Mediadores quimicos de la inflamacion.
Toda la informacion aqui sintetizada puede ser estudiada a mayor profundida con el libro, Patologia estructural y funcional, Robbins.Cotran. novena edicion.
Presentación sobre anestésicos locales: definición, clasificación, farmacología, dosis, efectos adversos, modo de administración, que hacer ante una reacción alérgica, reacciones cruzadas. Y sobre bloqueos: como infiltrar, tipos de bloqueos, bloqueo facial, de manos, pies y genitales
Mediadores quimicos de la inflamacion.
Toda la informacion aqui sintetizada puede ser estudiada a mayor profundida con el libro, Patologia estructural y funcional, Robbins.Cotran. novena edicion.
Presentación sobre anestésicos locales: definición, clasificación, farmacología, dosis, efectos adversos, modo de administración, que hacer ante una reacción alérgica, reacciones cruzadas. Y sobre bloqueos: como infiltrar, tipos de bloqueos, bloqueo facial, de manos, pies y genitales
Etimología
ANESTESIA
La palabra anestesia viene del griego ἀναισθησία (anaesthesia), compuesto delprefijo αν‐ (an = sin), αἴσθησις (aesthesis sensación) y el sufijo ‐ία (‐ía) usado para crearsustantivos abstractos. Se refiere a la cualidad de dejar a alguien sin sensación que pueda hacerle percibir un dolor. De ahí también el verbo anestesiar.
Historia de la anestesia
La historia de la odontología moderna de los anestésicos locales y su inclusión en la odontología , se inicio hace pocas décadas a pesar de que en la antigüedad se utilizaron diversos mecanismos para minimizar el dolor
Antecedentes de los anestésicos locales
definición
Son fármacos que bloquean la conducción nerviosa de manera específica, temporal y reversible, sin una concomitante alteración importante de la conciencia del paciente.
USOS CLINICOS DE LOS ANESTESICOS LOCALES
ANESTESIA DE SUPERFICIE
- Actuación sobre superficies mucosas (boca, nariz, esófago, tracto genito-urinario
- Efectos en 2-5 minutos. Duración 30-45 minutos. Tetracaína, lidocaína y cocaína en
solución.
USOS DE LOS ANESTESICOS LOCALES.
ANESTESIA POR INFILTRACIÓN
-Inyección de una solución de AL directamente en el tejido a anestesiar (dermis o tejido subcutáneo).
- Los más utilizados son lidocaína, procaína y bupivacaína.
USOS DE LOS ANESTESICOS LOCALES
ANESTESIA POR BLOQUEO REGIONAL
- Inyección subcutánea proximal al sitio a anestesiar que va a interrumpir la transmisión
nerviosa.
- Requiere menores cantidades para anestesiar zonas mayores que con la anestesia por infiltración.
USOS DE LOS ANESTESICOS LOCALES
ANESTESIA POR BLOQUEO NERVIOSO
Inyección en nervios periféricos individuales o en plexos nerviosos.
ANESTESIA REGIONAL INTRAVENOSA
- Inyección del anestésico local en una vena de una extremidad previamente examinada
y con un torniquete.
USOS CLINICOS DE LOS ANESTESICOS LOCALES
ANESTESIA ESPINAL
- Inyección en el espacio subaracnoideo, generalmente a nivel lumbar.
- Bloqueo simpático alteraciones cardiovasculares (vasodilatación que conduce a hipotensión).
ANESTESIA EPIDURAL
- Inyección en el espacio epidural y difusión hacia espacios paravertebrales.
- Menor afectación simpática cardiovascular.
clasificación
COMPLICACIONES
Alergia (metabolitos)
Poco frecuente, pero los ésteres presentan > potencial que las amidas
Toxicidad
absorción hacia el torrente sanguíneo o inyección intravascular directa inadvertida
Afectación del SNC: inquietud, quejas, tinnitus, lenguaje cercenado, convulsiones e inconciencia.
Afectación del Sistema Cardiovascular: hipotensión, prolongación del intervalo PR, bradicardia y paro cardíaco
Si se combinan aditivos como adrenalina: podría causar isquemia
complicaciones
Se pueden presentar de acuerdo a:
*Localización
los bloqueos nerviosos en el cuello conllevan el rie
Biedrība “Latvijas SOS Bērnu ciematu asociācija” 2012.gadā no septembra līdz decembrim īstenoja “Vienaudžu izpētes projektu “Patstāvīgas dzīves uzsākšana pēc ārpusģimenes aprūpes””. Pētījumā izlases veidā tika intervēti 100 jaunieši, kuri gatavojas patstāvīgai dzīvei pēc aprūpes vai ir jau uzsākuši patstāvīgu dzīvi vecumā no 15 – 29 gadiem no visas Latvijas. Intervijas veica 10 jaunieši vecumā no 18 – 21 gadam, kuriem ir pieredze dzīvojot dažādos ārpusģimenes aprūpes veidos (audžuģimene, SOS bērnu ciemats, institūcijas).
Viens no galvenajiem pētījuma secinājumiem, ko jaunieši norāda ir finansiāla atbalsta trūkums, tai pat laikā norādot, ka arī emocionāls un morāls atbalsts viņiem ir ļoti būtisks. Lielākā daļa patstāvīgā dzīvē esošie jaunieši norāda, ka galvenā mācība dzīvē ir, ka paļauties var tikai uz sevi un neviens cits nepalīdzēs. Vienlaikus jaunieši min tādas grūtības kā mācību apvienošana ar darbu, jo nav neviena, kurš varētu atbalstīt, izņemot pašvaldību sniegto minimālo finansiālo palīdzību, kā arī atsevišķos gadījumos problēmas ar dzīvojamo platību. Viena no lielākajām problēmāma ar kuru jaunieši saskaras ir kredīti, kurus liela daļa aizņēmusies, bet nespēj atdot.
Pētījums tika veikts kampaņas „Patstāvīga dzīve” ietvaros, kuru asociācija realizē kopš 2011.gada, lai pilnveidotu atbalsta sistēmu jauniešiem, kuri uzsāk patstāvīgu dzīvi pēc aprūpes. Balstoties uz pētījuma rezultātiem tika sagatavoti rakstiski priekšlikumi, kuri ir iesniegti Labklājības ministrijā un Valsts bērnu tiesību aizsardzības inspekcijā un 2013.gadā tiks veidotas diskusijas un semināri speciālistiem.
Los avances de la tecnología ,en concordancia con la medicina ha hecho que cada día estemos a un paso del conocimiento de nuevos métodos que nos ayuden a fomentar el bienestar de la humanidad.
Medicina en la Edad Moderna - Fernando SRFernando SR
Lo que se conoce como medicina en la edad moderna tiene raíces muy antiguas en la historia. Pero es a partir de la segunda mitad del siglo XIX en que la medicina científica se establece en forma definitiva como la corriente principal del conocimiento y la práctica médica.
Mi nombre es Jaime Guillermo González Gámez y actualmente vivo en Guadalajara, Jalisco, México.
Soy Medico Alergólogo e Inmunólogo, e imparto la materia de inmunología en la UVM Campus Zapopan, también tengo un consultorio privado y trabajo en el Hospital Regional Valentín Gómez Farías
No saben como me llena de alegría que bastantes personas puedan aprender de mis presentaciones, cualquier pregunta de los temas no duden en marcar a mis teléfonos, estoy a sus ordenes.
Mexicaltzingo #1979 (Col. Americana) 44160 Guadalajara
01 33 3825 3063
01 33 3836 3299
www.facebook.com/jaimeguillermo.gonzalezgamez
Un poco de historia de la medicina de Barroco, dando a conocer los personajes que dieron relevantes aportaciones al campo de la medicina.
NADIE PUEDE COMPRENDER A FONDO UNA CIENCIA SIN CONOCER SU HISTORIA
2. Punto de Partida Anestesiología como Especialidad Médica.
1.846
3. O2 CO2
Objeto de estudio últimos 400 años.
Galeno (120 – 200 d.C) / Aristóteles (384 – 322 a.C).
Robert Hook, 1678
Exposición de aire a la circulación pulmonar.
Richard Lower, 1669: Absorción de sustancias
químicas – Fx ppal Circulación Pulmonar.
4. Georg Ernst Stahl (1660
– 1734).
Sust combustibles
phlogiston + calc.
Liberado durante
Respiración.
Joseph Priestley (1733 –
1804).
Resp y Comb. Similitudes.
“Aire Desflogistado”.
5. Antoine – Laurent Lavoisier
(1743 – 1794).
Nuevo Elemento O2.
Productor de ácido.
Padre de la Química
Moderna.
Esbozó datos más
importantes de la Resp:
Absorción de O2, Lib – CO2. Antoine – Laurent Lavoisier
Marie Anne Pierrette
1788: Jacques Louis David.
6. Humphry Davy (1778-
1829).
Metabolismo??
En los tejidos!!!
Estimó tasas de Consumo
de O2 y de producción de
CO2.
Midió VPT y VPR.
7. John S. Haldane (1860 –
1936).
Pionero de Inv. De la Resp.
1892: Aparato medición gases
sanguíneos.
Tto O2 para Enf. Resp.
1905: CO2 estímulo normal
para Respiración.
Monografía Respiration 1922.
8. Carl Gustav von Hufner (1840 – 1908).
Hg en sangre aumentaba capacidad de transporte de
O2. 1 Gr 1.34 mL de O2.
Leland C. Clark, 1956: “Electrodo de Clark”.
Gradientes de P. P. O2 inspirado / Alveolar / Arterial.
Donald D. Van Slyke (1883 – 1971) / Paul B. Astrup
(1915 – 2000): Métodos medición indirecta CO2.
9. John W. Severinghaus
(1922 - ).
Gasómetro montando
electrodo de CO2 y O2
en cubetas a 37°C.
Pulsooximetría – Takuo
Aoyagi / Nellcor (1983).
10. Primera medición PA: Stephen Hales (1677 – 1761).
Jean L. Poiseuille (1799 – 1869): Diseñó
hemomanómetro que empleaba Mercurio.
◦ Demostró que PA variaba con la respiración.
Karl Vierrordt (1818 – 1884): Esfingomanómetro.
Estimación indirecta midiendo contraprensión
necesaria para obliterar pulsación arterial.
11. Scipione Riva Rocci (1863 – 1937): Manguito de
caucho.
Nikolai Korotkov (1874 – 1920).
Sven Seldinger: Métodos adecuados para introducir
cánulas en estructuras vasculares centrales.
Werner Forssman (1904 – 1979): Cateterismo
Corazón derecho.
12. Robert Whytt (1714 – 1766).
Nleza refleja de acciones
involuntarias.
Thomas Willis (1621 – 1675).
Describió cadena simpática Nvs
InterCostales.
Wislow lo llamó Gran Simpático;
término acuñado por Soranus.
13. John N. Langley (1852 – 1925):
Bloq sinapsis en ganglios con
nicotina, obteniendo trazado de los
Nvs Autónomos Pre y
Postsinapticos.
Walter Dixon, 1907: Muscarina
mismo efecto que estimulación
vagal.
Otto Loewi (1873 – 1961):
Neurotrans por Acho.
14. Theodore Tuffier (1857
– 1929) –
Simpaticolisis
Raquidea.
HipoTA: Parálisis
simpática fibras
vasomotoras – G. Smith
y W. Porter.
15. Dolor Poine
Castigo.
Aristóteles: Emoción que emanaba
del corazón.
Galeno: Cerebro. Sensibilidad
propiedad del Tej Nervioso.
Albrecht von Haller (1708 –
1777). Sensible Vs Irritable.
Charles Bell y Francois Magendie:
Raíces dorsales información
sensorial.
16.
17. Hipócrates (460 – 377 a.C):
Tratado Cirugía.
Pedanius Díoscórides (40 –
90 d.C): Materia Medica.
Efectos de Mandrágora y
vino.
Anestesia por piedra
Memphis.
18. Edad Media: Esponja Saporífera, Salerno.
Teodorico de Cervia (1205 – 1296): Primero en
fomentar métodos para eliminar dolor.
Renacimiento: Paracelso (1493 – 1541): Acción
soporífera del éter sulfúrico, sintetizado por Cordus.
Vitriolo: Líquido volátil e inflamable – 1740:
Frobenius lo llamo éter (Quemar o Arder).
19.
20. Jean Baptiste van Helmont
(1577 – 1644): Gas (chaos),
Sustancia incontrolable.
Robert Boyle. Propiedades
Jacques Charles. Básicas
John Dalton. Gases
Wiliam Henry, 1803.
Inhalador de Cloroformo / John Snow – 1850.
21. Garner Quincy Colton (1814 – 1898):
Perfeccionó fabricación Oxido
Nitroso.
Horace Wells (1815 – 1848).
Extracciones dentales.
William T. G. Morton (1819 – 1868):
Alternativa Éter.
Henry J. Bigelow (1818 – 1890).
16 octubre de 1846
22. James Robinson (1813 –
1862): Dentista Londinense.
Diseñó nuevo inhalador de
éter.
Robert Liston (1794 – 1847):
Primera Cx en Inglaterra. Éter
administrado por William
Squire.
23. Fármacos Inhalados
CLOROFORMO OXIDO Frederick
NITROSO Hewitt
Edmun Andrews Primera
James Young Leonard G. + Maquina de
Simpon Guthrie Anestesia –
02 No2 + O2.
Hepatotoxicidad
24. 1930: Halogenación disminuía
inflamabilidad.
John C. Krantz Fluoroxeno
Toxicidad + Náuseas y vómitos
Charles Suckling, 1954: Halotano,
introducido en clínica en 1956
por Michael Johnstone.
Edmund Eger: CAM.
Sevorane: Laboratorios Travenol
hace 40 años.
25. 1880, von Anrep: Cocaína
intradérmica = Insensibilidad.
William Halsted y Alfred Hall:
Cocaína en troncos Nvs.
Carl Schleich: Anestesia local por
infiltración en 1892.
James Leonard Corning:
Torniquete Mecánico.
Heinrich Braun: Torniquete
químico.
26. G. Hirschel, 1911: Bloq.
Percutáneo P.B. vía axilar.
D. Kulenkampff: Bloq.
Supraclavicular P.B.
Hirschel: Abordaje axilar.
P. Raj: Abordaje infraclavicular.
A. Bier. A. Regional I.V. 1909
27. James Leonard Corning (1855 –
1923).
12 Octubre de 1855, inyectó 120
mg de cocaína entre T11 y T12 y
obtuvo anestesia de piernas y periné.
A. Gutierrez, defensor de epidural.
Edward Tuohy: Catéter ureteral
conectado a aguja raquídea para
analgesia continua.
28. Pierre – Cyprien Ore: 1° intento
de Anestesia I.V. en 1872,
usando Hidrato de Cloral.
Adolf von Baeyer: 1864, A.
Barbitúrico.
Helmunt Weese (1897 – 1954):
Uso de Hexobarbital en 1932.
John Lundy: Análisis de uso de
Tiopental, en 1934.
30. Homero (La odisea) /
Virgilio (La Eneida): Flechas
Toxina Toxon
“Arco”
Benjamin Brodie y Charles
Waterson: sobrevivir a
Curare con Vent.
Claude Bernard (1813 –
1878): Demostró Ax curare
en Unión Nm.
31. King en 1935 aisló ppio activo: D – tubocuranina de
Chondodentron tomentosum y Strychnos toxifera.
Introducción en clínica: Richard C. Gill (1901 –
1958).
Harold R. Griffith (1894 – 1985): Relajación exitosa
en 43 pacientes, en 1942.
Churchill – Davidson, 1952: Monitoria.
32. Friedrich von Esmarch:
Maniobra mandibular.
Curl Schimmelbusch (1860 –
1895): Mascarilla
cloroformo.
Francis Sibson (1814 –
1876): Mascarilla que cubría
nariz y boca.
Guedel: 1935.
33. Siglo XVIII no visualización directa.
Sir William Macewen (1848 –
1924), 1° Médico que intubó la
tráquea para admon Anestesia.
Franz Kuhn (1866 – 1929),
Perfeccionó tubo flexible.
Respiración bidireccional a través de
TOT – Ivan W. Magill (1888 –
1986).
34. Alfred Kirstein, Chevalier Jackson y
Gustav Killian: Introducción del
laringoscopio de mano (esofagosk).
Chevalier Jackson: Promovió uso
para inserción TOT.
Robert A. Miller: Curvatura en
extremo distal.
Robert R. Macintosh (1897 – 1989):
Pala curva corta.
35. Ligada al Hospital San
José.
Isaac Rodríguez:
Cloroformo.
1905: Lisandro Leyva,
1ª. A. Raquídea con
Tutocaína
1945: Juan marín –
Comienzo era docente de
Anestesia.