SlideShare una empresa de Scribd logo
1 de 60
Descargar para leer sin conexión
CURS 2014-2015
ESCOLA HAMELIN INTERNACIONAL LAIE
LA
VANGUARDIA
LITERARIA
2
Editorial
2
Himne
3
Discurs de Graduació
de 2n de Batxillerat
4
Discurs de Graduació
de 4t d’ESO
7
Halloween 9
Sant Jordi 13
Prosa 13
Poesia 52
Relatos cortos 55
Greguerías 56
Por fin lo hemos consegui-
do, hemos llegado a final
de curso y nos hemos en-
contrado que el trabajo rea-
lizado ha sido plenamente
satisfactorio. Todos vues-
tros escritos han llenado de
vida estas páginas, que este
año adquieren un matiz
muy especial; primero nos
despedimos de nuestro
querido colegio Laie, y por
otro lado nos ilusiona em-
pezar el nuevo curso en el
nuevo colegio.
Como veis chicos, siempre
tenemos algo entre noso-
tros que nos hace sentirnos
vivos, y este espíritu, esta-
mos seguros, que se refle-
jará en la nueva etapa que
vamos a comenzar.
¡FELIZ VERANO!
3
L’HIMNE
L’esperit de la nostra escola
Construirà la il·lusió del futur
Pas a pas ens formem per la vida
Que demà haurem d’afrontar
No oblidem els valors que ens ensenyen
No oblidem els amics de veritat
Treballem tots units a les aules
Professors i alumnes plegats
Endavant companys, endavant
Enllacem les nostres mans
Caminem cap a un nou món que ajudarem a millorar
Caminem cap a un nou món perquè tothom en formi part
L’esperit de la nostra escola
Construirà la il·lusió del futur
Ser persones és la nostra fita
Això és el més important
Lluitarem fermament per difondre
Els principis que ens han ensenyat
De treball, amistat i honradesa
Que aprenem les escoles Sas
Endavant companys, endavant
Enllacem les nostres mans
Caminem cap a un nou món que ajudarem a millorar
Caminem cap a un nou món perquè tothom en formi part
GRUP D’ESCOLES SAS
4
GRADUACIÓ 2n BATXILLERAT 2015
Senyores i senyors graduats, mares i pares, amics i familiars, molt honorable senyora directora, molt honorable se-
nyor subdirector, professors i professores, autoritats… molt bona tarda a tothom.
Señores y señoras graduadas, madres y padres, amigos y familiares, muy honorable señora directora, muy honora-
ble señor subdirector, profesores y profesoras, autoridades… muy buenas tardes a todos.
Dear graduates, parents, friends and family, honorable headmistress, honorable vice headmaster, teachers, authori-
ties… good afternoon everyone.
Ja fa 6 anys que pujàvem a aquest escenari per graduar-nos de primària, en fa 12 que vam graduar-nos de p-5 sota
les escales de ferro del Hamelin, però ja en fa 16 que vam aterrar a l’escola. Si alguna cosa hem fet bé ha estat
que ara mateix no ens importa qui va arribar abans sinó que estem orgullosos d’haver fet aquest camí junts. A molts
de nosaltres aquesta escola ens ho ha ensenyat tot: a córrer, a saltar, a escriure, a llegir, a sumar, a sentir, a deri-
var... Una gran part de tot el que sabem ho devem a l’escola i també a aquest grup de gent. Ens heu ensenyat a
viure i ha estat un autèntic plaer créixer amb vosaltres, de veritat. Lamento dir que avui serà l’últim dia que estarem
tots junts. Això de cap manera vol dir que no ens tornarem a veure mai més sinó que serà pràcticament impossible
que tothom pugui venir a les reunions. Molts marxeu a l’agost i potser mai tornareu al Maresme. Per desgràcia, no
serà la primera vegada que molts dels nostres companys marxin a l’estranger. De fet, anar al Hamelin Laie és sinò-
nim d’acomiadar-se d’amics cada any i de conèixer de nous cada any també. No vaig entendre la importància d’a-
quest fet fins que vaig ser molt gran. Per a mi era una tortura haver de fer amics que sabia que marxarien per les
feines de les seves famílies. Més endavant, vaig comprendre que tots aquests amics m’havien mostrat moltíssimes
coses sobre els diferents països del món i que conèixer-los havia estat un regal. Per aquest motiu, molts dels que
ens han acompanyat durant tants anys avui no hi són físicament aquí. Alguns dels que ens han acompanyat ens
donen calor des del públic en comptes d’aquí dalt però això no els exclou del nostre grup de cap manera. El fet de
ser un grup tan petit ens ha fet impossible no conèixer a tots els companys. I quina sort que així hagi estat.
PROFES/ANÈCDOTES
Jo us vinc a parlar sobre algunes anècdotes que hem viscut durant aquests anys amb els professors i tots els alum-
nes que ens han fet recordar moments divertits i molt importants tant per nosaltres com pels professors.
Però abans, m'agradaria fer una petita reflexió sobre les assignatures i els professors que hem tingut durant tots
aquests anys. I la veritat és que no ens havíem parat a pensar en la quantitat de professors pels que hem passat
fins ara. A alguns els hi hem agafat molta confiança, altres ens han marcat notablement i fins i tot ens hem fet molt
amics d'alguns. Però, sense dubte, tots ens han ajudat a aprendre un munt de coses. I no només ens han ajudat a
conèixer noves coses sobre cada matèria, sinó que també ens han ajudat a madurar.
En general, totes les assignatures que han impartit, ens han servit per adquirir nous coneixements, sensacions, ex-
periències... Per exemple, assignatures com la biologia, la física i la química ens han servit de molt, sobretot a
aquells que s'hi volen dedicar, evidentment. O les matemàtiques, que sobretot els hi han servit a aquells que volen
fer carreres relacionades amb la física, les matemàtiques o l’economia, i a la resta ens han amargat una mica la
vida. O l'anglès, que és un idioma molt important actualment. O la història i la geografia, sense les quals no guanya-
ries una partida al Trivial, ja que tindries el nivell de cultura general del Sergio Ramos.
Cadascuna d'aquestes assignatures ens han ensenyat moltes coses que han influït d'alguna manera en nosaltres.
Però aquest fet no treu que també ens ho haguem passat bé a les classes. Amb cada professor em compartit mo-
ments divertits al llarg d'aquests anys.
1. Llibre Arnau
Per exemple, qui podrà oblidar a la classe de filosofia, quan la Marta va dir:
Marta: nois aquest llibre és súper interessant. Me'l va recomanar l'Arnau.
Classe: ah sí?
5
Marta: Sí, se'l va llegir quan tenia 10 anys
Javi: Y yo comiendo tierra
2. Guix de la Lourdes
O quan fèiem mates amb la Lourdes a 2n d’ESO, que ens tirava guix a la que parlàvem massa o no fèiem cas. Sí, sí,
ens tirava trossos de guix. Però vaja, el guix en si no et feia mal físic, sinó que et feia mal a la dignitat. Si la Lourdes
et donava amb un tros de guix...la teva dignitat quedava pitjor que el PP a les municipals.
3. Yolanda
I com oblidar les bromes amb la Yolanda... Com quan en mig d'una classe la Yolanda va dir:
Yolanda: chicos estoy pensando...
Ary: ya decía yo que olía a quemado...
4. General Marrasé
I tampoc podem deixar-nos al senyor Marrasé i les seves classes de mates de 4t d’ESO. La veritat és que, més que
una classe, allò de vegades semblava un corral. A mi ja em va fitxar el primer dia. I a la que sentia algú parlant a l’últi-
ma fila, ja sabia que era jo, es girava i em deia:
Marrasé: Barnadas!! "Calla" (mirada assassina)
I quan algú feia la pregunta més utilitzada a tota classe de mates:
Alumne: Marrasé, no ho “pillo”
Marrasé: com que no??? Però si això és molt fàcil. SI agafo un conill del descampat d'aquí al costat, els sento davant
del problema i me'l resol
Depenent del dia era una formiga o un conill.
En el camí, potser acabem oblidant algunes d'aquestes anècdotes. Però el que realment sempre recordarem sobre
els nostres professors és que ens han ajudat a ser el que som avui: uns alumnes de Batxillerat que es graduen.
RECUERDOS AMIGOS…
PAULA: Transportémonos a la frontera entre el siglo XX y el XXI. En un mundo que recibía la revolución digital y llo-
raba el atentado de las torres gemelas, nosotros dormíamos en unas márfagas naranjas. Es una etapa muy lejana,
que probablemente nuestros padres recuerden mejor que nosotros mismos, pero lo que nos perdura de entonces es
la amistad que ya empezábamos a forjar. Una amistad que se ha ido haciendo más fuerte, y no ha cambiado más allá
de nuestro punto de encuentro tras la escuela: antes íbamos al Aventura Park, ahora, a Cocoa.
CARLOS: Realmente esta diferencia no es tanta, teniendo en cuenta que están a 200 metros el uno del otro, y aca-
bamos igual de sudados (jajajaja). Yo recuerdo con especial cariño aquellos tiempos. “Amigos de Javi Palacios ven-
gan a hacer los regalos por favor” Eran tiempos cuando la inocencia y la ilusión estaban por encima de cualquier pre-
ocupación. No me supone ningún esfuerzo recordar el ruido que hacíamos al bajar ansiosos las escaleras del Hame-
lin a las 5,
PAULA: Ni los bailes que hacíamos por Santa Cecilia, que acababan en un intenso campeonato de coreografías! Son
recuerdos que siempre nos quedarán en la memoria.
Fuimos jirafas, tortugas, ardillas, monos, delfines y también hipopótamos, llegó el uniforme y por entonces ya nos
sentíamos más mayores. Los años en la primaria fueron pasando alegremente, hasta que un día en 5º nos llegó una
carta que nos anticipaba nuestro mote por excelencia, “los conejillos de indias”. En ella nos anunciaban el cambio de
edificio en 6º y lo que empezó siendo un drama para todos, acabó siendo probablemente el mejor año de nuestras
vidas. La “tribu naranja”, como nos llamaba Claudi, aterrizó en el Laie y lo hicimos nuestro. Nos quedaba todo grande,
el patio, el comedor… menos la mesa de ping-pong! Que los chicos se encargaron de amortizar tan bien, que acaba-
ron rompiendo la red y construyendo un muro de piedra.
CARLOS: Un año después caímos en manos de Dolores, Claudi o Alberto, que ya habíamos tenido en 6º, y también
de Lourdes, Isabel, y todos los profesores que no solo nos enseñaron que cuando tienes una duda no debes correr a
la mesa del profesor, sino también nos hicieron creer en nosotros mismos, y ver que nosotros podíamos con todo,
incluyendo los temporales que suponían las evaluaciones.
PAULA: Los siguientes cuatro años fueron trepidantes. Descubrir la vida con vosotros fue incluso mejor que jugar con
plastilina. Fue entonces cuando hicimos amigos de verdad y para toda la vida. El Laie era nuestro pequeño paraíso.
6
Aunque nos quejáramos de los exámenes interminables “facing Meca” de Claudi, o las literaturas de Dolores tengo
que confesaros que éramos tremendamente felices. Y las evaluaciones! Recuerdo como Alberto nos dijo antes de
nuestra primera “Chicos, el lunes no podréis desengancharos del lavabo de lo cagados que estaréis” y luego resultó
que no eran para tanto.
CARLOS: Mirando hacia atrás, realmente, no podría haber sido mejor. Eramos una esponja, aunque nos llamaban
escarolas, y conseguimos sacarnos los cursos mientras disfrutábamos de la adolescencia. Nos ayudamos entre todos
y prueba de esto es que hemos llegado hasta aquí. Y cómo olvidar las rutas! Aunque no fueran como las colonias,
eran nuestro punto máximo de felicidad. El Facebook sacaba humo los días antes de irnos, la noche de antes era
imposible dormir de nervios y la hora de volver se hacía un martirio. Lo pasamos genial conociendo España, porque
también fuimos los primeros afortunados de no poder hacer viaje en 1º de Bachillerato, con lo que nos quedamos con
la ganas de viajar fuera todos juntos. Aun así, muchos de nosotros disfrutamos de los intercambios, y crecimos a par-
tir de las experiencias que vivimos.
PAULA: En 3º de ESO fue cuando asumimos que éramos los conejillos de Indias del cole cuando llegó la noticia de
que íbamos a ser los primeros en poder escoger el Bachillerato Internacional. Tras auditorías y verificaciones se
hacía oficial: íbamos a ser la primera promoción IB y, después de todas las complicaciones que nos hemos ido en-
contrando, aquí estamos. Como ya he dicho, los últimos dos años no han sido fáciles a nivel académico, pero la
ayuda de los compañeros ha sido vital para conseguir estar donde estamos. Independientemente de si somos del
nacional o del IB, nos queremos y, aunque hayan habido ciertos problemas con esta separación, estoy segura de que
dentro de 5, 10 años recordaremos los buenos momentos y miraremos hacia atrás con una sonrisa.
CARLOS: En conclusión, el pasado, todo lo que han hecho nuestros padres, profesores y compañeros por nosotros
es lo que nos ha hecho estar donde estamos. Somos, más que un grupo, una gran familia que no hay montaña, tsu-
nami ni cualquier otro fenómeno que nos pueda separar. Amistades hay muchas, amigos hay pocos y amigos de ver-
dad solo se pueden contar con las manos. Por eso aunque en el pasado nos apodabais “la tribu carbassa” o escaro-
las, a nosotros nos daba igual esos apodos, en mi opinión hemos sido el grupo de hortalizas mas tiernos y divertidos
que ha pasado por esta escuela de LAIE.
ACOMIADAMENT
ALBERT: No no! esto no se ha acabado!
MARIONA: Exacte, el camí no acaba aquí, només tanquem una etapa amb ganes d’afrontar el nostre futur amb totes
les eines que ens heu proporcionat. Una part de nosaltres viu amb nostàlgia haver d’abandonar l’escola, però l’altra
desitja marxar. No creieu que és perquè ens trobem incomodes aquí, sinó perquè ens heu donat ganes de seguir tre-
ballant i seguir lluitant. Volem ser més savis i som conscients que ja ho heu fet tot per a nosaltres, ara toca posar-nos
en mans d’altra gent. Gent que segur que ens proporcionarà molts ensenyaments però que difícilment ens estimarà
tant com ho heu fet vosaltres. Empresaris, polítics, metges, físics, químics, biòlegs, dentistes, diplomàtics, fisios, in-
fermers, farmacèutics, economistes… Tots teniu les capacitats necessàries per tenir èxit professional i personal. Cre-
iem que un dels èxits de l’escola és aplegar gent amb tantes ganes d’aprendre i a la vegada amb un gran cor.
Pensareu que tot aquest discurs és literatura. No són només un conjunt de grafies, sinó que són lletres que formen
paraules, paraules que formen frases, frases que formen històries, històries que parlen de qui som i qui arribarem a
ser.
ALBERT: M’agradaria desitjar moltíssima sort a l’escola en el projecte de l’edifici de Montgat. Som conscients de la
magnitud del projecte i per això creiem que sou gent valenta. I tots sabeu que necessitem gent valenta i amb idees en
aquest país.
Per acabar, vull recordar el que va dir el Jaime fa 2 anys aquí mateix. Va treure el mòbil de la butxaca i va dir: Me
haria mucha ilusión que dentro de 25 años, coja esta lista de contactos y os pueda llamar a todos vosotros. No em
faria gens feliç haver de preguntar-vos com us ha anat la vida sinó que m’agradaria preguntar-vos com us ha anat el
dia. Això voldria dir que ens hem seguit veient i que coneixem a la perfecció les nostres vides. I ara com a ciutadans
del segle XXI que som no podem permetre no immortalitzar aquest moment tan especial. ( Selfie)
I us prometo que la nostra amistat no s’acaba avui. Aquests 16 anys han estat fantàstics i han estat suficients per fer-
nos amics per sempre.
Gracies, Gracias, Thank You, Xie Xie, Obrigado, Dankeshön, Danke
7
GRADUACIÓ 4t ESO 2015
Bona tarda a tothom i benvinguts a la nostra graduació.
Ens agradaria compartir amb tots vosaltres, les nostres vivències més divertides i impactants d’aquests
últims quatre anys.
Sens dubte, tots recordem el primer dia de l’ESO i com la Dolores ens va donar tones d’informació i el
Claudi va acabar un tema de socials en tan sols una hora! Tot això, no va ajudar gaire a superar la nos-
tra por, però ... va fer possible que la primera avaluació de primer d’ESO fos la que hem estudiat MÉS
en tota la nostra vida!
Altres coses que tots recordarem són: com la Lourdes ens renyava quan s’adonava que “queien” els
“bolis” al terra (bé, un no!... uns quants!), com la Dolores ens feia fora després d’una passa d’esternuts
estrepitosos provocats i el nostre primer any de tecnologia amb l’Alexander i els mil i un diferents ma-
terials. Com diu l’Alberto “cada profesor es un mundo”.
Però tot no van ser ensurts. Estàvem molt emocionats perquè ja teníem taquilles, perdó Isabel
“armariets”. Vam conèixer a molta gent nova que se’ns va unir aquell primer any i que la majoria han
seguit amb nosaltres fins ara.
I com sempre arribà l’estiu i molts de nosaltres no ens vam tornar a veure fins setembre i ... “¡Vaya
estirada!”.
Vam començar 2n: Isabel, sincerament, ens pensàvem que sabíem parlar català, però vam descobrir que
és possible fer cinquanta faltes en un examen i ara els nostres pares ens odien després de cada correcció
que els fem de “no és dos, és dues”.
Tres fets realment impactants d’aquell any van ser: en primer lloc la prohibició dels nostres estimats
shorts. A ple juny i a trenta graus amb pantalons llargs i morint-nos de calor! En segon lloc, com l’Ar-
tur va substituir la Lourdes. Artur, cal dir que “moles”! I per últim, però no menys important, com la
Trini va aparèixer un dia a classe i va dir: “Do you like my new look?” S’havia tallat el cabell!
Va acabar segon i va arribar el nostre primer ball. Allà ens vam unir molt a nivell de grup. Vam acabar
aquell curs, com deia l’Esther, “picking up everything and putting the chairs above the table”.
Tercer va començar amb dues grans novetats. Primer de tot, les famoses faltes de la Isabel van arribar a
restar 0,2 punts per falta i això va ser la causa de bastants suspensos. I segon, l’aparició del Joan i els
seus “seu-te bé, per favor” (amb el seu moviment de canell respectiu) o els “el saber és més important
que la nota” que ens van marcar.
Ah! Joan i Trini si de veritat us penseu que sabeu dissimular quan esteu a punt de caure de la tarima
aneu ben equivocats, “Anda tira, Trini”, tots ens hem adonat!
Aquest any la clau de l’armariet va tenir nova normativa i es va prohibir el famós moviment circular de
les claus i el Faustí es va quedar a gust confiscant-nos-les.
Recordeu aquella indignació sobre la prohibició dels shorts? Doncs, les noies, per reivindicar-nos en
contra d’aquesta normativa, vam anar disfressades d’animadores amb MINIFALDILLA a Halloween!
Com diu l’Elaine, “Madre mía y Santo Benito”. Això ens va unir més. Cal dir, que els nois també van
tenir el seu punt d’unió quan la policia els va retenir per disparar-se al mig dels carrers de Salamanca
amb pistoles de balins! Aquesta ruta ens va impactar molt amb “la nit emotiva”, on el vuitanta per cent
de la gent va acabar plorant i al dia següent els professors ens van fer fer-nos una abraçada amb cadas-
cú.
Parlant del curs de tercer, ho sentim molt Robert, ja que la teva idea de portar cartells penjant del coll
amb el nostre nom escrit com si fóssim cabres, va durar poquíssim!
8
Finalment, va arribar el gran dia quan el Joan es va assabentar que hauria de ser el nostre tutor també el
pròxim any. La seva expressió facial el va delatar, ja que no creia que això fos possible!
Tot i així va arribar quart i junt amb la Isabel, van continuar sent els nostres tutors. Van arribar nous
companys que ràpidament es van integrar en el grup. Tot l’any hem estat intentant recaptar els diners
que no ens vam treballar durant tota l’ESO, però no va tenir gaire èxit, ja que no vam pagar la panera de
Nadal fins una setmana abans d’anar a París. Ai Paris! La ciutat de l’amor! I realment ho és. Tretze
afortunats van trobar l’amor i us preguntareu: per què no és un nombre parell? Bé, us deixarem amb la
intriga.
Stan, do you understand?
Aquest any és el primer que hem passat sense la Dolores i és que va aparèixer la Isabel Sánchez i hem
d’admetre que la seva vena basca ens va impressionar. A més, és el primer any que hem tingut a la Laia
Àngel, que realment és un àngel i té tanta paciència com l’Anna Bravo. També hem tingut a la Yolan-
da, que ens ha destrossat la mà amb els seus exàmens de quatre preguntes i deu cares de resposta, però
no tant com l’Òscar i el Xavi els pulmons amb la famosa course navette. I a la Cati amb el seu Okay?
Ho hem entès? Mhm, sí? També el Norris va introduir la seva mítica copybox, dels quals “I will only
speak english in class, ftx!” no se’n salva ningú! I vam quedar bocabadats amb l’àmplia cultura de can-
çons Disney de la Trini: “Bajo del olivo...”
Ara, hem d’admetre que hem sigut una mica “gafes” aquest any amb les excursions. No vam poder en-
trar al Saló de l’Ensenyament, ja que vam haver de fer una RETIRADA!!!!, ni sortir del Parc de les
Olors on va ploure a bots i barrals i vam sortir amb pasteres!
Aquest any, sens dubte, hem estat un bon grup i hem gaudit molt. I com a grup volem agrair:
Al senyor Hamid, al personal de cuina, de cafeteria i de neteja per la seva bona disposició amb nos-
altres.
A secretaria per les infinites fotocòpies.
A direcció pel tracte personal.
Als pares per la paciència i el suport incondicional.
A tot el professorat en general per ensenyar-nos moltíssim tant a nivell acadèmic com a nivell perso-
nal.
També volem recordar a tota aquella gent que no ha acabat amb nosaltres l’etapa. I sobretot, recordar
Miss Sandy, i els seus “Oh shush”. We will always love you!
Hem d’afegir que és una sort poder estudiar amb companys d’altres països i que es tinguin en compte
altres cultures. Xie xie, lao shi! Maria. Merci beaucoup! Esther. Danke schön, Frau Sánchez.
I estem orgullosos de poder participar activament en projectes per recaptar, menjar, joguines, roba o di-
ners per tots aquells que ho necessiten i per la construcció de l’Escola de l’Índia.
Després d’aquesta reflexió, només ens queda per dir, tal i com diu la Marta, que la nostra ESO ha sigut:
“En dues paraules: BRU – TAL”
Moltes gràcies.
9
HALLOWEEN
14
WHAT’S THERE WITH YOU?
A lot of times during our lives we feel a presence behind us. Maybe because we are alone at home, we
think it's the pet or maybe it's just the wind hitting our window.
But, what would happen if it wasn't that?
What if we think that just to calm our minds and we are denying the obvious?
That in that moment we are not alone, there's someone there...
I know you are thinking that what I am saying makes no sense, but have you spent time searching for what
really caused that noise?
Many times when we are calm, we feel a strange sensation that starts as an empty feeling. Then, when you
are insecure he will start playing.
Have you ever thought you saw something? A shadow that quickly passes through the corner of your eye
or feel from the confort of your bed that someone is watching you in the darkness, have you ever dared to
look for it? No... I am talking about looking for it without switching on the lights, would you?
When you enter the bathroom still dark and you are sure there's nothing in there, why does your fear make
you turn the lights on? Why you don't look directly into the dark?
Although you do not want to admit it, because for you it's obvious that there is nothing in there, in your
unconscious you know he is there, watching you.
Who is he? Who can be so horribly wicked as to make you feel that desperation? Who he is he that we
can't see if we feel that he's in there?
I'll tell you what happened to me ...
My name is Carolina, one day I was in my living room using my computer and listening to music on
youtube. My parents were asleep so the house was almost mine.
I spent some time watching images on tumblr until I saw my dog sitting in the middle of the living room
watching... nothing... That left me thinking, why do some dogs and cats stay listening or watching to noth-
ing? I ignored him, thinking that maybe it was something he had heard on the street or a mouse within the
walls... quickly I continued with what I was doing.
After a while it was already 4 am, if they saw me awake I would be punished, I went to the bathroom to
brush my teeth and go to bed. When I entered, the lights were off as always but I had the sensation that
something was wrong. I felt a weight on my chest and dispair, I closed my eyes and quickly turned on the
light, everything was in order, and the despair was gone, I sighed heavily, brushed my teeth and I passed
my hands over my face,I turned off the bathroom light and I went out quickly. I left the light on in the liv-
ing room, as it's always lit at night, I turned off the computer and when I was leaving to so sleep I noticed
10
that my dog was in the middle of the room, staring at nothing... He had been like that for now 4 hours, that
made me feel the same sensation as when I entered the bathroom.
I called him but he didn't turn his head, he just kept looking at nothing when I approached him he came out
of his trance and started acting normal again, as I felt calmer it was almost 5. Immediately I went to my
bed, beside it I have a closet which I usually leave open. I turned off the lights in my room and tried to
sleep. Initially I couldn't because my dog began to scratch the door of the room, "it's normal he always
does that" I told to myself, "he will stop" but he continued, insisting...
I yelled: STOP! JUST STOP IT! he began to moon, and then he ceased scratching the door and I tried to
sleep, the minutes passed and I felt strange, I thought it was insomnia, but I just couldn't be peaceful in the
bed, I felt a great distress and a strong sensation beating on my chest when I turned to look for something
to give me slumber. I stared at my closet and I saw a strange red light, I thought it was some electronic
device inside... but I remembered that all the electronic devices where in the living room, slowly the light
took shape, I could see it, it reflected the light filtered through the window, it was transparent, because of
my fear I turned on the lights and I saw my closet. It was empty...
I thought it was a hallucination, because I've always been afraid of the dark, I turned off the light and tried
to sleep, but it was worse, I felt like someone was watching me, I felt something getting close to me, I
could feel his presence and for a reason that I could not understand I looked up...
I do not know how it was but I fell asleep and for a moment I thought I had died.
Since that day, I live with the fear of falling sleep in the dark, I can feel his presence following me every
day, I can feel his gaze from every dark corner and sometimes I want to kill myself just to finish with this
despair...
If you feel this despair, if you feel this fear, do not look for him... he's there and if you find him, he'll be
with you forever…
By Carolina Sanchez
THE SOULDS: Eva Tórtola Vilches 1th ESO A
This is an old story that happened a long time ago in a little village. In that village there lived a very
rich man. This man was very selfish and he had a disease called catalepsy. He was scared because people
in that village that had had that disease had been buried alive, they knew that because they had found
scratches on the coffin lid. Afraid that this would happen to him he made a contract that said that
when he died he wanted the coffin lid to be made of cardboard and that he was buried two centimetres
of the ground, he made everyone in his family promise him this. When he got an attack of catalepsy as
he planned, his family did what he wanted. When he woke up he opened the lip of the coffin easily
and started to dig. He diged and diged but never got out and died. His family
had cheated him.
Everyone though that but what really happened was…
He was buried upside down.
HAPPY HALLOWEEN!
11
Zwaantje Zoe Bijl 4° ESO A
She woke up rather early, since she was kind of a morning person. The first
thing she felt was a headache. The kind you think you would get if you
were thinking too much for too long. And something else felt strange. But
she wasn't sure what, which is why she started analyzing everything in her
room. With no success, since everything seemed to be normal, she just glanced
out of her window. Which is when she saw a sparrow in flight. However,
the sparrow wasn't flying in any direction. It just floated motionlessly with
its wings stretched out, in midair. Startled, she threw back the covers of
her bed, stood up, and ran out of her room towards the kitchen, where her
mother stood. Immobile, just like the bird. With her eyes wide open, she
slowly walked up to her. And then touched her mother's arm. "Mothe..."
She screamed. When she touched her arm, the skin started to disintegrate, as
if it were dust. She ran out of her house, to the street, where everybody
was frozen, not moving a muscle. Every living being seemed to have stopped
moving in the middle of their actions. A dog that was about to bark at
somebody, children in running positions or holding a kite that floated mo-
tionlessly in the air, an old man sitting on a bench who was just about to
throw bread crumbs at pigeons, fighting to be the first one to catch them,
their loose not-moving feathers surrounding them in the air.
As she looked over her shoulder at the old man, with a very pale and
frightened face, she didn't notice the paralyzed boy in front of her. As soon
as she bumped into him the boy started to disintegrate, just like her mother
had, until there was nothing left of him. Hopeless, she kept on running with
tears streaming down her face until she just fell down on the floor. Put-
ting her arms around her knees, she hid her face from her surroundings and
just kept on reminding herself out loud that all of this was just a dream.
"You're in a dream, you're just dreaming, you're just dreaming..."
After a while she lifted up her head and saw a piece of paper in front of
her. That wasn't there earlier.
Trembling, she reached out to pick it up.
"They're the ones that are dreaming" It
read.
Before she could even react to this message, the text just vanished only to
be replaced by another one.
"How can they be in this world, if their minds are in another?"
She scrambled to her feet covering her face with her hands. Not wanting to
see anything anymore. When she finally took her hands off of her face she
noticed that now they too were covered in a skin-like dust.
12
HALLOWEEN’S POEM
He woke up at midnight
When the moon shined as bright
as the sunlight.
His black coat was flying with the cold winter wind.
Dracula got out of his casket
to spill blood on the carpet.
He walked out of the cemetery
felling more and more thirsty
He opened the door,
his new victim was sleeping.
The neighbors heard the girl screaming
while she was lying on the floor
Mireia Mas Dorca
2ºESO A
13
SANT JORDI
15
PASIÓN POR LA MÚSICA
Me llamo Lola López London.
Espero que podáis leer esta historia cuando yo ya esté muerta.
Veréis, empecé a escribir este diario porque pensé, que cuando tuviera
biznietos o antepasados, estos lo pudieran leer. Obviamente no voy a pa-
rar de escribir.
Tengo ocho años.
Mi pasión ha sido siempre la música. Cuando tenía cinco años empecé a
tocar el piano. Hasta ahora no tenía ningún problema en seguir tocándo-
lo, ya que no tenía muchos deberes.
14
Tengo once años.
Como podéis ver he estado tres años sin escribir esta historia porque,
sinceramente, he perdido la libreta.
He cumplido los once, mi pasión por el piano ya no es tan fuerte como
cuando tenía ocho años, o sea que hace tres años que ya no quiero seguir
tocando el piano. No sé lo he dicho a mis padres hasta ahora. Les he di-
cho a mis padres pero, cuando he visto que mi papá se ha puesto triste
ha cambiado mi mentalidad completamente.
Fui a todas mis clases y puse todo mi esfuerzo para conseguir tocar el
piano como Mozart.
Tengo doce años.
Me ha costado muchísimo, porque como ya sabéis la secundaría se com-
plica a lo largo de estos cuatro años. No he ido a muchas clases, pero te
aseguro que las he recuperado todas y hasta he ido a las clases cuando
había festivos.
Tengo diecisiete años.
El porqué no he escrito durante todos estos años es porque, todo el mun-
do tiene una época en que se dice que estamos en la “edad del pavo”.
Puede que os parezca muy “friki”, pero como he escrito al principio de
la libreta voy a escribir lo hasta que muera.
Ahora ya estoy en bachillerato y sigo tocando el piano. Probablemente
os preguntaréis por qué. Pues, me he dado cuenta de que el piano es una
buena manera de relajarse. Cada tarde cuando llego a casa, dejo mi mo-
chila y me voy a tocar el piano hasta que se me pasa el estrés que llevo
dentro desde las ocho de la mañana, que es cuando empiezo el instituto.
Después hago mis deberes y voy en bicicleta hasta el colegio de música.
Tengo veintidós años
¿Adivinad dónde estoy?
15
Estoy en una universidad inglesa donde solo cantamos, tocamos un ins-
trumento, -en mi caso el piano-, inglés e interpretación. Me encanta. Pue-
do hacer lo que más me gusta en mi vida.
Os voy a explicar un secreto, pero solo lo sabréis vosotros. Os digo voso-
tros porque este diario solo lo he leído yo. No le he enseñado a nadie, ni a
mis padres, ni a mi mejor amiga ni a mi perro.
Bueno, a lo que iba es que… Me han aceptado en un concurso musical.
Un día de clase, llamaron a recepción y me dijeron que había unas perso-
nas esperándome para hablar conmigo.
Aquí fue cuando mi vida como cantante empezó.
Tengo veintiséis años
Me presenté al concurso y quedé la primera clasificada.
Ahora estoy empezando a componer canciones con el piano y cantando.
Lo más fuerte es… ¡en una semana hago mi primer concierto!
Ha pasado una semana desde que escribí en mi libreta.
Ahora mismo estoy escribiendo desde el vestidor de mi primer concierto.
Estoy muy nerviosa pero espero hacerlo bien. Me voy que me toca a mí
entrar en el escenario.
Ya he acabado el concierto. Había muchísima gente y a todos les ha gus-
tado mucho.
Estoy muy contenta, al ver que todos se sabían mis canciones, me he emo-
cionado. Ha sido la primera vez pero no va a ser la última. Finalmente os
he de decir una mala noticia. La mala noticia es que voy a dejar mi libre-
ta en casa de mi hermana y no voy a escribir más.
Os preguntaréis por qué, veréis, estoy escribiendo este diario de música
para que después lo leáis vosotros. Si lo pierdo no servirá para nada.
Adiós.
Alba Fernández Bessa 1º ESO B
16
TODOS PODEMOS SER FELICES
Berta Albiac 1º ESO C
Había una vez, una niña llamada Martina. Martina era intoleran-
te a la lactosa y celíaca y entonces estaba siempre a la hora de
comer un poco triste. Ella siempre contaba con sus amigas de
siempre para cualquier cosa o problema.
Llegó el día de su cumpleaños y ella unos días antes, ya convocó
la fiesta con una invitación. Al entrar en la clase, estaban las lu-
ces apagadas y ella, como eso lo hacían siempre, dijo que ya po-
dían salir del escondite en el que estaban mientras encendía la
luz. Nadie salió y ella se extrañó muchísimo, pero de repente to-
dos entraron al aula cantando y bailando junto al pastel que le
habían preparado. Estuvieron todo el día comiendo el pastel (a
ratos), jugando, cantando, bailando y por supuesto pasándoselo
de maravilla. Fue su mejor día como cumpleañera.
Paso la fiesta y todo seguía con normalidad, pero… ¡se acercaba
Navidad! Ya era uno de diciembre y, por lo tanto, ya se empeza-
ba el calendario de chocolatinas de navidad como siempre. Mar-
tina y su padre, preguntaron a su madre por los calendarios y
dijo que llevaba más de una semana buscándolos pero que no
había manera y que no los pudo encontrar. Su primo, se dio
cuenta y el, como siempre, queriendo ayudar a todo el mundo se
puso también a buscar como loco (porque como a él le gustaban
tanto, que no le habría gustado que le hubiera pasado eso).
Finalmente, ¡las encontraron!
17
En casa, ya empezaban a haber revistas de juguetes y regalos y
muchos niños empezaban a hacer la carta para los reyes magos.
La mala suerte, fue que su madre, se puso enferma y alguien
debía cuidarla. El padre de Martina, no sabía qué debía hacer
cuando alguien estaba enfermo. Pero Martina, lo sabía todo, de
hecho, ella siempre había querido ser una enfermera para llegar
a ayudar a gente. Y así fue, Martina se quedó con su madre en
casa mientras su padre iba recogiendo los regalos (si es que ha-
bía) por las casas.
Martina no se divirtió tanto como siempre con sus primos aun-
que también se rio bastante con su madre y en ese momento
descubrió que, no para ser felices hay que estar lejos de tu fa-
milia y menos sabiendo que ella estará ahí para siempre, nunca
te dejara, te apoyara en tus peores y mejores momentos o in-
cluso colaborará contigo para hacer lo mejor para ti. Se debe
confiar en estas personas y cuando sea necesario pedirles ayuda
y todos deberíamos saber que con o sin sonrisa, esas personas
siempre estarán a tu lado.
Desde ese día, Martina siempre tenía una o más risas con su
madre aseguradas a parte de las del colegio.
Desde esa época, Martina tenía otra mentalidad, es decir, que
tenía la mentalidad casi como la de un adulto.
Martina, desde estos momentos de su vida, ya no pensó nunca
más tristemente en su intolerancia a la lactosa ni en su celia-
quía.
Todo esto, le ayudo mucho a cambiar su actitud y a valorar la
mayoría de cosas de otra forma y verlas con buena intención.
18
DE COLONIAS A CHINA
LAURA SMOLDERS
érase una vez dos hermanos mellizos, uno se llamaba Fernando y era un minuto más mayor
que su otro hermano que se llamaba Pedro.
Aunque eran mellizos no se parecían en nada, ni en el carácter ni en el físico. Fernando era rubio con
ojos azules, delgado y le llamaban el “el guapo”. Pedro era moreno, con ojos marrones, un poco re-
chonchete, pero él era muy listo por eso le llamaban “el listo”.
En el Instituto Fernando obligaba a Pedro a que le hiciese los deberes. Pedro aceptaba aunque en el
fondo no quería, pero no se atrevía a negárselo.
Cuando se acabó el curso Pedro y Fernando sacaron las mismas notas, porque Fernando además de
copiar los deberes de Pedro también le copiaba los exámenes.
Ese verano sus padres tuvieron que trabajar mucho, por lo que para no dejarlos solos en casa, les en-
viaron de colonias a la otra parte del mundo, a China. Pasarían allí el resto del verano. Ellos no que-
rían ir pero sus padres les obligaron.
Al salir, cada uno llevaba tres maletas, ya que tres meses de vacaciones era mucho. Se tuvieron que
cambiar tres veces de avión y cada uno tardaba cinco horas. Cuando por fin llegaron, sus padres les
dijeron que se lo pasarían muy bien, pero Fernando y Pedro no se enteraban de nada porque Fernando
solo se fijaba en las chicas y Pedro estaba estudiando.
Cogieron un taxi y se fueron a comer. Fernando y Pedro solo comían arroz porque lo otro que había
en el menú no les gustaba nada.
Llamaron al director de las colonias para que les fueran a buscar. Cuando éste llegó Fernando y Pedro
les dieron un beso y un abrazo a sus padres y se fueron. Cuando se subieron al coche del director, éste
les preguntó si llevaban un uniforme. Los hermanos dijeron que no y que no habían traído dinero para
comprarlo. El director les dijo que entonces tenían que trabajar de camareros en las colonias para po-
der conseguir el dinero suficiente y si lo hacían bien lo podrían conseguir en un mes.
Los mellizos dijeron-“Jo que rollo, ¿cuánto vale el uniforme? El director les dijo que valía 50 Euros, -
“¿Y cuanto nos pagará?”- dijeron los mellizos. El director les contestó que por hora les pagaría 5 Eu-
ros.
Cuando llegaron a la casa donde pasarían las colonias, vieron que allí sólo había niños y no niñas.
Fernando le preguntó al director-“¿Por qué solo hay niños aquí?”- El director le respondió que era
porque no se permitían niñas y aunque Fernando insistió en saber por qué, el director volvía a dar la
misma respuesta. Fernando sabía que si que había un porque, y el quería saberlo.
El director les enseñó su habitación, que tendrían que compartir. Cuando justo entraron, el subdirec-
19
tor llamó a la puerta y apareció con otro niño. El subdirector les dijo que ya no quedaban más habitacio-
nes y que tendrían que compartirla con el niño.
El director y el subdirector les dejaron solos y los niños se presentaron. El nuevo niño se llamaba Yago y
aunque los hermanos le preguntaron porque no había niñas, el niño tampoco sabía la respuesta. Yago les
contó que como no tenía uniforme le harían trabajar de camarero y los hermanos le dijeron que les toca-
ría trabajar juntos.
Cada vez que Yago tenía que cambiarse de ropa se iba al lavabo y los hermanos extrañados quisieron
saber por qué. ¿Puedo confiar en vosotros?, les preguntó Yago. Y los hermanos le respondieron que sí.
Yago dijo: -En realidad me llamo Mar y soy una chica. Fernando dijo: ¡Bien! ¡Por fin una chica!. Yago
les hizo prometer que no se lo dirían a nadie y los hermanos asintieron.
Pasó un mes y los tres niños ya habían conseguido bastante dinero para pagar el uniforme así que ya po-
dían dejar de trabajar. La experiencia fue muy positiva y descubrieron que la comida en China no era tan
mala como pensaban, al contrario todo estaba muy bueno y pensaban seguir practicando la cocina china
una vez estuvieran en casa.
Además se dieron cuenta de que en todo el tiempo que estuvieron allí no vieron ningún otro niño con
hermano y se enteraron de que era porque en China sólo pueden tener un hijo y que nadie tiene herma-
nos. Les pareció muy raro y un poco triste, pero aún les asombro más saber porque Mar se hacía pasar
por chico. Ésta les explicó que era porque sus padres se decepcionaron mucho al nacer ella y ver que era
una chica. Como ya no podrían tener más hijos, sabían que nunca podrían tener un varón que era lo que
siempre habían soñado, como muchos otros chinos. Los mellizos sintieron lástima por ella y a partir de
esas vacaciones se convirtieron en hermanos para ella y cada año se veían o en China o en España.
FIN
20
LA BAILARINA DE PORCELANA
En una Navidad fría y triste, nevaba tanto que la gente no se atrevía ni a salir de sus casas. Solo se
veía una luz encendida en la calle, era la de la juguetería de Antonio, un anciano al cuál le encanta-
ba la Navidad pero , ya nadie quería ir a su juguetería , ya que los niños de hoy en día solo quieren
juguetes electrónicos, tabletas electrónicas etc. y en su juguetería todo estaba hecho de madera ,
excepto una cosa. Una preciosa bailarina, echa de porcelana: tenía las mejillas rosadas, un cabello
marrón como el chocolate, con un precioso tutú rosa con preciosa pedrería por el centro del vestido.
Se llamaba Maya, ella ya estaba un poco cansada de tanta vitrina quería salir a ver el mundo, a cono-
cer más bailarines, bailar en diferentes partes del mundo .Un día, entro un individuo a la juguetería
buscaba un regalo para su hija, entonces miro la bailarina entonces le pareció el mejor regalo de
Navidad para su hija.
El vivía en Londres así que se puso muy contenta al saber que iba a
viajar. Pero ella aun no sabía lo que le depararía el futuro. Cuando lle-
gó a Londres, una niña, la cogió en brazos, con una ternura y un
amor indescriptibles. La muñeca esta- ba encantada ya que ella nunca
había recibido amor.
La casa era inmensa con 73 baños, 2 cocinas ,50 habitaciones ,30 sa-
lones ,4 piscinas... En la habitación de su amiga había una casa de mu-
ñecas gigante, donde Maya se sentía como en casa.
Empezaron a jugar, como si no hubie- ra un mañana y desde entonces
lo hacían todo juntas.
El deseo de Navidad de la niña fue que la bailarina estuviera viva, y así
fue. Al día siguiente la bailarina podía moverse, respirar, abrir y cerrar
los ojos. En ese instante, empezó a bailar, todos los problemas se le
quitaron de la cabeza. Cuando, de re- pente, entro la niña la vio bailar
y se quedó perpleja, Desde aquel día ella, la niña, a la que vamos a
poner un nombre, que os parece, Marta, no NICOLE. Definitiva-
mente, nos quedamos con Nico- le. Nicole le regaló a Maya un
collar en forma de paloma que ponía la familia es para siempre. Pasa-
dos unos días, Nicole empezó a jugar con otros juguetes, que no era la
bailarina, la bailarina se enfadó tanto que se inventó un plan para fugarse de la casa .Así lo hizo. No
tenía dinero así que empezó a bailar en la calle, para que la gente le diera dinero, pero nadie le dio
nada, pues claro era tan pequeña que no alcanzaban ni a verla . Mientras tanto Nicole estaba lloran-
do porque su mejor amiga se había ido.
Pasaba por allí un pequeño bailarín que la vio bailar. Se enamoró al instante de Maya y Maya de él.
Fue un flechazo.
Se empezaron a conocer, y empezaron a salir, mientras Max, el bailarín se despidió de su dueño pa-
ra irse con Maya , juntos viajaron a diferentes países del mundo, China , Japón , África , Italia, Pa-
rís ,... Para demostrarle al mundo que eran pequeños pero que sabían bailar.
Un día Max le pregunto a maya , si deberían volver con sus dueños , ella guardándole rencor a Nico-
21
le , dijo que no , pero en el fondo la echaba de menos , cada día cuando miraba el collar se ponía a llorar
recordando las aventuras que vivieron juntas .
Max y maya tuvieron 2 hijos: Alex y Noah, pero ya casi no les quedaba dinero de la gira y solo tenían una
solución ir con Nicole.
Maya pensaba que Nicole ya la había olvidado por todo lo sucedido. Pero como estaban pasando por
grandes necesidades económicas. Se pusieron todos rumbo a casa de Nicole.
Nicole al verlos se puso súper feliz al ver que su bailarina había vuelo, entonces todos se quedaron a vi-
vir en esa casa, en esa gran casa, todos felices, sin rencores ni celos,
PORQUE LA FAMILIA ES PARA SIEMPRE… ¿No?
DENIS GARCÍA 1 ESO C
Había una vez, en un país muy lejano conocido como el país de la felicidad, un niño llamado Marco.
Marco era un chiquillo muy amable aunque tenía un problema muy grave, nunca había llegado a sentir la
felicidad, es decir, que siempre estaba triste. La tristeza le había acompañado durante todo su camino
hasta el que ha llegado, que han sido diez largos años. Marco debería considerarse un joven afortunado
porque iba a una gran escuela privada y tenía todo lo que quería o aún más, aunque seguía con el mismo
humor de siempre.
Marco siempre estaba viendo a todos sus compañeros y a toda la gente que le rodeaba feliz, riendo y pa-
sándoselo bien, mientras él estaba allí solo, serio, muerto de envidia y de celos de los demás. Él había
intentado millones de veces estar como deseaba pero el problema y es que era poco sociable y le costaba
mucho hacer amistades o al menos tener un amigo con el que compartir ilusiones y sonrisas. El asunto
iba tirando más para peor que para mejor porque como veía que no lo conseguiría se sentía peor de lo
que ya estaba. Cada día estaba más harto de la situación en la que se encontraba porqué seguía en el mis-
mo escalón de siempre y nunca lo conseguía superar, siempre estaba acompañado de su amiga
EL GRAN DESTINO, LA FELICIDAD
Leyre Marhuenda Fernández 2º ESO B
22
“Soledad”.
Por enésima y última vez, Marco decidió hacer amigos como él quería, a ver si algún día lo conseguía ya
de una vez, y sí, lo consiguió. Consiguió hacerse un grupito de amigos con los que jugar y reír. Por fin
Marco había encontrado su felicidad y aprendió una lección que fue que para ser feliz tenía que tener amor,
felicidad y alegría, esos tres puntos son básicos y muy importantes para llevar su afortunada vida. Amor se
lo daba su querida familia con la que pasaba casi cada segundo de su vida, pero además encontró una chica
con la que estar feliz, y esta vez no se llamaba “Soledad”, se llamaba Rocío.
Marco cada vez se daba más por vencido por lo más que lo había pasado durante esos veinte años y no ha-
ber puesto un remedio rápidamente para llegar al final de esos largos escalones
Marco se fue dando cuenta de la suerte que tenía, por ir a esa escuela, obtener todo lo que quería y no solo
eso, también por tener esos tres puntos más importantes. Cómo se sentía así, decidió darles las gracias a sus
padres:
-Mamá, papá, gracias por hacer lo que hacéis por mí. No me he dado nunca cuenta hasta este momento, el
momento en el que estoy ahora. Sois los mejores y no sé porqué siempre he estado tan negativo, debería
haber sido más positivo y a partir de ahora la positividad será mi siguiente escalón a afrontar, pero gracias
a vosotros, ya está casi superado. Voy a esforzarme mucho para superarlo el cien por cien y estar más ale-
gre y contento durante el resto de camino y vida que me falta porque no lo quiero pasar igual de mal que lo
he pasado solo por no pensar. Espero que estas palabras os las toméis en serio, porque lo que estoy dicien-
do es lo que realmente siento y me sale realmente del corazón.
-Hijo, no nos tienes que dar las gracias, te damos todo lo que te mereces y nos parece muy bien el esfuerzo
que has estado haciendo y todo a lo que te has afrontado. Y no, no nos lo tomamos a broma porque vemos
que te has esforzado y aunque no haya sido antes al menos lo has conseguido que era tu objetivo y era lo
que tú querías. Sabemos todo lo que has estado sufriendo y creemos que has hecho bien. Sigue así de cons-
tante que así se llega a muchos sitios y puedes llegar muy lejos, puedes llegar a donde tú quieras o más.
No hace falta que nos digas que te sale del corazón porque te conocemos, hemos estado estos veinte años y
toda tu vida juntos y que sepas que el punto del amor nunca lo vas a perder porque siempre nos vas a tener,
a tú madre y a tú padre para lo que sea, en las buenas y en las malas, en lo más divertido y en lo menos di-
vertido pero que sepas que siempre nos tendrás.
Finalmente Marco fue el chico más feliz de toda la ciudad de la felicidad y consiguió cumplir su sueño, ser
un chico feliz. A partir de ahí, Marco fue una gran influencia y un gran ejemplo para todos. Sus últimas
palabras fueron:
-La felicidad siempre te acompaña.
23
Luis, el tiburón que quería volar
Raúl Déniz Guedes 1º eso A
Había una vez un tiburón que se llamaba Luis. Era el tiburón blanco más temido de todo el
océano Pacífico.
Había muchas más especies peligrosas, pero Luis era el más temido, ya que el 90% de sus
intentos de caza acaban en éxito, gracias a su gran velocidad, y a su capacidad estratégica.
Su comida favorita era las focas marinas pero le resultaba cansado porque era el animal
que más le costaba de atrapar porque también es rápida.
Vivía en una cueva gigantesca en el fondo del mar, él era muy listo así que para que otros
animales no se metieran en su cueva estaba llena de trampas, no vivía solo, vivía con su her-
mano pequeño llamado Daríl.
Daríl era también muy bueno cazando, su especialidad era la fuerza, tenía fuerza para ma-
tar a una orca, su porcentaje de éxitos en caza no estaba nada mal era de un 65% pero con
los dos hermanos juntos resultaba imposible escapar, gracias a sus dotes.
Daríl era muy ambicioso, hábil, pero a veces demasiado inmaduro, muchas veces le fastidia
las cazas a Luis.
Luis era su única familia así que se sentía muy protector con su hermano.
Un día estaban dando un paseo y vieron unas orcas, fueron rápidamente a su guarida, ya
que eran muy peligrosas, por suerte estaban de paso.
Un día salieron a por comida y encontraron un pulpo, lo persiguieron hasta una cueva, entro
en la cueva y se dio en la cabeza contra una piedra.
Se desmayó, al cabo de 24 horas, se despertó.
No recordaba dónde estaba, ni quién era, el pulpo le salvo la vida, le explico quién era…
24
Luis cambió de personalidad, ¡Se hizo vegetariano!
Luis ya no fue nunca el más temido, sino que fue amigo de todas las criaturas que antes se
las hubiera zampado.
Un día merodeando por las aguas se encontró a una foca atrapada en una piedra, ella lloraba
porque creía que se la iba a comer y Luis le dijo: -No temas, no voy a hacerte daño, al revés
te voy a sacar esta piedra de encima y así podrás ir con tu familia.
Cogió carrerilla, tiro la cabeza hacia delante y aparto la roca.
La foca muy agradecida le dio las gracias mil y una vez, cuando se iba a ir le dijo Luis:
¿Cómo te llamas? Y la foca le dijo que se llamaba Alejandro y se esfumó.
Un día se encontró a su amigo Alejandro. Estuvieron jugando al escondite casi una hora,
hasta que no pudieron seguir jugando porque se tenían que ir.
Luis un día se encontró un banco de peces voladores y se sorprendió porque nunca había vis-
to nada igual.
Luis intentó imitarlos pero no pudo volar.
Lo siguió intentando una y otra vez…
Luis se fue a su casa con la esperanza que al día siguiente lo conseguiría.
Por la noche se le apareció una hada y le dijo que como había sido tan buen tiburón se le
concedería un deseo y el pidió volar.
Y esta es la historia de Luis, el tiburón que quería volar.
25
UN DIARIO ENCANTADO
INÉS SERRA 1º ESO B
Después de la muerte de Daniel, no hubo muchos cambios en la
ciudad ya que no llevaba más de un año, el único que acudió a su funeral fue Adrián. La
muerte de Daniel fue solo por una malinterpretación suya.
Todo empezó ya siendo de niño, cuando en el colegio no tenía amigos hasta que con siete
años se dio cuenta de que si que tenía una amiga que siempre estaba ahí pero le picaba la
curiosidad por saber que si tanto le seguía ¿por qué no hablaba con él? pero esa amiga sí
que tenía nombre, se llamaba Sombra. En el recreo, siempre se ponían los dos juntos y se
estiraban en el suelo a tomar el sol, y mientras Dani preguntaba en voz alta:
-¿Por qué a veces estas y por qué a veces desapareces? ¿Te enfadas conmigo?
Pero un silencio seguía a continuación, nadie respondía.
Cuando fue creciendo no la echó de menos ya que ella se enfadaba sin razón, hasta que
un día maduró. Se dio cuenta de que ella siempre estaba ahí cuando estaba en plena luz,
cuando no había luz se iba.
Desde niño, Dani, tenía una loca afición, era construir y diseñar juguetes. Le ofrecieron un
grandísimo trabajo en el sur de Asia. Pero él solo no podía ir, necesitaba ayuda, ¿Pero de
quién? No tenía a nadie en quien apoyarse. Su madre, una anciana muy solidaria, estaba
trabajando en un hospital de voluntaria en ´´africa, así que no podía estar con él. Solo le
quedaba por preguntar a su vieja amiga la sombra. Y así lo hizo, se estiró en el suelo como
cuando eran jóvenes.
-Ya sé que te enfadas conmigo, pero yo te sigo queriendo, eres el único al que puedo
acudir, ¿podrías venir con migo a Asia? y te prometo que siempre estaré allí para todas tus
necesidades.
Pero un silencio seguía a continuación y por un instante Daniel pensó que se negaba a
ayudarle y se puso a decir que si con la cabeza (era su manera de rezar), y él sin darse
cuenta, obviamente la sombra le imito y el supuso que era un sí y nada más cogieron las
maletas y se marcharon.
Los primeros meses, fueron perfectos, a Dani el trabajo le iba muy bien, incluso hizo un
amigo y lo más importante Sombra no se enfadó con él porqué no desaparecía. Así que
Dani decidió ira a pasar un día con sus amigos en la playa. Al llegar se encontró con
Adrián, y Dani dijo:
-Bueno, ya que estamos todos ¿por qué no vamos a bañarnos? Muy extrañado su amigo
dijo:
-¿Pero no faltaba otro amigo tuyo por venir?
26
- Por favor un poco de respeto, si está delante nuestro ¿como no lo ves?
- Perdóname Dani, mejor vamos tirando. Pasaron un día esplendió, se bañaron en el mar,
jugaron a futbol, hicieron un picnic y pasearon por la orilla hasta que antes de marchar, el
amigo le dio las gracias a Dani por haberle invitado:
- Dani muchas gracias por invitarme y por hacerme pasar este día tan agradable, además
es el momento perfecto porque dicen que de aquí a una semana empieza la estación de la
lluvia.
Entonces Dani preguntó:
- ¿De qué me estás hablando? Dijo Daniel extrañado.
-¿No lo sabías, aquí hay dos épocas? el verano; es la que nunca llueve y el invierno; es la
que siempre llueve.
-Ah, muchas gracias Adri, mañana nos vemos en el trabajo.
-Adiós, gracias por todo.
Cuando Dani estaba viendo el telediario en el canal Deuschland anunciaron la llegada de la
estación de la lluvia para el día siguiente. Dani, muy preocupado le explicó todo lo que esta-
ba sucediendo a Sombra y que mañana por la mañana él le diría unas órdenes que debería
seguir para que su amistad se mantuviese viva.
A la mañana siguiente Dani se despertó muy excitado y preocupado. Se levantó y se vistió,
cuando aún le quedaban veinticinco minutos para explicarle a su amiga todo a lo que ella
debía obedecer:
-Sombra, va a ser una época muy complicada para nuestra relación ya que no podrás salir
conmigo a la calle pero si quieres que nos sigamos viendo, tendrás que obedecer a estas
órdenes: nunca apagues la luz y jamás salgas a la calle sin mi permiso ¿de acuerdo?
Pero como siempre un silencio venia a continuación. Daniel, confiado de que sombra le
obedecería, marchó, pero sombra le seguía y Dani le dijo que se quedara en casa pero des-
pués de una discusión y de intentos fallidos de que sombra siguiese a Dani, el pensó que
sombra creía que quería que su relación se acabara y él dijo:
-Tú empezaste conmigo la relación y tú la acabarás, adiós, que sepas que te echaré de
menos.
Pero un silencio seguía a continuación y Dani decepcionado pensando que iba a responder,
duramente se marcho a trabajar.
El pobre Daniel, se pasó todo el día pensando en su amiga y como ya no supo qué hacer,
se fue a la farmacia:
27
-Buenos días, ¿tiene pastillas para recuperar a los amigos?
-¿Qué tipo de amigo es?
-Bueno… es mi sombra.
-¡Ah!, entonces no necesitas pastillas, tienes que tener luz en los sitios.
-Muchas gracias.
Mientras Dani salía de la farmacia, pensó en todo lo que había hecho sombra por él, cuando
Dani tuvo la tremenda idea de hacer algo a lo grande para reencontrarse con su amiga, ir a
la parte del sistema solar que desprende más luz, el Sol. Después de muchos años de tra-
bajo para su cohete, Dani ya estaba listo para despegar, pero pensó ya que iba a ir al espa-
cio y ser famoso decidió ponerse el apodo “Pedro Duque”.
Cuando Dani despegó y llegó al espacio, fue hacia el sol hasta que mientras estaba a punto
de tocar el sol, Daniel chilló:
-¡¡¡Sombra, te necesito!!!
Pero un silencio siguió a continuación.
EN EL TREN…Parte 1
¡Pasajeros al tren! Escuche. No sé por qué tuve que hacerle caso… Me subí y un
escalofrió recorrió mis venas, Era “él”. Después de mirarlo de nuevo sí, ¡Era él!
Grité en ese instante, las puertas se cierran detrás de mí y yo intentándolas
abrir con desesperación. Las horas pasaban, el tren más silencioso de mundo,
pero no había tiempo. Un chico se me acerca y me dice –Cuidado con lo que ha-
ces chaval- Confuso, le respondí – Pero…- Y ¡Plaf! Ya no estaba, se había mar-
chitado, así sin más. Continuaba confuso mientras esperaba llegar a mi para-
da. En ese momento lo pasé muy mal ya que “él” me miró. Me acerque al con-
ductor y le susurré – No hay tiempo. Haga que el tren vuele o algo ¿por eso se
llama AVE o no?- y el conductor me responde inquieto- ¿Está usted loco?- y le
respondí que no, que estaba “él” en el tren. Luego grito -¡Dios santo, maldito ca-
charro arranca! Después me acerque a mi asiento y pude ver una nota en la
cual ponía: -TE ACUERDAS…- Rompí la nota y acto seguido cogí uno de los
martillos de seguridad y se lo tiré a “él” pero lo esquivó con mucha agilidad.
28
Me dije a mi mismo que como pude hacerlo. Luego se me acercó el hombre ex-
traño y me dice –Te lo advertí- Y de nuevo se marchó. Me levanté, fui al baño
y cuando regresé a mi asiento encontré un mensaje en el espejo que decía –
Estás perdido- Ya está hasta este punto llegué, voy a la cabina del conductor y
acto seguido le di un golpe, frené el tren abrí las puertas. Casi lo consiguí pero
lo que pasó es que de repente “él” miró las puertas y se cerraron instantánea-
mente. Pegué un brinco y me caí.
Mi único deseo era solo a salir de allí.
TE ACUERDAS… Parte 2
Tras la recuperación del conductor un poco mareado gritó-¡Hemos llegado a la
parada número 1!- Me he salvado grité. Y “el” dijo –Yo creo que no- cerró las
puertas mágicamente, se acercó a mí, y ahí empieza mis últimos momentos de
vida. Lo último que vi fue su rostro pálido frente mí y lo último que escuche
fue su voz tenebrosa y fúnebre diciéndome lo siguiente: ¿Te acuerdas de los
buenos compañeros que éramos? ¿Te acuerdas el día en que llegó esa niña nue-
va y la llamábamos “La loca”? ¿Te acuerdas de que pensábamos que era una
bruja? ¿Te acuerdas de 6+que la seguimos a ese callejón oscuro sin miedo a lo
que pudiese pasar? ¿Te acuerdas de lo que le hicimos? ¿Te acuerdas de que te
ayudé a saltar el muro? ¿Te acuerdas de que no me cogiste la mano y en vez de
eso saliste corriendo? ¿Te acuerdas de lo que te dije que te haría si te volviese a
encontrar? ¡Eh! ¿Te acuerdas? De repente, nadie se encontraba en el tren y
adiós, el tren cayó por un acantilado conmigo, como único pasajero
Je,je, je... te estarás preguntando como pude escribir esto si supuestamente es-
toy muerto… Bueno, eso se ya se lo puede imaginar usted.
29
LAS NAVIDADES DE MARTA
Marta era una niña que no creía en los Reyes ni en el Papa Noel. Siempre decía que era muy aburrido cele-
brar estas fechas e ir a casa de los abuelos.
Cuando Marta se hizo mayor decidió no celebrarlo para evitar aburrirse.
Un día Marta estaba limpiando su casa, cuando sin más ni menos se encontró con una lámpara. Empezó a
limpiarla y de golpe le apareció un genio.
- ¿Quién eres?- le preguntó Marta.
- Soy Patricio, tienes mucha suerte de que haya venido en tu búsqueda – le respondió el genio.
Marta pensó que se había confundido de persona o que era una broma. Pero se quedó parada cuando Patri-
cio le dijo:
- Durante los próximos tres días, por la noche, te vendrán a ver tres genios diferentes. Uno te mostrará el
pasado, otro te mostrará el presente y el último te mostrará el futuro.
Esa noche Marta estaba confusa. No entendía nada de lo que había pasado. No sabía que hubiese tenido una
lámpara por su casa.
Al día siguiente, Marta decidió no salir de casa en todo el día por lo que le había sucedido la noche anterior.
Así que estuvo en su casa hasta que llegó la noche.
Marta, impaciente, esperó el primer genio que le había dicho Patricio. Cuando Marta se quiso dar cuenta el
genio ya había llegado.
- Hola soy Aurelio, el genio que te va a mostrar el pasado – le dijo el primer genio.
La llevó al pasado y le mostró todo lo que le había sucedido durante su pasado. Marta se quedó parada. Le
mostró cómo pasaba Marta las Navidades y ella se dio cuenta de lo mal que lo había hecho.
Cuando el genio se marchó, Marta se fue a dormir angustiada por lo que le había pasado.
Al día siguiente, Marta se despertó un poco más alegre pensando en regalos que podría comprar a su madre,
a su padre, a su hermana y a su hermano.
Después de haber dormido, Marta vio al segundo genio.
- Hola soy Fernando, el genio que te va a mostrar el presente – le dijo el segundo genio.
- Vale – dijo Marta.
Le mostró el presente, aparecía ella sola en casa, viendo un programa de televisión que no tenía nada que
ver con la Navidad.
- No me puedo creer que yo haga esto en Navidad, debería estar contenta y celebrarlo con la familia – se dijo
Marta a sí misma.
- Yo creo que deberías mostrar un poco más de interés por la Navidad, es algo que sucede para poder cele-
brarlo con la familia y pasárselo bien – dijo el segundo genio.
30
Ese genio se fue muy triste porque sabía que Marta no apreciaba la Navidad.
Esa misma noche, Marta se puso a pensar en llamar a su familia, pero no estaba segura del todo ya que mantenía
una mala relación con su familia.
A la mañana siguiente, Marta ya estaba comprando los regalos para la familia.
Llegó a su casa cargada de regalos que no sabía dónde esconderlos ya que iba a invitar a toda la familia a su ca-
sa.
Entonces fue cuando el tercer genio apareció.
- Hola soy Estéfano, el genio que te va a mostrar el futuro – dijo el genio.
- Espero que no sea malo, sólo de pensarlo me entran ganas de ponerme a chillar – dijo Marta.
Le mostró el futuro. Aparecía ella con su madre, su hermana y su hermano llorando.
- ¿Por qué estamos llorando? – dijo Marta.
- Espera, sigue mirando y lo averiguarás – dijo el genio.
Entonces fue cuando vio a su padre muerto.
Su madre, su hermano, su hermana y ella estaban en el entierro, llorando desconsoladamente.
En ese momento, el genio se fue mucho más triste que el segundo genio.
Marta no dudó ni un segundo en llamar a su familia para decirles que fueran a su casa. No quería pasar las si-
guientes Navidades tal y como las estaba pasando, ya que siempre se quedaba sola sin compañía de nadie.
El día de Navidad toda su familia llegó a la casa de Marta.
Marta les dio un buen abrazo a todos y les dijo:
- Lo siento mucho por no haber llamado para invitaros a mi casa. Creo que lo debía haber hecho mucho antes y no
esperar tanto.
En ese momento, Marta comprendió que merecía la pena celebrar las Navidades con su familia porque se lo pasó
muy bien.
Desde ese día Marta no cambió de idea y siempre invitó a su familia a comer.
31
LA VIEJA ANCIANA
ZARA PLA
LA VIEJA ANCIANA
Calle 9, Bransbüht, se podría decir que era una calle tenebrosa, donde los árbo-
les ya no tenían hojas, ni ramas, estaban secos, mugrientos, las aceras descuida-
das y un par de casas en venta alrededor. Pero realmente, en medio de toda
aquella desolación, una casa, tan simple que no cabía duda, nadie se acercaba a
ella ni en Halloween a pedir caramelos, ni el cartero a dejar las cartas... Pero es
que la vieja de esa casa era más tenebrosa que nada en el mundo, pasaban co-
sas paranormales. Algunos la llaman… “la vieja anciana”.
Al principio todo era normal, como en cualquier ciudad. Los niños corrían sin
preocupación alguna, los adolescentes que aún estudiaban, se sentaban cada tar-
de bajo las copas de los árboles que daban más sombra. Los ancianitos paseaban
mientras iban corriendo los años y los adultos paseaban y se tomaban café en las
terrazas de las cafeterías. A eso si se le podía llamar felicidad.
Los Kamaya, se fueron porque al padre de Álex le habían trasladado por el traba-
jo a una nueva central, a la gente no le afectó ya que era una cosa normal que a
cualquier persona le hubiera podido pasar, pero lo que más me dolió fue que mi
amigo Álex se fuera, habíamos sido muy buenos amigos desde que éramos muy
pequeñitos, aunque todo se ha de aceptar ya que estas cosas pasan.
Y os preguntaréis a qué viene todo esto de „‟la vieja anciana‟‟…
Mi madre me mandó a que fuera a entregarles a los nuevos vecinos una cestita
que contenía algunos dulces y vino, así que fui y le di al timbre sin pensármelo
dos veces.
- ¡Quieeeén eees!
- Hoo..oo..Hola soy Carlos, tu nuevo vecino, mi madre me ha dicho que venga
a saludar y de paso vine a traerlos una cesta de bienvenida a la ciudad.
- Mira niño no estoy para tonterías ni siquiera quiero tus malditos dulces, vete
si no quieres perder un brazo, ¡ Andando!.
- Lo…lo siento pero déjeme entrar por favor, ¿tienes hijos? Yo quiero conocer-
32
los,
¿ Sabe? me gusta mucho hacer nuevos amigos me siento muy solo ahora mismo…
- ¡Que te vayaaaaaaaaaaaaaaaas! No quiero saber nada de vosotros o ¿aAcaso
no te ha quedado claro? Voy a maldecir a tu familia, para que nunca más volváis
por aquí, ¿Entendido? Yo me entero de todo, niño, como se te ocurra decirle a
alguien esto, el próximo serás tú…
Volví a casa, tenía frío y miedo a la vez. Me tumbé en la cama mirando por la ven-
tana como si aquello no hubiera pasado nunca y me dormí.
Era un 13 de diciembre cuando perdimos a la abuela, no fueron unas buenas navi-
dades para la familia, ni para el abuelo, pero cuando pensamos que nada podía ir
peor… Mama tuvo una charla conmigo porque era el primer familiar que habíamos
perdido y fue duro superarlo.
- ¿Mama, crees que estará bien? Los ángeles lo cuidaran, ¿No crees?
- Estoy segura, mira debes saber que estas cosas pasan y te lo vas a encontrar
muy a menudo, porque no todos somos eternos.
- Entonces, ¿yo moriré también?
- Claro que sí, hijo, pero como todos, cuando llegas a una cierta edad vas en-
vejeciendo y llega un momento que el corazón ya no puede más, pero esto es una
cosa normal, no nos morimos porque queremos, pero piensa que aún te queda
mucho por vivir, no andes preocupándote ahora por esto, ya llegará su momento
lo único que has de hacer es vivir al máximo y disfrutar cada día como si fuera el
ultimo.
Ya había pasado un año (era 25 de diciembre del año siguiente) y pensé que lo de
la vieja ya quedaría como un mito, seguro que lo de la abuela fue por el destino,
así que estaba contento y bajé rápido al salón para abrir los regalos de Navidad,
me hacía mucha ilusión por si me habían traído lo que había pedido, así que bajé
corriendo, pero iba tan deprisa que no miraba el suelo y me tropecé con algo duro.
Cuando clavé la mirada, ¡era papá! No podía estar pasando, seguía soñando, así
que fui corriendo mientras llamaba a mi madre, suponía que estaba en el baño así
que entre y la encontré sentada en la taza, sin sangre ni nada, muerta, no respira-
ba estaba pálida, intacta pero muerta. Ya me empezó a entrar el pánico mientras
vi a mi hermana que caminaba hacia a mí, era una adolescente de 16 años así que
debía estar muy asustada. Me miraba pero no me decía nada, llamé a la policía
33
enseguida vinieron nos taparon con una manta y nos hicieron preguntas pero no
sabían qué podía haber pasado.
Leslie, mi hermana, se había quedado muda por razones inexplicables y no sa-
bían qué podía haberle afectado, sin embargo estaba un poco loca, así que la
metieron en un centro para cuidarla bien. En cuanto a mí, me llevarían a un
centro de adopción donde me darían clases y comida, donde dormiría con otros
compañeros, donde no veía ni principio ni final, ese era mi futuro.
El policía me metió en el coche y se puso en marcha. Yo miraba por la ventana,
vi que la vieja anciana había vendido su casa, supongo que ya había conseguido
lo que quería.
Yo creo que esta frase significa que estás feliz, que estás libre. Creo que es cuando tú es-
tás como en la luna de Valencia, cuando estás en tu mundo. Cuando estás colgado en el
cielo creo que estás sin ninguna responsabilidad, cuando puedes hacer lo que quieras.
Porque yo creo que cuando estás en el cielo y no quiero decir cuando te mueres, estás li-
bre de cargos, el aire te roza la cara, sientes un sentimiento de libertad y felicidad, estás
muy feliz, como si allí no tuvieses malos momentos.
DANIEL ORANÍAS VILLEGAS 1º ESO C
34
Érase una vez, un grupo de amigos muy infeliz, con una vida triste
y aburrida. Su día a día era monótono. Se pasaban las horas traba-
jando, sin poder disfrutar de su tiempo libre y ni siquiera de lo que
este maravilloso mundo les ofrecía.
Un buen día, cansados ya de esa rutina, no soportaron más estar
allí y mágicamente aparecieron unos cohetes, mandados por la Tie-
rra, que los enviaron tan lejos que llegaron al cielo. Raramente se
engancharon a las blancas y suaves nubes. Al estar allí arriba pu-
dieron ver el mundo desde otra perspectiva, observaron lo feliz y di-
vertido que era en realidad y se dieron cuenta de lo poco que habían
aprovechado el tiempo. A partir de ese momento decidieron cumplir
sus sueños y vivir con más positividad la vida.
ESTER VICENTE 1º ESO C
Era un día normal y corriente, uno de esos en los que pierdes el tiempo pensando en la
primera cosa que se te viene a la cabeza, aunque a veces, no es perder el tiempo, sino
que es aprender nuevas cosas.
Desde la ventana de mi habitación se podía observar el hermoso día que hacía.
En el medio de un cielo muy azul, había bastantes nubes claras, como si fueran esos
algodones de azúcar que nos compramos en las ferias. Fue entonces cuando me pre-
gunte ¿Las nubes, están colgadas del cielo? Y es que, siempre están arriba, flotando en
el aire, como si un hilo imperceptible, no dejara que se acercaran a la superficie.
Me puse en el lugar de una nube, y pensé en cómo sería mi vida si lo fuera, cada ma-
ñana vería el sol del interior de mi caerían sobre la tierra pequeñas gotas de agua, el
aire me arrastraría hacia otros lugares, países continentes... Viajaría por todo el mun-
do, pero supongo que dentro de mí se encontraría una pequeña curiosidad por saber
que hay ahí abajo, que son esos cuadraditos marrones que se ven cuando viajas en
avión.
35
Detrás de esta larga reflexión, sentí un fisgoneo el cual no sabía cómo aclarar y me
propuse otra pregunta ¿Los aviones son como las nubes? Por parte si, pensé, ya que
están la mayor parte del tiempo en el firmamento, siendo llevados por el viento e in-
fluenciados por las tormentas. Pero por otra parte, son dos cosas totalmente distintas,
ya que ellos sí que bajan a la superficie. Más y más preguntas iban apareciendo por
mi cabeza, hasta que decidí centrarme y buscar una conclusión final.
El desenlace a todas esas preguntas, fue, ver como después de pensar en distintas ra-
zones por que algunos de los elementos que pasan la mayor parte del tiempo en el cie-
lo, son como son, sienten lo que sienten, o hacen lo que hace, no había llegado a conse-
guir una respuesta para todas esas preguntas, y es que los fenómenos colgados del cie-
lo, provocan muchas curiosidades, pero no tienen ninguna explicación.
ALBA PADRÓ 1º ESO C
Aleix Tapias - 1 Eso A
Siempre colgados del cielo están, adornado nuestro cielo, haciéndonos disfru-
tar desde la ventana de nuestra casa.
Son jóvenes, fuertes... y sobretodo valientes: suben y bajan rozando las olas,
dejando que el viento les haga disfrutar del sol y el agua al mismo tiempo;
saltan, recuperan y vuelven a volar.
Me gusta mirarles, y quizás un día de estos me cuelgo yo también del cielo:
me subo a la tabla, engancho la vela y me convierto en un pájaro más de los
que adornan el cielo de mi pueblo, mi costa, mí mar... Practicando kitesurf.
36
Hoy alguien muy especial me ha besado.
Desde entonces me siento flotando, en una nube de
algodón rosa. Mis pies se elevan, y no necesitan
tocar el suelo para desplazarse. Me elevan y ele-
van como si fuera la bailarina más ligera, bailan-
do la danza más bella.
Ya nada para mi tiene el mismo color, todo es
claro y brillante. En mis labios se asoma una sonrisa que no puedo conte-
ner, y eso me hace reír. Me dan ganas de cantar, bailar y hacer comprender
a todo el mundo como me siento. Me traslado a un mundo perfecto, donde
solo hay cariño y amor.
Y deseo volver a tener este sentimiento de nuevo. Con el objetivo de ser fe-liz.
Aunque sé que tarde o temprano volveré a poner los pies en el suelo, ha
sido maravilloso estar colgada del cielo.
EVA TÓRTOLA VILCHES 1º ESO A
ALBERT PUIG 1º ESO
Hoy sin duda era un día triste, puesto que la oscuridad y gotas de agua provenientes del gran dilu-
vio lo cubrían todo haciendo el exterior un lugar inaccesible. Pero no era lo que me entristecía
sino que iba a ver a mi abuela que hacia siglos que no la veía, pero cuando vieron el peligro de esa
escurridiza e resbaladiza carretera decidieron aplazar el evento hasta el próximo fin de semana.
Así que me encuentro contemplando las oscuras y tormentosas nubes viendo como mis sentimien-
tos están colgados del cielo, menos el de tristeza que parece que me haya estado acompañado todo
este día tan desastroso.
37
DANIEL RIERA 1 ESO B
Ella es una diosa, en un cuer-
po humano, ella es la más her-
mosa, como un ramo de amor.
El conquistador será, aquel
que tenga el coraje, tan puro
que ganará, el amor de cual-
quiera.
El que fuese ganador, del con-
curso organizado, sería el su-
cesor, a la corona real.
Aquel muchacho tan alto, que
no gano nunca nada, que hizo
aquel alto salto, esquivo al
gran monstruo.
El muchacho au-
daz logro, la
mano de la prin-
cesa, y el mismo
se proclamó,
afortunado real.
ANNA CANALS
1º ESO B
El despertador suena a las siete en punto como cada
mañana. Como siempre, Sandra se levanta y hace
su rutina; se ducha, se viste y prepara su desayuno
habitual: tostadas con mermelada de albaricoque y
un zumo hecho con las naranjas del huerto de la
señora Isabel, su vecina, que cada mañana la saluda
con una gran sonrisa.
Hoy Sandra va a ir a la playa. Prepara una bolsa
con protector solar, toalla y gafas de sol. Hoy aprove-
cha para llevarse la cometa que la señora Isabel le re-
galó con amabilidad; hasta ésta mañana la había deja-
do en su cobertizo, pensando que nunca la iba a usar.
Al llegar a la playa, extiende su toalla en la arena y se
tumba a tomar el sol, pero hace demasiado viento y la
arena suspendida en el aire le molesta. Es un buen mo-
mento para probar su cometa. Nunca ha usado una pe-
ro piensa que debe ser fácil porque no lleva instruccio-
nes... Al coger la cometa observa a un chico que está
haciendo volar la suya y Sandra se fija en él para
aprender. El chico se le acerca y le dice:
- Hola! ¿Te puedo ayudar en algo?
Mmm.. No, gracias! Lo siento... te estaba mirando por-
qué no sé cómo volar mi cometa.
Vale! ¿Quieres que te enseñe? Si, por favor!
De modo que estuvieron pasando un buen rato jugando
con las cometas por la playa. Comieron y pasaron la
tarde juntos. Al final de la tarde, se dieron cuenta de
que se gustaban mucho y de que se estaban enamoran-
do, aunque realmente se conocían muy poco y sólo
habían pasado un rato juntos.
Llegó la hora de irse a casa y Sandra y Jorge decidie-
ron quedar otro día para conocerse mejor, pero para
recordar el maravilloso día que habían pasado, los dos
soltaron sus cometas al cielo.
Y las cometas se fueron volando, alto y lejos y allí
quedaron para siempre, colgadas del cielo.
38
A DÓNDE VAN LOS BESOS QUE NO DAMOSA DÓNDE VAN LOS BESOS QUE NO DAMOS
ÓSCAR VALENCIA 1º ESO C
Creo que esta es una frase que hay que interiorizar mucho teniendo en cuenta
que un beso es una cosa inanimada, no pueden irse porque no tienen ni con-
ciencia ni cuerpo y entonces no pueden moverse.
También se puede pensar que es una indirecta refiriéndose a cuando alguien
rompe amor y besos se han echado a perder, no se pueden recuperar, lo único
que podemos hacer es seguir con nuestra vida y fingir que estas cosas tampo-
co importan cuando la verdad es que si importan y mucho. Cuando un beso
que no damos se va y muchas veces puede que no vuelva pero si tienes suerte
y una buena pareja, volverá.
ESTHER VICENTE L°ESO C
Anna tenía un hermano pequeño. Lo típico entre hermanos es discutir y a veces hacerse el fuerte. Su madre le
insistía en que le diese un beso de buenas noches a su hermano Miguel, pero Anna siempre respondía que no.
Un día, toda la familia, incluida Anna, fueron a la playa a pasar un buen rato todos juntos. Anna y su her-
mano pequeño Miguel se fueron a bañar, un rato después Anna fue a tomarse un helado, dejando a Miguel
solo.
Cuando Anna volvió de su descanso se dio cuenta de que Miguel no estaba, y empezó a preocuparse. Le bus-
có por toda la playa, pero su esfuerzo fue en vano. Anna empezó a llorar angustiadamente y estaba muy arre-
pentida de no haberle dado ese beso de buenas noches a Miguel. Un rato después Anna vio a Miguel con una
familia, haciendo castillos de arena. Corrió hasta llegar a él y se lo comió a besos. Aliviada Anna, aprendió
una lección, a no desaprovechar las oportunidades que obtenemos.
39
DENIS GARCÍA MORENO 1 ESO C
Me levante, pero no la saludé, ella se acercó hacia mí, creo que esperando
el típico beso que le doy todos los días, pero hoy no, hoy estaba enfadada
con mama porque no me dejo ir a la fiesta, pero a mí hermana Julia sí, le
prometí no volverla nunca a hablar. Me fui a coger el autobús, me despedí de
todos menos de ella, di besos a todos menos a ella.
Llegué tarde a casa porque había un accidente muy grave en la nacional y el
autobús se retrasó mucho. Cuando llegue, estaban papa y Julia llorando en
el sofá,
Ahora solo quiero saber a dónde van esos besos que no damos esos besos
que estamos deseando darlos y que es imposible dejarlos en una mejilla.
Te quiero mamá
ALEIX TAPIAS - 1 ESO A
Uno, dos, tres, cuatro, y aquel que me ahorré... Cinco! Y seis, siete y ocho y nueve... son muchos los
que no he dado.
Son muchos los besos que han dejado de ser, que no han conseguido salir, vivir: besos de mariposa,
besos de película, besos de enamorados, besos de vaca, sí también besos de vaca-Pero... ¿A dónde
van ios besos que no damos?
Quizás esperan pacientes una nueva oportunidad...
Quizás se convierten en abrazos y achuchones ...
Quizás se cambian por un guiño de ojo o una palmadita en la espalda...
Quizás son arrepentimiento, besos que nunca más podremos dar...
A besar!!!
40
MARC GALLARDO 1º ESO A
La otra noche mientras intentaba dormirme después de enfadarme con
mi madre y de haberle negado un beso, estuve pensando, qué pasaba
con esos besos que no damos, los que se olvidan o los que no los damos
por enfado.
Pensé, que era muy injusto para ellos perderse en el olvido, que en al-
gún sitio tenían que estar y, a veces pienso que están en un baúl lleno
de besos, que tenemos que gastarlos cada día, y si los gastamos todos,
no pasa nada porque siempre crecen.
Pero con los que no gastamos, ¿qué pasa con ellos?, yo pienso que se
quedan allí en ese baúl y un día cuando dejas de estar enfadado con
tu madre, con tu hermano o con alguien acabas dando todos los besos
que un día no diste, por eso yo pienso que nunca son besos perdidos,
son besos postergados, que un día, saldrán de su baúl escondidos.
Todos conocemos las típicas mañanas de los lunes. Nos levantamos tarde, nos vesti-
mos, después nos lavamos los dientes y bajamos rápidamente las escaleras. Allí es
cuando nos tropezamos y ya sabemos que ese día no será el nuestro. Cuando llegamos a
la cocina para desayunar, mamá ya está llamando para irnos al colé. Cuando llegamos
al colé (tarde, estresados, cansados...) salimos disparados a clase y en ese momento
piensas "Se me olvidó darle un beso mamá." Te da igual porque te encuentras a tu no-
via delante de tu taquilla se lo das a ella. ¡Buenos días!
ELIA 1º ESO A
41
THE MOST MEMORABLE PLACE IN THE WORLD
Miguel Gómez Fernández 4 ESO B
In this review I am going to introduce you to the most memorable place in the world from my point of
view. I am talking about the Norwegian fiords: a set of huge penetrations of the sea inland which can
be many kilometers long. I went there four years ago for summer and since then I can’t get that out-
standing place out of my mind.
The enormous cruise, after some days at open sea, arrived to land and began its trip through the
fiords. The big boat seemed very tiny compared to the two greenish mountain ranges that surrounded us.
It was a pleasure to be relaxing on the room balcony with such magnificent views. Big waterfalls of
pure water poured down from the whitest glaciers into the salty waters of the sea. Finally, as if it
was part of a dream, we arrives at a cute, little Norwegian town where we ate some wild salmon. This
place made a lasting impression on me because I’m not used to being in such a place of exuberant na-
ture as I live in a Hyperactive and noisy city.
To sum up, you should put this memorable place on your list of places to see. It makes you think about
the society and the effect it has upon the world. You are able to connect with the planet and relax in
a way you could never imagine.
PARTY ON THE BEACH
Eva Tórtola Vilches 1ºESO A
Would you like to take photos of the sunset? Or have a midnight swim? Well, I’m here at a musical event,
were I can listen all day to music of my favorite bands, meet new friends, relax on the beach, take dance
classes…
It’s the perfect place for music fans. It starts on Saturday 13th
and finishes Sunday 14th
. A perfect week-
end.
It’s a beautiful place. It’s a Caribbean beach. The sea is a turquoise color all day that makes you jump into
the water all the time. The beach has lots of decorations and people can decorate themselves and the place
where they’re staying. The beach has lots of fun activities to do during the day. Like: fun houses, dance
classes, music competitions and volleyball games… Because this plan is for everyone.
I arrived here at 10 a.m in the morning. I was very excited. I’ve done lots of activities. I’ve relaxed and
enjoyed the sun on the beach. I’ve had different dance classes and met lots of friends. I’ve also played vol-
leyball. But the first and fun thing I did was put up my tent on the beach. It was a little bit complicated but
good fun. I still haven’t done lots of things, like participated in the music competition, had a midnight
swim or taken photos of the sunset but the thing I’m really waiting for is to try the different food they’ve
brought from all around the world. Why? Because I love eating and trying new foods.
42
EL MISTERI DE L’ESCOLA
“RAINBOW”
Aquesta és una història que mai oblidaré. Tot va
començar així:-
Viscaaaaaaaaaaa!!!!!!! És un dia assolellat de setembre, perfecte per començar el
col.legi...
Si, tan de bó hagués començat així al dia, però no, va haver de començar ple de
crits i ennuvolat (el dia és clar).
La mare em va dir que em preparés l’esmorzar, em rentés les dents i em pentinés
perquè arribava tard el meu primer dia de col.legi.
Ostres, quina mandra! Hauré d’anar a una escola fora de la meva ciutat. Però això no
és el pitjor, el pitjor és que m’hi hauré de quedar a viure allà durant nou mesos.
L’escola és diu Rainbow (quin nom més estúpid), la traducció al Català és arc de Sant
Martí. No sé per què li diuen així per què de coloraines i felicitat no en té res i la
gent quan pensa en un arc de Sant Martí, normalment pensa en un lloc marevellós i
ple d’alegria amb un pot de monedes que el vigila un follet de bosc. Pot ser que per
aquest mateix motiu l’escola es diugui així i la veritat és que el director del col.le fa
una pinta de follet de bosc que espanta i el col.le val molts diners. ( pel que fa el fet
de que es digui Rainbow).
Quan he fet la primera passa per entrar a la meva classe més de cinc persones se
m’han tirat a sobre i m’han dit que m’havien trobat molt a faltar durant les vacances
d’estiu. Jo els he contestat amb un somriure, però la veritat és que estava desitjant
treure-me’ls de sobre i oblidar-me’n d’ells durant uns altres tres mesos.
Ens han fet escollir habitació però la pessada de la Martina ha dit que volia compartir
habitació amb mi. Segons ella sóc la seva millor amiga i diu que sempre estarà allà
per qualsevol cosa que necessiti, i tant que estarà allà! Sempre enganxada a mi com
43
una lapa.
Per la nit m’ha despertat dient que trovaba a faltar a la seva mare i que tenia por de
la foscor, jo tota engoixada pels seus crits no he tingut més remei que sortir fora de
l’habitació mig morta de fred i de son i d’anar a fer un tomb pels pasadissos.
Quan anava a girar cap a la cantonada m´he trobat al Mateu dient que m’ ajupís i mi-
rés a l’altra banda del conducte de ventilació. M’he acostat per mirar i he vist una llum
verda fluorescent que brillava a l’altra banda del conducte.
Li he preguntat què era al Mateu i m’ha respost que l’acompanyes a descobrir-ho. Pri-
mer he pensat que es tractava d’una trampa però després he vist la seva cara d’inno-
cent i no he tingut més remei que endinssar-me a l’aventura. Hem comencat a gatejar
fins que perfí hem arribat a l’alta banda.
La llum verda semblava ser que havia adaptat forma d’arc i ja no era de color verd,
sinó que ara era rosa. Tots dos teniem molta por però ningú deia res. De cop la llum
s’ha començat a acostar a nosaltres i a fer pampallugues com un arbre de Nadal. El
Mateu amb la mínima intenció ha tocat la llum i ha desaparegut, Jo com ho hagués
fet qualsevol altra bona amiga he corregut a rescatar-lo. Amb pocs segons, els dos ens
trobavem en un bosc molt estrany i fosc.
Corria la possibilitat que haguéssim anat a parar a una altra dimensió. M’he girat per
comprobar que el meu amic Mateu seguia allà però darrere seu he vist com milions de
criatures de bosc ens observaven amb atenció, ens deien que no tinguéssim por d’ells i
que ja fa molts anys un parell de nens es van trobar amb la mateixa situació que no-
saltres. En Mateu i jo sentiem una gran curiositat per aquelles petites criatures i les
vam seguir. Al cap d’uns quants minuts, ens trobavem al lloc més maravellós que ha-
viem vists mai. Amb els meus propis ulls vaig poder
comprobar un arc de Sant Martí que brillava més
que cap altre, les criatures de bosc ens van expli-
car que era com un tresor per a elles però que ja
era hora d’acomiadar-nos, que es feia de dia i que
havien tingut una nit molt entretiguda gràcies al
Mateu i a mi.
Tot va comencar a desaparèixer i em vaig trobar a
44
la meva habitació, vaig sospitar que tot havia sigut un somni però a l’aixecar el coi-
xí vaig veure dues monedes d’or que brillaven, vaig sortir al passadís i em vaig tor-
nar a trobar al Mateu, però aquesta vegada amb una cara de felicitat immensa., em
va ensenyar les seves monedes d’or, em va dir que potser ens les havien deixat les
criatures del bosc.
No va tenir temps d’acabar l’última paraula quan ens vam trobar al director del
col.legi amb la seva estimada dona i ens va preguntar on haviem estat durant tota
la nit. No vam necesitar paraules per descobrir que els dos nens petits als que es
referin les criatures del bosc havien estat el director i la seva estimada quan eren
estudiants i potser per això l’escola es diu “RAINBOW”.
I després que va passar?
Em va preguntar la meva filla a l’haver acabat d’explicar-li la història.
JOANNA CALDWELL PONT 2º ESO B
45
LUGAR INHÓSPITO Jordi Bohigues de 3º ESO
Allí estaba, un calor abrasador en perfecta armonía con una suave brisa esti-
val. Un lugar húmedo que carecía de puertas, ventanas o algo semejante. Me
dolía la cabeza, me bombeaba el corazón a alta velocidad, con preguntas sin
respuestas. No recordaba nada de lo que había ocurrido horas antes, ni mi
nombre. Tan solo conocía el misterio que rodeaba mi posición, jugando conmi-
go mientras yo, anonadado, ob-
servaba su poder abismal que
acompañaba de un ruidoso golpe
de las olas chocando con la mus-
gosa roca. Fue eso lo que me hizo
sumergirme en el agua, la cual
desconocía si era dulce o salada,
en un intento frustrado de salvar
mi vida. Aguantando la respira-
ción observé unas vigas acuáticas que no dejaban pasar de los 3 metros, com-
prendí entonces que no estaba en el mar, estaba en una enorme piscina que
parecía ser objeto de experimento, y entonces respiré, más bien tragué agua, y
rápidamente salí. Ya fuera, mojado, corrí sin descanso 100 metros hasta llegar
a una especie de puerta de metal en la que di tres suaves golpes que fueron
respondidos con el sonido de unas llaves que movían el sucio paño.
De la metálica y chirriante puerta aparece un ser de unos 2 metros que al mo-
mento clava su mirada en mí. Con una capa negra como el carbón tapa com-
pletamente su rostro, dejando ver únicamente sus brillantes y cambiantes ojos
azules. Yo ya había reculado 20 metros cuando empecé a correr sin descanso
durante unos 100 metros. A la mitad de camino resbalé, dañándome el descal-
zo pie mientras me invadía el parpadeante reflejo de las amarillentas luces.
Al borde de la piscina, me lancé a ella esta vez sin mirar atrás y me inundé
hasta el fondo, al borde de las limitadas bigas, aguantando la respiración. Se-
46
guido de mí se lanzó la oscura silueta de ojos azules que de inmediato se dirigió
hasta mí para alcanzar mi posición. Al borde de la muerte, mis pulmones em-
pezaban a quemar, no quería morir ahogado, quería salir pero no podía. Sin
oportunidades de vivir, decidí cerrar los ojos y recordar todo lo bueno que la
vida me ha brindado. Pensando en mi hermano con el que siempre me enfada-
ba por juguetes, mi madre, a la que debo mucha parte de mi vida y mi padre,
por último, que me había enseñado las oportunidades que te da la vida, las
cuales se deben aprovechar. Cuando en mi mente se exponen varias diapositi-
vas referentes a mi padre, todo se vuelve negro y vuelvo a despertar. Contem-
plo como un charco de sangre rodea al monstruoso ser y me doy cuenta de qué
había muerto. Salgo del agua con sus ropajes sucios y me dirijo a la oxidada
puerta a la que hacía escasos minutos había dado tres suaves golpecitos. Abro
la puerta y con una mirada fijada en mí, emerge mi padre. Yo, boquiabierto,
puedo pronunciar una sencilla y concisa palabra:
-¿Papá...?
LUZ Y OSCURIDAD
POL ROS 3º ESO
Anduve durante meses buscando algo, algo que
me hiciera cambiar, que me hiciera recuperar la fe
en la humanidad.
Desde el asesinato de mis padres no he sentido más que odio, que venía de un te-
mor interior del que no podía escapar, ni fingir que todo estaba bien.
Huí de todo lo que conocía hasta llegar a un lugar donde comprendí que no era solo
yo el enfermo, el muerto que no conocía sentimientos, al que nadie podía entender.
Era un lugar oscuro, fúnebre y apagado, habitado por personas sin corazón, las cua-
les lo perdieron todo una vez, los que no podrán recuperar nunca lo que un día sin-
tieron. Me quise sentir identificado con ellos, pero simplemente no podía.
Lo perdí todo una vez, pero yo no podía acabar así, o cambiaba yo o cambiaba a to-
dos y no me disponía a cumplir la primera.
Cuando pensé que nada podía hacer, que un mundo corrompido no podía salvarse,
apareció ella. Era confuso como alguien como yo, lleno de odio y oscuridad, podía
sentir tal vínculo. Ella era mi motivo, mi sonrisa, mi luz interior. Ella era yo.
47
RELATO
ELENA LIAO 2º ES B
PARTE 1
La lluvia golpeaba contra la ventana de mi habitación. Yo seguía mirando la pared pensando cómo habían
cambiado las cosas en estos últimos años. Primero de todo, fui víctima del miedo y me ahogué con todos
mis sentimientos y palabras que jamás fui capaz de pronunciarlas. Querer tanto a alguien y cuando la tienes
delante, no sabes ni qué hacer. Conocer cómo sería una vida a su lado, y cuando se va, no saber a volver
a sentir el verdadero significado de vivir. La lluvia caía cada vez más fuerte, como mis sentimientos hacia él.
Y a pesar de conocer el dolor de la muerte, el daño emocional por la ausencia de un ser querido, saber
que allí fuera hay miles de personas más, le seguía queriendo. El móvil fue responsable de romper todos
mis pensamientos. Un whatsapp.
-¡Hola! ¿Te apetece quedar esta tarde conmigo?
-Visto a las 18:15.
Mi corazón latía cada vez más rápido con el simple hecho de pensar que probablemente podría compartir
otra tarde a su lado, y sé que lo aprovecharía como nunca porque nunca sabes cuándo verás de nuevo a
esa persona.
-Si te molesto, avísame.
-Visto a las 18:20.
_______________________
PARTE 2
El hecho de no responderle, fue por los nervios. Hacia tanto que no recibía un mensaje suyo...El tiempo
pasó demasiado rápido, y los buenos días se habían convertido en visto. Me había acostumbrado a perder la
esperanza y a no ilusionarme, pero que fuese un mensaje, de él, de su parte, volvía a sentir adrenalina en
mi estómago. ¡Malditas mariposas!
-Perdón, es que estaba ocupada y no se me había olvidado de responderte.-fue la primera excusa que se
me ocurrió.- ¿Qué es lo que te ha dado por querer quedar conmigo?
La última frase resultaba un poco borde, pero a la vez tampoco quería mostrarme fácil, aunque lo era. Si
nada hubiera cambiado, creo que seguiría siendo la niña que fui anteriormente, fuerte, clara, decidida...Y
ahora, después de haber tocado el cielo con mis manos, de haber volado y conocer un nuevo mundo entre
él y yo, ya no volví a ser la de antes.
-Me gustaría verte, hace muchísimo que no nos vemos.
-¿Qué te aportaría verme de nuevo?
-¿Me abres la puerta?
-¿Cómo?
-Si me abres la puerta.
48
Salí corriendo de la cocina y fui a la puerta, y miré por la mirilla. ¡No, es él! Ese pelo rubio y dorado, esos
ojos azules como el mar, esa sonrisa del que me enamoré...El corazón iba más de mil por hora, temblaba,
sentí la necesidad de abrazarle, decirle todo lo que nunca jamás me había atrevido a decirle, pero sé que ese
no era el momento. Miré de frente a la puerta, suspiré, sonreí involuntariamente y le abrí la puerta.
-Hola.
-¡Hola! Siento haber venido a la puerta de tu casa a pesar de las indirectas que te había hecho, pero creo
que deberías de saberlo...
-¿Qué te sucede?
-Me voy...-le costaba respirar.
-¿A dónde?
-A Italia.
-¿De vacaciones? ¡Qué guay! Espero que te lo pases genial, que comas esas pizzas tan famosas e...-no pude
terminar la frase.
-No volveré jamás.-me cortó.
______________________________
PARTE 3
"Querido destino,
Te hablo como si fueras dueña de todos mis actos y quien decide mi futuro. Te voy a ser breve y claro para
sacarnos de dudas. Primero de todo, esto no es una carta de amor, es una carta de agradecimiento por cada
segundo que me has dedicado sabiendo que jamás lo recuperarás. Como carta de agradecimiento, me gustaría
que supieras que eres la primera mujer que ha sido capaz de cambiarme, de darme cuenta de la realidad y
apreciar todo lo que tengo des del principio hasta el final. Gracias por todas esas noches que te has sacrificado
para estar conmigo, irnos de paseo con la moto por la noche sin límites, tu ya me entiendes, y sobretodo me
gustaría agradecerte por convertir todas mis lágrimas en alegrías. No sé si te acuerdas cómo nos conocimos,
pero eso no es lo más importante. Ahora lo que me importa es que tengas claro todo lo que me he callado
durante este tiempo. Admito que no he sido la mejor pareja que te gustaría haber tenido, sé que no te he
sacado grandes sonrisas como debería, y también sé que nunca me he entregado al cien como tú hiciste, por
eso quería pedirte perdón. Me has dado tanto que nunca me había dado cuenta que existiría el día que todo
esto desaparecería, me he acostumbrado a vivir dependiendo de ti. Ahora que me voy a Italia, tendré que em-
pezar de nuevo, y me arrepiento de no haber disfrutado estos últimos meses contigo. No te voy a decir nada
más, el resto ya te darás cuenta tú sola. Hasta que el destino vuelva a juntarnos otra vez, cuídate y sé feliz.
P.D: 'Me sentí astronauta cuando me abriste la puerta, perdido en tus lunares diciendo adiós a la tierra.' "
Al leer la carta me di cuenta de que durante todo este tiempo, lo único que nos había distanciado era algo
llamado orgullo.
Revista  literaria 2015
Revista  literaria 2015
Revista  literaria 2015
Revista  literaria 2015
Revista  literaria 2015
Revista  literaria 2015
Revista  literaria 2015
Revista  literaria 2015
Revista  literaria 2015
Revista  literaria 2015
Revista  literaria 2015
Revista  literaria 2015

Más contenido relacionado

La actualidad más candente

Periodico 5ok
Periodico 5okPeriodico 5ok
Periodico 5oklolosan10
 
Periódico 3º Número
Periódico 3º NúmeroPeriódico 3º Número
Periódico 3º Númerololosan10
 
Periodico 8perfecto
Periodico 8perfectoPeriodico 8perfecto
Periodico 8perfectololosan10
 
Periodico 1º Número
Periodico 1º NúmeroPeriodico 1º Número
Periodico 1º Númerololosan10
 
Boleti nabril3
Boleti nabril3Boleti nabril3
Boleti nabril3lolosan10
 
Periódico requeteterminado
Periódico requeteterminadoPeriódico requeteterminado
Periódico requeteterminadololosan10
 
Revista 20112 secundaria internet
Revista 20112 secundaria internetRevista 20112 secundaria internet
Revista 20112 secundaria internethomelink
 
Boletin junio ok
Boletin junio okBoletin junio ok
Boletin junio oklolosan10
 
Periodico conectados 2015
Periodico conectados 2015Periodico conectados 2015
Periodico conectados 2015felixir7
 
Gacetilla nº 18.PEREDA_LEGANÉS
Gacetilla nº 18.PEREDA_LEGANÉSGacetilla nº 18.PEREDA_LEGANÉS
Gacetilla nº 18.PEREDA_LEGANÉSevax14
 
Periódico 3º trimestre 2013 14
Periódico  3º trimestre 2013 14Periódico  3º trimestre 2013 14
Periódico 3º trimestre 2013 14santaanamonzon
 
Revista Escolar Nº 62 Junio 2009.
Revista Escolar Nº 62   Junio 2009.Revista Escolar Nº 62   Junio 2009.
Revista Escolar Nº 62 Junio 2009.laplanchada
 
El mundo colegial nº 54 junio 2016
El mundo colegial nº 54   junio 2016El mundo colegial nº 54   junio 2016
El mundo colegial nº 54 junio 2016enlerenando
 
Revista escolar junio 2011
Revista escolar junio 2011Revista escolar junio 2011
Revista escolar junio 2011laplanchada
 
Revista Escolar Nº 64 Abril 2010
Revista Escolar Nº 64   Abril  2010Revista Escolar Nº 64   Abril  2010
Revista Escolar Nº 64 Abril 2010laplanchada
 
Revista escolar abril 2011
Revista escolar abril 2011Revista escolar abril 2011
Revista escolar abril 2011laplanchada
 
REVISTA ESCOLAR Nº 61 - ABRIL 2009
REVISTA ESCOLAR  Nº 61 - ABRIL  2009REVISTA ESCOLAR  Nº 61 - ABRIL  2009
REVISTA ESCOLAR Nº 61 - ABRIL 2009laplanchada
 
Revista escolar junio 2012
Revista escolar junio 2012Revista escolar junio 2012
Revista escolar junio 2012laplanchada
 

La actualidad más candente (20)

Periodico 5ok
Periodico 5okPeriodico 5ok
Periodico 5ok
 
Periodico 6
Periodico 6Periodico 6
Periodico 6
 
Periódico 3º Número
Periódico 3º NúmeroPeriódico 3º Número
Periódico 3º Número
 
Periodico 8perfecto
Periodico 8perfectoPeriodico 8perfecto
Periodico 8perfecto
 
Periodico 1º Número
Periodico 1º NúmeroPeriodico 1º Número
Periodico 1º Número
 
Boleti nabril3
Boleti nabril3Boleti nabril3
Boleti nabril3
 
Periodico 9
Periodico 9Periodico 9
Periodico 9
 
Periódico requeteterminado
Periódico requeteterminadoPeriódico requeteterminado
Periódico requeteterminado
 
Revista 20112 secundaria internet
Revista 20112 secundaria internetRevista 20112 secundaria internet
Revista 20112 secundaria internet
 
Boletin junio ok
Boletin junio okBoletin junio ok
Boletin junio ok
 
Periodico conectados 2015
Periodico conectados 2015Periodico conectados 2015
Periodico conectados 2015
 
Gacetilla nº 18.PEREDA_LEGANÉS
Gacetilla nº 18.PEREDA_LEGANÉSGacetilla nº 18.PEREDA_LEGANÉS
Gacetilla nº 18.PEREDA_LEGANÉS
 
Periódico 3º trimestre 2013 14
Periódico  3º trimestre 2013 14Periódico  3º trimestre 2013 14
Periódico 3º trimestre 2013 14
 
Revista Escolar Nº 62 Junio 2009.
Revista Escolar Nº 62   Junio 2009.Revista Escolar Nº 62   Junio 2009.
Revista Escolar Nº 62 Junio 2009.
 
El mundo colegial nº 54 junio 2016
El mundo colegial nº 54   junio 2016El mundo colegial nº 54   junio 2016
El mundo colegial nº 54 junio 2016
 
Revista escolar junio 2011
Revista escolar junio 2011Revista escolar junio 2011
Revista escolar junio 2011
 
Revista Escolar Nº 64 Abril 2010
Revista Escolar Nº 64   Abril  2010Revista Escolar Nº 64   Abril  2010
Revista Escolar Nº 64 Abril 2010
 
Revista escolar abril 2011
Revista escolar abril 2011Revista escolar abril 2011
Revista escolar abril 2011
 
REVISTA ESCOLAR Nº 61 - ABRIL 2009
REVISTA ESCOLAR  Nº 61 - ABRIL  2009REVISTA ESCOLAR  Nº 61 - ABRIL  2009
REVISTA ESCOLAR Nº 61 - ABRIL 2009
 
Revista escolar junio 2012
Revista escolar junio 2012Revista escolar junio 2012
Revista escolar junio 2012
 

Similar a Revista literaria 2015

Revista 2014 Secundaria
Revista 2014 SecundariaRevista 2014 Secundaria
Revista 2014 Secundariahomelink
 
Discurso de graduación 2010
Discurso de graduación 2010Discurso de graduación 2010
Discurso de graduación 2010SVENSON ORTIZ
 
Revista manuela peña 2016
Revista manuela peña 2016Revista manuela peña 2016
Revista manuela peña 201642001089
 
Discurso graduación sexto_primaria_junio_2014
Discurso graduación sexto_primaria_junio_2014Discurso graduación sexto_primaria_junio_2014
Discurso graduación sexto_primaria_junio_2014CEIP TIERRA DE PINARES
 
Periódico escolar ceip luis siret 2012 2013
Periódico escolar ceip luis siret 2012 2013Periódico escolar ceip luis siret 2012 2013
Periódico escolar ceip luis siret 2012 2013Raúl Vera
 
Discurso de despedida a los alumnos de septimo grado
Discurso de despedida a los alumnos de septimo gradoDiscurso de despedida a los alumnos de septimo grado
Discurso de despedida a los alumnos de septimo gradoguillermocoronel10
 
Discurso de despedida a los alumnos de septimo grado
Discurso de despedida a los alumnos de septimo gradoDiscurso de despedida a los alumnos de septimo grado
Discurso de despedida a los alumnos de septimo gradoguillermocoronel10
 
20 Años ya Discurso de Celebración
20 Años ya   Discurso de Celebración20 Años ya   Discurso de Celebración
20 Años ya Discurso de CelebraciónGonzalo Ramirez
 
Diario Bahia Centro trimestre 3º 12 13
Diario Bahia Centro trimestre 3º 12 13Diario Bahia Centro trimestre 3º 12 13
Diario Bahia Centro trimestre 3º 12 13bibliobahiabarbate
 
Como me ha ido en 5º curso
Como me ha ido en 5º cursoComo me ha ido en 5º curso
Como me ha ido en 5º cursomariason,school
 
Mi Biografía
Mi BiografíaMi Biografía
Mi Biografíaedgar_97
 
Once B informatica (1)
Once B informatica (1)Once B informatica (1)
Once B informatica (1)marigonz96
 
Querido equipo directivo del abgena2013
Querido equipo directivo del abgena2013Querido equipo directivo del abgena2013
Querido equipo directivo del abgena2013Conchi Ruiz
 
Querido equipo directivo del abgena2013
Querido equipo directivo del abgena2013Querido equipo directivo del abgena2013
Querido equipo directivo del abgena2013Conchi Ruiz
 

Similar a Revista literaria 2015 (20)

Revista 2014 Secundaria
Revista 2014 SecundariaRevista 2014 Secundaria
Revista 2014 Secundaria
 
Autobiografía, didáctica
Autobiografía, didáctica Autobiografía, didáctica
Autobiografía, didáctica
 
Discurso de graduación 2010
Discurso de graduación 2010Discurso de graduación 2010
Discurso de graduación 2010
 
Mis ultimos días
Mis ultimos díasMis ultimos días
Mis ultimos días
 
PERIÓDICO 1º TRIMESTRE.pdf
PERIÓDICO 1º TRIMESTRE.pdfPERIÓDICO 1º TRIMESTRE.pdf
PERIÓDICO 1º TRIMESTRE.pdf
 
PERIÓDICO 1º TRIMESTRE.pdf
PERIÓDICO 1º TRIMESTRE.pdfPERIÓDICO 1º TRIMESTRE.pdf
PERIÓDICO 1º TRIMESTRE.pdf
 
Revista manuela peña 2016
Revista manuela peña 2016Revista manuela peña 2016
Revista manuela peña 2016
 
Discurso graduación sexto_primaria_junio_2014
Discurso graduación sexto_primaria_junio_2014Discurso graduación sexto_primaria_junio_2014
Discurso graduación sexto_primaria_junio_2014
 
Periódico escolar ceip luis siret 2012 2013
Periódico escolar ceip luis siret 2012 2013Periódico escolar ceip luis siret 2012 2013
Periódico escolar ceip luis siret 2012 2013
 
Discurso de despedida a los alumnos de septimo grado
Discurso de despedida a los alumnos de septimo gradoDiscurso de despedida a los alumnos de septimo grado
Discurso de despedida a los alumnos de septimo grado
 
Discurso de despedida a los alumnos de septimo grado
Discurso de despedida a los alumnos de septimo gradoDiscurso de despedida a los alumnos de septimo grado
Discurso de despedida a los alumnos de septimo grado
 
20 Años ya Discurso de Celebración
20 Años ya   Discurso de Celebración20 Años ya   Discurso de Celebración
20 Años ya Discurso de Celebración
 
Joaquin
JoaquinJoaquin
Joaquin
 
Diario Bahia Centro trimestre 3º 12 13
Diario Bahia Centro trimestre 3º 12 13Diario Bahia Centro trimestre 3º 12 13
Diario Bahia Centro trimestre 3º 12 13
 
Como me ha ido en 5º curso
Como me ha ido en 5º cursoComo me ha ido en 5º curso
Como me ha ido en 5º curso
 
Marta
MartaMarta
Marta
 
Mi Biografía
Mi BiografíaMi Biografía
Mi Biografía
 
Once B informatica (1)
Once B informatica (1)Once B informatica (1)
Once B informatica (1)
 
Querido equipo directivo del abgena2013
Querido equipo directivo del abgena2013Querido equipo directivo del abgena2013
Querido equipo directivo del abgena2013
 
Querido equipo directivo del abgena2013
Querido equipo directivo del abgena2013Querido equipo directivo del abgena2013
Querido equipo directivo del abgena2013
 

Más de homelink

Petit espai - dec 2014
Petit espai - dec 2014Petit espai - dec 2014
Petit espai - dec 2014homelink
 
Hábitos de automomía
Hábitos de automomíaHábitos de automomía
Hábitos de automomíahomelink
 
Programa "leading program BCN 2014"
Programa "leading program BCN 2014"Programa "leading program BCN 2014"
Programa "leading program BCN 2014"homelink
 
Revista 2014 Primaria
Revista 2014 PrimariaRevista 2014 Primaria
Revista 2014 Primariahomelink
 
Petit junio 14
Petit junio 14Petit junio 14
Petit junio 14homelink
 
Escuela de la india
Escuela de la indiaEscuela de la india
Escuela de la indiahomelink
 
PETIT ESPAI Març 2014
PETIT ESPAI Març 2014PETIT ESPAI Març 2014
PETIT ESPAI Març 2014homelink
 
La Vanguardia Literaria (primaria)
La Vanguardia Literaria (primaria)La Vanguardia Literaria (primaria)
La Vanguardia Literaria (primaria)homelink
 
Petit Espai - Març 2013
Petit Espai - Març 2013Petit Espai - Març 2013
Petit Espai - Març 2013homelink
 
PETIT ESPAI - Desembre 2012
PETIT ESPAI - Desembre 2012PETIT ESPAI - Desembre 2012
PETIT ESPAI - Desembre 2012homelink
 
Revista 2012 primaria
Revista 2012  primariaRevista 2012  primaria
Revista 2012 primariahomelink
 
Petit espai junio 12
Petit espai junio 12Petit espai junio 12
Petit espai junio 12homelink
 
Petit marzo 2012
Petit marzo 2012Petit marzo 2012
Petit marzo 2012homelink
 
Petit diciembre 11
Petit diciembre 11Petit diciembre 11
Petit diciembre 11homelink
 
Petit espai junio 2011
Petit espai junio 2011Petit espai junio 2011
Petit espai junio 2011homelink
 
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011homelink
 
Revista 2011 primaria
Revista 2011  primariaRevista 2011  primaria
Revista 2011 primariahomelink
 

Más de homelink (20)

Petit espai - dec 2014
Petit espai - dec 2014Petit espai - dec 2014
Petit espai - dec 2014
 
Hábitos de automomía
Hábitos de automomíaHábitos de automomía
Hábitos de automomía
 
Programa "leading program BCN 2014"
Programa "leading program BCN 2014"Programa "leading program BCN 2014"
Programa "leading program BCN 2014"
 
Revista 2014 Primaria
Revista 2014 PrimariaRevista 2014 Primaria
Revista 2014 Primaria
 
Petit junio 14
Petit junio 14Petit junio 14
Petit junio 14
 
UCMAS
UCMASUCMAS
UCMAS
 
Cas 13 15
Cas 13 15Cas 13 15
Cas 13 15
 
Escuela de la india
Escuela de la indiaEscuela de la india
Escuela de la india
 
PETIT ESPAI Març 2014
PETIT ESPAI Març 2014PETIT ESPAI Març 2014
PETIT ESPAI Març 2014
 
La Vanguardia Literaria (primaria)
La Vanguardia Literaria (primaria)La Vanguardia Literaria (primaria)
La Vanguardia Literaria (primaria)
 
Petit Espai - Març 2013
Petit Espai - Març 2013Petit Espai - Març 2013
Petit Espai - Març 2013
 
PETIT ESPAI - Desembre 2012
PETIT ESPAI - Desembre 2012PETIT ESPAI - Desembre 2012
PETIT ESPAI - Desembre 2012
 
Revista 2012 primaria
Revista 2012  primariaRevista 2012  primaria
Revista 2012 primaria
 
Petit espai junio 12
Petit espai junio 12Petit espai junio 12
Petit espai junio 12
 
Petit marzo 2012
Petit marzo 2012Petit marzo 2012
Petit marzo 2012
 
Petit diciembre 11
Petit diciembre 11Petit diciembre 11
Petit diciembre 11
 
Petit espai junio 2011
Petit espai junio 2011Petit espai junio 2011
Petit espai junio 2011
 
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
 
Revista 2011 primaria
Revista 2011  primariaRevista 2011  primaria
Revista 2011 primaria
 
Ucmas
UcmasUcmas
Ucmas
 

Último

LA OVEJITA QUE VINO A CENAR CUENTO INFANTIL.pdf
LA OVEJITA QUE VINO A CENAR CUENTO INFANTIL.pdfLA OVEJITA QUE VINO A CENAR CUENTO INFANTIL.pdf
LA OVEJITA QUE VINO A CENAR CUENTO INFANTIL.pdfNataliaMalky1
 
Día de la Madre Tierra-1.pdf día mundial
Día de la Madre Tierra-1.pdf día mundialDía de la Madre Tierra-1.pdf día mundial
Día de la Madre Tierra-1.pdf día mundialpatriciaines1993
 
Metabolismo 3: Anabolismo y Fotosíntesis 2024
Metabolismo 3: Anabolismo y Fotosíntesis 2024Metabolismo 3: Anabolismo y Fotosíntesis 2024
Metabolismo 3: Anabolismo y Fotosíntesis 2024IES Vicent Andres Estelles
 
TEST DE RAVEN es un test conocido para la personalidad.pdf
TEST DE RAVEN es un test conocido para la personalidad.pdfTEST DE RAVEN es un test conocido para la personalidad.pdf
TEST DE RAVEN es un test conocido para la personalidad.pdfDannyTola1
 
Introducción:Los objetivos de Desarrollo Sostenible
Introducción:Los objetivos de Desarrollo SostenibleIntroducción:Los objetivos de Desarrollo Sostenible
Introducción:Los objetivos de Desarrollo SostenibleJonathanCovena1
 
c3.hu3.p1.p3.El ser humano como ser histórico.pptx
c3.hu3.p1.p3.El ser humano como ser histórico.pptxc3.hu3.p1.p3.El ser humano como ser histórico.pptx
c3.hu3.p1.p3.El ser humano como ser histórico.pptxMartín Ramírez
 
Presentación de Estrategias de Enseñanza-Aprendizaje Virtual.pptx
Presentación de Estrategias de Enseñanza-Aprendizaje Virtual.pptxPresentación de Estrategias de Enseñanza-Aprendizaje Virtual.pptx
Presentación de Estrategias de Enseñanza-Aprendizaje Virtual.pptxYeseniaRivera50
 
La evolucion de la especie humana-primero de secundaria
La evolucion de la especie humana-primero de secundariaLa evolucion de la especie humana-primero de secundaria
La evolucion de la especie humana-primero de secundariamarco carlos cuyo
 
Tarea 5-Selección de herramientas digitales-Carol Eraso.pdf
Tarea 5-Selección de herramientas digitales-Carol Eraso.pdfTarea 5-Selección de herramientas digitales-Carol Eraso.pdf
Tarea 5-Selección de herramientas digitales-Carol Eraso.pdfCarol Andrea Eraso Guerrero
 
TUTORIA II - CIRCULO DORADO UNIVERSIDAD CESAR VALLEJO
TUTORIA II - CIRCULO DORADO UNIVERSIDAD CESAR VALLEJOTUTORIA II - CIRCULO DORADO UNIVERSIDAD CESAR VALLEJO
TUTORIA II - CIRCULO DORADO UNIVERSIDAD CESAR VALLEJOweislaco
 
Unidad II Doctrina de la Iglesia 1 parte
Unidad II Doctrina de la Iglesia 1 parteUnidad II Doctrina de la Iglesia 1 parte
Unidad II Doctrina de la Iglesia 1 parteJuan Hernandez
 
Tarea 5_ Foro _Selección de herramientas digitales_Manuel.pdf
Tarea 5_ Foro _Selección de herramientas digitales_Manuel.pdfTarea 5_ Foro _Selección de herramientas digitales_Manuel.pdf
Tarea 5_ Foro _Selección de herramientas digitales_Manuel.pdfManuel Molina
 
Fundamentos y Principios de Psicopedagogía..pdf
Fundamentos y Principios de Psicopedagogía..pdfFundamentos y Principios de Psicopedagogía..pdf
Fundamentos y Principios de Psicopedagogía..pdfsamyarrocha1
 
Instrucciones para la aplicacion de la PAA-2024b - (Mayo 2024)
Instrucciones para la aplicacion de la PAA-2024b - (Mayo 2024)Instrucciones para la aplicacion de la PAA-2024b - (Mayo 2024)
Instrucciones para la aplicacion de la PAA-2024b - (Mayo 2024)veganet
 
Estrategia de Enseñanza y Aprendizaje.pdf
Estrategia de Enseñanza y Aprendizaje.pdfEstrategia de Enseñanza y Aprendizaje.pdf
Estrategia de Enseñanza y Aprendizaje.pdfromanmillans
 

Último (20)

PPTX: La luz brilla en la oscuridad.pptx
PPTX: La luz brilla en la oscuridad.pptxPPTX: La luz brilla en la oscuridad.pptx
PPTX: La luz brilla en la oscuridad.pptx
 
Unidad 3 | Teorías de la Comunicación | MCDI
Unidad 3 | Teorías de la Comunicación | MCDIUnidad 3 | Teorías de la Comunicación | MCDI
Unidad 3 | Teorías de la Comunicación | MCDI
 
Tema 7.- E-COMMERCE SISTEMAS DE INFORMACION.pdf
Tema 7.- E-COMMERCE SISTEMAS DE INFORMACION.pdfTema 7.- E-COMMERCE SISTEMAS DE INFORMACION.pdf
Tema 7.- E-COMMERCE SISTEMAS DE INFORMACION.pdf
 
LA OVEJITA QUE VINO A CENAR CUENTO INFANTIL.pdf
LA OVEJITA QUE VINO A CENAR CUENTO INFANTIL.pdfLA OVEJITA QUE VINO A CENAR CUENTO INFANTIL.pdf
LA OVEJITA QUE VINO A CENAR CUENTO INFANTIL.pdf
 
Earth Day Everyday 2024 54th anniversary
Earth Day Everyday 2024 54th anniversaryEarth Day Everyday 2024 54th anniversary
Earth Day Everyday 2024 54th anniversary
 
Día de la Madre Tierra-1.pdf día mundial
Día de la Madre Tierra-1.pdf día mundialDía de la Madre Tierra-1.pdf día mundial
Día de la Madre Tierra-1.pdf día mundial
 
Metabolismo 3: Anabolismo y Fotosíntesis 2024
Metabolismo 3: Anabolismo y Fotosíntesis 2024Metabolismo 3: Anabolismo y Fotosíntesis 2024
Metabolismo 3: Anabolismo y Fotosíntesis 2024
 
TEST DE RAVEN es un test conocido para la personalidad.pdf
TEST DE RAVEN es un test conocido para la personalidad.pdfTEST DE RAVEN es un test conocido para la personalidad.pdf
TEST DE RAVEN es un test conocido para la personalidad.pdf
 
Introducción:Los objetivos de Desarrollo Sostenible
Introducción:Los objetivos de Desarrollo SostenibleIntroducción:Los objetivos de Desarrollo Sostenible
Introducción:Los objetivos de Desarrollo Sostenible
 
c3.hu3.p1.p3.El ser humano como ser histórico.pptx
c3.hu3.p1.p3.El ser humano como ser histórico.pptxc3.hu3.p1.p3.El ser humano como ser histórico.pptx
c3.hu3.p1.p3.El ser humano como ser histórico.pptx
 
Presentación de Estrategias de Enseñanza-Aprendizaje Virtual.pptx
Presentación de Estrategias de Enseñanza-Aprendizaje Virtual.pptxPresentación de Estrategias de Enseñanza-Aprendizaje Virtual.pptx
Presentación de Estrategias de Enseñanza-Aprendizaje Virtual.pptx
 
La evolucion de la especie humana-primero de secundaria
La evolucion de la especie humana-primero de secundariaLa evolucion de la especie humana-primero de secundaria
La evolucion de la especie humana-primero de secundaria
 
Tarea 5-Selección de herramientas digitales-Carol Eraso.pdf
Tarea 5-Selección de herramientas digitales-Carol Eraso.pdfTarea 5-Selección de herramientas digitales-Carol Eraso.pdf
Tarea 5-Selección de herramientas digitales-Carol Eraso.pdf
 
TUTORIA II - CIRCULO DORADO UNIVERSIDAD CESAR VALLEJO
TUTORIA II - CIRCULO DORADO UNIVERSIDAD CESAR VALLEJOTUTORIA II - CIRCULO DORADO UNIVERSIDAD CESAR VALLEJO
TUTORIA II - CIRCULO DORADO UNIVERSIDAD CESAR VALLEJO
 
Unidad II Doctrina de la Iglesia 1 parte
Unidad II Doctrina de la Iglesia 1 parteUnidad II Doctrina de la Iglesia 1 parte
Unidad II Doctrina de la Iglesia 1 parte
 
Tarea 5_ Foro _Selección de herramientas digitales_Manuel.pdf
Tarea 5_ Foro _Selección de herramientas digitales_Manuel.pdfTarea 5_ Foro _Selección de herramientas digitales_Manuel.pdf
Tarea 5_ Foro _Selección de herramientas digitales_Manuel.pdf
 
Fundamentos y Principios de Psicopedagogía..pdf
Fundamentos y Principios de Psicopedagogía..pdfFundamentos y Principios de Psicopedagogía..pdf
Fundamentos y Principios de Psicopedagogía..pdf
 
TL/CNL – 2.ª FASE .
TL/CNL – 2.ª FASE                       .TL/CNL – 2.ª FASE                       .
TL/CNL – 2.ª FASE .
 
Instrucciones para la aplicacion de la PAA-2024b - (Mayo 2024)
Instrucciones para la aplicacion de la PAA-2024b - (Mayo 2024)Instrucciones para la aplicacion de la PAA-2024b - (Mayo 2024)
Instrucciones para la aplicacion de la PAA-2024b - (Mayo 2024)
 
Estrategia de Enseñanza y Aprendizaje.pdf
Estrategia de Enseñanza y Aprendizaje.pdfEstrategia de Enseñanza y Aprendizaje.pdf
Estrategia de Enseñanza y Aprendizaje.pdf
 

Revista literaria 2015

  • 1. CURS 2014-2015 ESCOLA HAMELIN INTERNACIONAL LAIE LA VANGUARDIA LITERARIA
  • 2. 2 Editorial 2 Himne 3 Discurs de Graduació de 2n de Batxillerat 4 Discurs de Graduació de 4t d’ESO 7 Halloween 9 Sant Jordi 13 Prosa 13 Poesia 52 Relatos cortos 55 Greguerías 56 Por fin lo hemos consegui- do, hemos llegado a final de curso y nos hemos en- contrado que el trabajo rea- lizado ha sido plenamente satisfactorio. Todos vues- tros escritos han llenado de vida estas páginas, que este año adquieren un matiz muy especial; primero nos despedimos de nuestro querido colegio Laie, y por otro lado nos ilusiona em- pezar el nuevo curso en el nuevo colegio. Como veis chicos, siempre tenemos algo entre noso- tros que nos hace sentirnos vivos, y este espíritu, esta- mos seguros, que se refle- jará en la nueva etapa que vamos a comenzar. ¡FELIZ VERANO!
  • 3. 3 L’HIMNE L’esperit de la nostra escola Construirà la il·lusió del futur Pas a pas ens formem per la vida Que demà haurem d’afrontar No oblidem els valors que ens ensenyen No oblidem els amics de veritat Treballem tots units a les aules Professors i alumnes plegats Endavant companys, endavant Enllacem les nostres mans Caminem cap a un nou món que ajudarem a millorar Caminem cap a un nou món perquè tothom en formi part L’esperit de la nostra escola Construirà la il·lusió del futur Ser persones és la nostra fita Això és el més important Lluitarem fermament per difondre Els principis que ens han ensenyat De treball, amistat i honradesa Que aprenem les escoles Sas Endavant companys, endavant Enllacem les nostres mans Caminem cap a un nou món que ajudarem a millorar Caminem cap a un nou món perquè tothom en formi part GRUP D’ESCOLES SAS
  • 4. 4 GRADUACIÓ 2n BATXILLERAT 2015 Senyores i senyors graduats, mares i pares, amics i familiars, molt honorable senyora directora, molt honorable se- nyor subdirector, professors i professores, autoritats… molt bona tarda a tothom. Señores y señoras graduadas, madres y padres, amigos y familiares, muy honorable señora directora, muy honora- ble señor subdirector, profesores y profesoras, autoridades… muy buenas tardes a todos. Dear graduates, parents, friends and family, honorable headmistress, honorable vice headmaster, teachers, authori- ties… good afternoon everyone. Ja fa 6 anys que pujàvem a aquest escenari per graduar-nos de primària, en fa 12 que vam graduar-nos de p-5 sota les escales de ferro del Hamelin, però ja en fa 16 que vam aterrar a l’escola. Si alguna cosa hem fet bé ha estat que ara mateix no ens importa qui va arribar abans sinó que estem orgullosos d’haver fet aquest camí junts. A molts de nosaltres aquesta escola ens ho ha ensenyat tot: a córrer, a saltar, a escriure, a llegir, a sumar, a sentir, a deri- var... Una gran part de tot el que sabem ho devem a l’escola i també a aquest grup de gent. Ens heu ensenyat a viure i ha estat un autèntic plaer créixer amb vosaltres, de veritat. Lamento dir que avui serà l’últim dia que estarem tots junts. Això de cap manera vol dir que no ens tornarem a veure mai més sinó que serà pràcticament impossible que tothom pugui venir a les reunions. Molts marxeu a l’agost i potser mai tornareu al Maresme. Per desgràcia, no serà la primera vegada que molts dels nostres companys marxin a l’estranger. De fet, anar al Hamelin Laie és sinò- nim d’acomiadar-se d’amics cada any i de conèixer de nous cada any també. No vaig entendre la importància d’a- quest fet fins que vaig ser molt gran. Per a mi era una tortura haver de fer amics que sabia que marxarien per les feines de les seves famílies. Més endavant, vaig comprendre que tots aquests amics m’havien mostrat moltíssimes coses sobre els diferents països del món i que conèixer-los havia estat un regal. Per aquest motiu, molts dels que ens han acompanyat durant tants anys avui no hi són físicament aquí. Alguns dels que ens han acompanyat ens donen calor des del públic en comptes d’aquí dalt però això no els exclou del nostre grup de cap manera. El fet de ser un grup tan petit ens ha fet impossible no conèixer a tots els companys. I quina sort que així hagi estat. PROFES/ANÈCDOTES Jo us vinc a parlar sobre algunes anècdotes que hem viscut durant aquests anys amb els professors i tots els alum- nes que ens han fet recordar moments divertits i molt importants tant per nosaltres com pels professors. Però abans, m'agradaria fer una petita reflexió sobre les assignatures i els professors que hem tingut durant tots aquests anys. I la veritat és que no ens havíem parat a pensar en la quantitat de professors pels que hem passat fins ara. A alguns els hi hem agafat molta confiança, altres ens han marcat notablement i fins i tot ens hem fet molt amics d'alguns. Però, sense dubte, tots ens han ajudat a aprendre un munt de coses. I no només ens han ajudat a conèixer noves coses sobre cada matèria, sinó que també ens han ajudat a madurar. En general, totes les assignatures que han impartit, ens han servit per adquirir nous coneixements, sensacions, ex- periències... Per exemple, assignatures com la biologia, la física i la química ens han servit de molt, sobretot a aquells que s'hi volen dedicar, evidentment. O les matemàtiques, que sobretot els hi han servit a aquells que volen fer carreres relacionades amb la física, les matemàtiques o l’economia, i a la resta ens han amargat una mica la vida. O l'anglès, que és un idioma molt important actualment. O la història i la geografia, sense les quals no guanya- ries una partida al Trivial, ja que tindries el nivell de cultura general del Sergio Ramos. Cadascuna d'aquestes assignatures ens han ensenyat moltes coses que han influït d'alguna manera en nosaltres. Però aquest fet no treu que també ens ho haguem passat bé a les classes. Amb cada professor em compartit mo- ments divertits al llarg d'aquests anys. 1. Llibre Arnau Per exemple, qui podrà oblidar a la classe de filosofia, quan la Marta va dir: Marta: nois aquest llibre és súper interessant. Me'l va recomanar l'Arnau. Classe: ah sí?
  • 5. 5 Marta: Sí, se'l va llegir quan tenia 10 anys Javi: Y yo comiendo tierra 2. Guix de la Lourdes O quan fèiem mates amb la Lourdes a 2n d’ESO, que ens tirava guix a la que parlàvem massa o no fèiem cas. Sí, sí, ens tirava trossos de guix. Però vaja, el guix en si no et feia mal físic, sinó que et feia mal a la dignitat. Si la Lourdes et donava amb un tros de guix...la teva dignitat quedava pitjor que el PP a les municipals. 3. Yolanda I com oblidar les bromes amb la Yolanda... Com quan en mig d'una classe la Yolanda va dir: Yolanda: chicos estoy pensando... Ary: ya decía yo que olía a quemado... 4. General Marrasé I tampoc podem deixar-nos al senyor Marrasé i les seves classes de mates de 4t d’ESO. La veritat és que, més que una classe, allò de vegades semblava un corral. A mi ja em va fitxar el primer dia. I a la que sentia algú parlant a l’últi- ma fila, ja sabia que era jo, es girava i em deia: Marrasé: Barnadas!! "Calla" (mirada assassina) I quan algú feia la pregunta més utilitzada a tota classe de mates: Alumne: Marrasé, no ho “pillo” Marrasé: com que no??? Però si això és molt fàcil. SI agafo un conill del descampat d'aquí al costat, els sento davant del problema i me'l resol Depenent del dia era una formiga o un conill. En el camí, potser acabem oblidant algunes d'aquestes anècdotes. Però el que realment sempre recordarem sobre els nostres professors és que ens han ajudat a ser el que som avui: uns alumnes de Batxillerat que es graduen. RECUERDOS AMIGOS… PAULA: Transportémonos a la frontera entre el siglo XX y el XXI. En un mundo que recibía la revolución digital y llo- raba el atentado de las torres gemelas, nosotros dormíamos en unas márfagas naranjas. Es una etapa muy lejana, que probablemente nuestros padres recuerden mejor que nosotros mismos, pero lo que nos perdura de entonces es la amistad que ya empezábamos a forjar. Una amistad que se ha ido haciendo más fuerte, y no ha cambiado más allá de nuestro punto de encuentro tras la escuela: antes íbamos al Aventura Park, ahora, a Cocoa. CARLOS: Realmente esta diferencia no es tanta, teniendo en cuenta que están a 200 metros el uno del otro, y aca- bamos igual de sudados (jajajaja). Yo recuerdo con especial cariño aquellos tiempos. “Amigos de Javi Palacios ven- gan a hacer los regalos por favor” Eran tiempos cuando la inocencia y la ilusión estaban por encima de cualquier pre- ocupación. No me supone ningún esfuerzo recordar el ruido que hacíamos al bajar ansiosos las escaleras del Hame- lin a las 5, PAULA: Ni los bailes que hacíamos por Santa Cecilia, que acababan en un intenso campeonato de coreografías! Son recuerdos que siempre nos quedarán en la memoria. Fuimos jirafas, tortugas, ardillas, monos, delfines y también hipopótamos, llegó el uniforme y por entonces ya nos sentíamos más mayores. Los años en la primaria fueron pasando alegremente, hasta que un día en 5º nos llegó una carta que nos anticipaba nuestro mote por excelencia, “los conejillos de indias”. En ella nos anunciaban el cambio de edificio en 6º y lo que empezó siendo un drama para todos, acabó siendo probablemente el mejor año de nuestras vidas. La “tribu naranja”, como nos llamaba Claudi, aterrizó en el Laie y lo hicimos nuestro. Nos quedaba todo grande, el patio, el comedor… menos la mesa de ping-pong! Que los chicos se encargaron de amortizar tan bien, que acaba- ron rompiendo la red y construyendo un muro de piedra. CARLOS: Un año después caímos en manos de Dolores, Claudi o Alberto, que ya habíamos tenido en 6º, y también de Lourdes, Isabel, y todos los profesores que no solo nos enseñaron que cuando tienes una duda no debes correr a la mesa del profesor, sino también nos hicieron creer en nosotros mismos, y ver que nosotros podíamos con todo, incluyendo los temporales que suponían las evaluaciones. PAULA: Los siguientes cuatro años fueron trepidantes. Descubrir la vida con vosotros fue incluso mejor que jugar con plastilina. Fue entonces cuando hicimos amigos de verdad y para toda la vida. El Laie era nuestro pequeño paraíso.
  • 6. 6 Aunque nos quejáramos de los exámenes interminables “facing Meca” de Claudi, o las literaturas de Dolores tengo que confesaros que éramos tremendamente felices. Y las evaluaciones! Recuerdo como Alberto nos dijo antes de nuestra primera “Chicos, el lunes no podréis desengancharos del lavabo de lo cagados que estaréis” y luego resultó que no eran para tanto. CARLOS: Mirando hacia atrás, realmente, no podría haber sido mejor. Eramos una esponja, aunque nos llamaban escarolas, y conseguimos sacarnos los cursos mientras disfrutábamos de la adolescencia. Nos ayudamos entre todos y prueba de esto es que hemos llegado hasta aquí. Y cómo olvidar las rutas! Aunque no fueran como las colonias, eran nuestro punto máximo de felicidad. El Facebook sacaba humo los días antes de irnos, la noche de antes era imposible dormir de nervios y la hora de volver se hacía un martirio. Lo pasamos genial conociendo España, porque también fuimos los primeros afortunados de no poder hacer viaje en 1º de Bachillerato, con lo que nos quedamos con la ganas de viajar fuera todos juntos. Aun así, muchos de nosotros disfrutamos de los intercambios, y crecimos a par- tir de las experiencias que vivimos. PAULA: En 3º de ESO fue cuando asumimos que éramos los conejillos de Indias del cole cuando llegó la noticia de que íbamos a ser los primeros en poder escoger el Bachillerato Internacional. Tras auditorías y verificaciones se hacía oficial: íbamos a ser la primera promoción IB y, después de todas las complicaciones que nos hemos ido en- contrando, aquí estamos. Como ya he dicho, los últimos dos años no han sido fáciles a nivel académico, pero la ayuda de los compañeros ha sido vital para conseguir estar donde estamos. Independientemente de si somos del nacional o del IB, nos queremos y, aunque hayan habido ciertos problemas con esta separación, estoy segura de que dentro de 5, 10 años recordaremos los buenos momentos y miraremos hacia atrás con una sonrisa. CARLOS: En conclusión, el pasado, todo lo que han hecho nuestros padres, profesores y compañeros por nosotros es lo que nos ha hecho estar donde estamos. Somos, más que un grupo, una gran familia que no hay montaña, tsu- nami ni cualquier otro fenómeno que nos pueda separar. Amistades hay muchas, amigos hay pocos y amigos de ver- dad solo se pueden contar con las manos. Por eso aunque en el pasado nos apodabais “la tribu carbassa” o escaro- las, a nosotros nos daba igual esos apodos, en mi opinión hemos sido el grupo de hortalizas mas tiernos y divertidos que ha pasado por esta escuela de LAIE. ACOMIADAMENT ALBERT: No no! esto no se ha acabado! MARIONA: Exacte, el camí no acaba aquí, només tanquem una etapa amb ganes d’afrontar el nostre futur amb totes les eines que ens heu proporcionat. Una part de nosaltres viu amb nostàlgia haver d’abandonar l’escola, però l’altra desitja marxar. No creieu que és perquè ens trobem incomodes aquí, sinó perquè ens heu donat ganes de seguir tre- ballant i seguir lluitant. Volem ser més savis i som conscients que ja ho heu fet tot per a nosaltres, ara toca posar-nos en mans d’altra gent. Gent que segur que ens proporcionarà molts ensenyaments però que difícilment ens estimarà tant com ho heu fet vosaltres. Empresaris, polítics, metges, físics, químics, biòlegs, dentistes, diplomàtics, fisios, in- fermers, farmacèutics, economistes… Tots teniu les capacitats necessàries per tenir èxit professional i personal. Cre- iem que un dels èxits de l’escola és aplegar gent amb tantes ganes d’aprendre i a la vegada amb un gran cor. Pensareu que tot aquest discurs és literatura. No són només un conjunt de grafies, sinó que són lletres que formen paraules, paraules que formen frases, frases que formen històries, històries que parlen de qui som i qui arribarem a ser. ALBERT: M’agradaria desitjar moltíssima sort a l’escola en el projecte de l’edifici de Montgat. Som conscients de la magnitud del projecte i per això creiem que sou gent valenta. I tots sabeu que necessitem gent valenta i amb idees en aquest país. Per acabar, vull recordar el que va dir el Jaime fa 2 anys aquí mateix. Va treure el mòbil de la butxaca i va dir: Me haria mucha ilusión que dentro de 25 años, coja esta lista de contactos y os pueda llamar a todos vosotros. No em faria gens feliç haver de preguntar-vos com us ha anat la vida sinó que m’agradaria preguntar-vos com us ha anat el dia. Això voldria dir que ens hem seguit veient i que coneixem a la perfecció les nostres vides. I ara com a ciutadans del segle XXI que som no podem permetre no immortalitzar aquest moment tan especial. ( Selfie) I us prometo que la nostra amistat no s’acaba avui. Aquests 16 anys han estat fantàstics i han estat suficients per fer- nos amics per sempre. Gracies, Gracias, Thank You, Xie Xie, Obrigado, Dankeshön, Danke
  • 7. 7 GRADUACIÓ 4t ESO 2015 Bona tarda a tothom i benvinguts a la nostra graduació. Ens agradaria compartir amb tots vosaltres, les nostres vivències més divertides i impactants d’aquests últims quatre anys. Sens dubte, tots recordem el primer dia de l’ESO i com la Dolores ens va donar tones d’informació i el Claudi va acabar un tema de socials en tan sols una hora! Tot això, no va ajudar gaire a superar la nos- tra por, però ... va fer possible que la primera avaluació de primer d’ESO fos la que hem estudiat MÉS en tota la nostra vida! Altres coses que tots recordarem són: com la Lourdes ens renyava quan s’adonava que “queien” els “bolis” al terra (bé, un no!... uns quants!), com la Dolores ens feia fora després d’una passa d’esternuts estrepitosos provocats i el nostre primer any de tecnologia amb l’Alexander i els mil i un diferents ma- terials. Com diu l’Alberto “cada profesor es un mundo”. Però tot no van ser ensurts. Estàvem molt emocionats perquè ja teníem taquilles, perdó Isabel “armariets”. Vam conèixer a molta gent nova que se’ns va unir aquell primer any i que la majoria han seguit amb nosaltres fins ara. I com sempre arribà l’estiu i molts de nosaltres no ens vam tornar a veure fins setembre i ... “¡Vaya estirada!”. Vam començar 2n: Isabel, sincerament, ens pensàvem que sabíem parlar català, però vam descobrir que és possible fer cinquanta faltes en un examen i ara els nostres pares ens odien després de cada correcció que els fem de “no és dos, és dues”. Tres fets realment impactants d’aquell any van ser: en primer lloc la prohibició dels nostres estimats shorts. A ple juny i a trenta graus amb pantalons llargs i morint-nos de calor! En segon lloc, com l’Ar- tur va substituir la Lourdes. Artur, cal dir que “moles”! I per últim, però no menys important, com la Trini va aparèixer un dia a classe i va dir: “Do you like my new look?” S’havia tallat el cabell! Va acabar segon i va arribar el nostre primer ball. Allà ens vam unir molt a nivell de grup. Vam acabar aquell curs, com deia l’Esther, “picking up everything and putting the chairs above the table”. Tercer va començar amb dues grans novetats. Primer de tot, les famoses faltes de la Isabel van arribar a restar 0,2 punts per falta i això va ser la causa de bastants suspensos. I segon, l’aparició del Joan i els seus “seu-te bé, per favor” (amb el seu moviment de canell respectiu) o els “el saber és més important que la nota” que ens van marcar. Ah! Joan i Trini si de veritat us penseu que sabeu dissimular quan esteu a punt de caure de la tarima aneu ben equivocats, “Anda tira, Trini”, tots ens hem adonat! Aquest any la clau de l’armariet va tenir nova normativa i es va prohibir el famós moviment circular de les claus i el Faustí es va quedar a gust confiscant-nos-les. Recordeu aquella indignació sobre la prohibició dels shorts? Doncs, les noies, per reivindicar-nos en contra d’aquesta normativa, vam anar disfressades d’animadores amb MINIFALDILLA a Halloween! Com diu l’Elaine, “Madre mía y Santo Benito”. Això ens va unir més. Cal dir, que els nois també van tenir el seu punt d’unió quan la policia els va retenir per disparar-se al mig dels carrers de Salamanca amb pistoles de balins! Aquesta ruta ens va impactar molt amb “la nit emotiva”, on el vuitanta per cent de la gent va acabar plorant i al dia següent els professors ens van fer fer-nos una abraçada amb cadas- cú. Parlant del curs de tercer, ho sentim molt Robert, ja que la teva idea de portar cartells penjant del coll amb el nostre nom escrit com si fóssim cabres, va durar poquíssim!
  • 8. 8 Finalment, va arribar el gran dia quan el Joan es va assabentar que hauria de ser el nostre tutor també el pròxim any. La seva expressió facial el va delatar, ja que no creia que això fos possible! Tot i així va arribar quart i junt amb la Isabel, van continuar sent els nostres tutors. Van arribar nous companys que ràpidament es van integrar en el grup. Tot l’any hem estat intentant recaptar els diners que no ens vam treballar durant tota l’ESO, però no va tenir gaire èxit, ja que no vam pagar la panera de Nadal fins una setmana abans d’anar a París. Ai Paris! La ciutat de l’amor! I realment ho és. Tretze afortunats van trobar l’amor i us preguntareu: per què no és un nombre parell? Bé, us deixarem amb la intriga. Stan, do you understand? Aquest any és el primer que hem passat sense la Dolores i és que va aparèixer la Isabel Sánchez i hem d’admetre que la seva vena basca ens va impressionar. A més, és el primer any que hem tingut a la Laia Àngel, que realment és un àngel i té tanta paciència com l’Anna Bravo. També hem tingut a la Yolan- da, que ens ha destrossat la mà amb els seus exàmens de quatre preguntes i deu cares de resposta, però no tant com l’Òscar i el Xavi els pulmons amb la famosa course navette. I a la Cati amb el seu Okay? Ho hem entès? Mhm, sí? També el Norris va introduir la seva mítica copybox, dels quals “I will only speak english in class, ftx!” no se’n salva ningú! I vam quedar bocabadats amb l’àmplia cultura de can- çons Disney de la Trini: “Bajo del olivo...” Ara, hem d’admetre que hem sigut una mica “gafes” aquest any amb les excursions. No vam poder en- trar al Saló de l’Ensenyament, ja que vam haver de fer una RETIRADA!!!!, ni sortir del Parc de les Olors on va ploure a bots i barrals i vam sortir amb pasteres! Aquest any, sens dubte, hem estat un bon grup i hem gaudit molt. I com a grup volem agrair: Al senyor Hamid, al personal de cuina, de cafeteria i de neteja per la seva bona disposició amb nos- altres. A secretaria per les infinites fotocòpies. A direcció pel tracte personal. Als pares per la paciència i el suport incondicional. A tot el professorat en general per ensenyar-nos moltíssim tant a nivell acadèmic com a nivell perso- nal. També volem recordar a tota aquella gent que no ha acabat amb nosaltres l’etapa. I sobretot, recordar Miss Sandy, i els seus “Oh shush”. We will always love you! Hem d’afegir que és una sort poder estudiar amb companys d’altres països i que es tinguin en compte altres cultures. Xie xie, lao shi! Maria. Merci beaucoup! Esther. Danke schön, Frau Sánchez. I estem orgullosos de poder participar activament en projectes per recaptar, menjar, joguines, roba o di- ners per tots aquells que ho necessiten i per la construcció de l’Escola de l’Índia. Després d’aquesta reflexió, només ens queda per dir, tal i com diu la Marta, que la nostra ESO ha sigut: “En dues paraules: BRU – TAL” Moltes gràcies.
  • 9. 9 HALLOWEEN 14 WHAT’S THERE WITH YOU? A lot of times during our lives we feel a presence behind us. Maybe because we are alone at home, we think it's the pet or maybe it's just the wind hitting our window. But, what would happen if it wasn't that? What if we think that just to calm our minds and we are denying the obvious? That in that moment we are not alone, there's someone there... I know you are thinking that what I am saying makes no sense, but have you spent time searching for what really caused that noise? Many times when we are calm, we feel a strange sensation that starts as an empty feeling. Then, when you are insecure he will start playing. Have you ever thought you saw something? A shadow that quickly passes through the corner of your eye or feel from the confort of your bed that someone is watching you in the darkness, have you ever dared to look for it? No... I am talking about looking for it without switching on the lights, would you? When you enter the bathroom still dark and you are sure there's nothing in there, why does your fear make you turn the lights on? Why you don't look directly into the dark? Although you do not want to admit it, because for you it's obvious that there is nothing in there, in your unconscious you know he is there, watching you. Who is he? Who can be so horribly wicked as to make you feel that desperation? Who he is he that we can't see if we feel that he's in there? I'll tell you what happened to me ... My name is Carolina, one day I was in my living room using my computer and listening to music on youtube. My parents were asleep so the house was almost mine. I spent some time watching images on tumblr until I saw my dog sitting in the middle of the living room watching... nothing... That left me thinking, why do some dogs and cats stay listening or watching to noth- ing? I ignored him, thinking that maybe it was something he had heard on the street or a mouse within the walls... quickly I continued with what I was doing. After a while it was already 4 am, if they saw me awake I would be punished, I went to the bathroom to brush my teeth and go to bed. When I entered, the lights were off as always but I had the sensation that something was wrong. I felt a weight on my chest and dispair, I closed my eyes and quickly turned on the light, everything was in order, and the despair was gone, I sighed heavily, brushed my teeth and I passed my hands over my face,I turned off the bathroom light and I went out quickly. I left the light on in the liv- ing room, as it's always lit at night, I turned off the computer and when I was leaving to so sleep I noticed
  • 10. 10 that my dog was in the middle of the room, staring at nothing... He had been like that for now 4 hours, that made me feel the same sensation as when I entered the bathroom. I called him but he didn't turn his head, he just kept looking at nothing when I approached him he came out of his trance and started acting normal again, as I felt calmer it was almost 5. Immediately I went to my bed, beside it I have a closet which I usually leave open. I turned off the lights in my room and tried to sleep. Initially I couldn't because my dog began to scratch the door of the room, "it's normal he always does that" I told to myself, "he will stop" but he continued, insisting... I yelled: STOP! JUST STOP IT! he began to moon, and then he ceased scratching the door and I tried to sleep, the minutes passed and I felt strange, I thought it was insomnia, but I just couldn't be peaceful in the bed, I felt a great distress and a strong sensation beating on my chest when I turned to look for something to give me slumber. I stared at my closet and I saw a strange red light, I thought it was some electronic device inside... but I remembered that all the electronic devices where in the living room, slowly the light took shape, I could see it, it reflected the light filtered through the window, it was transparent, because of my fear I turned on the lights and I saw my closet. It was empty... I thought it was a hallucination, because I've always been afraid of the dark, I turned off the light and tried to sleep, but it was worse, I felt like someone was watching me, I felt something getting close to me, I could feel his presence and for a reason that I could not understand I looked up... I do not know how it was but I fell asleep and for a moment I thought I had died. Since that day, I live with the fear of falling sleep in the dark, I can feel his presence following me every day, I can feel his gaze from every dark corner and sometimes I want to kill myself just to finish with this despair... If you feel this despair, if you feel this fear, do not look for him... he's there and if you find him, he'll be with you forever… By Carolina Sanchez THE SOULDS: Eva Tórtola Vilches 1th ESO A This is an old story that happened a long time ago in a little village. In that village there lived a very rich man. This man was very selfish and he had a disease called catalepsy. He was scared because people in that village that had had that disease had been buried alive, they knew that because they had found scratches on the coffin lid. Afraid that this would happen to him he made a contract that said that when he died he wanted the coffin lid to be made of cardboard and that he was buried two centimetres of the ground, he made everyone in his family promise him this. When he got an attack of catalepsy as he planned, his family did what he wanted. When he woke up he opened the lip of the coffin easily and started to dig. He diged and diged but never got out and died. His family had cheated him. Everyone though that but what really happened was… He was buried upside down. HAPPY HALLOWEEN!
  • 11. 11 Zwaantje Zoe Bijl 4° ESO A She woke up rather early, since she was kind of a morning person. The first thing she felt was a headache. The kind you think you would get if you were thinking too much for too long. And something else felt strange. But she wasn't sure what, which is why she started analyzing everything in her room. With no success, since everything seemed to be normal, she just glanced out of her window. Which is when she saw a sparrow in flight. However, the sparrow wasn't flying in any direction. It just floated motionlessly with its wings stretched out, in midair. Startled, she threw back the covers of her bed, stood up, and ran out of her room towards the kitchen, where her mother stood. Immobile, just like the bird. With her eyes wide open, she slowly walked up to her. And then touched her mother's arm. "Mothe..." She screamed. When she touched her arm, the skin started to disintegrate, as if it were dust. She ran out of her house, to the street, where everybody was frozen, not moving a muscle. Every living being seemed to have stopped moving in the middle of their actions. A dog that was about to bark at somebody, children in running positions or holding a kite that floated mo- tionlessly in the air, an old man sitting on a bench who was just about to throw bread crumbs at pigeons, fighting to be the first one to catch them, their loose not-moving feathers surrounding them in the air. As she looked over her shoulder at the old man, with a very pale and frightened face, she didn't notice the paralyzed boy in front of her. As soon as she bumped into him the boy started to disintegrate, just like her mother had, until there was nothing left of him. Hopeless, she kept on running with tears streaming down her face until she just fell down on the floor. Put- ting her arms around her knees, she hid her face from her surroundings and just kept on reminding herself out loud that all of this was just a dream. "You're in a dream, you're just dreaming, you're just dreaming..." After a while she lifted up her head and saw a piece of paper in front of her. That wasn't there earlier. Trembling, she reached out to pick it up. "They're the ones that are dreaming" It read. Before she could even react to this message, the text just vanished only to be replaced by another one. "How can they be in this world, if their minds are in another?" She scrambled to her feet covering her face with her hands. Not wanting to see anything anymore. When she finally took her hands off of her face she noticed that now they too were covered in a skin-like dust.
  • 12. 12 HALLOWEEN’S POEM He woke up at midnight When the moon shined as bright as the sunlight. His black coat was flying with the cold winter wind. Dracula got out of his casket to spill blood on the carpet. He walked out of the cemetery felling more and more thirsty He opened the door, his new victim was sleeping. The neighbors heard the girl screaming while she was lying on the floor Mireia Mas Dorca 2ºESO A
  • 13. 13 SANT JORDI 15 PASIÓN POR LA MÚSICA Me llamo Lola López London. Espero que podáis leer esta historia cuando yo ya esté muerta. Veréis, empecé a escribir este diario porque pensé, que cuando tuviera biznietos o antepasados, estos lo pudieran leer. Obviamente no voy a pa- rar de escribir. Tengo ocho años. Mi pasión ha sido siempre la música. Cuando tenía cinco años empecé a tocar el piano. Hasta ahora no tenía ningún problema en seguir tocándo- lo, ya que no tenía muchos deberes.
  • 14. 14 Tengo once años. Como podéis ver he estado tres años sin escribir esta historia porque, sinceramente, he perdido la libreta. He cumplido los once, mi pasión por el piano ya no es tan fuerte como cuando tenía ocho años, o sea que hace tres años que ya no quiero seguir tocando el piano. No sé lo he dicho a mis padres hasta ahora. Les he di- cho a mis padres pero, cuando he visto que mi papá se ha puesto triste ha cambiado mi mentalidad completamente. Fui a todas mis clases y puse todo mi esfuerzo para conseguir tocar el piano como Mozart. Tengo doce años. Me ha costado muchísimo, porque como ya sabéis la secundaría se com- plica a lo largo de estos cuatro años. No he ido a muchas clases, pero te aseguro que las he recuperado todas y hasta he ido a las clases cuando había festivos. Tengo diecisiete años. El porqué no he escrito durante todos estos años es porque, todo el mun- do tiene una época en que se dice que estamos en la “edad del pavo”. Puede que os parezca muy “friki”, pero como he escrito al principio de la libreta voy a escribir lo hasta que muera. Ahora ya estoy en bachillerato y sigo tocando el piano. Probablemente os preguntaréis por qué. Pues, me he dado cuenta de que el piano es una buena manera de relajarse. Cada tarde cuando llego a casa, dejo mi mo- chila y me voy a tocar el piano hasta que se me pasa el estrés que llevo dentro desde las ocho de la mañana, que es cuando empiezo el instituto. Después hago mis deberes y voy en bicicleta hasta el colegio de música. Tengo veintidós años ¿Adivinad dónde estoy?
  • 15. 15 Estoy en una universidad inglesa donde solo cantamos, tocamos un ins- trumento, -en mi caso el piano-, inglés e interpretación. Me encanta. Pue- do hacer lo que más me gusta en mi vida. Os voy a explicar un secreto, pero solo lo sabréis vosotros. Os digo voso- tros porque este diario solo lo he leído yo. No le he enseñado a nadie, ni a mis padres, ni a mi mejor amiga ni a mi perro. Bueno, a lo que iba es que… Me han aceptado en un concurso musical. Un día de clase, llamaron a recepción y me dijeron que había unas perso- nas esperándome para hablar conmigo. Aquí fue cuando mi vida como cantante empezó. Tengo veintiséis años Me presenté al concurso y quedé la primera clasificada. Ahora estoy empezando a componer canciones con el piano y cantando. Lo más fuerte es… ¡en una semana hago mi primer concierto! Ha pasado una semana desde que escribí en mi libreta. Ahora mismo estoy escribiendo desde el vestidor de mi primer concierto. Estoy muy nerviosa pero espero hacerlo bien. Me voy que me toca a mí entrar en el escenario. Ya he acabado el concierto. Había muchísima gente y a todos les ha gus- tado mucho. Estoy muy contenta, al ver que todos se sabían mis canciones, me he emo- cionado. Ha sido la primera vez pero no va a ser la última. Finalmente os he de decir una mala noticia. La mala noticia es que voy a dejar mi libre- ta en casa de mi hermana y no voy a escribir más. Os preguntaréis por qué, veréis, estoy escribiendo este diario de música para que después lo leáis vosotros. Si lo pierdo no servirá para nada. Adiós. Alba Fernández Bessa 1º ESO B
  • 16. 16 TODOS PODEMOS SER FELICES Berta Albiac 1º ESO C Había una vez, una niña llamada Martina. Martina era intoleran- te a la lactosa y celíaca y entonces estaba siempre a la hora de comer un poco triste. Ella siempre contaba con sus amigas de siempre para cualquier cosa o problema. Llegó el día de su cumpleaños y ella unos días antes, ya convocó la fiesta con una invitación. Al entrar en la clase, estaban las lu- ces apagadas y ella, como eso lo hacían siempre, dijo que ya po- dían salir del escondite en el que estaban mientras encendía la luz. Nadie salió y ella se extrañó muchísimo, pero de repente to- dos entraron al aula cantando y bailando junto al pastel que le habían preparado. Estuvieron todo el día comiendo el pastel (a ratos), jugando, cantando, bailando y por supuesto pasándoselo de maravilla. Fue su mejor día como cumpleañera. Paso la fiesta y todo seguía con normalidad, pero… ¡se acercaba Navidad! Ya era uno de diciembre y, por lo tanto, ya se empeza- ba el calendario de chocolatinas de navidad como siempre. Mar- tina y su padre, preguntaron a su madre por los calendarios y dijo que llevaba más de una semana buscándolos pero que no había manera y que no los pudo encontrar. Su primo, se dio cuenta y el, como siempre, queriendo ayudar a todo el mundo se puso también a buscar como loco (porque como a él le gustaban tanto, que no le habría gustado que le hubiera pasado eso). Finalmente, ¡las encontraron!
  • 17. 17 En casa, ya empezaban a haber revistas de juguetes y regalos y muchos niños empezaban a hacer la carta para los reyes magos. La mala suerte, fue que su madre, se puso enferma y alguien debía cuidarla. El padre de Martina, no sabía qué debía hacer cuando alguien estaba enfermo. Pero Martina, lo sabía todo, de hecho, ella siempre había querido ser una enfermera para llegar a ayudar a gente. Y así fue, Martina se quedó con su madre en casa mientras su padre iba recogiendo los regalos (si es que ha- bía) por las casas. Martina no se divirtió tanto como siempre con sus primos aun- que también se rio bastante con su madre y en ese momento descubrió que, no para ser felices hay que estar lejos de tu fa- milia y menos sabiendo que ella estará ahí para siempre, nunca te dejara, te apoyara en tus peores y mejores momentos o in- cluso colaborará contigo para hacer lo mejor para ti. Se debe confiar en estas personas y cuando sea necesario pedirles ayuda y todos deberíamos saber que con o sin sonrisa, esas personas siempre estarán a tu lado. Desde ese día, Martina siempre tenía una o más risas con su madre aseguradas a parte de las del colegio. Desde esa época, Martina tenía otra mentalidad, es decir, que tenía la mentalidad casi como la de un adulto. Martina, desde estos momentos de su vida, ya no pensó nunca más tristemente en su intolerancia a la lactosa ni en su celia- quía. Todo esto, le ayudo mucho a cambiar su actitud y a valorar la mayoría de cosas de otra forma y verlas con buena intención.
  • 18. 18 DE COLONIAS A CHINA LAURA SMOLDERS érase una vez dos hermanos mellizos, uno se llamaba Fernando y era un minuto más mayor que su otro hermano que se llamaba Pedro. Aunque eran mellizos no se parecían en nada, ni en el carácter ni en el físico. Fernando era rubio con ojos azules, delgado y le llamaban el “el guapo”. Pedro era moreno, con ojos marrones, un poco re- chonchete, pero él era muy listo por eso le llamaban “el listo”. En el Instituto Fernando obligaba a Pedro a que le hiciese los deberes. Pedro aceptaba aunque en el fondo no quería, pero no se atrevía a negárselo. Cuando se acabó el curso Pedro y Fernando sacaron las mismas notas, porque Fernando además de copiar los deberes de Pedro también le copiaba los exámenes. Ese verano sus padres tuvieron que trabajar mucho, por lo que para no dejarlos solos en casa, les en- viaron de colonias a la otra parte del mundo, a China. Pasarían allí el resto del verano. Ellos no que- rían ir pero sus padres les obligaron. Al salir, cada uno llevaba tres maletas, ya que tres meses de vacaciones era mucho. Se tuvieron que cambiar tres veces de avión y cada uno tardaba cinco horas. Cuando por fin llegaron, sus padres les dijeron que se lo pasarían muy bien, pero Fernando y Pedro no se enteraban de nada porque Fernando solo se fijaba en las chicas y Pedro estaba estudiando. Cogieron un taxi y se fueron a comer. Fernando y Pedro solo comían arroz porque lo otro que había en el menú no les gustaba nada. Llamaron al director de las colonias para que les fueran a buscar. Cuando éste llegó Fernando y Pedro les dieron un beso y un abrazo a sus padres y se fueron. Cuando se subieron al coche del director, éste les preguntó si llevaban un uniforme. Los hermanos dijeron que no y que no habían traído dinero para comprarlo. El director les dijo que entonces tenían que trabajar de camareros en las colonias para po- der conseguir el dinero suficiente y si lo hacían bien lo podrían conseguir en un mes. Los mellizos dijeron-“Jo que rollo, ¿cuánto vale el uniforme? El director les dijo que valía 50 Euros, - “¿Y cuanto nos pagará?”- dijeron los mellizos. El director les contestó que por hora les pagaría 5 Eu- ros. Cuando llegaron a la casa donde pasarían las colonias, vieron que allí sólo había niños y no niñas. Fernando le preguntó al director-“¿Por qué solo hay niños aquí?”- El director le respondió que era porque no se permitían niñas y aunque Fernando insistió en saber por qué, el director volvía a dar la misma respuesta. Fernando sabía que si que había un porque, y el quería saberlo. El director les enseñó su habitación, que tendrían que compartir. Cuando justo entraron, el subdirec-
  • 19. 19 tor llamó a la puerta y apareció con otro niño. El subdirector les dijo que ya no quedaban más habitacio- nes y que tendrían que compartirla con el niño. El director y el subdirector les dejaron solos y los niños se presentaron. El nuevo niño se llamaba Yago y aunque los hermanos le preguntaron porque no había niñas, el niño tampoco sabía la respuesta. Yago les contó que como no tenía uniforme le harían trabajar de camarero y los hermanos le dijeron que les toca- ría trabajar juntos. Cada vez que Yago tenía que cambiarse de ropa se iba al lavabo y los hermanos extrañados quisieron saber por qué. ¿Puedo confiar en vosotros?, les preguntó Yago. Y los hermanos le respondieron que sí. Yago dijo: -En realidad me llamo Mar y soy una chica. Fernando dijo: ¡Bien! ¡Por fin una chica!. Yago les hizo prometer que no se lo dirían a nadie y los hermanos asintieron. Pasó un mes y los tres niños ya habían conseguido bastante dinero para pagar el uniforme así que ya po- dían dejar de trabajar. La experiencia fue muy positiva y descubrieron que la comida en China no era tan mala como pensaban, al contrario todo estaba muy bueno y pensaban seguir practicando la cocina china una vez estuvieran en casa. Además se dieron cuenta de que en todo el tiempo que estuvieron allí no vieron ningún otro niño con hermano y se enteraron de que era porque en China sólo pueden tener un hijo y que nadie tiene herma- nos. Les pareció muy raro y un poco triste, pero aún les asombro más saber porque Mar se hacía pasar por chico. Ésta les explicó que era porque sus padres se decepcionaron mucho al nacer ella y ver que era una chica. Como ya no podrían tener más hijos, sabían que nunca podrían tener un varón que era lo que siempre habían soñado, como muchos otros chinos. Los mellizos sintieron lástima por ella y a partir de esas vacaciones se convirtieron en hermanos para ella y cada año se veían o en China o en España. FIN
  • 20. 20 LA BAILARINA DE PORCELANA En una Navidad fría y triste, nevaba tanto que la gente no se atrevía ni a salir de sus casas. Solo se veía una luz encendida en la calle, era la de la juguetería de Antonio, un anciano al cuál le encanta- ba la Navidad pero , ya nadie quería ir a su juguetería , ya que los niños de hoy en día solo quieren juguetes electrónicos, tabletas electrónicas etc. y en su juguetería todo estaba hecho de madera , excepto una cosa. Una preciosa bailarina, echa de porcelana: tenía las mejillas rosadas, un cabello marrón como el chocolate, con un precioso tutú rosa con preciosa pedrería por el centro del vestido. Se llamaba Maya, ella ya estaba un poco cansada de tanta vitrina quería salir a ver el mundo, a cono- cer más bailarines, bailar en diferentes partes del mundo .Un día, entro un individuo a la juguetería buscaba un regalo para su hija, entonces miro la bailarina entonces le pareció el mejor regalo de Navidad para su hija. El vivía en Londres así que se puso muy contenta al saber que iba a viajar. Pero ella aun no sabía lo que le depararía el futuro. Cuando lle- gó a Londres, una niña, la cogió en brazos, con una ternura y un amor indescriptibles. La muñeca esta- ba encantada ya que ella nunca había recibido amor. La casa era inmensa con 73 baños, 2 cocinas ,50 habitaciones ,30 sa- lones ,4 piscinas... En la habitación de su amiga había una casa de mu- ñecas gigante, donde Maya se sentía como en casa. Empezaron a jugar, como si no hubie- ra un mañana y desde entonces lo hacían todo juntas. El deseo de Navidad de la niña fue que la bailarina estuviera viva, y así fue. Al día siguiente la bailarina podía moverse, respirar, abrir y cerrar los ojos. En ese instante, empezó a bailar, todos los problemas se le quitaron de la cabeza. Cuando, de re- pente, entro la niña la vio bailar y se quedó perpleja, Desde aquel día ella, la niña, a la que vamos a poner un nombre, que os parece, Marta, no NICOLE. Definitiva- mente, nos quedamos con Nico- le. Nicole le regaló a Maya un collar en forma de paloma que ponía la familia es para siempre. Pasa- dos unos días, Nicole empezó a jugar con otros juguetes, que no era la bailarina, la bailarina se enfadó tanto que se inventó un plan para fugarse de la casa .Así lo hizo. No tenía dinero así que empezó a bailar en la calle, para que la gente le diera dinero, pero nadie le dio nada, pues claro era tan pequeña que no alcanzaban ni a verla . Mientras tanto Nicole estaba lloran- do porque su mejor amiga se había ido. Pasaba por allí un pequeño bailarín que la vio bailar. Se enamoró al instante de Maya y Maya de él. Fue un flechazo. Se empezaron a conocer, y empezaron a salir, mientras Max, el bailarín se despidió de su dueño pa- ra irse con Maya , juntos viajaron a diferentes países del mundo, China , Japón , África , Italia, Pa- rís ,... Para demostrarle al mundo que eran pequeños pero que sabían bailar. Un día Max le pregunto a maya , si deberían volver con sus dueños , ella guardándole rencor a Nico-
  • 21. 21 le , dijo que no , pero en el fondo la echaba de menos , cada día cuando miraba el collar se ponía a llorar recordando las aventuras que vivieron juntas . Max y maya tuvieron 2 hijos: Alex y Noah, pero ya casi no les quedaba dinero de la gira y solo tenían una solución ir con Nicole. Maya pensaba que Nicole ya la había olvidado por todo lo sucedido. Pero como estaban pasando por grandes necesidades económicas. Se pusieron todos rumbo a casa de Nicole. Nicole al verlos se puso súper feliz al ver que su bailarina había vuelo, entonces todos se quedaron a vi- vir en esa casa, en esa gran casa, todos felices, sin rencores ni celos, PORQUE LA FAMILIA ES PARA SIEMPRE… ¿No? DENIS GARCÍA 1 ESO C Había una vez, en un país muy lejano conocido como el país de la felicidad, un niño llamado Marco. Marco era un chiquillo muy amable aunque tenía un problema muy grave, nunca había llegado a sentir la felicidad, es decir, que siempre estaba triste. La tristeza le había acompañado durante todo su camino hasta el que ha llegado, que han sido diez largos años. Marco debería considerarse un joven afortunado porque iba a una gran escuela privada y tenía todo lo que quería o aún más, aunque seguía con el mismo humor de siempre. Marco siempre estaba viendo a todos sus compañeros y a toda la gente que le rodeaba feliz, riendo y pa- sándoselo bien, mientras él estaba allí solo, serio, muerto de envidia y de celos de los demás. Él había intentado millones de veces estar como deseaba pero el problema y es que era poco sociable y le costaba mucho hacer amistades o al menos tener un amigo con el que compartir ilusiones y sonrisas. El asunto iba tirando más para peor que para mejor porque como veía que no lo conseguiría se sentía peor de lo que ya estaba. Cada día estaba más harto de la situación en la que se encontraba porqué seguía en el mis- mo escalón de siempre y nunca lo conseguía superar, siempre estaba acompañado de su amiga EL GRAN DESTINO, LA FELICIDAD Leyre Marhuenda Fernández 2º ESO B
  • 22. 22 “Soledad”. Por enésima y última vez, Marco decidió hacer amigos como él quería, a ver si algún día lo conseguía ya de una vez, y sí, lo consiguió. Consiguió hacerse un grupito de amigos con los que jugar y reír. Por fin Marco había encontrado su felicidad y aprendió una lección que fue que para ser feliz tenía que tener amor, felicidad y alegría, esos tres puntos son básicos y muy importantes para llevar su afortunada vida. Amor se lo daba su querida familia con la que pasaba casi cada segundo de su vida, pero además encontró una chica con la que estar feliz, y esta vez no se llamaba “Soledad”, se llamaba Rocío. Marco cada vez se daba más por vencido por lo más que lo había pasado durante esos veinte años y no ha- ber puesto un remedio rápidamente para llegar al final de esos largos escalones Marco se fue dando cuenta de la suerte que tenía, por ir a esa escuela, obtener todo lo que quería y no solo eso, también por tener esos tres puntos más importantes. Cómo se sentía así, decidió darles las gracias a sus padres: -Mamá, papá, gracias por hacer lo que hacéis por mí. No me he dado nunca cuenta hasta este momento, el momento en el que estoy ahora. Sois los mejores y no sé porqué siempre he estado tan negativo, debería haber sido más positivo y a partir de ahora la positividad será mi siguiente escalón a afrontar, pero gracias a vosotros, ya está casi superado. Voy a esforzarme mucho para superarlo el cien por cien y estar más ale- gre y contento durante el resto de camino y vida que me falta porque no lo quiero pasar igual de mal que lo he pasado solo por no pensar. Espero que estas palabras os las toméis en serio, porque lo que estoy dicien- do es lo que realmente siento y me sale realmente del corazón. -Hijo, no nos tienes que dar las gracias, te damos todo lo que te mereces y nos parece muy bien el esfuerzo que has estado haciendo y todo a lo que te has afrontado. Y no, no nos lo tomamos a broma porque vemos que te has esforzado y aunque no haya sido antes al menos lo has conseguido que era tu objetivo y era lo que tú querías. Sabemos todo lo que has estado sufriendo y creemos que has hecho bien. Sigue así de cons- tante que así se llega a muchos sitios y puedes llegar muy lejos, puedes llegar a donde tú quieras o más. No hace falta que nos digas que te sale del corazón porque te conocemos, hemos estado estos veinte años y toda tu vida juntos y que sepas que el punto del amor nunca lo vas a perder porque siempre nos vas a tener, a tú madre y a tú padre para lo que sea, en las buenas y en las malas, en lo más divertido y en lo menos di- vertido pero que sepas que siempre nos tendrás. Finalmente Marco fue el chico más feliz de toda la ciudad de la felicidad y consiguió cumplir su sueño, ser un chico feliz. A partir de ahí, Marco fue una gran influencia y un gran ejemplo para todos. Sus últimas palabras fueron: -La felicidad siempre te acompaña.
  • 23. 23 Luis, el tiburón que quería volar Raúl Déniz Guedes 1º eso A Había una vez un tiburón que se llamaba Luis. Era el tiburón blanco más temido de todo el océano Pacífico. Había muchas más especies peligrosas, pero Luis era el más temido, ya que el 90% de sus intentos de caza acaban en éxito, gracias a su gran velocidad, y a su capacidad estratégica. Su comida favorita era las focas marinas pero le resultaba cansado porque era el animal que más le costaba de atrapar porque también es rápida. Vivía en una cueva gigantesca en el fondo del mar, él era muy listo así que para que otros animales no se metieran en su cueva estaba llena de trampas, no vivía solo, vivía con su her- mano pequeño llamado Daríl. Daríl era también muy bueno cazando, su especialidad era la fuerza, tenía fuerza para ma- tar a una orca, su porcentaje de éxitos en caza no estaba nada mal era de un 65% pero con los dos hermanos juntos resultaba imposible escapar, gracias a sus dotes. Daríl era muy ambicioso, hábil, pero a veces demasiado inmaduro, muchas veces le fastidia las cazas a Luis. Luis era su única familia así que se sentía muy protector con su hermano. Un día estaban dando un paseo y vieron unas orcas, fueron rápidamente a su guarida, ya que eran muy peligrosas, por suerte estaban de paso. Un día salieron a por comida y encontraron un pulpo, lo persiguieron hasta una cueva, entro en la cueva y se dio en la cabeza contra una piedra. Se desmayó, al cabo de 24 horas, se despertó. No recordaba dónde estaba, ni quién era, el pulpo le salvo la vida, le explico quién era…
  • 24. 24 Luis cambió de personalidad, ¡Se hizo vegetariano! Luis ya no fue nunca el más temido, sino que fue amigo de todas las criaturas que antes se las hubiera zampado. Un día merodeando por las aguas se encontró a una foca atrapada en una piedra, ella lloraba porque creía que se la iba a comer y Luis le dijo: -No temas, no voy a hacerte daño, al revés te voy a sacar esta piedra de encima y así podrás ir con tu familia. Cogió carrerilla, tiro la cabeza hacia delante y aparto la roca. La foca muy agradecida le dio las gracias mil y una vez, cuando se iba a ir le dijo Luis: ¿Cómo te llamas? Y la foca le dijo que se llamaba Alejandro y se esfumó. Un día se encontró a su amigo Alejandro. Estuvieron jugando al escondite casi una hora, hasta que no pudieron seguir jugando porque se tenían que ir. Luis un día se encontró un banco de peces voladores y se sorprendió porque nunca había vis- to nada igual. Luis intentó imitarlos pero no pudo volar. Lo siguió intentando una y otra vez… Luis se fue a su casa con la esperanza que al día siguiente lo conseguiría. Por la noche se le apareció una hada y le dijo que como había sido tan buen tiburón se le concedería un deseo y el pidió volar. Y esta es la historia de Luis, el tiburón que quería volar.
  • 25. 25 UN DIARIO ENCANTADO INÉS SERRA 1º ESO B Después de la muerte de Daniel, no hubo muchos cambios en la ciudad ya que no llevaba más de un año, el único que acudió a su funeral fue Adrián. La muerte de Daniel fue solo por una malinterpretación suya. Todo empezó ya siendo de niño, cuando en el colegio no tenía amigos hasta que con siete años se dio cuenta de que si que tenía una amiga que siempre estaba ahí pero le picaba la curiosidad por saber que si tanto le seguía ¿por qué no hablaba con él? pero esa amiga sí que tenía nombre, se llamaba Sombra. En el recreo, siempre se ponían los dos juntos y se estiraban en el suelo a tomar el sol, y mientras Dani preguntaba en voz alta: -¿Por qué a veces estas y por qué a veces desapareces? ¿Te enfadas conmigo? Pero un silencio seguía a continuación, nadie respondía. Cuando fue creciendo no la echó de menos ya que ella se enfadaba sin razón, hasta que un día maduró. Se dio cuenta de que ella siempre estaba ahí cuando estaba en plena luz, cuando no había luz se iba. Desde niño, Dani, tenía una loca afición, era construir y diseñar juguetes. Le ofrecieron un grandísimo trabajo en el sur de Asia. Pero él solo no podía ir, necesitaba ayuda, ¿Pero de quién? No tenía a nadie en quien apoyarse. Su madre, una anciana muy solidaria, estaba trabajando en un hospital de voluntaria en ´´africa, así que no podía estar con él. Solo le quedaba por preguntar a su vieja amiga la sombra. Y así lo hizo, se estiró en el suelo como cuando eran jóvenes. -Ya sé que te enfadas conmigo, pero yo te sigo queriendo, eres el único al que puedo acudir, ¿podrías venir con migo a Asia? y te prometo que siempre estaré allí para todas tus necesidades. Pero un silencio seguía a continuación y por un instante Daniel pensó que se negaba a ayudarle y se puso a decir que si con la cabeza (era su manera de rezar), y él sin darse cuenta, obviamente la sombra le imito y el supuso que era un sí y nada más cogieron las maletas y se marcharon. Los primeros meses, fueron perfectos, a Dani el trabajo le iba muy bien, incluso hizo un amigo y lo más importante Sombra no se enfadó con él porqué no desaparecía. Así que Dani decidió ira a pasar un día con sus amigos en la playa. Al llegar se encontró con Adrián, y Dani dijo: -Bueno, ya que estamos todos ¿por qué no vamos a bañarnos? Muy extrañado su amigo dijo: -¿Pero no faltaba otro amigo tuyo por venir?
  • 26. 26 - Por favor un poco de respeto, si está delante nuestro ¿como no lo ves? - Perdóname Dani, mejor vamos tirando. Pasaron un día esplendió, se bañaron en el mar, jugaron a futbol, hicieron un picnic y pasearon por la orilla hasta que antes de marchar, el amigo le dio las gracias a Dani por haberle invitado: - Dani muchas gracias por invitarme y por hacerme pasar este día tan agradable, además es el momento perfecto porque dicen que de aquí a una semana empieza la estación de la lluvia. Entonces Dani preguntó: - ¿De qué me estás hablando? Dijo Daniel extrañado. -¿No lo sabías, aquí hay dos épocas? el verano; es la que nunca llueve y el invierno; es la que siempre llueve. -Ah, muchas gracias Adri, mañana nos vemos en el trabajo. -Adiós, gracias por todo. Cuando Dani estaba viendo el telediario en el canal Deuschland anunciaron la llegada de la estación de la lluvia para el día siguiente. Dani, muy preocupado le explicó todo lo que esta- ba sucediendo a Sombra y que mañana por la mañana él le diría unas órdenes que debería seguir para que su amistad se mantuviese viva. A la mañana siguiente Dani se despertó muy excitado y preocupado. Se levantó y se vistió, cuando aún le quedaban veinticinco minutos para explicarle a su amiga todo a lo que ella debía obedecer: -Sombra, va a ser una época muy complicada para nuestra relación ya que no podrás salir conmigo a la calle pero si quieres que nos sigamos viendo, tendrás que obedecer a estas órdenes: nunca apagues la luz y jamás salgas a la calle sin mi permiso ¿de acuerdo? Pero como siempre un silencio venia a continuación. Daniel, confiado de que sombra le obedecería, marchó, pero sombra le seguía y Dani le dijo que se quedara en casa pero des- pués de una discusión y de intentos fallidos de que sombra siguiese a Dani, el pensó que sombra creía que quería que su relación se acabara y él dijo: -Tú empezaste conmigo la relación y tú la acabarás, adiós, que sepas que te echaré de menos. Pero un silencio seguía a continuación y Dani decepcionado pensando que iba a responder, duramente se marcho a trabajar. El pobre Daniel, se pasó todo el día pensando en su amiga y como ya no supo qué hacer, se fue a la farmacia:
  • 27. 27 -Buenos días, ¿tiene pastillas para recuperar a los amigos? -¿Qué tipo de amigo es? -Bueno… es mi sombra. -¡Ah!, entonces no necesitas pastillas, tienes que tener luz en los sitios. -Muchas gracias. Mientras Dani salía de la farmacia, pensó en todo lo que había hecho sombra por él, cuando Dani tuvo la tremenda idea de hacer algo a lo grande para reencontrarse con su amiga, ir a la parte del sistema solar que desprende más luz, el Sol. Después de muchos años de tra- bajo para su cohete, Dani ya estaba listo para despegar, pero pensó ya que iba a ir al espa- cio y ser famoso decidió ponerse el apodo “Pedro Duque”. Cuando Dani despegó y llegó al espacio, fue hacia el sol hasta que mientras estaba a punto de tocar el sol, Daniel chilló: -¡¡¡Sombra, te necesito!!! Pero un silencio siguió a continuación. EN EL TREN…Parte 1 ¡Pasajeros al tren! Escuche. No sé por qué tuve que hacerle caso… Me subí y un escalofrió recorrió mis venas, Era “él”. Después de mirarlo de nuevo sí, ¡Era él! Grité en ese instante, las puertas se cierran detrás de mí y yo intentándolas abrir con desesperación. Las horas pasaban, el tren más silencioso de mundo, pero no había tiempo. Un chico se me acerca y me dice –Cuidado con lo que ha- ces chaval- Confuso, le respondí – Pero…- Y ¡Plaf! Ya no estaba, se había mar- chitado, así sin más. Continuaba confuso mientras esperaba llegar a mi para- da. En ese momento lo pasé muy mal ya que “él” me miró. Me acerque al con- ductor y le susurré – No hay tiempo. Haga que el tren vuele o algo ¿por eso se llama AVE o no?- y el conductor me responde inquieto- ¿Está usted loco?- y le respondí que no, que estaba “él” en el tren. Luego grito -¡Dios santo, maldito ca- charro arranca! Después me acerque a mi asiento y pude ver una nota en la cual ponía: -TE ACUERDAS…- Rompí la nota y acto seguido cogí uno de los martillos de seguridad y se lo tiré a “él” pero lo esquivó con mucha agilidad.
  • 28. 28 Me dije a mi mismo que como pude hacerlo. Luego se me acercó el hombre ex- traño y me dice –Te lo advertí- Y de nuevo se marchó. Me levanté, fui al baño y cuando regresé a mi asiento encontré un mensaje en el espejo que decía – Estás perdido- Ya está hasta este punto llegué, voy a la cabina del conductor y acto seguido le di un golpe, frené el tren abrí las puertas. Casi lo consiguí pero lo que pasó es que de repente “él” miró las puertas y se cerraron instantánea- mente. Pegué un brinco y me caí. Mi único deseo era solo a salir de allí. TE ACUERDAS… Parte 2 Tras la recuperación del conductor un poco mareado gritó-¡Hemos llegado a la parada número 1!- Me he salvado grité. Y “el” dijo –Yo creo que no- cerró las puertas mágicamente, se acercó a mí, y ahí empieza mis últimos momentos de vida. Lo último que vi fue su rostro pálido frente mí y lo último que escuche fue su voz tenebrosa y fúnebre diciéndome lo siguiente: ¿Te acuerdas de los buenos compañeros que éramos? ¿Te acuerdas el día en que llegó esa niña nue- va y la llamábamos “La loca”? ¿Te acuerdas de que pensábamos que era una bruja? ¿Te acuerdas de 6+que la seguimos a ese callejón oscuro sin miedo a lo que pudiese pasar? ¿Te acuerdas de lo que le hicimos? ¿Te acuerdas de que te ayudé a saltar el muro? ¿Te acuerdas de que no me cogiste la mano y en vez de eso saliste corriendo? ¿Te acuerdas de lo que te dije que te haría si te volviese a encontrar? ¡Eh! ¿Te acuerdas? De repente, nadie se encontraba en el tren y adiós, el tren cayó por un acantilado conmigo, como único pasajero Je,je, je... te estarás preguntando como pude escribir esto si supuestamente es- toy muerto… Bueno, eso se ya se lo puede imaginar usted.
  • 29. 29 LAS NAVIDADES DE MARTA Marta era una niña que no creía en los Reyes ni en el Papa Noel. Siempre decía que era muy aburrido cele- brar estas fechas e ir a casa de los abuelos. Cuando Marta se hizo mayor decidió no celebrarlo para evitar aburrirse. Un día Marta estaba limpiando su casa, cuando sin más ni menos se encontró con una lámpara. Empezó a limpiarla y de golpe le apareció un genio. - ¿Quién eres?- le preguntó Marta. - Soy Patricio, tienes mucha suerte de que haya venido en tu búsqueda – le respondió el genio. Marta pensó que se había confundido de persona o que era una broma. Pero se quedó parada cuando Patri- cio le dijo: - Durante los próximos tres días, por la noche, te vendrán a ver tres genios diferentes. Uno te mostrará el pasado, otro te mostrará el presente y el último te mostrará el futuro. Esa noche Marta estaba confusa. No entendía nada de lo que había pasado. No sabía que hubiese tenido una lámpara por su casa. Al día siguiente, Marta decidió no salir de casa en todo el día por lo que le había sucedido la noche anterior. Así que estuvo en su casa hasta que llegó la noche. Marta, impaciente, esperó el primer genio que le había dicho Patricio. Cuando Marta se quiso dar cuenta el genio ya había llegado. - Hola soy Aurelio, el genio que te va a mostrar el pasado – le dijo el primer genio. La llevó al pasado y le mostró todo lo que le había sucedido durante su pasado. Marta se quedó parada. Le mostró cómo pasaba Marta las Navidades y ella se dio cuenta de lo mal que lo había hecho. Cuando el genio se marchó, Marta se fue a dormir angustiada por lo que le había pasado. Al día siguiente, Marta se despertó un poco más alegre pensando en regalos que podría comprar a su madre, a su padre, a su hermana y a su hermano. Después de haber dormido, Marta vio al segundo genio. - Hola soy Fernando, el genio que te va a mostrar el presente – le dijo el segundo genio. - Vale – dijo Marta. Le mostró el presente, aparecía ella sola en casa, viendo un programa de televisión que no tenía nada que ver con la Navidad. - No me puedo creer que yo haga esto en Navidad, debería estar contenta y celebrarlo con la familia – se dijo Marta a sí misma. - Yo creo que deberías mostrar un poco más de interés por la Navidad, es algo que sucede para poder cele- brarlo con la familia y pasárselo bien – dijo el segundo genio.
  • 30. 30 Ese genio se fue muy triste porque sabía que Marta no apreciaba la Navidad. Esa misma noche, Marta se puso a pensar en llamar a su familia, pero no estaba segura del todo ya que mantenía una mala relación con su familia. A la mañana siguiente, Marta ya estaba comprando los regalos para la familia. Llegó a su casa cargada de regalos que no sabía dónde esconderlos ya que iba a invitar a toda la familia a su ca- sa. Entonces fue cuando el tercer genio apareció. - Hola soy Estéfano, el genio que te va a mostrar el futuro – dijo el genio. - Espero que no sea malo, sólo de pensarlo me entran ganas de ponerme a chillar – dijo Marta. Le mostró el futuro. Aparecía ella con su madre, su hermana y su hermano llorando. - ¿Por qué estamos llorando? – dijo Marta. - Espera, sigue mirando y lo averiguarás – dijo el genio. Entonces fue cuando vio a su padre muerto. Su madre, su hermano, su hermana y ella estaban en el entierro, llorando desconsoladamente. En ese momento, el genio se fue mucho más triste que el segundo genio. Marta no dudó ni un segundo en llamar a su familia para decirles que fueran a su casa. No quería pasar las si- guientes Navidades tal y como las estaba pasando, ya que siempre se quedaba sola sin compañía de nadie. El día de Navidad toda su familia llegó a la casa de Marta. Marta les dio un buen abrazo a todos y les dijo: - Lo siento mucho por no haber llamado para invitaros a mi casa. Creo que lo debía haber hecho mucho antes y no esperar tanto. En ese momento, Marta comprendió que merecía la pena celebrar las Navidades con su familia porque se lo pasó muy bien. Desde ese día Marta no cambió de idea y siempre invitó a su familia a comer.
  • 31. 31 LA VIEJA ANCIANA ZARA PLA LA VIEJA ANCIANA Calle 9, Bransbüht, se podría decir que era una calle tenebrosa, donde los árbo- les ya no tenían hojas, ni ramas, estaban secos, mugrientos, las aceras descuida- das y un par de casas en venta alrededor. Pero realmente, en medio de toda aquella desolación, una casa, tan simple que no cabía duda, nadie se acercaba a ella ni en Halloween a pedir caramelos, ni el cartero a dejar las cartas... Pero es que la vieja de esa casa era más tenebrosa que nada en el mundo, pasaban co- sas paranormales. Algunos la llaman… “la vieja anciana”. Al principio todo era normal, como en cualquier ciudad. Los niños corrían sin preocupación alguna, los adolescentes que aún estudiaban, se sentaban cada tar- de bajo las copas de los árboles que daban más sombra. Los ancianitos paseaban mientras iban corriendo los años y los adultos paseaban y se tomaban café en las terrazas de las cafeterías. A eso si se le podía llamar felicidad. Los Kamaya, se fueron porque al padre de Álex le habían trasladado por el traba- jo a una nueva central, a la gente no le afectó ya que era una cosa normal que a cualquier persona le hubiera podido pasar, pero lo que más me dolió fue que mi amigo Álex se fuera, habíamos sido muy buenos amigos desde que éramos muy pequeñitos, aunque todo se ha de aceptar ya que estas cosas pasan. Y os preguntaréis a qué viene todo esto de „‟la vieja anciana‟‟… Mi madre me mandó a que fuera a entregarles a los nuevos vecinos una cestita que contenía algunos dulces y vino, así que fui y le di al timbre sin pensármelo dos veces. - ¡Quieeeén eees! - Hoo..oo..Hola soy Carlos, tu nuevo vecino, mi madre me ha dicho que venga a saludar y de paso vine a traerlos una cesta de bienvenida a la ciudad. - Mira niño no estoy para tonterías ni siquiera quiero tus malditos dulces, vete si no quieres perder un brazo, ¡ Andando!. - Lo…lo siento pero déjeme entrar por favor, ¿tienes hijos? Yo quiero conocer-
  • 32. 32 los, ¿ Sabe? me gusta mucho hacer nuevos amigos me siento muy solo ahora mismo… - ¡Que te vayaaaaaaaaaaaaaaaas! No quiero saber nada de vosotros o ¿aAcaso no te ha quedado claro? Voy a maldecir a tu familia, para que nunca más volváis por aquí, ¿Entendido? Yo me entero de todo, niño, como se te ocurra decirle a alguien esto, el próximo serás tú… Volví a casa, tenía frío y miedo a la vez. Me tumbé en la cama mirando por la ven- tana como si aquello no hubiera pasado nunca y me dormí. Era un 13 de diciembre cuando perdimos a la abuela, no fueron unas buenas navi- dades para la familia, ni para el abuelo, pero cuando pensamos que nada podía ir peor… Mama tuvo una charla conmigo porque era el primer familiar que habíamos perdido y fue duro superarlo. - ¿Mama, crees que estará bien? Los ángeles lo cuidaran, ¿No crees? - Estoy segura, mira debes saber que estas cosas pasan y te lo vas a encontrar muy a menudo, porque no todos somos eternos. - Entonces, ¿yo moriré también? - Claro que sí, hijo, pero como todos, cuando llegas a una cierta edad vas en- vejeciendo y llega un momento que el corazón ya no puede más, pero esto es una cosa normal, no nos morimos porque queremos, pero piensa que aún te queda mucho por vivir, no andes preocupándote ahora por esto, ya llegará su momento lo único que has de hacer es vivir al máximo y disfrutar cada día como si fuera el ultimo. Ya había pasado un año (era 25 de diciembre del año siguiente) y pensé que lo de la vieja ya quedaría como un mito, seguro que lo de la abuela fue por el destino, así que estaba contento y bajé rápido al salón para abrir los regalos de Navidad, me hacía mucha ilusión por si me habían traído lo que había pedido, así que bajé corriendo, pero iba tan deprisa que no miraba el suelo y me tropecé con algo duro. Cuando clavé la mirada, ¡era papá! No podía estar pasando, seguía soñando, así que fui corriendo mientras llamaba a mi madre, suponía que estaba en el baño así que entre y la encontré sentada en la taza, sin sangre ni nada, muerta, no respira- ba estaba pálida, intacta pero muerta. Ya me empezó a entrar el pánico mientras vi a mi hermana que caminaba hacia a mí, era una adolescente de 16 años así que debía estar muy asustada. Me miraba pero no me decía nada, llamé a la policía
  • 33. 33 enseguida vinieron nos taparon con una manta y nos hicieron preguntas pero no sabían qué podía haber pasado. Leslie, mi hermana, se había quedado muda por razones inexplicables y no sa- bían qué podía haberle afectado, sin embargo estaba un poco loca, así que la metieron en un centro para cuidarla bien. En cuanto a mí, me llevarían a un centro de adopción donde me darían clases y comida, donde dormiría con otros compañeros, donde no veía ni principio ni final, ese era mi futuro. El policía me metió en el coche y se puso en marcha. Yo miraba por la ventana, vi que la vieja anciana había vendido su casa, supongo que ya había conseguido lo que quería. Yo creo que esta frase significa que estás feliz, que estás libre. Creo que es cuando tú es- tás como en la luna de Valencia, cuando estás en tu mundo. Cuando estás colgado en el cielo creo que estás sin ninguna responsabilidad, cuando puedes hacer lo que quieras. Porque yo creo que cuando estás en el cielo y no quiero decir cuando te mueres, estás li- bre de cargos, el aire te roza la cara, sientes un sentimiento de libertad y felicidad, estás muy feliz, como si allí no tuvieses malos momentos. DANIEL ORANÍAS VILLEGAS 1º ESO C
  • 34. 34 Érase una vez, un grupo de amigos muy infeliz, con una vida triste y aburrida. Su día a día era monótono. Se pasaban las horas traba- jando, sin poder disfrutar de su tiempo libre y ni siquiera de lo que este maravilloso mundo les ofrecía. Un buen día, cansados ya de esa rutina, no soportaron más estar allí y mágicamente aparecieron unos cohetes, mandados por la Tie- rra, que los enviaron tan lejos que llegaron al cielo. Raramente se engancharon a las blancas y suaves nubes. Al estar allí arriba pu- dieron ver el mundo desde otra perspectiva, observaron lo feliz y di- vertido que era en realidad y se dieron cuenta de lo poco que habían aprovechado el tiempo. A partir de ese momento decidieron cumplir sus sueños y vivir con más positividad la vida. ESTER VICENTE 1º ESO C Era un día normal y corriente, uno de esos en los que pierdes el tiempo pensando en la primera cosa que se te viene a la cabeza, aunque a veces, no es perder el tiempo, sino que es aprender nuevas cosas. Desde la ventana de mi habitación se podía observar el hermoso día que hacía. En el medio de un cielo muy azul, había bastantes nubes claras, como si fueran esos algodones de azúcar que nos compramos en las ferias. Fue entonces cuando me pre- gunte ¿Las nubes, están colgadas del cielo? Y es que, siempre están arriba, flotando en el aire, como si un hilo imperceptible, no dejara que se acercaran a la superficie. Me puse en el lugar de una nube, y pensé en cómo sería mi vida si lo fuera, cada ma- ñana vería el sol del interior de mi caerían sobre la tierra pequeñas gotas de agua, el aire me arrastraría hacia otros lugares, países continentes... Viajaría por todo el mun- do, pero supongo que dentro de mí se encontraría una pequeña curiosidad por saber que hay ahí abajo, que son esos cuadraditos marrones que se ven cuando viajas en avión.
  • 35. 35 Detrás de esta larga reflexión, sentí un fisgoneo el cual no sabía cómo aclarar y me propuse otra pregunta ¿Los aviones son como las nubes? Por parte si, pensé, ya que están la mayor parte del tiempo en el firmamento, siendo llevados por el viento e in- fluenciados por las tormentas. Pero por otra parte, son dos cosas totalmente distintas, ya que ellos sí que bajan a la superficie. Más y más preguntas iban apareciendo por mi cabeza, hasta que decidí centrarme y buscar una conclusión final. El desenlace a todas esas preguntas, fue, ver como después de pensar en distintas ra- zones por que algunos de los elementos que pasan la mayor parte del tiempo en el cie- lo, son como son, sienten lo que sienten, o hacen lo que hace, no había llegado a conse- guir una respuesta para todas esas preguntas, y es que los fenómenos colgados del cie- lo, provocan muchas curiosidades, pero no tienen ninguna explicación. ALBA PADRÓ 1º ESO C Aleix Tapias - 1 Eso A Siempre colgados del cielo están, adornado nuestro cielo, haciéndonos disfru- tar desde la ventana de nuestra casa. Son jóvenes, fuertes... y sobretodo valientes: suben y bajan rozando las olas, dejando que el viento les haga disfrutar del sol y el agua al mismo tiempo; saltan, recuperan y vuelven a volar. Me gusta mirarles, y quizás un día de estos me cuelgo yo también del cielo: me subo a la tabla, engancho la vela y me convierto en un pájaro más de los que adornan el cielo de mi pueblo, mi costa, mí mar... Practicando kitesurf.
  • 36. 36 Hoy alguien muy especial me ha besado. Desde entonces me siento flotando, en una nube de algodón rosa. Mis pies se elevan, y no necesitan tocar el suelo para desplazarse. Me elevan y ele- van como si fuera la bailarina más ligera, bailan- do la danza más bella. Ya nada para mi tiene el mismo color, todo es claro y brillante. En mis labios se asoma una sonrisa que no puedo conte- ner, y eso me hace reír. Me dan ganas de cantar, bailar y hacer comprender a todo el mundo como me siento. Me traslado a un mundo perfecto, donde solo hay cariño y amor. Y deseo volver a tener este sentimiento de nuevo. Con el objetivo de ser fe-liz. Aunque sé que tarde o temprano volveré a poner los pies en el suelo, ha sido maravilloso estar colgada del cielo. EVA TÓRTOLA VILCHES 1º ESO A ALBERT PUIG 1º ESO Hoy sin duda era un día triste, puesto que la oscuridad y gotas de agua provenientes del gran dilu- vio lo cubrían todo haciendo el exterior un lugar inaccesible. Pero no era lo que me entristecía sino que iba a ver a mi abuela que hacia siglos que no la veía, pero cuando vieron el peligro de esa escurridiza e resbaladiza carretera decidieron aplazar el evento hasta el próximo fin de semana. Así que me encuentro contemplando las oscuras y tormentosas nubes viendo como mis sentimien- tos están colgados del cielo, menos el de tristeza que parece que me haya estado acompañado todo este día tan desastroso.
  • 37. 37 DANIEL RIERA 1 ESO B Ella es una diosa, en un cuer- po humano, ella es la más her- mosa, como un ramo de amor. El conquistador será, aquel que tenga el coraje, tan puro que ganará, el amor de cual- quiera. El que fuese ganador, del con- curso organizado, sería el su- cesor, a la corona real. Aquel muchacho tan alto, que no gano nunca nada, que hizo aquel alto salto, esquivo al gran monstruo. El muchacho au- daz logro, la mano de la prin- cesa, y el mismo se proclamó, afortunado real. ANNA CANALS 1º ESO B El despertador suena a las siete en punto como cada mañana. Como siempre, Sandra se levanta y hace su rutina; se ducha, se viste y prepara su desayuno habitual: tostadas con mermelada de albaricoque y un zumo hecho con las naranjas del huerto de la señora Isabel, su vecina, que cada mañana la saluda con una gran sonrisa. Hoy Sandra va a ir a la playa. Prepara una bolsa con protector solar, toalla y gafas de sol. Hoy aprove- cha para llevarse la cometa que la señora Isabel le re- galó con amabilidad; hasta ésta mañana la había deja- do en su cobertizo, pensando que nunca la iba a usar. Al llegar a la playa, extiende su toalla en la arena y se tumba a tomar el sol, pero hace demasiado viento y la arena suspendida en el aire le molesta. Es un buen mo- mento para probar su cometa. Nunca ha usado una pe- ro piensa que debe ser fácil porque no lleva instruccio- nes... Al coger la cometa observa a un chico que está haciendo volar la suya y Sandra se fija en él para aprender. El chico se le acerca y le dice: - Hola! ¿Te puedo ayudar en algo? Mmm.. No, gracias! Lo siento... te estaba mirando por- qué no sé cómo volar mi cometa. Vale! ¿Quieres que te enseñe? Si, por favor! De modo que estuvieron pasando un buen rato jugando con las cometas por la playa. Comieron y pasaron la tarde juntos. Al final de la tarde, se dieron cuenta de que se gustaban mucho y de que se estaban enamoran- do, aunque realmente se conocían muy poco y sólo habían pasado un rato juntos. Llegó la hora de irse a casa y Sandra y Jorge decidie- ron quedar otro día para conocerse mejor, pero para recordar el maravilloso día que habían pasado, los dos soltaron sus cometas al cielo. Y las cometas se fueron volando, alto y lejos y allí quedaron para siempre, colgadas del cielo.
  • 38. 38 A DÓNDE VAN LOS BESOS QUE NO DAMOSA DÓNDE VAN LOS BESOS QUE NO DAMOS ÓSCAR VALENCIA 1º ESO C Creo que esta es una frase que hay que interiorizar mucho teniendo en cuenta que un beso es una cosa inanimada, no pueden irse porque no tienen ni con- ciencia ni cuerpo y entonces no pueden moverse. También se puede pensar que es una indirecta refiriéndose a cuando alguien rompe amor y besos se han echado a perder, no se pueden recuperar, lo único que podemos hacer es seguir con nuestra vida y fingir que estas cosas tampo- co importan cuando la verdad es que si importan y mucho. Cuando un beso que no damos se va y muchas veces puede que no vuelva pero si tienes suerte y una buena pareja, volverá. ESTHER VICENTE L°ESO C Anna tenía un hermano pequeño. Lo típico entre hermanos es discutir y a veces hacerse el fuerte. Su madre le insistía en que le diese un beso de buenas noches a su hermano Miguel, pero Anna siempre respondía que no. Un día, toda la familia, incluida Anna, fueron a la playa a pasar un buen rato todos juntos. Anna y su her- mano pequeño Miguel se fueron a bañar, un rato después Anna fue a tomarse un helado, dejando a Miguel solo. Cuando Anna volvió de su descanso se dio cuenta de que Miguel no estaba, y empezó a preocuparse. Le bus- có por toda la playa, pero su esfuerzo fue en vano. Anna empezó a llorar angustiadamente y estaba muy arre- pentida de no haberle dado ese beso de buenas noches a Miguel. Un rato después Anna vio a Miguel con una familia, haciendo castillos de arena. Corrió hasta llegar a él y se lo comió a besos. Aliviada Anna, aprendió una lección, a no desaprovechar las oportunidades que obtenemos.
  • 39. 39 DENIS GARCÍA MORENO 1 ESO C Me levante, pero no la saludé, ella se acercó hacia mí, creo que esperando el típico beso que le doy todos los días, pero hoy no, hoy estaba enfadada con mama porque no me dejo ir a la fiesta, pero a mí hermana Julia sí, le prometí no volverla nunca a hablar. Me fui a coger el autobús, me despedí de todos menos de ella, di besos a todos menos a ella. Llegué tarde a casa porque había un accidente muy grave en la nacional y el autobús se retrasó mucho. Cuando llegue, estaban papa y Julia llorando en el sofá, Ahora solo quiero saber a dónde van esos besos que no damos esos besos que estamos deseando darlos y que es imposible dejarlos en una mejilla. Te quiero mamá ALEIX TAPIAS - 1 ESO A Uno, dos, tres, cuatro, y aquel que me ahorré... Cinco! Y seis, siete y ocho y nueve... son muchos los que no he dado. Son muchos los besos que han dejado de ser, que no han conseguido salir, vivir: besos de mariposa, besos de película, besos de enamorados, besos de vaca, sí también besos de vaca-Pero... ¿A dónde van ios besos que no damos? Quizás esperan pacientes una nueva oportunidad... Quizás se convierten en abrazos y achuchones ... Quizás se cambian por un guiño de ojo o una palmadita en la espalda... Quizás son arrepentimiento, besos que nunca más podremos dar... A besar!!!
  • 40. 40 MARC GALLARDO 1º ESO A La otra noche mientras intentaba dormirme después de enfadarme con mi madre y de haberle negado un beso, estuve pensando, qué pasaba con esos besos que no damos, los que se olvidan o los que no los damos por enfado. Pensé, que era muy injusto para ellos perderse en el olvido, que en al- gún sitio tenían que estar y, a veces pienso que están en un baúl lleno de besos, que tenemos que gastarlos cada día, y si los gastamos todos, no pasa nada porque siempre crecen. Pero con los que no gastamos, ¿qué pasa con ellos?, yo pienso que se quedan allí en ese baúl y un día cuando dejas de estar enfadado con tu madre, con tu hermano o con alguien acabas dando todos los besos que un día no diste, por eso yo pienso que nunca son besos perdidos, son besos postergados, que un día, saldrán de su baúl escondidos. Todos conocemos las típicas mañanas de los lunes. Nos levantamos tarde, nos vesti- mos, después nos lavamos los dientes y bajamos rápidamente las escaleras. Allí es cuando nos tropezamos y ya sabemos que ese día no será el nuestro. Cuando llegamos a la cocina para desayunar, mamá ya está llamando para irnos al colé. Cuando llegamos al colé (tarde, estresados, cansados...) salimos disparados a clase y en ese momento piensas "Se me olvidó darle un beso mamá." Te da igual porque te encuentras a tu no- via delante de tu taquilla se lo das a ella. ¡Buenos días! ELIA 1º ESO A
  • 41. 41 THE MOST MEMORABLE PLACE IN THE WORLD Miguel Gómez Fernández 4 ESO B In this review I am going to introduce you to the most memorable place in the world from my point of view. I am talking about the Norwegian fiords: a set of huge penetrations of the sea inland which can be many kilometers long. I went there four years ago for summer and since then I can’t get that out- standing place out of my mind. The enormous cruise, after some days at open sea, arrived to land and began its trip through the fiords. The big boat seemed very tiny compared to the two greenish mountain ranges that surrounded us. It was a pleasure to be relaxing on the room balcony with such magnificent views. Big waterfalls of pure water poured down from the whitest glaciers into the salty waters of the sea. Finally, as if it was part of a dream, we arrives at a cute, little Norwegian town where we ate some wild salmon. This place made a lasting impression on me because I’m not used to being in such a place of exuberant na- ture as I live in a Hyperactive and noisy city. To sum up, you should put this memorable place on your list of places to see. It makes you think about the society and the effect it has upon the world. You are able to connect with the planet and relax in a way you could never imagine. PARTY ON THE BEACH Eva Tórtola Vilches 1ºESO A Would you like to take photos of the sunset? Or have a midnight swim? Well, I’m here at a musical event, were I can listen all day to music of my favorite bands, meet new friends, relax on the beach, take dance classes… It’s the perfect place for music fans. It starts on Saturday 13th and finishes Sunday 14th . A perfect week- end. It’s a beautiful place. It’s a Caribbean beach. The sea is a turquoise color all day that makes you jump into the water all the time. The beach has lots of decorations and people can decorate themselves and the place where they’re staying. The beach has lots of fun activities to do during the day. Like: fun houses, dance classes, music competitions and volleyball games… Because this plan is for everyone. I arrived here at 10 a.m in the morning. I was very excited. I’ve done lots of activities. I’ve relaxed and enjoyed the sun on the beach. I’ve had different dance classes and met lots of friends. I’ve also played vol- leyball. But the first and fun thing I did was put up my tent on the beach. It was a little bit complicated but good fun. I still haven’t done lots of things, like participated in the music competition, had a midnight swim or taken photos of the sunset but the thing I’m really waiting for is to try the different food they’ve brought from all around the world. Why? Because I love eating and trying new foods.
  • 42. 42 EL MISTERI DE L’ESCOLA “RAINBOW” Aquesta és una història que mai oblidaré. Tot va començar així:- Viscaaaaaaaaaaa!!!!!!! És un dia assolellat de setembre, perfecte per començar el col.legi... Si, tan de bó hagués començat així al dia, però no, va haver de començar ple de crits i ennuvolat (el dia és clar). La mare em va dir que em preparés l’esmorzar, em rentés les dents i em pentinés perquè arribava tard el meu primer dia de col.legi. Ostres, quina mandra! Hauré d’anar a una escola fora de la meva ciutat. Però això no és el pitjor, el pitjor és que m’hi hauré de quedar a viure allà durant nou mesos. L’escola és diu Rainbow (quin nom més estúpid), la traducció al Català és arc de Sant Martí. No sé per què li diuen així per què de coloraines i felicitat no en té res i la gent quan pensa en un arc de Sant Martí, normalment pensa en un lloc marevellós i ple d’alegria amb un pot de monedes que el vigila un follet de bosc. Pot ser que per aquest mateix motiu l’escola es diugui així i la veritat és que el director del col.le fa una pinta de follet de bosc que espanta i el col.le val molts diners. ( pel que fa el fet de que es digui Rainbow). Quan he fet la primera passa per entrar a la meva classe més de cinc persones se m’han tirat a sobre i m’han dit que m’havien trobat molt a faltar durant les vacances d’estiu. Jo els he contestat amb un somriure, però la veritat és que estava desitjant treure-me’ls de sobre i oblidar-me’n d’ells durant uns altres tres mesos. Ens han fet escollir habitació però la pessada de la Martina ha dit que volia compartir habitació amb mi. Segons ella sóc la seva millor amiga i diu que sempre estarà allà per qualsevol cosa que necessiti, i tant que estarà allà! Sempre enganxada a mi com
  • 43. 43 una lapa. Per la nit m’ha despertat dient que trovaba a faltar a la seva mare i que tenia por de la foscor, jo tota engoixada pels seus crits no he tingut més remei que sortir fora de l’habitació mig morta de fred i de son i d’anar a fer un tomb pels pasadissos. Quan anava a girar cap a la cantonada m´he trobat al Mateu dient que m’ ajupís i mi- rés a l’altra banda del conducte de ventilació. M’he acostat per mirar i he vist una llum verda fluorescent que brillava a l’altra banda del conducte. Li he preguntat què era al Mateu i m’ha respost que l’acompanyes a descobrir-ho. Pri- mer he pensat que es tractava d’una trampa però després he vist la seva cara d’inno- cent i no he tingut més remei que endinssar-me a l’aventura. Hem comencat a gatejar fins que perfí hem arribat a l’alta banda. La llum verda semblava ser que havia adaptat forma d’arc i ja no era de color verd, sinó que ara era rosa. Tots dos teniem molta por però ningú deia res. De cop la llum s’ha començat a acostar a nosaltres i a fer pampallugues com un arbre de Nadal. El Mateu amb la mínima intenció ha tocat la llum i ha desaparegut, Jo com ho hagués fet qualsevol altra bona amiga he corregut a rescatar-lo. Amb pocs segons, els dos ens trobavem en un bosc molt estrany i fosc. Corria la possibilitat que haguéssim anat a parar a una altra dimensió. M’he girat per comprobar que el meu amic Mateu seguia allà però darrere seu he vist com milions de criatures de bosc ens observaven amb atenció, ens deien que no tinguéssim por d’ells i que ja fa molts anys un parell de nens es van trobar amb la mateixa situació que no- saltres. En Mateu i jo sentiem una gran curiositat per aquelles petites criatures i les vam seguir. Al cap d’uns quants minuts, ens trobavem al lloc més maravellós que ha- viem vists mai. Amb els meus propis ulls vaig poder comprobar un arc de Sant Martí que brillava més que cap altre, les criatures de bosc ens van expli- car que era com un tresor per a elles però que ja era hora d’acomiadar-nos, que es feia de dia i que havien tingut una nit molt entretiguda gràcies al Mateu i a mi. Tot va comencar a desaparèixer i em vaig trobar a
  • 44. 44 la meva habitació, vaig sospitar que tot havia sigut un somni però a l’aixecar el coi- xí vaig veure dues monedes d’or que brillaven, vaig sortir al passadís i em vaig tor- nar a trobar al Mateu, però aquesta vegada amb una cara de felicitat immensa., em va ensenyar les seves monedes d’or, em va dir que potser ens les havien deixat les criatures del bosc. No va tenir temps d’acabar l’última paraula quan ens vam trobar al director del col.legi amb la seva estimada dona i ens va preguntar on haviem estat durant tota la nit. No vam necesitar paraules per descobrir que els dos nens petits als que es referin les criatures del bosc havien estat el director i la seva estimada quan eren estudiants i potser per això l’escola es diu “RAINBOW”. I després que va passar? Em va preguntar la meva filla a l’haver acabat d’explicar-li la història. JOANNA CALDWELL PONT 2º ESO B
  • 45. 45 LUGAR INHÓSPITO Jordi Bohigues de 3º ESO Allí estaba, un calor abrasador en perfecta armonía con una suave brisa esti- val. Un lugar húmedo que carecía de puertas, ventanas o algo semejante. Me dolía la cabeza, me bombeaba el corazón a alta velocidad, con preguntas sin respuestas. No recordaba nada de lo que había ocurrido horas antes, ni mi nombre. Tan solo conocía el misterio que rodeaba mi posición, jugando conmi- go mientras yo, anonadado, ob- servaba su poder abismal que acompañaba de un ruidoso golpe de las olas chocando con la mus- gosa roca. Fue eso lo que me hizo sumergirme en el agua, la cual desconocía si era dulce o salada, en un intento frustrado de salvar mi vida. Aguantando la respira- ción observé unas vigas acuáticas que no dejaban pasar de los 3 metros, com- prendí entonces que no estaba en el mar, estaba en una enorme piscina que parecía ser objeto de experimento, y entonces respiré, más bien tragué agua, y rápidamente salí. Ya fuera, mojado, corrí sin descanso 100 metros hasta llegar a una especie de puerta de metal en la que di tres suaves golpes que fueron respondidos con el sonido de unas llaves que movían el sucio paño. De la metálica y chirriante puerta aparece un ser de unos 2 metros que al mo- mento clava su mirada en mí. Con una capa negra como el carbón tapa com- pletamente su rostro, dejando ver únicamente sus brillantes y cambiantes ojos azules. Yo ya había reculado 20 metros cuando empecé a correr sin descanso durante unos 100 metros. A la mitad de camino resbalé, dañándome el descal- zo pie mientras me invadía el parpadeante reflejo de las amarillentas luces. Al borde de la piscina, me lancé a ella esta vez sin mirar atrás y me inundé hasta el fondo, al borde de las limitadas bigas, aguantando la respiración. Se-
  • 46. 46 guido de mí se lanzó la oscura silueta de ojos azules que de inmediato se dirigió hasta mí para alcanzar mi posición. Al borde de la muerte, mis pulmones em- pezaban a quemar, no quería morir ahogado, quería salir pero no podía. Sin oportunidades de vivir, decidí cerrar los ojos y recordar todo lo bueno que la vida me ha brindado. Pensando en mi hermano con el que siempre me enfada- ba por juguetes, mi madre, a la que debo mucha parte de mi vida y mi padre, por último, que me había enseñado las oportunidades que te da la vida, las cuales se deben aprovechar. Cuando en mi mente se exponen varias diapositi- vas referentes a mi padre, todo se vuelve negro y vuelvo a despertar. Contem- plo como un charco de sangre rodea al monstruoso ser y me doy cuenta de qué había muerto. Salgo del agua con sus ropajes sucios y me dirijo a la oxidada puerta a la que hacía escasos minutos había dado tres suaves golpecitos. Abro la puerta y con una mirada fijada en mí, emerge mi padre. Yo, boquiabierto, puedo pronunciar una sencilla y concisa palabra: -¿Papá...? LUZ Y OSCURIDAD POL ROS 3º ESO Anduve durante meses buscando algo, algo que me hiciera cambiar, que me hiciera recuperar la fe en la humanidad. Desde el asesinato de mis padres no he sentido más que odio, que venía de un te- mor interior del que no podía escapar, ni fingir que todo estaba bien. Huí de todo lo que conocía hasta llegar a un lugar donde comprendí que no era solo yo el enfermo, el muerto que no conocía sentimientos, al que nadie podía entender. Era un lugar oscuro, fúnebre y apagado, habitado por personas sin corazón, las cua- les lo perdieron todo una vez, los que no podrán recuperar nunca lo que un día sin- tieron. Me quise sentir identificado con ellos, pero simplemente no podía. Lo perdí todo una vez, pero yo no podía acabar así, o cambiaba yo o cambiaba a to- dos y no me disponía a cumplir la primera. Cuando pensé que nada podía hacer, que un mundo corrompido no podía salvarse, apareció ella. Era confuso como alguien como yo, lleno de odio y oscuridad, podía sentir tal vínculo. Ella era mi motivo, mi sonrisa, mi luz interior. Ella era yo.
  • 47. 47 RELATO ELENA LIAO 2º ES B PARTE 1 La lluvia golpeaba contra la ventana de mi habitación. Yo seguía mirando la pared pensando cómo habían cambiado las cosas en estos últimos años. Primero de todo, fui víctima del miedo y me ahogué con todos mis sentimientos y palabras que jamás fui capaz de pronunciarlas. Querer tanto a alguien y cuando la tienes delante, no sabes ni qué hacer. Conocer cómo sería una vida a su lado, y cuando se va, no saber a volver a sentir el verdadero significado de vivir. La lluvia caía cada vez más fuerte, como mis sentimientos hacia él. Y a pesar de conocer el dolor de la muerte, el daño emocional por la ausencia de un ser querido, saber que allí fuera hay miles de personas más, le seguía queriendo. El móvil fue responsable de romper todos mis pensamientos. Un whatsapp. -¡Hola! ¿Te apetece quedar esta tarde conmigo? -Visto a las 18:15. Mi corazón latía cada vez más rápido con el simple hecho de pensar que probablemente podría compartir otra tarde a su lado, y sé que lo aprovecharía como nunca porque nunca sabes cuándo verás de nuevo a esa persona. -Si te molesto, avísame. -Visto a las 18:20. _______________________ PARTE 2 El hecho de no responderle, fue por los nervios. Hacia tanto que no recibía un mensaje suyo...El tiempo pasó demasiado rápido, y los buenos días se habían convertido en visto. Me había acostumbrado a perder la esperanza y a no ilusionarme, pero que fuese un mensaje, de él, de su parte, volvía a sentir adrenalina en mi estómago. ¡Malditas mariposas! -Perdón, es que estaba ocupada y no se me había olvidado de responderte.-fue la primera excusa que se me ocurrió.- ¿Qué es lo que te ha dado por querer quedar conmigo? La última frase resultaba un poco borde, pero a la vez tampoco quería mostrarme fácil, aunque lo era. Si nada hubiera cambiado, creo que seguiría siendo la niña que fui anteriormente, fuerte, clara, decidida...Y ahora, después de haber tocado el cielo con mis manos, de haber volado y conocer un nuevo mundo entre él y yo, ya no volví a ser la de antes. -Me gustaría verte, hace muchísimo que no nos vemos. -¿Qué te aportaría verme de nuevo? -¿Me abres la puerta? -¿Cómo? -Si me abres la puerta.
  • 48. 48 Salí corriendo de la cocina y fui a la puerta, y miré por la mirilla. ¡No, es él! Ese pelo rubio y dorado, esos ojos azules como el mar, esa sonrisa del que me enamoré...El corazón iba más de mil por hora, temblaba, sentí la necesidad de abrazarle, decirle todo lo que nunca jamás me había atrevido a decirle, pero sé que ese no era el momento. Miré de frente a la puerta, suspiré, sonreí involuntariamente y le abrí la puerta. -Hola. -¡Hola! Siento haber venido a la puerta de tu casa a pesar de las indirectas que te había hecho, pero creo que deberías de saberlo... -¿Qué te sucede? -Me voy...-le costaba respirar. -¿A dónde? -A Italia. -¿De vacaciones? ¡Qué guay! Espero que te lo pases genial, que comas esas pizzas tan famosas e...-no pude terminar la frase. -No volveré jamás.-me cortó. ______________________________ PARTE 3 "Querido destino, Te hablo como si fueras dueña de todos mis actos y quien decide mi futuro. Te voy a ser breve y claro para sacarnos de dudas. Primero de todo, esto no es una carta de amor, es una carta de agradecimiento por cada segundo que me has dedicado sabiendo que jamás lo recuperarás. Como carta de agradecimiento, me gustaría que supieras que eres la primera mujer que ha sido capaz de cambiarme, de darme cuenta de la realidad y apreciar todo lo que tengo des del principio hasta el final. Gracias por todas esas noches que te has sacrificado para estar conmigo, irnos de paseo con la moto por la noche sin límites, tu ya me entiendes, y sobretodo me gustaría agradecerte por convertir todas mis lágrimas en alegrías. No sé si te acuerdas cómo nos conocimos, pero eso no es lo más importante. Ahora lo que me importa es que tengas claro todo lo que me he callado durante este tiempo. Admito que no he sido la mejor pareja que te gustaría haber tenido, sé que no te he sacado grandes sonrisas como debería, y también sé que nunca me he entregado al cien como tú hiciste, por eso quería pedirte perdón. Me has dado tanto que nunca me había dado cuenta que existiría el día que todo esto desaparecería, me he acostumbrado a vivir dependiendo de ti. Ahora que me voy a Italia, tendré que em- pezar de nuevo, y me arrepiento de no haber disfrutado estos últimos meses contigo. No te voy a decir nada más, el resto ya te darás cuenta tú sola. Hasta que el destino vuelva a juntarnos otra vez, cuídate y sé feliz. P.D: 'Me sentí astronauta cuando me abriste la puerta, perdido en tus lunares diciendo adiós a la tierra.' " Al leer la carta me di cuenta de que durante todo este tiempo, lo único que nos había distanciado era algo llamado orgullo.