien los moros
de los tiempos de antaño.
Estamos na Moa de arriba
mágico hospital,
tendían a los enfermos
y se le curaba el mal.
Sanaban los deshauciados
que no tenían remedio,
los médicos lo veían
como algo de misterio.
Gracias a los familiares
los traían en camilla,
le hacían el remedio
le iba de maravilla.
Era terreno de moros
lo tenían vigilado,
para evitar invasiones
estaba amurallado.
Los moros eran piratas
acumulaban fortuna,
cuando fueron expulsados
no se llevaron ninguna.
Se marcharon de puntillas
sin hacer mucho ruido,
el tesoro que tenían
lo dejaron escondido.
Marcas algunas se ven
no se saben descifrar,
anímense los científicos
y vengan a estudiar.
La ciencia de hoy en día
detectores de metal,
anímense a estudiar
este lindo PEDREGAL.
PEPE DO FIEIRO
33O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
pepe do fieiro
casa de xuana cortes da moa
Es la casa de Xuana
en medio del pedregal,
ese túnel que se ve
es cosa muy natural.
Está en el Monte Pindo
y es muy digna de ver,
los moros aquí traían
sus difuntos para arder.
Para subir hasta aquí
no es muy fácil trepar,
tengan cuidado ahora
al momento de bajar.
Aquí hemos llegado
a la vista está el mar,
siéntense ahora un momento
y vamos a descansar.
Al terminar el descanso
continuamos el viaje,
para andar por estas rutas
es necesario coraje.
Nadie lo puede dudar
nosotros somos valientes,
tengan mucho cuidadito
al bajar estas pendientes.
La ladera es inclinada
y tiene mucha pendiente,
si la subimos de prisa
se cansaría la gente.
Tengamos todos cuidado
para no bajar rodando,
al comienzo de la cuesta
ya podemos ir frenando.
Ese valle que se ve
es el rego de Candelas,
si hace un poco de viento
podemos armas las velas.
El gigante Peñafiel
ya lo tenemos en frente,
lo podemos visitar
si no se cansa la gente.
PEPE DO FIEIRO
Campo das Cortes da Moa
pedriñas que aquí durmís,
tendes a vosa fontiña
onde cantou a perdís.
As mouras aquí lavaban
os seus paniños de raso,
traballaban día e noite
ton coñecían descanso.
As pedras que estamos vendo
algo nos queren falar,
quedaron con moita tristura
ó ver os mouros marchar.
Veleí está o forno
algo nos quere decir,
si poderamos ler
o que está sin escribir.
Esto xa é un segredo
porque quedou no tinteiro,
si as herbiñas falaran
aquí tocaba o pandeiro.
Festa debeu haber
cando viviron os mouros,
bailaban todos mui ledos
arredor dos seus tesouros.
Aquí houbo xente extraña
non se sabe desde cando,
de mui mala gana sí
tuveron que ir marchando.
Eran os Reis Católicos
isabel e máis Fernando,
déronlles unha orde
e xa os estaban botando.
Estas pedras teñen historia
pero non a poden contar,
ca xente que as visita
xa ben podían falar.
Por xente de todo o mundo
en calquera mes do ano,
este campo é visitado
Disfrúteno amigos meus,
que este cuento se ha acabado.
PEPE DO FIEIRO
35O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
pepe do fieiro
Entre estos altos peñascos
hay un sendero estrecho,
y para subir la cuesta
habrá que ponerle pecho.
Se llama Curroseixiño
este lugar donde estamos,
es la mitad del camino
y por eso descansamos.
Aquí el lobo no se ve
seguramente no existe,
tengan mucho cuidado
y que nadie se despiste.
Este camino enlaza
la Moa con el Pedrullo,
lo frecuentaban los moros
y no hacían barullo.
A medida que subimos
nos alejamos del mar,
tomen las cosas con calma
no se vayan a cansar.
Las rocas que nos rodean
ofrecen mucha belleza,
fíjense bien ustedes
caprichos de la Naturaleza.
Muchas piedras que se ven
por estos lares,
dan la sensación a veces
que parecen animales.
Los veleros navegando
el océano cruzaban,
pero los piratas moros
siempre los asaltaban.
Se hacían con el botín
traían plata y oro,
e iban acumulando
un suculento tesoro.
Los moros a la morería
tuvieron que regresar,
los tesoros que tenían
no los pudieron llevar.
Debían ser musulmanes
y no quisieron cambiar,
fueron los Reyes Católicos
que los mandaron marchar.
En algún lugar secreto
sus pertenencias quedaron,
nunca fueron encontradas
por mucho que se buscaron.
Sus castillos y murallas
todo ha sido destruido,
para buscar el tesoro
que dejaron escondido.
Que se sepa a ciencia cierta
nunca nada apareció,
todo sigue escondido
por mucho que se buscó.
PEPE DO FIEIRO
El Coloso está sentado
en rego de Calderón,
lo conocían los moros
antes de nacer Colón.
Nunca subió a la Moa
y no conoce al Gigante,
aunque llegara a verlo
no hay nada que lo espante.
Es una roca muy dura
y tan vieja como el mundo,
cuando la vas visitar
te ve con amor profundo.
Si quieres ver al Coloso
no es ningún animal,
tendrás que ir por las Lamas
entrando en el Pedregal.
El Coloso es una piedra
y no toma agua ardiente,
siempre está esperando
que lo visite la gente.
También es conocido
como “Outeiro do Naríz”,
siempre estuvo ubicado
donde canta la perdíz.
Si quieres ver al Coloso
como lo hacen las damas,
debes subir a la Moa
por la ruta de las Lamas.
El Pedregal es bonito
nunca lo pongas en duda,
siempre se pasa muy bien
aunque la ruta es dura.
Visitando al Monte Pindo
se pasa bien la jornada,
si llevas en la mochila
una buena naranjada.
El paisaje es montañoso
procede de un volcán,
el Coloso es antiguo
es más viejo que Adán.
La erosión con el tiempo
va dando forma a las rocas,
el Coloso tiene gorra
aún le faltan botas.
Cuando visitas la Moa
aprenderás muchas cosas,
el Pedrullo y Peñafiel
son como dos grandes rocas.
.
PEPE DO FIEIRO
a curroseixiño el coloso
37O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
pepe do fieiro
al río xallas a la cascada
De las Brañas de Castríz
Parte el río Jallas
Va caminito del mar,
A pesar de los pantanos
No tardará en llegar.
Río Xallas, río Xallas
No te vayas lastimar,
Salvarás una cascada
En tu caída al mar.
De cien metros de altura
Caerás en vertical,
Sobre el agua salada
De forma muy natural.
Te visitan los turistas
De muchas partes del mundo,
Y descubren al final
Ese pozo tan profundo.
La cascada era imponente
Hoy en día no es nada,
Ya que a tu derecha
Baja el agua entubada.
Tu caudal es retenido
Arriba en los pantanos,
Tenemos que conformarnos
Sin agua por los veranos.
Te hiciste universal
Con la carrera ciclista,
Por tu derecha subieron
A lo alto de la pista.
Por aquellas tuberías,
Baja con mucha corriente,
Hace girar las turbinas
Para dar luz a la gente..
PEPE DO FIEIRO
Al final de Río Jallas
tenemos una cascada,
que cae en vertical
sobre el agua salada.
De cien metros de altura
directamente al mar,
no hay otra en Europa
que le pueda imitar.
Llegan los autobuses
cargados de personal,
a visitar la Cascada
al lado del Pedregal.
Al pasar los pantalanes
la gente va confiada,
por un pasillo seguro
hasta el pie de la Cascada.
Los pantalanes en el río
ya se encuentran en el mar,
enfrente de la Cascada
ya se puede navegar.
Entre Dumbría y Carnota el río
va terminar,
se divierten los turistas
al verlo caer al mar.
El Ézaro es de Dumbría
sitio muy acogedor,
cuando vienen los turistas
suben hasta el Mirador.
La cuesta es empinada tira
mucho por el pecho,
la gente va despacito
hasta llegar al repecho.
Desde arriba se ve todo
aunque, no la Cascada,
se ve la Moa y Finisterre
al dirigir la mirada.
Pasaron un día feliz
siempre lo recordarán,
cuando tengan la ocasión
muchos de ellos volverán.
Tenemos información
también una pulpería,
los turistas vienen contentos
se marchan con alegría.
PEPE DO FIEIRO
39O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
pepe do fieiro
(tamén coñecida como Ruta das Sardiñas)
Presten atención señores	
a lo que van a escuchar,
de ustedes los turistas
también tenemos que hablar.
Le damos la bienvenida
por subir al Monte Pindo,
que lo disfruten ustedes
nos alegra de lo lindo.
Los guías les acompañan
lo hacen con alegría,
quieren que ustedes lleven
un buen recuerdo del día.
Recibimos a turistas
de cualquier parte del mundo,
agradecemos la visita
con un amor muy profundo.
A veces nos econtramos
con lengua muy diferente,
de cualquier rincón del mundo
llega hasta aquí la gente.
Agradecer las visitas
ese es nuestro papel,
a veces nos encontramos
con la Torre de Babel.
De cualquier parte de España
y también del extranjero,
llegan personas aquí
que tienen mucho salero.
Son alegres y amables
respetan la naturaleza,
demuestran tener cultura
de los pies a la cabeza.
Nos vamos a despedir
tenemos que regresar,
espero que algún día
nos volvamos a encontrar.
Vuestros guías os desean
que llevéis un buen recuerdo,
y disfrutéis de verdad
y en otra ocasión nos veamos por acá.
Os deseamos lo mejor
y que lo paséis muy bien,
si ustedes van contentos
nosotros quedamos también.
PEPE DO FIEIRO
Por la Portela Ventosa
ruta cargada de historias
la subían las “peixeiras”
para ganarse la Gloria.
Desde el Pindo a Mazaricos
el pescado transportaban,
si regresaban cargadas
todas ellas se alegraban.
El transporte lo hacían
en cestos en la cabeza,
caminaban todo el día
resultaba con dureza.
Todos los días subían
por la “Laxe Miravela”
es una piedra empinada
que hay que subir la vela.
Algún pescado lo vendían
para pagar el “caudal”
el resto lo cambiaban
por comida, es normal.
Siempre andaban cargadas
a través del pedregal,
muy contentas y alegres
era lo más natural.
Eran tiempos de posguerra
nunca lo debes dudar,
comenzaban la faena
al ver las lanchas llegar.
Llegaban los marineros
de faenar por la noche,
les vendían el pescado
a quien no tenía coche.
Hoy esta ruta se usa
solo para diversiones,
que sirva de HOMENAJE
a aquellas generaciones.
El tiempo de las “peixeiras”
siempre lo recordaremos,
las lanchas iban a vela
y muchas veces a remos.
Eran tiempos muy esclavos
nadie lo ponga en duda,
hemos mejorado mucho pero,
la vida es dura.
Ahora nos divertimos
al cruzar estos senderos,
que la cosa ha mejorado
lo saben nuestros abuelos.
A esta juventud le pido
reflexión sobre el pasado,
para que nunca ocurra
lo que ya ha terminado.
PEPE DO FIEIRO
ruta de las “peixeiras” al turista
41O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
pepe do fieiro
por todo
señor pepe
gracias Este verán aprendemos moito da man do explorador do Monte Pindo.
Queremos agradecerlle a súa compaña en cada unha das nosas rutas, así como
demostrarlle que fomos unhas boas alumnas con este libro.
Ampliamos o noso agradecemento á súa filla e netas por achegarnos fotografías
e arquivos para a elaboración do presente.
Desexamos que as lendas e as historias do Olimpo Celta perduren no tempo.
Grazas Señor Pepe!
O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
o neno, que soñaba coa montaña
dumbria.com

Más contenido relacionado

La actualidad más candente

Elprincipito1 2-111110063202-phpapp02
Elprincipito1 2-111110063202-phpapp02Elprincipito1 2-111110063202-phpapp02
Elprincipito1 2-111110063202-phpapp02FeeDee Gudiñoo
 
Resumen novela Cometas en el Cielo
Resumen novela Cometas en el CieloResumen novela Cometas en el Cielo
Resumen novela Cometas en el Cielokarla190294
 
Concert 20 de març
Concert 20 de marçConcert 20 de març
Concert 20 de marçcarmejarque
 
Masai mara 1
Masai mara 1Masai mara 1
Masai mara 1Aliciasr
 
Marketing sostenible. WINC
Marketing sostenible. WINCMarketing sostenible. WINC
Marketing sostenible. WINCcomms planning
 
AARÓN HERNÁNDEZ LÓPEZ. Por los caminos de Michoacán (1942-2020).
AARÓN HERNÁNDEZ LÓPEZ. Por los caminos de Michoacán (1942-2020).AARÓN HERNÁNDEZ LÓPEZ. Por los caminos de Michoacán (1942-2020).
AARÓN HERNÁNDEZ LÓPEZ. Por los caminos de Michoacán (1942-2020).Aaron Hernandez Lopez
 
1000 días de aventura: Historia y juego. CEIP San Pedro Apóstol
1000 días de aventura: Historia y juego. CEIP San Pedro Apóstol1000 días de aventura: Historia y juego. CEIP San Pedro Apóstol
1000 días de aventura: Historia y juego. CEIP San Pedro ApóstolMontserrat Navarro Morales
 
Cuentos infantiles
Cuentos infantilesCuentos infantiles
Cuentos infantilesGuiroda
 
Ruta encinasola febrero 2006
Ruta encinasola febrero 2006Ruta encinasola febrero 2006
Ruta encinasola febrero 2006ppcartografica01
 
Cuentos gpo.11
Cuentos gpo.11Cuentos gpo.11
Cuentos gpo.11Felipe Ald
 
Producción de Cuentos JR GIRALDO
Producción de Cuentos JR GIRALDOProducción de Cuentos JR GIRALDO
Producción de Cuentos JR GIRALDOGira ......
 

La actualidad más candente (18)

Elprincipito1 2-111110063202-phpapp02
Elprincipito1 2-111110063202-phpapp02Elprincipito1 2-111110063202-phpapp02
Elprincipito1 2-111110063202-phpapp02
 
Gr 11 Primera Parte
Gr 11   Primera ParteGr 11   Primera Parte
Gr 11 Primera Parte
 
Resumen novela Cometas en el Cielo
Resumen novela Cometas en el CieloResumen novela Cometas en el Cielo
Resumen novela Cometas en el Cielo
 
Concert 20 de març
Concert 20 de marçConcert 20 de març
Concert 20 de març
 
El principito
El principitoEl principito
El principito
 
Masai mara 1
Masai mara 1Masai mara 1
Masai mara 1
 
Amistad a bordo
Amistad a bordoAmistad a bordo
Amistad a bordo
 
El principito
El principito El principito
El principito
 
Gracia y el forastero
Gracia y el forasteroGracia y el forastero
Gracia y el forastero
 
Leng
Leng Leng
Leng
 
Marketing sostenible. WINC
Marketing sostenible. WINCMarketing sostenible. WINC
Marketing sostenible. WINC
 
AARÓN HERNÁNDEZ LÓPEZ. Por los caminos de Michoacán (1942-2020).
AARÓN HERNÁNDEZ LÓPEZ. Por los caminos de Michoacán (1942-2020).AARÓN HERNÁNDEZ LÓPEZ. Por los caminos de Michoacán (1942-2020).
AARÓN HERNÁNDEZ LÓPEZ. Por los caminos de Michoacán (1942-2020).
 
1000 días de aventura: Historia y juego. CEIP San Pedro Apóstol
1000 días de aventura: Historia y juego. CEIP San Pedro Apóstol1000 días de aventura: Historia y juego. CEIP San Pedro Apóstol
1000 días de aventura: Historia y juego. CEIP San Pedro Apóstol
 
Cuentos infantiles
Cuentos infantilesCuentos infantiles
Cuentos infantiles
 
Mitos y leyendas
Mitos y leyendasMitos y leyendas
Mitos y leyendas
 
Ruta encinasola febrero 2006
Ruta encinasola febrero 2006Ruta encinasola febrero 2006
Ruta encinasola febrero 2006
 
Cuentos gpo.11
Cuentos gpo.11Cuentos gpo.11
Cuentos gpo.11
 
Producción de Cuentos JR GIRALDO
Producción de Cuentos JR GIRALDOProducción de Cuentos JR GIRALDO
Producción de Cuentos JR GIRALDO
 

Destacado (7)

Diptico club de lectura por whatsapp Dumbría entre liñas. Concello de Dumbría
Diptico club de lectura por whatsapp Dumbría entre liñas. Concello de DumbríaDiptico club de lectura por whatsapp Dumbría entre liñas. Concello de Dumbría
Diptico club de lectura por whatsapp Dumbría entre liñas. Concello de Dumbría
 
Calendario 2017 do Concello de Dumbría
Calendario 2017 do Concello de DumbríaCalendario 2017 do Concello de Dumbría
Calendario 2017 do Concello de Dumbría
 
Gsm technology
Gsm technologyGsm technology
Gsm technology
 
bsnl presentation on gsm
bsnl presentation on  gsm bsnl presentation on  gsm
bsnl presentation on gsm
 
GSM Network
GSM NetworkGSM Network
GSM Network
 
Gsm.....ppt
Gsm.....pptGsm.....ppt
Gsm.....ppt
 
Full gsm overview (modified)
Full gsm overview  (modified)Full gsm overview  (modified)
Full gsm overview (modified)
 

Similar a Pepe do Fieiro: O neno que soñaba coa montaña

Leyendas d ecuador
Leyendas d ecuadorLeyendas d ecuador
Leyendas d ecuadormatctambo
 
Leyendas d ecuador
Leyendas d ecuadorLeyendas d ecuador
Leyendas d ecuadormatctambo
 
El origen de Santiago de Compostela
El origen de Santiago de CompostelaEl origen de Santiago de Compostela
El origen de Santiago de Compostelaafexdisantiago
 
Eca memorias graficas leyendas y mitos
Eca memorias graficas leyendas y mitosEca memorias graficas leyendas y mitos
Eca memorias graficas leyendas y mitosadrianmoreno72
 
Asturias,Senderismo y Montaña con AL FILO DE LA NAVAJA DE TARAMUNDI: Villafel...
Asturias,Senderismo y Montaña con AL FILO DE LA NAVAJA DE TARAMUNDI: Villafel...Asturias,Senderismo y Montaña con AL FILO DE LA NAVAJA DE TARAMUNDI: Villafel...
Asturias,Senderismo y Montaña con AL FILO DE LA NAVAJA DE TARAMUNDI: Villafel...ALFONSO CASO DE LOS COBOS MARTINEZ
 
11 cuentos de aquí y de... par sil
11 cuentos de aquí y de...  par sil11 cuentos de aquí y de...  par sil
11 cuentos de aquí y de... par silrosalinocar
 
Conozca San Pedro De Melipilla
Conozca San Pedro De MelipillaConozca San Pedro De Melipilla
Conozca San Pedro De Melipillaguest88a4add
 
Conozca San Pedro De Melipilla
Conozca San Pedro De MelipillaConozca San Pedro De Melipilla
Conozca San Pedro De Melipillahelmuthrodrigo
 
Conozca San Pedro De Melipilla, Región Metropolitana, Chile
Conozca San Pedro De Melipilla, Región Metropolitana, ChileConozca San Pedro De Melipilla, Región Metropolitana, Chile
Conozca San Pedro De Melipilla, Región Metropolitana, Chilehelmuthpalma
 
Narración oral de pomalca de microsoft office word
Narración oral de pomalca  de microsoft office wordNarración oral de pomalca  de microsoft office word
Narración oral de pomalca de microsoft office wordLiteratura y Tradición
 

Similar a Pepe do Fieiro: O neno que soñaba coa montaña (20)

Leyendas d ecuador
Leyendas d ecuadorLeyendas d ecuador
Leyendas d ecuador
 
Leyendas d ecuador
Leyendas d ecuadorLeyendas d ecuador
Leyendas d ecuador
 
Covaleda
CovaledaCovaleda
Covaleda
 
El origen de Santiago de Compostela
El origen de Santiago de CompostelaEl origen de Santiago de Compostela
El origen de Santiago de Compostela
 
Eca memorias graficas leyendas y mitos
Eca memorias graficas leyendas y mitosEca memorias graficas leyendas y mitos
Eca memorias graficas leyendas y mitos
 
Asturias,Senderismo y Montaña con AL FILO DE LA NAVAJA DE TARAMUNDI: Villafel...
Asturias,Senderismo y Montaña con AL FILO DE LA NAVAJA DE TARAMUNDI: Villafel...Asturias,Senderismo y Montaña con AL FILO DE LA NAVAJA DE TARAMUNDI: Villafel...
Asturias,Senderismo y Montaña con AL FILO DE LA NAVAJA DE TARAMUNDI: Villafel...
 
Cuento día del libro 2021
Cuento día del libro 2021Cuento día del libro 2021
Cuento día del libro 2021
 
Peña rica
Peña ricaPeña rica
Peña rica
 
sitio turístico de Páez
sitio turístico de Páezsitio turístico de Páez
sitio turístico de Páez
 
Revista CEPA Torres 2 trim 2015 16
Revista CEPA Torres 2 trim 2015 16Revista CEPA Torres 2 trim 2015 16
Revista CEPA Torres 2 trim 2015 16
 
Lecturas para segundo de primaria
Lecturas para segundo de primariaLecturas para segundo de primaria
Lecturas para segundo de primaria
 
Leyendas teruel
Leyendas teruelLeyendas teruel
Leyendas teruel
 
11 cuentos de aquí y de... par sil
11 cuentos de aquí y de...  par sil11 cuentos de aquí y de...  par sil
11 cuentos de aquí y de... par sil
 
Tarea
TareaTarea
Tarea
 
Mitos y leyendas
Mitos y leyendasMitos y leyendas
Mitos y leyendas
 
EL NIÑO DE LA CREUETA
EL NIÑO DE LA CREUETAEL NIÑO DE LA CREUETA
EL NIÑO DE LA CREUETA
 
Conozca San Pedro De Melipilla
Conozca San Pedro De MelipillaConozca San Pedro De Melipilla
Conozca San Pedro De Melipilla
 
Conozca San Pedro De Melipilla
Conozca San Pedro De MelipillaConozca San Pedro De Melipilla
Conozca San Pedro De Melipilla
 
Conozca San Pedro De Melipilla, Región Metropolitana, Chile
Conozca San Pedro De Melipilla, Región Metropolitana, ChileConozca San Pedro De Melipilla, Región Metropolitana, Chile
Conozca San Pedro De Melipilla, Región Metropolitana, Chile
 
Narración oral de pomalca de microsoft office word
Narración oral de pomalca  de microsoft office wordNarración oral de pomalca  de microsoft office word
Narración oral de pomalca de microsoft office word
 

Más de Ayuntamiento de Dumbría / Concello de Dumbría

Más de Ayuntamiento de Dumbría / Concello de Dumbría (20)

Os gaiteiros de Buxantes. Música tradicional de Galicia
Os gaiteiros de Buxantes. Música tradicional de GaliciaOs gaiteiros de Buxantes. Música tradicional de Galicia
Os gaiteiros de Buxantes. Música tradicional de Galicia
 
O camiño de santiago en dumbría 2017. Concello de Dumbria
O camiño de santiago en dumbría 2017. Concello de DumbriaO camiño de santiago en dumbría 2017. Concello de Dumbria
O camiño de santiago en dumbría 2017. Concello de Dumbria
 
Calendario Concello de Dumbría 2018
Calendario Concello de Dumbría 2018Calendario Concello de Dumbría 2018
Calendario Concello de Dumbría 2018
 
Bases do concurso #DumbríaÉ
Bases do concurso #DumbríaÉBases do concurso #DumbríaÉ
Bases do concurso #DumbríaÉ
 
Bases do concurso #dumbriae. concello de dumbria
Bases do concurso #dumbriae. concello de dumbriaBases do concurso #dumbriae. concello de dumbria
Bases do concurso #dumbriae. concello de dumbria
 
IV Centenario de la muerte de Miguel de Cervantes
IV Centenario de la muerte de Miguel de CervantesIV Centenario de la muerte de Miguel de Cervantes
IV Centenario de la muerte de Miguel de Cervantes
 
Calendario Dumbria 2016
Calendario Dumbria 2016Calendario Dumbria 2016
Calendario Dumbria 2016
 
Alfabetización dixital, programación 2015/2016. Concello de Dumbría
Alfabetización dixital, programación 2015/2016. Concello de DumbríaAlfabetización dixital, programación 2015/2016. Concello de Dumbría
Alfabetización dixital, programación 2015/2016. Concello de Dumbría
 
Andaina do Concello de Dumbría 2015
Andaina do Concello de Dumbría 2015Andaina do Concello de Dumbría 2015
Andaina do Concello de Dumbría 2015
 
Niños y niñas del Ayuntamiento de Dumbría suben la escalera del éxito.
Niños y niñas del Ayuntamiento de Dumbría suben la escalera del éxito.Niños y niñas del Ayuntamiento de Dumbría suben la escalera del éxito.
Niños y niñas del Ayuntamiento de Dumbría suben la escalera del éxito.
 
Dumbria para ti. Guía de actividades 2014/2015 do Concello de Dumbría
Dumbria para ti. Guía de actividades 2014/2015 do Concello de Dumbría Dumbria para ti. Guía de actividades 2014/2015 do Concello de Dumbría
Dumbria para ti. Guía de actividades 2014/2015 do Concello de Dumbría
 
Interior diptico dumbria teatro 2014
Interior diptico dumbria teatro 2014Interior diptico dumbria teatro 2014
Interior diptico dumbria teatro 2014
 
Cartel de teatro 2014. Concello de Dumbría
Cartel de teatro 2014. Concello de DumbríaCartel de teatro 2014. Concello de Dumbría
Cartel de teatro 2014. Concello de Dumbría
 
Recomendacións de lecturas en galego. Letras Galegas 2014
Recomendacións de lecturas en galego. Letras Galegas 2014Recomendacións de lecturas en galego. Letras Galegas 2014
Recomendacións de lecturas en galego. Letras Galegas 2014
 
Taller informática adultos.Concello de Dumbría
Taller informática adultos.Concello de DumbríaTaller informática adultos.Concello de Dumbría
Taller informática adultos.Concello de Dumbría
 
Certame fotografía. concello de dumbría
Certame fotografía. concello de dumbríaCertame fotografía. concello de dumbría
Certame fotografía. concello de dumbría
 
Actividades nadal 2013. Concello de Dumbría
Actividades nadal 2013. Concello de DumbríaActividades nadal 2013. Concello de Dumbría
Actividades nadal 2013. Concello de Dumbría
 
Día da Biblioteca. Concello de Dumbría
Día da Biblioteca. Concello de DumbríaDía da Biblioteca. Concello de Dumbría
Día da Biblioteca. Concello de Dumbría
 
Guia- dossier de turismo de Dumbría
Guia- dossier de turismo de DumbríaGuia- dossier de turismo de Dumbría
Guia- dossier de turismo de Dumbría
 
Folleto-Mapa Turístico de Dumbría y Costa da Morte
Folleto-Mapa Turístico de Dumbría y Costa da MorteFolleto-Mapa Turístico de Dumbría y Costa da Morte
Folleto-Mapa Turístico de Dumbría y Costa da Morte
 

Pepe do Fieiro: O neno que soñaba coa montaña

  • 1. dumbria.com que soñaba coa montaña o neno
  • 2. pepe do fieiro Hai persoas cunha sensibilidade especial, que deixan a súa pegada sen procuralo, que simplemente se entregan a aquilo que aman, a estas persoas móveas a ilusión e a vontade de coñecer e compartir o seu tesouro. Así é Pepe, máis coñecido como Pepe do Fieiro, un home que se namorou dunha montaña oceánica, e que a forza de amala quixo conquistala. Este rapaz que medrou percorrendo os seus camiños, gabeando os seus picos, escoitando as súas lendas e escribíndolle versos; hoxe é o home que mellor coñece o Monte Pindo, unha memoria viva de máis de oitenta anos e ca vitalidade dun mozo de vinte. Pepe grazas polo teu legado, pola entrega e a ilusión, grazas pola sinxeleza da túa sabedoría, por desvelarnos os segredos e e por ensinarnos a amar e respectar a natureza. José M. Pequeño Castro Veciño e Alcalde de Dumbría un un exemplo orgullo
  • 3. 6 8 24 Vida Ruta “Pegadas da Historia” Poemas Pepe do "Fieiro" 5
  • 4. pepe do fieiro O Pindo é o territorio natural do señor Pepe do Fieiro. Aínda que naceu no lugar de O Fieiro, no concello de Mazaricos, a súa nenez transcorreu neste monte mentres coidaba o gando; alternaba un día de clase cun de monte xunto co seu irmán para que os dous puidesen estudar. A vida da súa familia era a de labregos; vivían do que daba o campo e os animais. De feito, con sete anos xa ía coas cabras ao monte; e o concello de Mazaricos cobráballes un real por cada cabra, o que equivalía a 25 céntimos de peseta. Anos máis tarde foi estudar a un colexio relixioso de Santiago de Compostela, estudou maxisterio.DosseusanosdeprofesorpreparandoalumnosquesematriculabanenBacharelato, decatouse de que o francés que aprendera non lle era suficiente para seguir levando a cabo a súa labor de docente; senón que o que se impoñía era o inglés e precisaba aprendelo. Con máis de corenta anos foise coa súa muller a Inglaterra, deixando á súa filla de nove meses a cargo dos avós. En Londres traballou nun hospital e dando clases de español a fillos de emigrantes. Esta etapa tivo a súa fin cunha folga que durou seis meses, en plena etapa de mandato de MargaretThatcher, que derivou nun despido colectivo. Emigrara coa intención de retornar aos catro anos que, realmente, se converteron en dezasete. O Monte Pindo estábao agardando co seu magnetismo. Comezamos a ruta botando pés ao camiño. Partimos do lugar onde naceu o señor Pepe, O Fieiro, rumbo á Laxe de Arriba, popularmente coñecida como A Moa. señor pepe do fieiro 7O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
  • 5. pepe do fieiro A primeira parada amósanos un monte pedregoso en fronte de nós. Ese monte realmente está oco polo medio e, serviu de refuxio para os agochados no Monte Pindo durante a Guerra Civil. Di o Señor Pepe que aínda é bastante grande, collendo dentro del uns 30 ou 40 homes. Él era moi rapaz cando foi da guerra, pero lémbrase dalgún detalle xa que un tío seu estaba agochado aquí. Levábanlle comida ao monte e, algunhas veces, ía comer á casa. O tío de Pepe e outros tantos homes xa fixeran o servizo militar antes de estalar a guerra; aínda así, a Garda Civil chamaba aos familiares dos agochados no Pedregal para que os descubriran e fosen á guerra. O seu tío soubo que lle pegaban aos familiares para saber onde estaban os homes, e foi entón cando dixo que non quería que pola súa culpa lles pegasen, así que marcharon cara a zona da Devesa de Anllares e alí colléronos. monte furado A MOA Laxe de ArribaMerendeiro Forno da Moa Campo dos Coellos Laxe de Abaixo MurallasMoa de AbaixoRego das Cebolas Casteliños e Orelluda Carto Novo Refuxio Guerra Civil O FIEIRO Rego do Cordeiro Fondo de Zacarías Unha ruta cargada de historias, vivenzas persoais e lugares onde contemplar a grandeza da natureza. O roteiro “Pegadas da Historia” está proxectado no CIR - Centro de Interpretación de Rutas Monte Pindo e Fervenza do Xallas en O Ézaro (Dumbría). "pegadas da historia" a ruta Hai un feito que o Señor Pepe ten especialmente gravado na súa memoria: “Eu era un rapaz pequeno. Un día, estaba eu con outra nena, Elena, e achegóusenos un soldado. Este deunos uns caramelos e díxolle a Elena: cogieron a tu padre hijita, cogieron a tu padre. Eu marchei correndo á casa para dicirllo a miña avoa. Leváronnos a Zaragoza ata o final da guerra”. CARACTERÍSTICAS DESTA RUTA > Lonxitude do trazado: 5.900 m (+/-) > Pendente media: 7% > Conta de inicio: 245 msnm1 > Cota de fin: 627msnm > Desnivel: 363 m > Dificultade: baixa – media > Duración: 1:30h (ida) 9O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
  • 6. pepe do fieiro Paseando por este campo, que normalmente leva auga, atopouse unha moeda con moito brillo, unha moeda nova. Dicía a xente que o atopou: “Un carto novo, un carto! Mira como brilla! É un carto novo!” E así é como lle quedou este nome, o Carto Novo, a esta parte concreta do camiño de ascensión cara a Laxe da Moa; polo simple achado dunha moeda nova. carto novo A este punto do camiño chámaselle o Rego do Cordieiro porque nesa zona acostumaba a pasear un señor cos seus cabalos para que estes pastasen. Este home dedicábase a facer cordas coas crins (sedas) dos cabalos; de aquí é de onde xorde o seu nome, o Cordieiro. Un día, o Cordieiro esqueceuse de recoller o cabalo que deixara pastando no monte; como o pobre animal tiña sede buscou onde beber, pero tirou tanto da corda onde estaba amarrado para poder chegar ao rego da auga que finalmente morreu afogado. É por este feito, polo que se coñece a este lugar coma o Rego do Cordieiro. Aínda que, a este tramo tamén se lle coñece como o Fondo de Zacarías porque era este o nome real do Cordieiro. rego do cordeiro Con estas dúas formacións graníticas soe confundirse a xente; chamándolle orelluda aos Casteliños pola súa semellanza coa dunha orella. Os Casteliños atópanse á man esquerda do camiño, onde xa se pode apreciar a primeira panorámica do areal de Carnota, a praia máis longa de Galicia con sete quilómetros de lonxitude. Conta o Señor Pepe que unha vez subiu ata o cume dos Casteliños, pero que o fixo unha vez e que non repetiría pola vertixe que esta lle produciu, ademais do feito de que a baixada non é nada sinxela. A Orelluda pola contra, é unha pedra que se atopa un pouco antes que os Casteliños e que se lle chama así porque ten forma de orella. os casteliños e a orelluda Baixando dos Casteliños pásase por unha zona sombría; é o único punto de baixada en toda a ruta cara a Laxe da Moa dende o lugar de O Fieiro. Pola humidade que alí concentra o terreo, dise que podían nacer cebolas e, por este motivo, lle quedou o nome a este tramo da ascensión cara o cumio do monte. rego das cebolas 11O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
  • 7. pepe do fieiro Coñécese como Moa de Abaixo á zona onde está o panel explicativo do Areal de Carnota, das especies de flora do monte e da Casa ou Cova da Xoana. Nestepuntopodeapreciarse a magnitude do areal de Carnota en todo o seu esplendor, así como a zona de San Mamede de Carnota. Ademais, é aquí onde se localiza o Petón dos Buítres, posiblemente chamado así pola concentración de aves carroñeras nesta zona. a moa de abaixo Os vellos dicían que alí vivían “os moros”. Pero, de onde eran? Pois parece ser que lle chamaban así a todo aquel que fora forasteiro. O que si se pode ver son os vestixios que deixaron no monte. De feito, dise que no Pedrullo houbo un edificio grande e, os Campos da Moa estaban rodeados por unha muralla. É habitual pasar por riba dela e non vela, posto que se atopa bastante desfeita. Uns desfixérona na procura de tesouros e outros xogando sen saber da súa riqueza e importancia patrimonial. Sábese que os expulsaron no S.XV por orde dos Reis Católicos por non querer convertérense ao Catolicismo. Botáronnos sen deixar que levasen nada do que tiñan. Suponse que algo terían e que o deixaron agochado por se volvían algún día. Namentres, a xente desfixo esas murallas durante anos pero nunca se atopou nada. murallas 13O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
  • 8. pepe do fieiro Nesta laxe levábase a cabo un ritual de sanación que consistía en tender os corpos dos enfermos na herba; trazaban a súa silueta no chan, retiraban ao desafiuzado e levantaban os terróns de terra sobre os que estaba apoiado e púñanos ao sol sobre as pedras para que secasen. Di a lenda que segundo os terróns de terra secaban, os enfermos ían sanando. Esta técnica xa se empregaba na época dos mouros. Máis próxima no tempo e, da que o Señor Pepe foi testemuña en varias ocasións, foi a que se lle realizaba ás vacas. Cando os cascos das patas estaban moi carcomidos e os animais coxeaban, os veciños da zona dicían que había que facerlle o remedio do “formighiño”. Estatécnicaconsistíaenlevalasauncampo,marcabanoperfildocascodanadosobreochan,arrancaban nove terróns e poñíanos a secar preto da lareira. A medida que se queimaban, as vacas curaban. Ademais, aquí está o coñecido petón de Outeiro de Mirigildo, que se atopa na marxe dereita da Laxe de Abaixo. Esta pedra ten a súa historia vinculada a uns veciños de O Fieiro. Dous veciños desta localidade decidiron subir ao Monte Pindo e, cando estaban chegando ao cumio, concretamente na zona coñecida como A Laxe de Abaixo atopáronse co lobo. Decidiron subir a unha pedra grande que tiñan á man dereita e agardar que marchase o lobo. Como vían que o lobo non tiña entre os seus plans abandonar unha posible presa, un dos dous homes decidiu tirar o seu sombreiro e que o levase o aire para que o lobo seguise o sombreiro. Así foi, o lobo correu tralo sombreiro mentres que este home botou a correr cara a casa. Namentres, Hermeregildo non o vía claro e, optou por quedarse enriba do Outeiro ata que chegase a axuda. Alí quedou horas e horas ata que lle acudiron veciños do lugar. Porestemotivoesteouteirooupetónrecibe o nome de O Outerio de Mirigildo. Unha pequena puntualizacón: chámase Mirigildo e non Hermeregildo, porque o nome era máis curto e máis fácil de dicir. De feito, era así como lle chamaban os veciños do lugar. Este home procedía da casa de O Sibrano e anos máis tarde quedou cego. a laxe de abaixo 15O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
  • 9. pepe do fieiro Conta o Señor Pepe: “dicían os nosos vellos que se vía a roupa branca en Santiago”. Él sempre mantivo a postura de que iso no podía ser certo pero agora xa vai cambiando a súa opinión, xa que miraba na dirección equivocada. A noite do 25 de xullo do ano 2010 subiu para saber se se ían ver os fogos do Apóstolo e, para súa sorpresa sí que puido ver a queima da fachada da Catedral. Miraba máis cara o norte, noutra dirección, por iso nunca antes puidera ver Santiago de Compostela. Nunha das rutas guiadas organizadas polo Concello de Dumbría, o Señor Pepe sorprendeunos. Cando chegamos á cima, apareceu cun espello grande que nos confesou que tiña agochado alí arriba. Para qué era o espello? Pois el subiuse ao punto máis elevado, a carón do soporte de cemento que hai alí arriba e comezou a facer sinais co sol reflectido no espello, agardando resposta por parte dun veciño do lugar de O Ézaro. Sen lugar a dúbidas o Señor Pepe é unha caixa de sorpresas! Estas son algunhas instantáneas na Laxe ou Moa de Arriba dos roteiros guiados ao Monte Pindo organizadas polo Concello no verán 2014. Nesta zona frondosa, de vexetación rasa é onde había unha maior concentración de coellos de todo o Monte Pindo; por este motivo é coñecido como O Campo dos Conexos. Chámaselles “conexos”, en vez de coellos, porque esta palabra provén da característica fala desta zona de Galicia. campo dos conexos Este é punto máis alto do Monte Pindo, con 627 metros de altura. Dende a Laxe da Moa ou a Laxe de Arriba pode verse toda a zona a vista de paxaro: Fisterra, o cabo e o faro, Sardiñeiro, o Cabo C, Corcubión, Cee, Caneliñas, Gures, un anaquiño de O Ézaro, o monte Peñafiel, as Illas Lobeiras, O Pindo, Quilmas e o Areal de Carnota (con 7km de lonxitude é o máis longo de Galicia), todo isto por riba do nivel das nubes. É a recompensa do sendeirista. a laxe ou moa de arriba 17O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
  • 10. pepe do fieiro No ano 1950, Juan Rodríguez, o pai do Señor Pepe, explotaba unha mina de volframio e estaño no Monte Pindo. Un día, chamáronlle a atención unhas pedras que semellaban terse desprendido dunha rocha. Preguntouse cál podía ser o motivo. Percorreu a zona tratando de atopar algún indicio que lle permitise confirmar que a orixe non fose consecuencia da acción humana, pero non o atopou. Non se deu por vencido. Meteuse entre as pedras que posiblemente se desprenderan daquela gran pedra e atopou unha parede semicircular construída con seixo. Aquel descubrimento chamoulle a atención e a súa curiosidade parecía ter atopado recompensa. Cunha expectación que ía progresivamente en aumento, sacou as pedras... o furado aberto permitiulle ver que resgardaban unha xerra de barro. Tiña unha asa ancha da que tirou, pero co tempo que levaba alí soldárase ás pedras nas que estaba encaixada e, ao tirar, esta rompeu. Recolleu os anacos e levounos para casa co fin de restaurala. xerra da barro Trinta anos despois, coñeceu a un catedrático da Universidade de Santiago de Compostela, Fernando Alonso Romero. Juan Rodríguez decidiu ensinarlle a xerra e, este fíxose cargo da peza co obxecto de examinala con detemento. Cando volveu, díxolle que moita importancia non tiña xa que non posuía ningún gravado nin selo, aínda que segundo as análises, databa do século XV e fora cocida ao sol; por este motivo podía levarse a un museo. O señor Juan accedeu a cedela para que puidese ser obxecto de museo, sendo entregada ao Museo Padre Sarmiento de Santiago. Actualmente atópase no Museo do Pobo Galego de Santiago de Compostela, na zona de almacén; non está exposta ao público. Anos máis tarde, o Señor Pepe do Fieiro decidiu falar con dous canteiros de O Ézaro e ofrecerlle un traballo. Quería que picasen a pedra superior onde seu pai atopou a xerra de barro. Ofrecíalles cen mil pesetas, que daquela eran moitos cartos, xa que el cría e sigue crendo que alí debaixo ten que haber un tesouro escondido. Un dos dous canteiros preguntoulle si se podía subir en coche ou en moto ata alí, ao responderlle o Señor Pepe que non, que soamente se pode acceder a pé, rexeitou o traballo sen pensalo dúas veces. O Señor Pepe segue agardando que alguén se decida a ir ata alí e picar esa pedra para ver se realmente hai algo máis valioso debaixo desa gran mole granítica; ou incluso ir cun detector de metais por se hai ouro debaixo. 19O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
  • 11. pepe do fieiro Nun desvío da ruta, aparece sinalada a área de descanso, un bo lugar para que os sendeiristas poidan repoñer forzas nunha zona abrigada do vento. Os campos da zona da Laxe de Arriba ou da Moa estiveron rodeados de murallas. Suponse que quen as desfixo foron os que andaban na procura dos tesouros que alí estaban agochados. Actualmente, os restos das murallas poden observarse con claridade. Na memoria colectiva da xente da zona quedou gravado un suceso acontecido durante os primeiros anos do século XX e, protagonizado por un veciño coñecido como O Cadista. Viñeron por aquí dous homes, que dicían que eran de Noia e, foron pola parroquia de Arcos preguntando quen coñecía estas montañas para facerlles de guía. Indicáronlle que esa función podería levala a cabo un home que pastoreaba un rabaño de ovellas; e levounos ata o destino que buscaban, o Forno da Moa. Tal e como lle pediron, guiounos ata unha parede da montaña na que se atopa un furado duns dous metros de profundidade e de altura. Alí indicáronlle que cavase en varios lugares. Máis tarde, regresaron e, cando chegaron á casa do pastor entregáronlle unha moeda de cinco pesos, posiblemente de prata. “Por qué me dan tantos cartos?”- preguntoulles o pastor. “Usted se los ganó”– respondéronlle -“Volveremos y queremos que venga con nosotros de nuevo”. O pastor deduciu que si lle deron tanto diñeiro era porque naquel lugar podería haber moito máis. Ao día seguinte, volveu ao Forno da Moa e cavou onde lle indicaran. De volta á súa casa, comunicoulle á súa muller que vendería as cabras, as ovellas e outras propiedades para poder pagar unha viaxe. “De qué imos vivir?”– preguntoulle a muller. “Teño que marchar”– insistiu o pastor. O seu destino foi Cádiz, onde permaneceu por espazo de catro ou cinco meses. Foi a raíz desta viaxe o por qué do seu alcume como O Cadista. Cando retornou á casa atopou aos seus fillos, a tres ou catro rapaciños pequenos que estaban á volta da lareira quentándose. Preguntoulles por súa nai e dixéronlle que fora pedir esmola. “Dende hoxe non volverá pedir”– anunciou O Cadista. De feito, encargou que reconstruísen a súa humilde vivenda e, cando algún veciño vendía unha finca, animais ou outras propiedades, este comprábaas. “Cómo é posible que en tan pouco tempo se fixera rico?”– preguntábanse os veciños. Comezou así a lenda e a historia que di que a fortuna se atopaba no Forno da Moa. Neste lugar, dicían os vellos, era onde o Cadista atopou uns plumíns de ouro, suponse que se lle chamaban plumíns aos lingotes de ouro; sendo en Cádiz onde os cambiou por diñeiro. A día de hoxe, as persoas de máis idade sinalan cal era a súa casa, no lugar de Cornes. Actualmente esta vivenda ten outro propietario e outro nome. área de descanso José Rodríguez Ramos, fillo de Juan, a quen todos coñecen como Pepe do Fieiro, conta que a Raíña Lupa levantou un castelo en O Pedrullo e outro preto de Duio, en Fisterra. Conta a lenda que cando esta morreu, transportaron o seu corpo dende Santiago de Compostela ata Duio e, nun libro atopado en Arcos (Mazaricos) está escrito que, máis tarde, levárono a unha montaña onde está enterrado. Suponse que era aquí, no Monte Pindo, con “sete lingotes de ouro aos pés e outros sete na cabeceira”, isto era o que os vellos crían na época. raiña lupa 21O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
  • 12. pepe do fieiro A Cova “Casa da Xoana” atópase nunha desviación da ruta. É unha das formacións naturais máis impresionantes e curiosas deste monte. Pénsase que esta cova foi empregada como crematorio aínda que nunca se acharon restos que identificasen esta función. Do que si se ten constancia é do feito de que nesta cova aniñou a última aguia real do Monte Pindo, coñecida como Xoana. O fogar elixido por esta especie para criar foi o máis elevado dunha cova que atravesa o monte de lado a lado, a Cova“Casa da Xoana”. Ademais, hai lendas que din que neste lugar xuntábanse as meigas para realizar os seus aquelarres, algo así como o seu local social, onde se reunían. cova casa da xoana Unha das últimas peripecias levadas a cabo polo Señor Pepe foi a de realizar o Camiño de Santiago, dende a capital de Galicia, ata a súa vivenda, situada no lugar de O Ézaro. Ata aquí todo soa normal, pero o feito incrible é que fixo todo este percorrido a pé e nunha única xornada. De feito este reto era unha espiña que tiña cravada dende había moitos anos e que tiña que sacar. E así o fixo, case setentaedousquilómetrosentansódezasetehorasdepercorridoapéeconoitentaanosdeidadequesóllecremos ao ver a data de nacemento no carné de identidade, posto que ben podería ser un rapaz de vinte. Falando con el, coméntanos que lle gustaría mellorar esa marca e facela en quince horas. No caso de facela, gustaríalle ir acompañado, porque el disfruta ir falando á par que camiña xa que se lle fai máis ameno. Pero dicimos nós: “Quen podería seguirlle o ritmo ao Señor Pepe? Si está mellor ca un de vinte!”É todo un exemplo a seguir. Ah! Por se nunca gozaron dunha ruta co Señor Pepe, comentarlles que é un apaixonado do Monte Pindo, que nin bebe nin come en toda a ruta e iso que non para de contar historias e curiosidades deste Olimpo Celta. O dito, é un auténtico explorador desta paraxe natural. Ademais, é un home polifacético e de mente inqueda. En cada subida guiada, deléitanos con algunha das súas poesías; poesías feitas do seu puño e letra e que nos contan en verso as historias que agocha o Monte Pindo. Odito,aexperienciadepoderdescubrirestaparaxenaturaldamandoSeñorPepeéinolvidable.Poriso,llarecomendamos a todo aquel que estea pensando en subir ao Olimpo Celta; mellor facela da man do explorador do Monte Pindo. o camiño de santiago ata o ézaro 23O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
  • 13. pepe do fieiro poemas Monte PINDO, OLIIMPO CELTA, PEDREGAL MISTERIOSO, nos cuenta muchas cosas y lo hace repaso. Como no lo entendemos no le hacemos ni caso. En 1936, cuando la guerra civil española, llegaron los soldados a Ézaro y, a la vista del Monte Pindo, un militar marroquí, exclamó: “Monte Pindo, pedregal de las riquezas, pedregal de los tesoros, pedregal de las fortunas, pedregal de los encantos.” Luego, aclaró. Que le contaron sus abuelos, que sus antepasados vivieron en el Monte Pindo de Galicia. Fueron expulsados por razones religiosas. Tuvieron que abandonar el PINDO, dejando sus riquezas en alguna cueva ya que no se les permitió llevar sus pertenencias. Tenían mucho oro. Todo quedó escondido con determinadas y discretas señales, por si algún día volvían, para encontrar la enriquecida cueva. 25O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
  • 14. pepe do fieiro Que se sepa a ciencia cierta nunca nada se encontró, todo está igual como el moro lo dejó. Vivian como piratas otra cosa no hacían, asaltaban a los barcos y luego se escondían. Los piratas del Pedrullo vigilaban hacia el mar, al pasar los galeones los solían asaltar. Acumularon riquezas que procedían del mar, cuando fueron expulsados las tuvieron que dejar. ¿Dónde estarán escondidas? No venían nada mal, Habría que buscarlas en este mismo pedregal. En la MOA hay murallas algo nos quiere decir, ¿Quién sabe si habrá algo que se pueda descubrir? Una jarra apareció bien escondida estaba, podía ser una marca que algo nos señalaba. Al museo se ha llevado en el POBO GALEGO está, que se puede visitar si pasamos por allá. Una pieza de cerámica del siglo XV datada, cinco siglos en el sitio algún tesoro marcaba. Se dice que en el horno de de la MOA apareció un tesoro, se puso el CADISTA rico eran lingotes de oro. Nunca se buscó a fondo solo fue superficial, ¿qué misterios guardará? este hermoso pedregal. Campo da MOA de arriba era un mágico hospital, se tendían a los enfermos y desaparecía el mal. Nunca se ha encontrado un posible cementerio, lo que hacían con sus muertas ese es un gran misterio. De la CASA DE XOANA nuestro abuelos hablaban, los moros tenían un horno y a sus difuntos quemaban. Fue así de otro modo los moros se han marchado, ahora nunca sabremos como se han arreglado. El gigante PEÑAFIEL También tiene su truquillo, tuvo su cumbre cubierta con un hermoso castillo. Habitantes del castillo ¿Qué clase de vida hacían?, ¿Serían también piratas? Pues labranza no tendrían. Por la parte oriental hicieron una calzada, no se sabe la razón pero no fue terminada Plata y oro tenían lo robaban en el mar, con detector de metales se podría investigar. A la ciencia de hoy en día llamó la atención, que no caiga en saco roto Toda esta información. PEPE DO FIEIRO monte pindo 27O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
  • 15. pepe do fieiro Si subo al Monte Pindo es por alguna razón, quiero visitar sus valles que me llaman la atención. Sus altos y sus colinas también se pueden subir, para mirar a lo lejos y ver los barcos venir. La laxe da Moa es su punto más elevado (627m) donde casi se avista todo el conglomerado. Desde esta cima rocosa se ve todo alrededor, por el norte, por el sur a babor y estribor. El Monte Pindo es alegre ya lo sabían los moros, se afincaron aquí y reunieron tesoros. Se ven montes, se ven valles se ven playas y el mar, si esperas al ocaso buen recuerdo vas llevar. Si te encuentras en la Moa cuando el sol se va a poner, seguro que algún día tendrás ganas de volver. El astro rey se oculta bajo las aguas del mar, formando un colorido que nunca vas a olvidar. El día debe estar despejado cuanto más claro mejor, verás un horizonte con muy bonito color. En la casa de Xuana hay un túnel natural, no se encuentra otro así en todo el pedregal. Este túnel tan curioso tiene su repertorio, era usado por los moros como horno crematorio. Si vamos a Peñafiel no es muy fácil subir, pero los que allí fueron siempre quieren repetir. Allí estuvieron los moros y guardaban su tesoro, como era difícil llegar tenían a salvo el oro. En el pedrullo tenía la reina Lupa un castillo, que miraba hacia el mar los navíos que pasaban los solían asaltar. Al hacerse con el botín regresaban a la tierra, subían hacia el castillo se escondían en la sierra. Como piratas que eran se defendían muy bien, conocían el terreno y se escondían también. Estamos hablando de moros que tuvieron que marchar, al no querer ser católicos no pudieron regresar. ¿Cuánta fortuna tendrían que no pudieron llevar? en algún lugar por aquí la tuvieron que dejar. Entre estas colinas y valles algún secreto debe haber, la riqueza que tenían la debieron esconder. Si estas piedras hablaran y nos pudieran contar, todo lo ocurrido al ver los moros marchar. Estas rocas son testigos de los secretos tesoros, que tuvieron que dejar cuando marcharon los moros. PEPE DO FIEIRO El castillo del PEDRULO fue construido en 1028 por orden del rey VERMUDO III de Lón monte pindo 2 29O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
  • 16. pepe do fieiro a peñafiel al pedrullo Estamos en Peñafiel la cuesta es empinada los que no quieran subir no se obligan a nada. Ya veis como es el camino hay que escalar la montaña los que no quieran subir que no cometan la hazaña. Los atrevidos que suban que tengan mucho cuidado no se trata de una broma porque es muy arriesgado. La subida no es buena la bajada es peor mira como lo hacen y te encontrarás mejor. El paisaje es bonito míralo con atención el que no quiera subir tendrá toda la razón. Los que así lo deseen que se sienten a descansar cuando bajen los demás ya nos podremos marchar. Al norte de Peñafiel se encuentra el río Jallas con la cascada imponente única caída al mar en todo el continente. Cascada con poco agua la retienen embalsada para producir corriente nos hicieron la jugada. Al norte queda Dumbría al oeste el mar Atlántico al sur Carnota y otros picos y al este Mazaricos. Suban hasta la cumbre los que tengan interés pero habrá que aplicar toda una regla de tres. Sigan los pasos del guía que firme es el terreno cuando bajen de regreso tendrán que pisar el freno. PEPE DO FIEIRO A la vista está el Pedrullo el castillo de san Jorge, está cargado de historia a nuestros días llegó solo un poco de escoria. Me gustaría saber cual fue la realidad, me contaban muchas cosas cuando era un rapaz. Aquí vivían piratas vigilaban el Atlántico, asaltaban a los barcos y acumulaban riquezas muy cerca de Caldebarcos. La reina Lupa mandaban eran todos obedientes, protegían sus tesoros armados hasta los dientes. No se sabe desde cuando acumularon riquezas, pero en el siglo XV llevaron muchas sorpresas. Fueron los Reyes Católicos los que dieron una orden, que había que acatar tenían que convertirse de lo contrario marchar. Si se marchan que lo piensen nada podían llevar, la fortuna que tenían aquí debía quedar. Escondieron sus tesoros y muy lejos se marcharon, con ánimo de volver pero nunca regresaron. Sus murallas y castillos y a todo fue destruido, en busca de aquel tesoro que aquí quedó escondido. Si tenían mucho oro no lo pudieron llevar, aunque es misterioso escondido debe estar. PEPE DO FIEIRO 31O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
  • 17. pepe do fieiro en la moa a moa de riba Monte Pindo parque natural donde vivieron los moros en este pedregal. En el Pedrullo hay huellas bien se ven a simple vista en la Moa podemos seguirle también la pista. Si vamos a Peñafiel algo allí podemos ver los moros se han marchado para nunca más volver. En la casa de Xuana obró la naturaleza que estuvo habitada lo sabemos con certeza. Estamos na laxe da Moa se ve todo alrededor por la proa, por la popa a babor y estribor. Con el día despejado es todo una maravilla que podemos presentar ante el rey de Sevilla. Decían nuestros abuelos desde aquí se ve Santiago puede ser algo dudoso pero vemos el P. Sacro y además el Pedroso. Está muy bien comprobado en la noche del Apóstol desde este pedregal se ve quemar la fachada de aquella catedral. Los discípulos de Santiago llegaron con su Maestro por la ría de Padrón y a la reina Lupa pidieron un poco de protección. Lupa les permitió que enterraran al Apóstol en el mismo Compostela allí estará a salvo de toda la corruptela. La Reina Lupa fue mora era una dama formal y al final la enterraron en este mismo pedregal. Con mucho oro en su tumba colocaron aquella dama si pudiéramos encontrarla adquiríamos fama. PEPE DO FIEIRO Presten atención señores a lo que van a escuchar, aquí vivieron los moros de ellos vamos hablar. Eran una gente extraña vivían en el pedregal, llegaron en otros tiempos en busca de mineral. La fecha de su llegada no se sabe calcular, pero en el siglo XV se tuvieron que marchar. Entre estas rocas graníticas se encuentra volfran y estaño lo sabían bien los moros de los tiempos de antaño. Estamos na Moa de arriba mágico hospital, tendían a los enfermos y se le curaba el mal. Sanaban los deshauciados que no tenían remedio, los médicos lo veían como algo de misterio. Gracias a los familiares los traían en camilla, le hacían el remedio le iba de maravilla. Era terreno de moros lo tenían vigilado, para evitar invasiones estaba amurallado. Los moros eran piratas acumulaban fortuna, cuando fueron expulsados no se llevaron ninguna. Se marcharon de puntillas sin hacer mucho ruido, el tesoro que tenían lo dejaron escondido. Marcas algunas se ven no se saben descifrar, anímense los científicos y vengan a estudiar. La ciencia de hoy en día detectores de metal, anímense a estudiar este lindo PEDREGAL. PEPE DO FIEIRO 33O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
  • 18. pepe do fieiro casa de xuana cortes da moa Es la casa de Xuana en medio del pedregal, ese túnel que se ve es cosa muy natural. Está en el Monte Pindo y es muy digna de ver, los moros aquí traían sus difuntos para arder. Para subir hasta aquí no es muy fácil trepar, tengan cuidado ahora al momento de bajar. Aquí hemos llegado a la vista está el mar, siéntense ahora un momento y vamos a descansar. Al terminar el descanso continuamos el viaje, para andar por estas rutas es necesario coraje. Nadie lo puede dudar nosotros somos valientes, tengan mucho cuidadito al bajar estas pendientes. La ladera es inclinada y tiene mucha pendiente, si la subimos de prisa se cansaría la gente. Tengamos todos cuidado para no bajar rodando, al comienzo de la cuesta ya podemos ir frenando. Ese valle que se ve es el rego de Candelas, si hace un poco de viento podemos armas las velas. El gigante Peñafiel ya lo tenemos en frente, lo podemos visitar si no se cansa la gente. PEPE DO FIEIRO Campo das Cortes da Moa pedriñas que aquí durmís, tendes a vosa fontiña onde cantou a perdís. As mouras aquí lavaban os seus paniños de raso, traballaban día e noite ton coñecían descanso. As pedras que estamos vendo algo nos queren falar, quedaron con moita tristura ó ver os mouros marchar. Veleí está o forno algo nos quere decir, si poderamos ler o que está sin escribir. Esto xa é un segredo porque quedou no tinteiro, si as herbiñas falaran aquí tocaba o pandeiro. Festa debeu haber cando viviron os mouros, bailaban todos mui ledos arredor dos seus tesouros. Aquí houbo xente extraña non se sabe desde cando, de mui mala gana sí tuveron que ir marchando. Eran os Reis Católicos isabel e máis Fernando, déronlles unha orde e xa os estaban botando. Estas pedras teñen historia pero non a poden contar, ca xente que as visita xa ben podían falar. Por xente de todo o mundo en calquera mes do ano, este campo é visitado Disfrúteno amigos meus, que este cuento se ha acabado. PEPE DO FIEIRO 35O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
  • 19. pepe do fieiro Entre estos altos peñascos hay un sendero estrecho, y para subir la cuesta habrá que ponerle pecho. Se llama Curroseixiño este lugar donde estamos, es la mitad del camino y por eso descansamos. Aquí el lobo no se ve seguramente no existe, tengan mucho cuidado y que nadie se despiste. Este camino enlaza la Moa con el Pedrullo, lo frecuentaban los moros y no hacían barullo. A medida que subimos nos alejamos del mar, tomen las cosas con calma no se vayan a cansar. Las rocas que nos rodean ofrecen mucha belleza, fíjense bien ustedes caprichos de la Naturaleza. Muchas piedras que se ven por estos lares, dan la sensación a veces que parecen animales. Los veleros navegando el océano cruzaban, pero los piratas moros siempre los asaltaban. Se hacían con el botín traían plata y oro, e iban acumulando un suculento tesoro. Los moros a la morería tuvieron que regresar, los tesoros que tenían no los pudieron llevar. Debían ser musulmanes y no quisieron cambiar, fueron los Reyes Católicos que los mandaron marchar. En algún lugar secreto sus pertenencias quedaron, nunca fueron encontradas por mucho que se buscaron. Sus castillos y murallas todo ha sido destruido, para buscar el tesoro que dejaron escondido. Que se sepa a ciencia cierta nunca nada apareció, todo sigue escondido por mucho que se buscó. PEPE DO FIEIRO El Coloso está sentado en rego de Calderón, lo conocían los moros antes de nacer Colón. Nunca subió a la Moa y no conoce al Gigante, aunque llegara a verlo no hay nada que lo espante. Es una roca muy dura y tan vieja como el mundo, cuando la vas visitar te ve con amor profundo. Si quieres ver al Coloso no es ningún animal, tendrás que ir por las Lamas entrando en el Pedregal. El Coloso es una piedra y no toma agua ardiente, siempre está esperando que lo visite la gente. También es conocido como “Outeiro do Naríz”, siempre estuvo ubicado donde canta la perdíz. Si quieres ver al Coloso como lo hacen las damas, debes subir a la Moa por la ruta de las Lamas. El Pedregal es bonito nunca lo pongas en duda, siempre se pasa muy bien aunque la ruta es dura. Visitando al Monte Pindo se pasa bien la jornada, si llevas en la mochila una buena naranjada. El paisaje es montañoso procede de un volcán, el Coloso es antiguo es más viejo que Adán. La erosión con el tiempo va dando forma a las rocas, el Coloso tiene gorra aún le faltan botas. Cuando visitas la Moa aprenderás muchas cosas, el Pedrullo y Peñafiel son como dos grandes rocas. . PEPE DO FIEIRO a curroseixiño el coloso 37O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
  • 20. pepe do fieiro al río xallas a la cascada De las Brañas de Castríz Parte el río Jallas Va caminito del mar, A pesar de los pantanos No tardará en llegar. Río Xallas, río Xallas No te vayas lastimar, Salvarás una cascada En tu caída al mar. De cien metros de altura Caerás en vertical, Sobre el agua salada De forma muy natural. Te visitan los turistas De muchas partes del mundo, Y descubren al final Ese pozo tan profundo. La cascada era imponente Hoy en día no es nada, Ya que a tu derecha Baja el agua entubada. Tu caudal es retenido Arriba en los pantanos, Tenemos que conformarnos Sin agua por los veranos. Te hiciste universal Con la carrera ciclista, Por tu derecha subieron A lo alto de la pista. Por aquellas tuberías, Baja con mucha corriente, Hace girar las turbinas Para dar luz a la gente.. PEPE DO FIEIRO Al final de Río Jallas tenemos una cascada, que cae en vertical sobre el agua salada. De cien metros de altura directamente al mar, no hay otra en Europa que le pueda imitar. Llegan los autobuses cargados de personal, a visitar la Cascada al lado del Pedregal. Al pasar los pantalanes la gente va confiada, por un pasillo seguro hasta el pie de la Cascada. Los pantalanes en el río ya se encuentran en el mar, enfrente de la Cascada ya se puede navegar. Entre Dumbría y Carnota el río va terminar, se divierten los turistas al verlo caer al mar. El Ézaro es de Dumbría sitio muy acogedor, cuando vienen los turistas suben hasta el Mirador. La cuesta es empinada tira mucho por el pecho, la gente va despacito hasta llegar al repecho. Desde arriba se ve todo aunque, no la Cascada, se ve la Moa y Finisterre al dirigir la mirada. Pasaron un día feliz siempre lo recordarán, cuando tengan la ocasión muchos de ellos volverán. Tenemos información también una pulpería, los turistas vienen contentos se marchan con alegría. PEPE DO FIEIRO 39O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
  • 21. pepe do fieiro (tamén coñecida como Ruta das Sardiñas) Presten atención señores a lo que van a escuchar, de ustedes los turistas también tenemos que hablar. Le damos la bienvenida por subir al Monte Pindo, que lo disfruten ustedes nos alegra de lo lindo. Los guías les acompañan lo hacen con alegría, quieren que ustedes lleven un buen recuerdo del día. Recibimos a turistas de cualquier parte del mundo, agradecemos la visita con un amor muy profundo. A veces nos econtramos con lengua muy diferente, de cualquier rincón del mundo llega hasta aquí la gente. Agradecer las visitas ese es nuestro papel, a veces nos encontramos con la Torre de Babel. De cualquier parte de España y también del extranjero, llegan personas aquí que tienen mucho salero. Son alegres y amables respetan la naturaleza, demuestran tener cultura de los pies a la cabeza. Nos vamos a despedir tenemos que regresar, espero que algún día nos volvamos a encontrar. Vuestros guías os desean que llevéis un buen recuerdo, y disfrutéis de verdad y en otra ocasión nos veamos por acá. Os deseamos lo mejor y que lo paséis muy bien, si ustedes van contentos nosotros quedamos también. PEPE DO FIEIRO Por la Portela Ventosa ruta cargada de historias la subían las “peixeiras” para ganarse la Gloria. Desde el Pindo a Mazaricos el pescado transportaban, si regresaban cargadas todas ellas se alegraban. El transporte lo hacían en cestos en la cabeza, caminaban todo el día resultaba con dureza. Todos los días subían por la “Laxe Miravela” es una piedra empinada que hay que subir la vela. Algún pescado lo vendían para pagar el “caudal” el resto lo cambiaban por comida, es normal. Siempre andaban cargadas a través del pedregal, muy contentas y alegres era lo más natural. Eran tiempos de posguerra nunca lo debes dudar, comenzaban la faena al ver las lanchas llegar. Llegaban los marineros de faenar por la noche, les vendían el pescado a quien no tenía coche. Hoy esta ruta se usa solo para diversiones, que sirva de HOMENAJE a aquellas generaciones. El tiempo de las “peixeiras” siempre lo recordaremos, las lanchas iban a vela y muchas veces a remos. Eran tiempos muy esclavos nadie lo ponga en duda, hemos mejorado mucho pero, la vida es dura. Ahora nos divertimos al cruzar estos senderos, que la cosa ha mejorado lo saben nuestros abuelos. A esta juventud le pido reflexión sobre el pasado, para que nunca ocurra lo que ya ha terminado. PEPE DO FIEIRO ruta de las “peixeiras” al turista 41O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
  • 22. pepe do fieiro por todo señor pepe gracias Este verán aprendemos moito da man do explorador do Monte Pindo. Queremos agradecerlle a súa compaña en cada unha das nosas rutas, así como demostrarlle que fomos unhas boas alumnas con este libro. Ampliamos o noso agradecemento á súa filla e netas por achegarnos fotografías e arquivos para a elaboración do presente. Desexamos que as lendas e as historias do Olimpo Celta perduren no tempo. Grazas Señor Pepe! O neno que soñaba coa Montaña Pepe do Fieiro
  • 23. o neno, que soñaba coa montaña dumbria.com